FanFic.nl

When the bullet hits the costume

When the bullet hits the costume DEEL 11

FLYKIE / DECKER
Toen John Decker ging halen zuchtte ik. Hopen dat ie niet al te boos is, dacht ik bij mezelf, maar ik had het mis. We stonden tegenover elkaar en hij begon te schreeuwen tegen me. Ik wou wat zeggen, maar hij onderbrak me. Toen hij uitgeschreeuwd was, vroeg hij naar de wapenverzameling. Ik keek ik hem kwaad aan.
‘Je denkt toch niet dat ik je die nu ga laten zien?’
Ik was echt kwaad en liet het merken ook. Die reactie had Decker blijkbaar niet verwacht. Daarna liep ik naar de woonkamer en wou even afkoelen, maar Decker rende achter me aan en pakte me beet. ‘Wat mankeert jou in godsnaam?!’ zei hij kwaad.
‘Het...’ begon ik.
‘Het wat?’ vroeg Decker.
‘Het waren flashbacks van de moord,’ zei ik zachtjes.
Decker keek me in mijn ogen. Die blik had hij blijkbaar nog niet gezien bij mij. Hij liet me meteen los en zijn kwade blik veranderde in een bezorgde blik.
‘Fly, ik weet dat je deze zaak op wilt lossen, maar communiceer je acties met ons voor je ze onderneemt. We zijn niet voor niets een team, laat dat dan ook zien dat je in teamverband kan werken. Jij eist het maximale van jezelf, maar die moord op je ouders zit je nog teveel dwars. Ik geef je niet voor niets een kans,’ zei Decker.
Ik werd helemaal stil van zijn woorden en keek hem verbaasd aan.
‘Kom op, laat ons die wapenverzameling zien,’ zei hij met een glimlach.
Ik kon nog niet bepaald lachen na die uitbrander van hem en haalde de sleutels uit me jaszak. Ik haalde diep adem en opende de deur en deed het licht aan. Via de trap liepen we naar beneden.
‘Voila,’ zei ik.
Ik ging op een tafel zitten en keek naar Decker en John die vol verbazing rondkeken.

JOHN
Tijdens de uitbrander van Decker hield ik me op de achtergrond. Al hoewel Flykie eerst weigerde, nam hij ons toch mee naar de kelder, naar het gedeelte waar de wapenverzameling van zijn vader ligt.
Flykie gaat op een tafel zitten als hij het licht heeft aangedaan en ons rond laat kijken. Decker kijkt met kennersoog rond en laat vanalles goedkeurend en bewonderend door zijn handen gaan. Ik houd niet zo van wapens en kijk liever op een afstandje. Wat had die man een grote verzameling opgebouwd, zeg, ongelooflijk. De moeite waard om goed te beschermen.
"Flykie, wat wil je met deze verzameling doen?" vraag ik als ik het wel gezien heb.

FLYKIE / DECKER
‘Ik had mijn ouders hiermee kunnen beschermen,’ zei ik kwaad tegen mezelf.
Ik sloeg met mijn vuist tegen de tafel waar ik op zat en boog mijn hoofd.
‘Die verzameling moet hier weg, voordat hij in slechte handen terechtkomt,’ zei ik tegen John.
‘Maar die twee daders gaan eraan,’ zei ik kwaad.
Decker was ondertussen nog in de kelder en bekeek alle wapens. Hij kon het niet geloven, zoveel wapens in een kelder en Flykie die daar niks van wist. Toen hij weer naar boven liep, liet Decker de soldaten de kelder leegmaken.
‘Die wapens moeten naar de opslag bij de basis. Crane, bel jij een paar soldaten en laat ze komen met een busje, zodat we de wapens kunnen inladen.’

Ik (Flykie) ging van de tafel af, liep weer terug naar boven en doorzocht de studeerkamer van mijn vader. Als ik een lade open doe, tref ik een heel dossier aan. Ik ging even zitten en bladerde het door.
Er zaten zelfs foto's bij van de baas en nog de andere bendeleden. Wat is dit in godsnaam dacht ik bij mezelf. Alsof mijn vader met een onderzoek bezig was… Zou dat hem fataal zijn geworden? Ik dacht na. Ik concentreerde me en probeerde het signalement van de mannen weer boven te halen.
Daarna bekeek ik de foto's nog een keer en dacht er een te herkennen. Bij elke foto had mijn vader de namen opgeschreven. Maar juist de namen van de mannen wist ik niet. Misschien dat Cameleon dat wel weet? Ik had een tas bij me en stopte het dossier in mijn tas. Ik keek naar de wolken.
‘Pa, wat onderzocht je? En waarom? Maak het me duidelijk,’ zei ik.
Daarna kwam Decker binnen, die zag dat ik het dossier in mijn tas stopte. Hij wilde weten wat het was. ‘Een dossier met misschien wel de daders van de moord op mijn ouders,’ zei ik.
‘Mooi, dan bestuderen we dat dossier samen op de basis,’ zei Decker.
‘Is goed, maar ik ga nog wel even belle,’ zei ik.
Decker liep naar buiten en wachtte daar op mij. Ik wist nog precies waar de telefoon stond en toetste het nummer in van de schuilplaats. Na twee keer overgaan kreeg ik een vrouw aan de telefoon.
‘Goedendag, je spreekt met Flykie, ik wilde Cameleon graag spreken, in verband met een oude zaak.’
Ze raakte meteen in paniek en dacht dat hij nog misdaden op zijn geweten had.
‘Het zijn geen misdaden waar hij mee te maken heeft,’ zei ik om haar gerust te stellen. Kan ik hem spreken?’
Ze ging Cameleon halen en ik had hem even later aan de telefoon.
‘Hey maat, je spreekt met Flykie. Ik bel je, omdat ik een vraag heb over de moordzaak van mijn ouders. Je weet wel die twee euh... vage assistenten van de baas. Ik vroeg me af of je de namen van die gasten nog weet. Ik heb namelijk een dossier gevonden van mijn vader waar allemaal foto's in zitten. Blijkbaar deed hij onderzoek naar iets en is dat hem fataal geworden. Weet je die namen? Of kan je dat achterhalen?’ vroeg ik aan hem.

JOHN
Terwijl Decker en zijn mannen de kelder leeg maken en de verzameling wapens naar een veiliger plek op de basis brengen, loop ik door het huis en haal herinneringen op aan beter tijden. Flykie belt zijn maat op om informatie te vragen over een paar bendeleden en maakt aantekeningen in het dossier dat hij bij zich heeft.
"Kan ik ook nog iets voor je doen?" vraag ik aan Flykie als ik weer terug in de werkelijkheid ben gekomen. "Anders rijd ik met de soldaten terug naar de basis en ga ik naar huis. Zeg het maar."

CAMELEON
Op een middag ben ik vroeg thuis als Flykie me belt, hij vraagt of ik de namen nog weet van een paar mannen van de Baas. Ik moet flink nadenken en kan me alleen schuilnamen herinneren.
"Er was er één die we wel eens Rudolf noemden, omdat ie dronk en vaak een dikke rode neus kreeg. Er liep een lange dunne rond met de bijnaam de Slurf.... Flykie, omschrijf die gasten eens waarvan je de naam eigenlijk wil weten."
Flykie omschrijft een grote, stevige kerel, met rossig stekeltjeshaar, met gemene gezichtstrekken en grote handen en een kleine man, met zwarte krullen die soms mank liep en veel tatoeages had.
"Hmm, Flyk, je weet het zelf ook nog wel. hè, dat bijna niemand zijn eigen naam gebruikte, iedereen had zijn schuilnaam in de bende van de Baas. Die stevige die je het eerst omschreef....was dat niet Rooie Steef? En die gast met die tatoeages noemde zichzelf Black Rocky, volgens mij. Heb je daar wat aan? Nou, succes met je onderzoek."

MURDOCK
Nadat we aan wal gekomen waren (nee, geen lager wal) stapten Face en ik in de 'vette’. Face had al tegen Claire gezegd dat het niets kon worden en samen hadden ze het geaccepteerd. Nou moest ik nog een beslissing nemen. Ik zuchtte en leunde achterover. Ik wilde bij mijn team zijn en meiden leiden af, dat had ik zelf ondervonden..! Aargh! We waren al snel bij het dorp, Face zou buiten
wachten. Ik belde aan bij Amanda en ze deed open. Blij viel ze me om de hals. Ik drukte een kus op haar mond. Ik keek haar aan en zei toen: ‘Amanda, je bent echt een lieve meid. Zoiets heb ik nog nooit meegemaakt, met een meisje, maar ik kan het niet. Onze levens verschillen te veel. Ik heb mijn team, jij het dorp. Sorry, ik kan het niet.’
Verontschuldigend keek ik haar aan. Ze was een beetje geschokt, maar knikte toen tot mijn verbazing. Ze zei: ‘Ik voelde het zelf ook. Dit gaat niet samen.’
Een beetje onwennig stonden we tegenover elkaar.
'Maar.. bel me als je daar zin in hebt. Je hebt mijn nummer! Ik moet gaan, Face wacht op me. Doei Amanda.'
Ik drukte een zachte afscheidskus op haar mond en draaide me om. Ik keek niet meer om, maar stapte bij Face in de 'vette’, die snel wegreed.

FLYKIE
Ik noteerde de gegeven informatie op papier.
‘Denk wel dat ik daar iets aan heb, thanks in ieder geval. Als ik nog vragen heb, hoor je het wel.’
Ik verbrak even later de verbinding en dacht na, totdat John de kamer in kwam. Ik keek op.
‘Zullen we samen naar de basis lopen, zodat ik je het hele verhaal kan vertellen of heb je daar geen behoefte aan? Ik wil je desnoods ook wel thuis brengen, tenminste als Decker me dan laat gaan.
Maar dat zal denk ik geen probleem zijn, als hij het zo druk heeft met die wapenverzameling,’ zei ik met een glimlach.
We liepen naar buiten. Decker liep naar me toe. We keken elkaar even aan tot ik de stilte verbrak.
‘Ik ga naar de basis lopen om te ontspannen,’ zei ik.
Hij knikte. ‘Doe wel voorzichtig, want er is een wagen gelokaliseerd die gestolen bleek te zijn. Hij reed met een erg hoge snelheid langs de basis.’
‘Ik zal voorzichtig doen,’ zei ik.
Decker gaf me voor alle zekerheid de oorcommunicator.
‘Doe dat ding in en onderneem niet alleen actie, want die gasten zijn hard,’ zei Decker.
‘Ze hebben mij hard toegetakeld, dus ik weet hoe ze zijn,’ zei ik.
Ik keek naar John.
‘Ga je mee naar de basis? Dan breng ik je daarna naar huis,’ zei ik.

JOHN
Flykie krijgt toestemming om samen met mij naar de basis te lopen. Hij wil het hele verhaal over de moord aan me vertellen. Ik hoop dat hem dat goed zal doen, maar ik hou ook mijn hart vast. Wat zal ik nog te horen krijgen dat ik niet wist, het zullen geen leuke dingen zijn. We sluiten het huis af en lopen de straat op. Als het huis uit zicht is verdwenen begint Flykie zijn verhaal

FLYKIE
We waren onze tocht naar de basis gestart. Na een vijftal minuutjes haal ik diep adem en begin te vertellen.
‘Op een doordeweekse avond zat ik met mijn ouders televisie te kijken totdat er drie mannen naar binnen stormden. Van de baas mocht ik op de bank blijven zitten, maar mijn ouders werden meegeno-men naar de gang. Er ontstond een heftige discussie en het enige wat ik aan woorden kon opvangen was ‘wapens’. Hij moest vertellen waar hij wapens zou verbergen. Toen me pa niks zei werd ma meteen doodgeschoten en die gast die zichzelf Black Rocky noemt schoot mijn vader dood. De baas sloeg mij bewusteloos, ontvoerde me en ik werd opgeleid. Ik heb me altijd afgevraagd waarom hij mijn ouders had vermoord, maar toen ik het onderzocht werd ik betrapt en kreeg allemaal doodsbedrei-gingen naar me kop. Hij heeft me zelfs in dit bos neergeschoten en achtergelaten. Ik moest op eigen kracht terug naar de basis, om te voorkomen dat ik dood zou bloeden. Op dat moment leerde ik Cameleon kennen en hij verzorgde me. Dankzij hem heb ik het gered. Als ik me nog één keer bezig zou houden met het onderzoek zou de baas me doodschieten. Ik was bang dat hij het echt zou doen en staakte het onderzoek. Ik leidde Cameleon op tot bendelid en that's it.’
Ik keek John aan en stond even stil.

