FanFic.nl

Schrijfwedstrijden

1 - Water

Het gebouw was oud. De bakstenen waren niet meer geheel gaaf en de verf aan de kozijnen bladderde. Niet dat er niemand meer woonde, het was gewoon dat het huis er al zolang stond dat het erbij hoorde. Eigenlijk wist niemand hoelang het er al stond. Degenen die in de omgeving hadden geleefd toen het gebouwd werd, lagen reeds enkele meters onder het aardoppervlak. De Romeinse cijfers op de voorgevel waren zozeer vervaagd dat ze niet meer leesbaar waren. Alles aan het huis schreeuwde ouderdom, vervallenheid. Leegte.
Het was echter niet leeg. Er woonde een vrouw van rond de zestig, in het gezelschap van haar tienerdochter. Het meisje heette Elizabeth. Haar lange, blonde haren droeg ze in een vlecht op haar rug. Het reikte tot aan haar billen, die gehuld werden in een crèmekleurige, knielange rok.
Elizabeth zorgde voor het huis. Haar moeder was oud en moe en lag de hele dag in bed, dus deed het zestienjarige meisje het huishouden. Ze vond het niet erg. Stiekem, als ze heel eerlijk was, vond ze het zelfs wel leuk. Ze vond het heerlijk om de vloeren te schrobben, ze vond het rustgevend om de afwas te doen, ze genoot van de geur van het wasmiddel en bovenal gaf het haar het gevoel dat ze iets nuttigs deed.
Het water voor alle klusjes haalde ze uit de kranen in de bijkeuken. Er waren twee kranen, een koude en een warme. Het verchroomde koper was vervormd tot het model van een typische ouderwetse kraan. Eigenlijk was het dat ook. Zolang Elizabeth zich kon herinneren, hadden de twee kranen zich in de bijkeuken bevonden. Haar moeder had ze gebruikt voor haar watervoorziening, en de voorgaande bewoonster en de bewoonster daarvoor en alle andere bewoonsters. Elizabeth kon zich niet voorstellen dat het huis ooit bestaan had zonder de twee kranen.
En om die twee kranen, om die twee kranen draaide het. Hier. In het huis. Niet alleen omdat ze de enige watervoorziening in het huis waren, maar omdat ze een verhaal vertelden. Een verhaal bevatten. Een geheel eigen, compleet geheime geschiedenis.
De rechter kraan verstrekte warm water. Er was geen rode kleur in verwerkt, zoals bij moderne kranen. Elizabeth wist het gewoon. Omdat haar moeder het haar verteld had. Omdat de vorige bewoonster het aan haar moeder verteld had. De rechter kraan produceerde warm water – zo was het nu, zo was het altijd geweest en zo zou het altijd zijn. Einde verhaal.
Onzin. Dat was slechts het begin van het verhaal.
De linker kraan verschafte koud water. Niet een beetje koud, niet lauwwarm, maar echt ijskoud water. Het was zo koud dat Elizabeth haar handen er niet al te lang onder kon houden zonder tintelingen te voelen. Zo koud was het. En voor het warme water gold hetzelfde: het was zo warm, dat Elizabeths handen het niet langer dan enkele tellen konden verdragen.
Er was geen mengkraan. Er was geen mogelijkheid een straal lauw water te laten stromen. Het was ofwel warm, ofwel koud. Er was geen tussenweg. De kranen kwamen niet bij elkaar. De leidingen ook niet. Ze liepen afzonderlijk door het huis. Naast elkaar, altijd naast elkaar, maar ze versmolten nooit.
Tot zover was Elizabeth zich bewust van de feiten. En daar hield het op. Voor haar.
Haar menselijke zintuigen waren niet in staat tot het waarnemen van de trillingen van de moleculen. Ze merkte niet hoe de watermoleculen verlangden naar hun zusjes aan de andere kant van het lood. Ze zag niet dat de calciumionen sneller begonnen te vibreren naarmate ze dichter bij de kranen kwamen. Het was voorbij het menselijke kunnen om het enthousiasme van de minuscule deeltjes te bespeuren.
Zelf merkten ze het wel. Honderden, duizenden – miljoenen moleculen en ionen die schreeuwden om elkaars aandacht. Ze staken elkaar aan met het enthousiasme, met het verlangen. De passie.
De liefde.
Over de eindeloze jaren dat het water door de leidingen was gestroomd, was er een complexe aantrekkingskracht ontstaan tussen het water in de twee leidingen. Het was gecompliceerd. Ze konden het zelf ook niet uitleggen – zelfs niet als moleculen hadden kunnen praten.
Het was gewoon zo.
Alle deeltjes, maar dan ook echt elk deeltje in de leidingen dartelde fanatiek in het rond, net zolang tot het uiteindelijk in de wasbak terecht kwam.
In de wasbak gebeurde hetgeen in de leidingen onmogelijk was. In de wasbak speelde Elizabeth handmatig met de temperatuur van het water. Warm en koud kwamen bij elkaar, vermengden zich, versmolten. Het verlangen werd gestild doordat de onmogelijke barrière eindelijk overbrugd werd. Warme en koude moleculen kwamen naast elkaar te liggen, dansten samen, huppelden samen, zwierden samen. Alles samen, ze gingen geheel in elkaar op, net zolang tot Elizabeth niet meer kon vertellen welk water uit welke kraan kwam.
Onwetend gebruikte het meisje het mengsel vervolgens voor het schrobben van de vloeren, het poetsen van haar tanden en het wassen van de vaat. Ze wist het niet en ze zou het ook nooit weten.
Niemand wist het.

Reacties: