FanFic.nl

When the bullet hits the costume

When the bullet hits the costume DEEL 9

JOHN
Na mijn bezoek aan Flykie vertelde ik aan m'n vrouw wat ik beleefd had. Ze vond dat ik er goed aan gedaan had om hem dat advies te geven. Ik had geen flauw idee of Flykie me nog eens zou bellen, het leek me niet iemand die gemakkelijk iemand om hulp vraagt. We hadden ons gewone leventje weer opgepakt en zaten in de tuin van het lekkere weer te genieten. M'n vrouw zat te lezen in tijdschriften en ik had een stapel kranten voor me liggen. Als er gebeld wordt loop ik op m'n gemak naar de voordeur en ben verbaasd als er iemand van het postkantoor een envelop aan me overhandigd.
"Een telegram voor u, sir. Prettige dag verder."
Hij tikt tegen z'n pet als groet en stapt weer in de postauto. Een telegram? Da's lang geleden dat ik zoiets kreeg! Ik loop terug naar m'n gemakkelijke tuinstoel en maak daar de envelop open. Het is een bericht van Flykie.
JOHN SAMEN GRAF PA EN MA BEZOEKEN? BEL BASIS WANNEER. FLYKIE
M'n vrouw kijkt naar me als ik stil naar het bericht blijf staren.
"Goed nieuws of slecht nieuws, John?"
Ik kijk haar met een serieuze blik aan: "Een verzoek. Flykie vraagt of we samen het graf van zijn ouders kunnen gaan bezoeken."
"Daar is ie niet meer geweest sinds hij voor de Baas ging werken, hè?"
"Nee, dat klopt. Ik denk dat ie er graag naar toe wil, maar er als een berg tegenop ziet."
"Zeg, John, maar als ie net pas aan zijn straf is begonnen, kan hij dan nu al verlof krijgen?"
"Hmmm, daar zeg je me wat...Ik moet daar eerst eens wat meer over weten. Straks gebruikt ie zo'n bezoek om te vluchten en zit ik tot over m'n oren in de problemen...medeplichtig en zo...."
Ik sta op en ga in het kantoortje aan m'n bureau zitten. Ik zoek het telefoonnummer van de mp-basis waar Flykie zit. Als de telefoon wordt opgenomen vraag ik naar kolonel Decker.
"Goede middag, Kolonel Decker hier. Met wie spreek ik?"
Goede middag, meneer ....eh...Kolonel, u spreekt met John, de oom van Flykie. Zojuist ontving ik een telegram van Flykie met het verzoek om samen met mij het graf van zijn ouders te bezoeken. Nu wil ik dat graag doen, maar m'n vrouw en ik vroegen ons af of iemand die net zijn straf begint uit te zitten al verlof krijgt voor zulke doeleinden? Ik kan me voorstellen dat het goed voor zijn verwerkingsproces is, maar mag hij al alleen, gewoon met mij, op stap of sturen jullie hem, ons, dan met een mp-wagen en bewakers?"

DECKER
Toen ik de oom van Flykie aan de telefoon had keek ik verbaasd naar Flykie. Hij was samen met Crane een plan van bewaking op de basis aan het maken. Hij had me hier nog niet over verteld. Ik besloot me weer te richten op het telefoongesprek.
‘Tot nu toe gedraagt Flykie zich erg goed, dus ik zie geen enkel probleem in het verlenen van verlof.
Het zal hem zeker goed doen, maar als je het niet vertrouwt dan stuur ik wel een paar soldaten mee die dan bij de uitgang blijven wachten. Wat jij zelf prettiger vind,’ zei ik. ‘Als je met een MP-wagen daarheen wilt, dan zorg ik wel voor vervoer. Aangezien je ook ver hier vandaan woont, kan ik eventueel ook nog voor een slaapplaats zorgen,’ zei ik. ‘Kan me wel voorstellen dat je hierover informeert maar het is geen probleem.’
Na een telefoongesprek van een half uur verbrak ik de verbinding. We hadden volgende week vrijdag afgesproken. Ik liep naar Flykie toe.
‘Fly heb je even? vroeg ik.
‘Nee, heeft ie niet,’ zei Crane met een lach.
Flykie keek me aan.
‘Ja ik heb wel even,’ zei hij.

FLYKIE
Ik was samen met Crane een plan van bewaking op de basis aan het opstellen toen Decker zijn telefoon ging. Hij nam op en voerde een gesprek. Zou dat John zijn? zat ik in gedachte. Ik keek naar Decker en probeerde het gesprek een beetje te volgen. Mijn naam werd wel genoemd. Even later tikte Crane op mijn schouder. ‘Blijf je er even bij?’ zei hij met een glimlach.
‘Ja natuurlijk,’ zei ik.
We gingen verder met het plan. Na een paar uur vlot puzzelen lukte het ons om ook de planning nog te maken. Even later wou Decker me spreken. We liepen naar de gang.
‘Ik had zojuist je oom aan de telefoon. Je zou naar het graf van je ouders willen, begreep ik van hem,’ zei Decker.
Ik knikte.
‘Als je dat graag wilt, had je het ook tegen mij kunnen zeggen, dan regel ik het voor je,’ zei Decker.
‘Ik was bang dat je het niet goed zou vinden,’ zei ik.
‘Dat kan ik me wel voorstellen, maar je gedraagt je zo goed. Normaal gesproken mag zoiets ook niet, maar ik maak een uitzondering voor je. Je oom wil graag met je mee. Volgende week vrijdag hebben we afgesproken. Hij komt dan naar de MP-basis om je op te halen,’ zei Decker.
‘Oké is goed,’ zei ik.
Wat als er familie bij dat graf staat? Zouden ze het mij kunnen vergeven dat ik de moord niet kon voorkomen? Ik durfde er niet bij na te denken. Ik had al zolang niets meer van me laten horen.

JOHN
Het gesprek met Kolonel Decker verliep prettig. Hij was eerst wel verbaasd, blijkbaar wist hij niets van het telegram af. Ik begreep dat Flykie aan het werk gezet was op kantoor, omdat hij zich goed gedraagt. Zou ons gesprek hem dan toch goed hebben gedaan? Ik zei tegen Kol. Decker dat ik er even over na wilde denken met wat voor vervoer we moeten gaan en dat ik hem dat tijdig zal laten weten. Ik denk dat enige beveiliging geen kwaad kan. Hij bood me overnachtingsmogelijkheden aan op de mp-basis, maar ik geloof dat ik liever naar Harry toe ga.

"Hallo Harry, met John."
"Goede avond, John. Goed om je weer te horen. Vertel, heb je nieuws?"
"Ja! Ik kreeg aan het begin van de avond een telegram van Flykie. Hij wil met mij een keer naar het graf van zijn ouders. Daar is ie sinds ie met de Baas omging niet meer geweest. Nou heb ik net kol. Decker gebeld om daarover te praten. Volgende week vrijdag gaat het gebeuren. Ik mag van hem op de basis blijven overnachten. Maar ik zie dat niet zo zitten. Zou ik nog een keer van jouw gastenkamer gebruik mogen maken? Of ben ik dan te brutaal?"
"John, je weet toch dat je welkom bent hier? Mits er niet in één keer tien nieuwe familieleden uit de lucht komen vallen die hun ome Harry eens een keer willen bezoeken, is die kamer voor jou volgende week."
"Harry, geweldig. Misschien kunnen we 's avonds weer eens als vroeger naar onze oude kroeg gaan....of bestaat die niet meer?"
"Nou....die kroeg bestaat nog wel, maar 't is niet meer zoals vroeger. Er zit nou ook een disco in, voor de jeugd, snap je? Die tijd met een biertje en rustige countrymuziek op de achtergrond is voorbij, John. Tegenwoordig moet je je bier vasthouden, anders loopt ie op de maat van de muziek de tafel af, ha ha ha ha ha."

FLYKIE / DECKER
Na het werk liep ik met Decker naar boven. Hij wou mij iets laten zien.
‘Fly je krijgt je kamer terug op voorwaarde dat je je ook gedraagt,’ zei Decker.
Ik keek hem vol ongeloof aan.
‘Je kan hier blijven overnachten, aangezien je nog geen verblijfplaats hebt.’
‘Dank je wel,’ zei ik met een kleine glimlach.
‘Richt je kamer maar even in.’
Ik ging mijn spullen halen en deed mijn kleding in de kledingkast. Ik liep wat rond in mijn kamer en kwam een kast tegen waar ik mijn wapens in kon doen. Ik had alles netjes op een rij gezet en sloot de deur. Daarna zette ik mijn tas op me bed neer en haalde de foto van mijn ouders uit me tas. Het moment van de moord spookte weer even door mijn hoofd.
‘Waarom nou jullie?’ zei ik zachtjes.
Ik zuchtte en keek wat om me heen. Toevallig lag er nog een fotolijstje dat precies groot genoeg was. Ik deed de foto in het lijstje en zette het op m'n nachtkastje neer. Ook legde ik mijn boek op het nachtkastje neer en de dossiers die ik bij me had, stopte ik in een lade. Mijn tas schoof ik onder het bed. Ik ging op mijn bed liggen en staarde wat naar het plafond totdat Decker even later binnenkwam. Ik schrok me dood, sprong van mijn bed en ging in mijn vechthouding staan.
‘Rustig ik ben het,’ zei Decker.
‘Had je niet even kunnen kloppen?’ vroeg ik.
‘Dat had gekund ja, maar daar had ik geen tijd voor.’
Ik begon te lachen. Hij gaf me een MP-pak. ‘Morgen gaan we twee misdadigers arresteren, maar we hebben een man tekort. Zou jij willen assisteren?’ vroeg Decker me.
‘Ja graag zelfs,’ zei ik met een grote smile.
‘Mooi, zorg dan dat je om 9:00 uur klaar staat om te vertrekken. Je krijgt morgen je m16 van mij.’
Ik kon het allemaal niet meer geloven en nam het pak aan.
‘Zie je morgen,’ zei Decker terwijl hij de kamer verliet.
Van al het werk was ik erg vermoeid. Ik liep nog even naar mijn paard en knuffelde hem. Daarna liep ik naar mijn kamer en ging op mijn bed liggen. Ik viel al snel in slaap.

CAMELEON
"Zeg Harry, ik ga die Decker toch nog eens bellen, hoor. Dat hij die afspraak niet is nagekomen vind ik toch raar."
"En dan? Ga je hem dan bekennen dat je hem bij de basis vandaan wilde lokken?"
"Nee, dat hoeft ie niet te weten. Maar ik wil hem wel alsnog m'n voornemen voorleggen. Nu ik heb besloten om hier in 't dorp te blijven wonen, vind ik dat ik moet laten zien dat ik ook in staat ben om een nuttige burger te zijn."

"Hallo, met Calvin Mellerby, mag ik kolonel Decker spreken?"
Blijkbaar zit de man op zijn kantoor, want ik heb hem al snel aan de lijn.
"Goede morgen, kolonel. Ik had een paar dagen geleden een afspraak met u gemaakt, maar u bent niet geweest. Kan ik op korte termijn een nieuwe afspraak met u maken?"
"Mag ik weten waarover je met mij wilt praten?"
"Jawel. Ik wil hier in het dorp blijven wonen en werken en wil laten zien dat ik niet alleen mensen kan ontvoeren. De rest hoort u bij een kop koffie. Wanneer kunnen Harry en ik u verwachten?"

DECKER
Ik was die afspraak helemaal vergeten en wist even niets meer te zeggen door de telefoon. Die vent vertrouwde ik ook niet helemaal. Ik bladerde mijn agenda even door en zag dat ik een gaatje had morgen.
‘Ik heb eventueel voor morgen wel een plek vrij in mijn agenda, maar dat is maximaal een half uur,’ zei ik.
We spraken voor morgen af en ik verbrak de verbinding. Ik liep naar boven en ging even bij Flykie kijken. Toen ik boven aankwam sliep hij nog. Het was ondertussen 15:00 uur. Ik maakte hem wakker.
‘Hey Fly wordt eens wakker!’ riep ik.
Hij opende zijn ogen langzaam en keek mij aan.
‘Opstaan maat, we hebben nog wat aangiftes te verwerken,’ zei ik.
Hij rekte zich uit en ik liep ondertussen al naar beneden.

FLYKIE
Toen Decker me wakker kwam maken, opende ik mijn ogen langzaam. Ik had de eerste paar dagen dat ik in de cel zat, geen oog dichtgedaan. Het inhalen van mijn slaap was wel erg lekker.
Ik deed mijn MP-pak aan en liep naar beneden en ging daarna achter mijn pc zitten. Na het inloggen, haalde ik wat drinken voor Decker, Crane en mijzelf. Ik begon met het verwerken van aangiftes en daarna mocht ik weer wat misdadigers lokaliseren.

MURDOCK
Iedereen van ons team had de draad van zijn leven weer opgepakt. Eén ding zat me echter niet helemaal lekker: ik miste Amanda toch wel! Na een tijdje weer in de VA te hebben gezeten, besloot ik Face op te bellen met de telefoon van de VA. Met een hoop smeken had ik een paar dubbeltjes losgekregen bij een alleraardigste zuster Marleen die ik altijd Marie-Louise noemde. Het duurde even voor Face opnam.
Enthousiast hoorde ik hem zeggen: 'Hai!'
Ik antwoordde: 'Hi Face...'
Meteen klonk de stem van Face wat minder enthousiast en ik vroeg wat er aan scheelde.
Hij legde uit: 'Nou euh,.. ik herkende het nummer niet en dacht even dat het Claire was.. Maar goed, grappig dat je belt, what's up? Zorro-symptomen niet over?'
Ik antwoordde naar eerlijkheid: 'Nope. Maar daar belde ik niet voor. Zie je het zitten mee te gaan naar het dorp om Amanda en Claire even op te zoeken? Ik weet dat het snel is, maar het lijkt me wel leuk ze te verrassen, Amanda is namelijk jarig.! Ik ben door mijn geld heen, kom hierheen en scam me uit!'
Ik had net mijn zin af toen zoemtonen aangaven dat de verbinding verbroken was. Ik zuchtte en hing op. Ik liep naar mijn kamer en ging daar naar het plafond staren. Marleen kwam langs en bracht me mijn eten. Ik had helemaal niet door dat ze er was en ik zei dus niets. Ze deed de deur open, kwam binnen en pakte een stoel.
'Zo, wij gaan even praten. Ik heb nieuws!'
Ik was meteen vol aandacht en ging in kleermakerszit op mijn bed zitten. Mijn hoofd leunde op mijn handen en doordringend keek ik haar aan..
'Oké, vertel maar!'

CAMELEON
De volgende dag....
"Goede middag, kolonel."
Ik loop Decker tegemoet en geef hem een hand. In de huiskamer van Harry zoeken we alle drie een plaatsje en dan steek ik van wal.
"Kolonel, de reden dat ik met u wil praten is dat ik hier in het dorp wil blijven wonen en werken. Dat had ik u al verteld. Flykie heeft op het halloweenfeest dan wel alle schuld op zich genomen en zit bij u in de cel, maar ik heb de mensen hier ook de stuipen op het lijf gejaagd en dat zullen ze niet licht vergeten. Omdat ik medeplichtig blijf, in feite, stel ik voor om vrijwilligerswerk te doen voor het dorp, om zo wat goeds terug te doen."
De kolonel zit, met een hand over zijn kin wrijvend, stil te luisteren en gelooft nog niet helemaal dat ik meen wat ik zeg. Harry mengt zich in het gesprek.
"Ik heb van John, de oom van Flykie, gehoord dat Flykie zich goed gedraagt op de basis en dat hij enige privileges heeft verkregen. Wel, Calvin hier, doet op zíjn manier zijn best om zijn leven ook weer op de rails te krijgen. Wij hebben hier, sinds hij bij mij werkt, lange gesprekken gevoerd en ik denk dat het goed is als hij de kans krijgt om een alternatieve straf te doen in de vorm van vrijwilligerswerk in het dorp."
Decker vraagt aan mij hoe ik dat wil aanpakken en of ik weet of de dorpsbewoners dat wel willen.
"Harry en ik hebben in het dorp rondgekeken en hebben een lijst gemaakt van straatmeubilair dat beschadigd is of vervangen moet worden. Zoals de bank bij de bakker, het hek naar het natuur-reservaat....en die ene boom naast dat oude echtpaar, die moet nodig gesnoeid worden. Tja, ik heb de dorpsbewoners nog niet gesproken, maar...."
Hier valt Harry mij in de rede.
"Kolonel, ik woon m'n hele leven al hier. Toen ik jong was ben ik een tijd op het verkeerde pad geweest. Nadat ik m'n straf had uitgezeten kwam ik terug naar het dorp en werd ik opgevangen door de vorige eigenaar van deze zagerij. Hij gaf me onderdak, werk en voedde me nog een beetje op." Harry glimlacht bij de herinnering aan de discussies die hij met Pearl had. "Door zijn hulp en steun, vooral op momenten van vijandigheid vanuit het dorp, ben ik uitgegroeid tot de man die ik nu ben. En...ik wil nu, op mijn beurt, Calvin onder mijn hoede nemen."
Decker zwijgt nog steeds, maar kijkt van de één naar de ander met een iets opener blik dan net.
"Kolonel Decker, omdat u hier de scepter zwaait, wil ik graag een soort van contract met u afsluiten waarin ik mijn belofte vastleg. En u geeft mij daarmee toestemming om in het dorp te mogen komen."
Kolonel Decker kijkt op zijn horloge.
"Ik moet terug naar de basis. Ik denk er even over na en neem nog contact met je op."
Hij staat op en loopt naar de deur. Harry en ik laten hem uit. Harry kijkt Decker recht en vol zelfvertrouwen aan.
"Kolonel, uiterlijk morgen willen we het graag weten. Wij vertrouwen op uw medewerking."
Ik kijk Decker na als hij wegrijdt.

DECKER
Toen Cameleon zei dat hij vrijwilligerswerk wou doen, keek ik ze beide aan. Ook toen hij over Flykie begon. Flykie mag zijn straf compenseren met werk. Ik keek op mijn horloge en zag dat ik terug moest naar de basis. Ik schudde ze beide de hand en liep naar mijn wagen.
Ik reed terug naar de basis met een raar gevoel. De twijfels om hem toe te laten begonnen steeds meer op te spelen. Maar aangezien hij ook slecht was, Flykie kreeg wel de kans om zich te bewijzen. Toen ik aankwam op de basis liep ik meteen naar Flykie toe, die meteen opkeek.
‘Wat is er?’ vroeg hij.
‘Cameleon wilt een contract om toegelaten te worden in het dorp voor vrijwilligerswerk. Maak dat even in orde voor me,’ zei Decker.
Na lang nadenken was ik er eindelijk uit. Ik belde naar Cameleon.
‘Goedemiddag Calvin, je spreekt met Kolonel Decker van de MP. Je kan het contract morgen om 14:00 uur komen tekenen op de MP basis.’
Na een telefoongesprek van een kwartiertje verbrak ik de verbinding en ging verder met mijn vele werk.

FLYKIE
Decker moest weg voor een afspraak. Ik keek hem verbaasd na. Een half uur later kwam hij terug en liep meteen naar me toe. Ik moest een contract in orde maken voor Cameleon. Ik keek Decker aan.
Hij is op het goede pad nu,’ zei Decker terwijl hij me een schouderklop gaf.
Ik kon mijn ogen niet geloven en staarde naar mijn toetsenbord. Ik maakte het contract en had het na een uurtje af. Ik gaf het aan Decker. Hij las het na en keek mij tevreden aan.
‘Je doet geweldig werk Fly,’ zei hij.
Ik glimlachte.
‘Kan ik Cameleon zien als hij het contract tekent?’ vroeg ik.
‘Natuurlijk, als je dat graag wilt,’ zei Decker.
‘Dank je,’ zei ik.
‘De maker van het contract moet zijn handtekening ook onder het contract zetten,’ zei Decker. ‘Dat moet morgen onder toezicht van Cameleon en mij. Ik ga die gast nu bellen om te zeggen dat hij het contract morgen kan komen tekenen op de basis,’ zei Decker.
Met die woorden liep hij weg en ik keek naar het contract dat ik had gemaakt. Ik legde het neer op mijn bureau en liep over de basis.
Het was alweer een tijdje geleden dat ik Cameleon voor het laatst had gezien. Ik staarde naar de lucht. Zou hij het me ooit vergeven?. Al die agressie die ik tegen hem vertoonde. Ik haalde diep adem en liep naar mijn kamer. Ik probeerde me te ontspannen en ging even op mijn bed liggen.
Morgenochtend was de dag om twee misdadigers te arresteren en die middag zag ik mijn maat weer.

MURDOCK
Ik keek Marleen strak aan en kon de woorden wel uit haar mond trekken! Ze glimlacht en zei, terwijl ze een dossier tevoorschijn, haalde: 'Na tests hebben de dokters kunnen concluderen dat je nog steeds niet helemaal spoort, maar normaal genoeg bent om weer te kunnen functioneren in de samenleving. Je mag dus uit de VA..'
Ik keek Marleen aan met grote ogen en knikte met open mond.
'Euh,, jah.. oké dan..!'
Ik stond op van mijn bed en omhelsde Marleen.
'Dank je..!'
Ze knikte en liep de kamer uit. Ik ging zitten op een stoel en liet het even bezinken. Wie had dit nou ooit gedacht!? Ik pakte daarna mijn tas en stopte er vanalles in. Vijf minuten later stond Face in mijn kamer, in witte doktersjas en al. Hij had het nieuws al gehoord van Marleen. Ik keek hem aan en haalde mijn schouders op, ten teken dat ik niet wist wat ik er nou mee aan moest. Face gaf me een klap op mijn schouder, maar zei niets, hij begreep mijn twijfels. Een uurtje later stapte ik bij Face in de Corvette, op weg naar Amanda. En Claire natuurlijk. Mijn tas lag op de achterbank, mijn masker en handschoenen lagen op mijn benen. Zenuwachtig frunnikte ik er wat aan.
We waren ter hoogte van de manege toen ik zei: 'Zet me hier maar af, je vindt het toch wel alleen?'
Face stopte, draaide zich naar mij om en keek me vragend aan.

FACE
Op Murdocks verzoek ging ik, gewapend met m'n welbekende doktersjas en brilletje, naar de kliniek om hem er voor de zoveelste keer uit te helpen ontsnappen. Deze keer had ik bedacht dat hij in een universiteit aan een onderzoek mee moest doen dat werd gehouden onder alle veteranen in Amerika. Ik meldde me bij de balie waar een vriendelijke zuster aankwam lopen.
"Aha, de dokter die Murdock altijd komt halen met de meest mooie smoezen!"
Ik keek een moment nogal betrapt, maar herstelde me snel.
"Zuster...(ik keek op haar naambordje)... Marleen, u weet toch wel dat u nu een dokter staat te beledigen?"
"Is dat zo? Dokter.....(en nu zocht zij naar mijn naambordje) Onbekend. Nou, u hebt van nu af aan geen smoezen meer nodig, Murdock wordt vandaag ontslagen uit de kliniek. Dat wordt even wennen voor jullie: een keer rustig de deur uit kunnen lopen." Ze moest er hardop om lachen. "Hij is in zijn kamer aan het inpakken, gaat u er maar heen."
Toen liep ze weg. Ik begroette Murdock en zag dat hij van het goede nieuws toch enigszins ondersteboven was. Ik ging zitten en liet hem z'n spullen inpakken. Bij de deur keken we nog even om. Murdock liet tien jaar therapie de revue passeren en ik zag in gedachte een aantal spannende, maar geslaagde ontsnappingsacties voorbij komen. Dan draaiden we ons om, haalden bij de balie zijn ontslagpapieren op en lieten nu voorgoed de kliniek achter ons.
Als we in de Corvette stappen, roept Murdock Billy en zet hem op de achterbank. Murdock heeft zijn Zorrospullen gepakt en wil dat ik hem afzet bij de manege waar hij eerder zijn Zorropaard had gehuurd.
"Ik zie je bij de dames! Je vindt het toch ook wel alleen?"
"Murdock, wat ga je ....."
Ik slik m'n woorden verder in, hij is al weg. Ik rijd naar het dorp en het voelt goed hier weer terug te zijn. Voor ik bij Claire aanbel ga ik een bos bloemen kopen. Als ik dan eindelijk voor de deur sta voel ik kriebels in m'n buik. Ik heb al twee keer aangebeld, maar nog steeds hoor ik geen geluid en doet er niemand open.
"Ooh, Claire, ben alstublieft wel thuis!" mompel ik tegen de nog steeds gesloten deur.
Op het moment dat ik me teleurgesteld wil omdraaien, legt er iemand zijn handen voor mijn ogen.
"Claire?"
"Ja, wie anders, gekkie! Je hebt toch bij mij aangebeld! Ik was in de tuin."
Dan volgt een hartstochtelijke begroeting op de stoep van haar huis. Ze neemt me bij de hand en neemt me mee de tuin in. Op een bankje beginnen we te kletsen tot ik hoefgetrappel hoor.
"Daar zullen we Murdock hebben. Die is nog helemaal op en top Zorro."

CAMELEON
Ik was bang dat Decker tot het laatst moment zou wachten met antwoord geven op onze vraag, maar aan het einde van de middag belde hij al en morgen kan ik het contract ophalen. Opgelucht vertel ik het aan Harry die tevreden knikt.
"Hij kan ook niet veel anders, hè? Flykie en jij verdienen allebei een kans."
Daarmee was de kous af voor hem.
"O, voor ik het vergeet: ik ga met je mee naar de basis."
Ik kijk Harry verbaasd aan.
"Ja, voor het geval Decker een addertje onder het gras heeft."

Een dag later rijden Harry en ik in zijn pick-up naar de basis. We worden verwacht en ze sturen ons naar het kantoor van de kolonel. Decker begroet ons met een hand. Het volgende moment komt Flykie binnenlopen: in een mp-pak, met een andere uitdrukking op zijn gezicht en met mijn contract in zijn hand. Hij legt het op het bureau.
"Hai, maat."
"Hello, Flyk."
Hij komt naar me toe en omhelst me. Hij overvalt me daarmee en ik twijfel een moment voor ik mijn armen ook om hem heen sla.
"Hoe is het met jou?" vraagt Flykie aan me.
"Goed. Ik werk bij Harry en woon weer in het bos." vertel ik hem wat onwennig.
Het lijkt of we al weer tijden uit elkaar zijn, terwijl het nog maar een paar weken is.
"En hoe is het met jou?" vraag ik hem ook.
Flykie kijkt even opzij naar Decker voor hij antwoordt. "Ook goed, ik mag elke dag m'n paard zien. En volgende week ga ik met een oom naar het graf van m'n ouders."
Decker kucht even ten teken dat dit onderonsje ten einde moet komen. Flykie springt in de houding, draait zich om en loopt het kantoor uit, mij enigszins verbouwereerd achterlatend.
"Zo, die is al flink gedrild!" schiet er door me heen en ik ga naast Harry zitten.
Decker schuift het contract over het bureau naar ons toe. Het ziet er goed uit, maar Harry wil er nog iets aan toegevoegd hebben. Hij krijgt een blocnote toegeschoven waarop hij de precieze tekst opschrijft die hij er nog bij wil hebben. Decker loopt naar Flykie toe die de nieuwe tekst nog in het contract erbij typt.
"Elke maand kom je hier verslag doen. Ik laat weten wanneer ik je wil zien." zegt Decker op militaire toon die geen tegenspraak duldt.
Dan zetten we allemaal onze handtekeningen en wenst Decker mij succes.

MURDOCK
Face wilde wat vragen, maar ik had haast. Ik had BA van stal gehaald en bond mijn masker voor. Mijn handschoenen trok ik aan, de rest had Amanda dus dat werd lastig aantrekken. Gelukkig had ik wel een reservedegen en die bond ik ook om. Zonder degen voelde ik me geen Zorro.
BA hinnikte toen hij me zag, hij rook het avontuur weer. Ik bedacht dat ik hem zou kopen als ik kon, van iedereen van het team had ik het minste geld uitgegeven. Logisch, want ik kreeg het eten gewoon voorgeschoteld, kostte me geen cent! Ik had al een aardig fortuin opgebouwd.
Ik zadelde BA en steeg op. Hij steigerde en ik grijnsde. Als een pijl uit een boog ging BA ervandoor.
Binnen no-time waren we in het dorp en ik reed regelrecht naar Amanda's huis. Ik stak mijn hand op naar Face en Claire die elkaar al gevonden hadden. Ik steeg even later af en belde aan bij Amanda, maar er deed niemand open. Toen ik tussen een spleet in de gordijnen gluurde, zag ik dat er inderdaad niemand was. Ik liet BA maar gewoon staan, die liep heus niet weg. Ik liep achterom, haar tuin in. Op de achterdeur hing een briefje: Ik ben even het bos in, ben rond zes uur terug. Ik keek op mijn zakhorloge, het was nu vijf uur. Ik zuchtte, ik had geen zin een uur te wachten. Ik besloot dan maar te gaan zoeken in het bos en dacht dat ik al wist waar ze kon zijn. Maar eerst even wat regelen. Ik haalde een inbrekerssetje tevoorschijn. Had ik even geleend van Face. Ik wilde de deur openen, maar die was al open! Meteen op mijn hoede bracht in mijn hand naar mijn degen. Ik liep het huis door. Het was netjes opgeruimd, niets aan het handje. Tot ik naar de slaapkamer ging. In de hoek stond een paspop. Mijn Zorrokleding hing eraan en ik glimlachte. Maar meteen viel me wel op dat mijn zilveren degen dat er bij hoorde en dat ik aan Amanda had gegeven weg was. Voor de rest was het compleet. De rest van de slaapkamer was één grote puinhoop. Ik wilde weten wat er aan de hand was en besloot Amanda maar meteen op te gaan zoeken. Ik trok mijn echte pak snel aan en liep daarna terug naar de voorkant waar BA ongeduldig zijn hoef over de grond schraapte. Hij wilde avontuur en dat zouden we krijgen ook. Mijn sporen aan mijn hielen klikten op het stenen pad. Ik steeg snel op en racete naar de open plek waar we hadden gedanst die nacht. Een paar meter er vandaan steeg ik weer af en liet BA staan. Ik hoorde het geluid van staal op... hout!? Met een verbaasde blik in mijn ogen gluurde ik door de struiken. Daar stond Amanda. Haar haar was uit de paardenstaart geschoten en haar gezicht was rood van de inspanning. Uit alle macht sloeg ze met de degen in op een boomstam. Ze viel aan en kerfde een mooie A in de boom. Ik glimlachte en rees omhoog uit de bosjes.
'Hola Sigñorita. Que Tal?'
Mijn ogen glommen van de pretlachjes. Amanda schrok op en keek betrapt. Ik trok mijn degen en stak het omhoog. Ik viel aan nog voordat Amanda van de schok die ik had veroorzaakt bekomen was. Ze weerde snel af en viel mij daarna aan. In het begin deed ik rustig aan, maar ze was goed, dat geef ik eerlijk toe. Het lukte haar mijn mouw te scheuren. Meteen drukte ze de punt van haar degen tegen mijn keel. Ik draaide mijn arm zodat ik de scheur kon zien. Met een protesterende blik in mijn ogen liet ik het zien.
'Mmm '
Ze glimlachte. Ik stak mijn degen in de grond en legde mijn hoed op een boomstam. Zij deed haar jas uit en legde die er naast. Ik liep terug naar mijn degen, maar meteen had ze alweer aangevallen. Ik verdedigde mezelf, maar stond met mijn rug tegen een boom. Ik kon met mijn degen een scheur op haar bovenbeen maken.
'Niet slecht'; zei Amanda.
Ik viel aan en zei: 'Helemaal niet slecht!'
Met moeite kon ik loskomen van de boom. Helaas sloeg ze mijn degen uit mijn handen. Ze dreigde met haar degen, daardoor liep ik naar achter en leunde tegen een boom.
'Mm.. This will make it more difficult. Je hebt geoefend!'
Ik maakte een salto naar achteren en Amanda viel me weer aan. Met behulp van een gevorkte tak kreeg ik haar degen in handen. Ze rende naar haar degen en bukte om het op te pakken, maar ik was er eerder en zette mijn voet erboven op. Met mijn degen onder haar kin leidde ik haar omhoog.
'Do you surrender?' vroeg ik plagend.
'Never, but I may scream...' antwoordde Amanda.
'I understand. Sometimes I have that effect,' zei ik op mijn beurt weer.
Ik liet toen de degen op de grond vallen en omhelsde haar lang. Ze keek me aan, ik keek teder terug en gaf haar een zachte zoen.
'Gefeliciteerd met je verjaardag meis. Dat je maar een goede opvolger, pardon, opvolgSTER van Zorro mag worden. Je bent hard op weg. Ga je mee? Black Arrow staat te wachten..'
Ik bood haar mijn arm aan. Ze twijfelde zichtbaar.

CAMELEON
De dag na het ondertekenen van het contract bij Decker begin ik aan m'n vrijwilligerswerk. Op het plein, voor de bakker, staat een bankje dat versleten is. Ik neem de maten op en ga bij Harry in de stapel ‘overschot’ zoeken naar iets geschikts. Bij de doe-het-zelfzaak koop ik een pot beits. Eerst vervang ik de versleten planken, daarna pak ik de kwast en de pot beits. Iedereen laat me met rust, zodat ik m'n gedachten kan laten gaan. Voor de eerste keer in het dorp aan het werk, het had slechter gekund.
Vlakbij hoor ik plotseling hard remmen. Ik kijk even op en zie een busje staan, dat ik deze middag al eerder hier zag rondrijden: wit van boven en lichtblauw van onder met als opschrift: seismologisch onderzoek. En erachter een auto die er blijkbaar bijna tegenaan zat. Ik besteed er verder geen aandacht aan en kruip onder de bank om de onderkant ook te beitsen. Aan de andere kant van het plein hoor ik een paar meiden op de fiets luid lachen en zingen. Ik kijk even over mijn buik heen die richting op. Dan zie ik een kleur die me bekend voorkomt: de donkerrode krullen. Als ik me wat verder opricht stoot ik meteen m'n hoofd tegen de achterkant van de zitting en zit m'n voorhoofd onder de beits. Met een nijdig gebaar veeg ik m'n voorhoofd schoon en probeer nog snel een glimp op te vangen van de meisjes op de fiets. M'n hart gaat te keer. Volgens mij was ze dat: het meisje van het feest, met het lieve poezengezichtje.
Als m'n eerste klus erop zit, loop ik nog even om de bank heen of het naar m'n zin is en plak ik er twee vellen papier op om te waarschuwen dat de bank geverfd is. Op weg naar m'n motor loop ik langs het busje om te zien of er interessante apparatuur in zit. Van binnen kijken komt niets, er zitten donkere ramen in. Op de motor rijdt ik nog een keer langs en neem het nummerbord goed in me op. Iets zegt me dat ik dit busje in de gaten moet houden, ook al weet ik niet waarom.

AMANDA
Nadat het team was vertrokken, werd alles zo langzamerhand weer hetzelfde als voorheen. Ik ging weer gewoon naar m’n werk in de stad en ook Claire was weer bezig. Het ging erg goed met Flykie en Cameleon, voor zover ik opgevangen had. Ik miste Murdock wel, maar ze moesten nu eenmaal verder. Ik liep naar boven, naar mijn slaapkamer. Ik was moe, ik kwam net terug van mijn werk en er was een spoedgeval binnen gekomen, waardoor ik pas vier uur later dan dat de bedoeling was naar huis kon. Ik kwam mijn kamer binnen en kleedde me snel om. Opeens viel mijn oog op de degen en de Zorrokleding van Murdock. Voorzichtig pakte ik het uit de kast en streek over de zachte, zwarte stof van de kleding. Ik pakte de degen en trok hem uit de schede. Ik hief de degen op en bekeek het in de schittering van de ondergaande zon. Voorzichtig voelde ik of de degen scherp was. Niet voorzichtig genoeg, want uit een klein sneetje op mijn vingertop druppelde een druppeltje bloed. Ik deed de degen voorzichtig terug in de schede en legde hem op bed. Toen pakte ik de rest van de kleding en vouwde ze uit. Ik legde het ook op bed en keek naar de paspop die in de hoek stond. Mijn rode jurk hing over de pop. Ik liep ernaar toe, pakte de jurk en hing hem voorzichtig in de kast. Toen pakte ik de Zorrokleding en deed die om bij de paspop. Ik pakte de degen en ging op bed liggen. Ik bestudeerde de degen en de schede, maar merkte dat ik steeds meer moeite had om mijn ogen open te houden.
Ik werd met een schok wakker van de wekker. Die stond altijd op dezelfde tijd en liep elke dag af. Ik ontdekte dat ik de degen nog vast had. Ik wilde net, met enorm veel tegenzin, mijn bed uit stappen, om te gaan werken, toen ik besefte dat ik vandaag vrij had. Opgelucht liet ik me terug op bed vallen, om nog even wat te slapen.
Later op de middag liep ik weer naar boven. Ik had al wat boodschappen gedaan en moest nu nog even mijn slaapkamer opruimen. Toen ik boven kwam, zag ik de degen nog steeds op bed liggen en kon ik de verleiding niet weerstaan. Ik pakte hem beet, trok hem uit zijn schede en liet de degen een paar keer door de lucht snijden. Opeens kreeg ik een ideetje. Ik deed een leuk bloesje aan en besloot dat ik de rok die ik aan had wel aan kon laten. Toen deed ik snel mijn haar in een paardenstaart en liep naar buiten. Ik hing nog even snel een briefje op de deur dat ik naar het bos was.
Ik liep richting het bos. Toen ik in het bos was aangekomen, zocht ik een open plekje op. Ik pakte de degen stevig vast en deed wat uitvallen naar een boom die ik als mijn slachtoffer had gekozen. Ik had vroeger een tijdje les gehad van mijn vader. Hij was, toen hij jong was, ook altijd dol geweest op schermen. Maar toen mijn vader overleed, kon ik dus geen les meer krijgen.
Ik word helemaal rood van de inspanning. Na een paar slagen zet ik een A in de boom en wil me omdraaien. Opeens hoorde ik een bekende stem vanachter de struiken vandaan. Ik schrok en zag Murdock verkleed als Zorro. Ik zag de pretlichtjes in zijn ogen en moest blozen. Opeens trok hij zijn degen en viel aan. Nadat ik de aanval met een, nog op het nippertje, goed uitgevoerde parade afgeslagen had, viel ik aan. Ik merkte dat Murdock het in het begin nog rustig aan deed, maar ik lokte hem uit om echt zijn best te gaan doen. Ik scheurde met mijn degen een stukje in zijn mouw. Daarna drukte ik de punt van mijn degen tegen zijn keel. Triomfantelijk keek ik hem aan. Hij keek me met een protesterende blik aan en liet zijn mouw zien. Toen stak hij zijn degen in de grond en legde zijn hoed weg. Ook ik besloot mijn jasje uit te doen en ernaast te leggen. Gelijk viel ik weer aan. Hij stond nu met zijn rug tegen een boom en was dus niet bepaald in het voordeel. Ondanks dat, kreeg hij het toch voor elkaar om mijn rok bij mijn bovenbeen te scheuren, zodat er een stuk van mijn bovenbeen zichtbaar werd.
'Niet slecht' zei ik tegen hem.
Murdock vertelde me dat hij het helemaal niet slecht vond. We gingen verder met het gevecht. Opeens sloeg ik de degen uit zijn handen. Ik plantte de punt van mijn degen tegen zijn borst. Hij liep achteruit en ging tegen een boom aan staan. Hij zei wat en maakte opeens een salto naar achteren. Ik keek eerst verbaasd toe, maar herstelde me en viel opnieuw aan. Hij viel me ook aan, met een tak, omdat ik zijn degen uit de handen had geslagen. Hij was te sterk voor me en sloeg de degen uit mijn handen. Die zwaaide door de lucht. Murdock ving de degen zonder moeite. Snel probeerde ik de gevallen degen van Murdock te pakken, maar hij zette zijn voet erop. Langzaam gingen mijn ogen naar boven, tot ik die van hem ontmoette. Hij keek me uitdagend aan, hield zijn degen onder mijn kin en dwong me zo op te staan. Hij vroeg of ik me overgaf en ik antwoordde: ' Never, but I may screem...'
'I understand. Sometimes I have that effect,' antwoordde Murdock mij.
Toen liet ik mijn degen, net zoals Murdock, vallen en omhelsde hij mij. Ik drukte me stevig tegen hem aan. Toen keek ik hem aan en ik kreeg een zachte zoen van hem. Hij feliciteerde me en vroeg of ik meeging naar Black Arrow. Hij bood mij zijn arm aan en na een twijfeling rende ik snel terug om mijn jas en zijn hoed te pakken. Ik deed mijn jas aan en zette zijn hoed op mijn hoofd. Murdock had ondertussen de degens opgeraapt en keek me glimlachend aan. Toen pakte hij zijn hoed weer terug en gaf me weer een zoen. Daarna liepen we samen naar BA. Murdock tilde mij voorop en kwam met een zwaai achterop zitten. Hij pakte met een hand de teugels en hield de andere hand om mijn middel. Hij liet BA overgaan in galop en we galoppeerden terug naar het dorp.

MURDOCK
Uiteindelijk zwichtte Amanda en ze stak haar arm in de mijne. Ik keek haar glimlachend aan. Ik zette haar voorop Black Arrow en even later galoppeerden we richting het dorp. Ik hield Amanda stevig vast, je weet namelijk maar nooit! Ik was zuinig op haar!
Langzaam zakte de zon weg achter de heuvel. Het 'gevecht' had Amanda een beetje vermoeid en ze viel tegen me aan in slaap. Ik streek even met mijn gehandschoende hand over haar haren en hield mijn arm nog eens iets steviger om haar middel. Ineens zag ik Calvin lopen. Hij liep voor me op de weg, waarschijnlijk was hij op weg naar huis. Ik hield BA wat in en ging stapvoets naast hem rijden. Door de verandering van snelheid werd Amanda wakker. Sloom keek ze om zich heen, maar toen ze Calvin zag betrok haar gezicht. Nog voor ik 'hai' kon zeggen tegen Calvin, schold Amanda hem al uit. Ik liet haar even gaan, maar toen Calvin niets terug zei en alles over zich heen liet gaan werd het me te gortig. Ik legde mijn hand over haar mond.
'Nu even je mond dicht oké?! We praten dit zo uit'; zei ik afgebeten tegen haar.
Ze was meteen stil. Ik keek Calvin aan.
'Ik bel je straks wel.'
Calvin groette en sloeg een afslag in. Amanda wilde zich los worstelen, maar ik hield haar vast. Ineens rukte ze zich los van mijn greep en ze sprong van BA af, op de grond. Ze kwam op handen en voeten terecht, maar krabbelde vlug overeind. Kwaad rende ze van me weg.
'Ik kom alleen ook wel thuis, daar heb ik geen verrader voor nodig!!' schreeuwde ze overstuur over haar schouder.
Ik sprong meteen van BA af en rende achter haar aan. Ik greep haar bij de arm en draaide haar zo om. Haar wangen waren nat van de tranen. Snikkend duwde ze me van zich af. Ze sloeg haar handen voor haar ogen en haar schouders schokten. Alles wat ik wilde zeggen stierf weg en ik had alleen nog maar medelijden en begrip. Langzaam trok ik haar tegen me aan. Eerst probeerde ze me nog weg te duwen, maar langzaam brak haar verzet. Ik legde mijn hand op haar hoofd en fluisterde geruststellende woordjes. Ze snikte hartverscheurend en zakte langzaam op de grond. Ik ging naast haar zitten en sloeg mijn armen om haar heen. Ik dacht: HELP! Ik heb geen idee hoe ik hiermee moet omgaan!!! Langzaam werd het snikken minder en schoof ze wat verder bij mij vandaan. Ik voelde in mijn zakken en zocht een zakdoek. Ik had er nog een, met een Z erop geborduurd. Amanda nam hem aan en lachte door haar tranen heen toen ze de Z zag.
Ik keek haar aan en vroeg: 'Gaat het weer?'
Ze knikte en ik sloeg mijn arm om haar schouder. Ik begon uit het te leggen.
'Kijk, iedereen verdient een tweede kans. Hij is zo slecht nog niet. Echt niet! Hij heeft me geholpen vorige keer om jou mee te lokken naar buiten weet je nog? Hij wil het echt. Ook hij heeft mee geholpen Flykie achter tralies te krijgen. Ik ben fout geweest, want ook Flykie verdient een tweede kans. Maar meissie toch.. Ik snap dat het ontzettend moeilijk voor je moet zijn, echt. Ik wil te snel, sorry.'
Ik keek haar schuldbewust aan. Er ontsnapte een diepe zucht bij Amanda.
Ze zei ineens fel: 'Als je maar niet denkt dat ik aardig ga doen tegen die.. die... KWAL!'
Met ogen waar vuur uit spoot keek ze me fel aan.
'Hoeft van niemand, als je hem maar een kans geeft. Ze zaten behoorlijk onder de plak van de baas als ik alles goed begrepen heb.'
"Erger dan jij je voor kan stellen" voegde ik er in gedachten aan toe.
We bleven even zitten tot ze het koud kreeg. Ik floot en BA kwam aandraven. We gingen op zijn rug zitten en in galop kwamen we in het dorp aan.
Later die avond, na het eten, stond ik buiten onwennig voor Amanda. Weer afscheid.
Face kwam aanlopen en zei: 'Sorry dat ik stoor, maar we kunnen nog een maar dagen blijven. Om je vrijheid te vieren. Ik kan bij Claire slapen, die heeft nog een logeerkamer.'
Amanda viel hem bij: 'Ja! Je kan hier wel slapen. Ruimte zat!'
Toen drong het woord vrijheid bij haar door. Ik glimlachte en legde uit: 'Ik ben uit de VA ontslagen vandaag.'
Ze gaf me meteen twee zoenen op mijn wangen en ik grijnsde naar Face alsof ik wilde zeggen: ZIE JE WEL! Ik kan het ook! Face zou Hannibal en BA bellen en we namen afscheid.
Die avond, toen Amanda sliep, ging ik naar beneden om Calvin op te bellen. Ik wist zijn nummer niet, dus zocht ik die van Harry op. Het duurde even voor hij opnam, maar toen ik vroeg of Calvin daar toevallig was, kreeg ik tot mijn grote verbazing een bevestigend antwoord.

FLYKIE / DECKER
Ik was erg blij dat ik mijn maat weer had gezien. Na een kwartiertje was hij weer weg. Ik keek hem na. Decker sloeg zijn arm om me heen. Ik keek hem verbaasd aan, maar was niet meer bang.
‘We gaan nu die twee misdadigers pakken maat, kom op.’
Ik glimlachte en knikte. Met drie auto's reden we naar een ander dorp en kwamen daar een uurtje later aan. Ik stapte uit de MP-jeep en keek om me heen. Er was geen mens te bekennen. Decker liep vooruit en ik dekte hem. Net toen ik dacht dat we de boel onder controle hadden, besprong iemand me. Ik trapte hem van me af en hij stond nog snel op ook. Ik trok meteen mijn pistool.
‘Op de grond!!’ schreeuwde ik.
Toen hij nog niet luisterde schoot ik als waarschuwing net langs zijn been.
‘Op de grond en handen achter je hoofd!!’ schreeuwde ik.
Hij leek te luisteren en ik kwam langzaam dichterbij. Een halve minuut later sloeg ik hem in de boeien en nam hem mee. Decker had wat moeite met de andere. Hij werd beetgepakt. Crane nam de man over van mij en ik rende naar Decker toe.
‘Laat je wapen vallen, ga tegen de muur staan en doe je handen omhoog,’ zei ik heel rustig. ‘Als je mijn collega niet onmiddellijk loslaat, zal ik moeten schieten.’
Ik zette het pistool op scherp, maar de man gaf al snel op. Ik pakte Deckers boeien en wou hem arresteren tot hij mij een harde trap tegen me ribben gaf. Decker sloeg hem neer en arresteerde hem. Ik steunde met een knie op de grond. De trap deed zeer.
‘Gaat ie Fly?’ vroeg Decker.
‘Ja het gaat wel,’ zei ik.
Met de twee misdadigers in de boeien verliet we het dorp en gingen terug naar de basis. De mannen werden in de gevangenis gezet. Ik had mijn m16 nog steeds bij me.
‘Zie je nou dat je ook boeven kan vangen zonder ze dood te hoeven schieten?’ zei Decker. ‘Missie geslaagd maat,’ zei hij.
We gaven elkaar een high five. Crane sloeg ook een arm om me heen. Ik knikte. Ook de soldaten die mee waren gegaan op de missie kwamen bij me staan.
‘Goed gedaan, je bent een talent,’ zei een soldaat.