JOHN
Als Flykie zijn verhaal gedaan heeft blijft hij even staan. Ik kijk hem aan.
"Goed dat je dat nou eens allemaal verteld hebt, jongen, nou begrijp ik ook beter wat er in je om gaat en dat is niet niks."
Het blijft even stil en dan lopen we weer door. De lucht lijkt geklaard en we lopen te kletsen over koetjes en kalfjes. We slaan nu een grote laan in met grote villa's achter groene heggen en grote hekken. Er rijdt een oude pickup langs met donkere ramen erin en met een motor die flink wat kabaal maakt. Niet echt een auto die je in een wijk als deze voor de huizen ziet staan.
Bewonderend kijk ik even om me heen naar de mooie huizen en tuinen. Uit de straat die wij net verlieten zie ik de pickup stapvoets de hoek om komen rijden, hij is blijkbaar omgekeerd en rijdt nu heel zacht achter ons aan.
"Flykie, niet omkijken, maar volgens mij volgt die pickup ons..."
"Die oude rammelbak?"
"Ja. De weg loopt hier naar beneden, dus ze hoeven geen gas te geven hier."
"Oké. Houd je oren open, houd je klaar om onder een heg te duiken. Ik roep Decker op. Blijf doorlopen."
Flykie tikt tegen zijn oorcommunicator en roept Decker op.
"Oproep voor kolonel Decker, oproep voor Decker."
Bijna onmiddelijk antwoordt Decker: "Flykie, oproep ontvangen, zeg het maar..."
"Kolonel, we worden gevolgd door een oude blauwe pickup met donkere ramen. We lopen in de Kennedylaan, ter hoogte van nr.....48."
"Oké, Flyk, we zetten de hele wijk af. Breng John in veiligheid. Heb je een wapen bij je of had ik je alles laten inleveren?"
Flykie antwoordt dat hij zijn m16 bij zich heeft.
"Ik geef je een teken als alles is afgezet en we je dekking kunnen geven. Hou me op de hoogte."
"John, luister goed. Zodra je een hek ziet dat je in kunt, loop je naar een huis of zoek je dekking. Je doet net alsof je op bezoek gaat of dat je daar woont. Ik zal je groeten en loop dan gewoon door."
"Maar...dan ben je een lopende schietschijf!"
"Decker komt zo. Kijk...daar staat een hek open...ga, John, ga!"
Ik kijk even snel rond in de tuin van het huis en geef Flykie een hand. Als Flykie verder loopt zoek ik dekking achter een tuinhuisje en wacht gespannen af. De pickup rijdt langzaam voorbij en ik zie dat er nu iemand met een geweer in de bak zit. Ik loop langzaam terug naar het hek, kijk om de heg heen en hoor dan van alle kanten mp-auto's de laan in scheuren. De pickup geeft met een luid gebrul gas maar komt niet ver. Er worden banden lekgeschoten en hij wordt ingesloten. De man die achterin zat probeert te vluchten, maar daar gaat Flykie achteraan. Met een snoekduik beland hij met z'n slachtoffer in de struiken langs het voetpad, waar een korte knokpartij eindigt in knockout van de stevige man met rossig haar. Kolonel Decker en zijn soldaten houden de cabine onder schot en halen er een man met zwart haar uit, die vervolgens languit op de straat moet gaan liggen. De soldaten houden de mannen van de pickup vast en onder schot. Flykie, nahijgend van de knokpartij, en Decker staan tegenover ze.
"Dit zijn ze, kolonel, dit zijn die twee die mijn ouders hebben doodgeschoten."
Dan richt Flykie zich op zijn ex-bendecollega's.
"Hoe wisten jullie waar ik was?"
"Hmm, je bent niet nogal in het nieuws, Flykie, je bent gemakkelijk te volgen. Iedereen in het dorp weet wel wat te vertellen over je. Dus een makkie voor ons om onze klus af te maken. Misschien niet nu, maar we krijgen je nog wel, manneke!"
"Dan zul je lang geduld moeten hebben, er liggen een aantal jaren cel op je te wachten," snauwt Decker ze toe en gebaart dat ze afgevoerd moeten worden.
Als er niet meer wordt geschoten en de mannen van de pickup zijn ingerekend, kom ik voorzichtig de tuin uit en loop naar Flykie toe. Hij staat verbouwereerd te kijken als Black Rocky en Rooie Steef worden afgevoerd. Ik ga voor hem staan. Met ongeloof in zijn ogen kijkt Flykie me aan.
"Oom John, is het nu voorbij?"
"Ja, Flyk, dat waren de laatste twee. Het is nu voorbij."
Ik leg m'n hand om zijn hoofd en neem m'n neef in m'n armen. Flykie houdt me vast alsof hij zich staande moet houden in een orkaan. Zo staan we een tijd en heel, heel langzaam voel ik de spanning uit hem vloeien.

The End

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.