CAMELEON
"Goede avond, met Calvin. Hé, Murdock, je hebt geluk man, ik stond op het punt naar huis te gaan."
We vertellen in het kort hoe het ons de laatste week vergaan is en natuurlijk ook dat ik met vrijwilligerswerk voor het dorp bezig ben.
"Je ziet me deze week vast wel een keertje ergens bezig met schilderen of bomen snoeien."
Dan leggen we op.
De volgende dag kan ik pas halverwege de middag naar het dorp, want Harry heeft een berg werk te doen voor me. Als ik op het plein aankom, zie ik meteen dat wit-blauwe busje staan. Terwijl ik een ander bankje repareer houd ik het busje in de gaten. Er komt niemand uit en er stapt een uur lang niemand in. Voor ik ga beitsen pak ik een broodje en loop even naar de telefooncel. In mijn overall zit het contract (Decker drukte me op het hart dat altijd bij me te steken) en ik draai het nummer van de mp-basis. Ik vraag of ik Flykie even kan spreken en niet veel later zegt een bekende stem me gedag.
"Goede middag, Flykie, ik heb een vraag. Kun jij informatie over autonummerplaten opzoeken op de computer op jullie kantoor?"
Als Flykie vraagt waar dat voor nodig is, vertel ik kort over het busje op het plein.
"Het duurt even, hoor! Bel me over vijf minuten even terug, ja?"
Ik ga weer aan het werk, maar houd steeds met een ooghoek het busje in de gaten. Wanneer ik Flykie terugbel kan hij me vertellen dat het een ongeldige nummerplaat is. Het busje komt in beweging en rijdt langzaam het plein af.
Aan het eind van de middag, het loopt tegen sluitingstijd van de winkels, komen de meisjes die ik gisteren zag fietsen weer langs. Omdat ik nu aan die kant van het plein aan het werken ben, kan ik ze beter bekijken en zij mij. De vriendin stoot het roodharige meisje aan en gebaart dat ze niet moet kijken. Maar gelukkig doet ze dat wel en nu kan ik eindelijk haar gezicht eens zien. We kijken elkaar even aan, maar ze fietst gewoon verder. Wat een knap meisje...
Ik smeer de laatste lik beits over het bankje en wil beginnen met opruimen, als plotseling een vrouwenstem achter me "Hallo!" zegt. Ik draai me verbaasd om en kijk midden in het gezicht van het meisje met de donkerrode krullen.
"Hoi, ik ben Misty."
Ze steekt haar hand uit om kennis te maken. Als ik stil blijf staan staren, vervolgt ze: "Mijn vriendin zei dat jij de knul bent met wie ik gedanst heb op het feest."
Ik pak eindelijk haar hand en knik op die vraag.
"Ik ben Calvin Mellerby, maar de meesten hier kennen me als Cameleon."
Tja, daar sta je dan naast een vers geverfde bank, ik kan haar nog niet eens uitnodigen om te gaan zitten, gaat er door me heen.
"Ik kom hier niet vandaan, dus die naam zegt me niets. Maar mijn vriendin vertelde dat je nogal een gevaarlijk persoon bent. Klopt dat?"
Beschaamd kijk ik even naar m'n schoenen. Ik beaam dat haar vriendin gelijk heeft.
"Maar ik probeer op het rechte pad te komen. Ik heb eerlijk werk en doe vrijwilligerswerk voor het dorp."
Ze kijkt om zich heen. "Waar kunnen we even gaan zitten?"
Ik wijs naar het bankje dat ik gisteren heb opgeknapt, pak m'n spullen en samen gaan we aan de andere kant van het plein zitten.
Inmiddels is het busje weer teruggekomen. Heel rustig rijdt het rond en blijft dan dicht tegen de bank stilstaan. Een seconde later valt er een schot en dan weet ik ineens wat er gebeurt: een bankoverval! Ik pak Misty bij haar arm en trek haar achter één van de dikke bomen. Van spanning beven m'n vingers, maar ik krijg het contract uit m'n borstzakje.
"Ga dit telefoonnummer bellen en zeg dat Flykie direct naar het dorp moet komen. Daarna ga je naar de Zonnebloemstraat en daar haal je Murdock en Face op."
Ze kijkt me geschrokken aan.
"Wie moet ik halen?!"
"Zeg maar dat het A-team moet komen helpen."
Volgens mij is het een koelbloedige jongedame. Ze kijkt om de boom heen, steekt recht over en belt aan bij de eerste de beste deur.
Ik zie door de donkere ramen niet of er iemand achtergebleven is in het busje, maar ik gok erop dat het leeg is of dat de chauffeur naar de bank kijkt. Alle vezels van m'n lichaam zijn gespannen om te kunnen vluchten mocht er op me geschoten worden. Ik hurk naast de chauffeursdeur en kom even op adem. Dan klop ik zachtjes op het raam. Ik voel beweging in de bus, er zit wel degelijk iemand in. Als de deur op een kier opengaat spring ik als een vlo uit een doosje op, grijp de man bij de keel en sleur hem uit de auto. Met een welgemikte muilpeer maak ik hem onschadelijk. Snel pak ik de sleutels uit het contact. Wat doe ik met deze vent? M'n gereedschapskist staat nog aan de overkant. Wat heb ik in m'n overall nog zitten waarmee ik hem kan vastbinden? Razendsnel voel ik alles na. Het enige dat ik vind is een rol afplaktape. Gelukkig een volle. Ik tape zijn handen, zijn mond en enkels en steek het plein weer over. Daar leg ik hem achter de dikke boom van net.
Nu moet ik bij die bank zien te komen. In de verte hoor ik hoefgetrappel. Zou Flykie in zijn eentje uitrukken? Net voor hij het plein opkomt, rennen Murdock en Face om de hoek. Als ze me zien gebaren waar het te doen is, drukken ze zich tegen de gevels aan en staan even later in het steegje naast me. We wenken Flykie, die gelukkig zijn paard achterlaat. Ik vertel kort wat ik gezien en gehoord heb en dan plegen we overleg hoe we dit gaan aanpakken.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.