FanFic.nl

The man who can't be moved~

Part 1 Fine by me

19.35 staat er op de digitale klok die aan de wand hangt. Over 10 minuten gaan de deuren open en lopen al die krijsende groupies naar binnen. De collega’s van het licht zijn nog druk met de laatste voorbereidingen en ze nemen hun plek in bij de hangstoelen. Vandaag werk ik backstage en heb alle dranken en hapjes in de kleedkamers van de artiesten vanmiddag al klaar gezet. Het meisje van het voorprogramma heb ik al meerdere malen voorbij zien lopen, het is duidelijk aan haar te zien dat ze ontzettend zenuwachtig is.

‘NOG 5 MINUTEN’ hoort iedereen door de speakers klinken en je ziet nog een aantal mensen rond rennen. Het barretje dat ik vanavond bedien is klaar voor de start, en ik zit rustig op een kruk met mijn rug tegen de koelkast aan. Die boys van One Direction staan hier vanavond. Ken ze verder niet, maar hun muziek is wel oké. De hoofd act is nog niet binnen en het meisje van het voorprogramma staat nu al klaar achter de doeken terwijl ze pas om 20.15 op moet. Ik rol met m’n ogen en ga een rondje over de gangen lopen. Met m’n handen op m’n rug loop ik bijna fluitend langs deuren waarvan ik niet weet waar ze naartoe leiden. De deur met ‘One Direction’ erop staat op een kiertje en hoor er allemaal gerommel vandaan komen. Voorzichtig loop in richting die deur en hoor een zware mannenstem praten, waarschijnlijk tegen zijn mobiel. “…alsof er hier niks geregeld is! Ik ga even iemand zoeken die de boel hier op orde komt stellen…. Oh hallo daar” zegt de man die stampvoetend de deur opendoet en bijna tegen mij aan knalt. “S-Sorry, ik hoorde iemand in de kamer en…” “Geeft niet kind, je uh…. Ja het klopt helemaal niet wat er hier op de kamer staat. Ik heb toch duidelijk doorgegeven: 18 glazen flesjes water zonder dop, honing, 5 theeglazen en een waterkoker?! En waar zijn die 18 flesjes water?” zegt de meneer nors en ik kijk vragend de kleedkamer in en zie inderdaad de flesjes niet staan. “Ik dacht toch echt… Ik zal ze meteen halen.” “Graag, dankje - … Ja geregeld. Zijn jullie er al bijna? 10 minuten? Ah dat is mooi, tot zo en dan is hier alles pico bello!” zegt de man weer tegen zijn mobiel.
Met een diepe zucht loop ik terug naar de bar en pak een groot dienblad en zet daar de 18 flesjes water op. In eerste instantie pak ik het blad op en loop ik richting de gang maar bedenk me ineens.. “18 glazen flesjes zonder dop”, mij best. Hoe veeleisend kan iemand zijn? Ik zet het blad weer terug op de bar en maak alle flesjes open. Dan pas valt het gegil en gekrijs van de tienermeisjes me op. “oh fijn, ze zijn er” mompel ik in mezelf. In mijn 2e poging om het dienblad op te pakken krijg ik via mijn portofoon door dat de drummer van het voorprogramma graag een flesje water wil. Opnieuw zet ik het dienblad neer, pak een van de geopende flesjes en loop richting het podium. Bij het podium aangekomen tik ik de drummer tegen zijn been en wijs hem het flesje, waarvoor ik een dikke knipoog terug krijg. Eerlijk is eerlijk, lekkere drummer hoor!
Met het volle dienblad, jawel met 18 glazen flesjes zónder dop, loop ik over de gang richting de kleedkamer. De ingang van de kleedkamer zit precies bij een hoek. Langzaam en stabiel kom ik steeds dichterbij de deur waar ik weer die zware mannenstem hoor praten, maar er nu ook heldere mannenstemmen bij zijn. Het gitaarspel… klinkt goed. Na even stil gestaan te hebben loop ik verder richting de deur en net als ik linksaf naar binnen wil slaan…… BAM. Ik sta verstijfd en kijk naar de grond. 18 glazen flesjes zónder dop, nu gebroken op de vloer. Met een boze blik kijk ik naar boven en zie ik een perfect blonde jongen tegenover me staan die net zo geschrokken kijkt. “oh nee… heb ik weer. “ Een ‘net niet lief genoeg’ lachje komt op m’n gezicht en ik ga op mijn knieën om de schreven op het dienblad te leggen. “Hier, ik help je” en de perfect blonde jongen gaat tegenover me zitten en helpt me. “Niall, weer lekker lomp bezig gozer?” hoor ik een jongen roepen die daarna lacht. “Ja joh, je kent me toch” zegt de jongen tegenover me lacherig. “Het spijt me ik had beter uit moeten kijken, ben zo gespannen voor ons optreden! Moet zo optreden met de jongens, wij zijn..” “One Direction, yup ik ken jullie.” Zeg ik zonder op te kijken, helemaal gefocust om zo snel mogelijk die scherven van de grond de rapen. “En jouw naam is?” vraagt de jongen geïnteresseerd en rijkt zijn hand uit. Als ik toch even op kijk om zijn hand vast te pakken vallen ook die perfecte blauwe ogen me op. “Amy, het barmeisje”. “Amy, mooie naam! Ik ben Niall. En hier binnen zitten de ander 4 jongens van de band. Dit waren zeker de flesjes water? Zal ik zo met je mee lopen nieuwe flesjes te halen? 18 in een keer meenemen is ook lastig.” Zegt Niall vriendelijk. “Ja, zonder dop nog wel”. Zeg ik licht geïrriteerd en ruim ijverig verder op. Als alle scherven op het dienblad liggen sta ik op en loop direct weer in de richting van de bar. “Niall man, we moeten ons voorbereiden!”- “Ja ja, ben zo terug”. De jongen komt voor me staan en pakt het dienblad van me over. “omdat ik zo lomp ben, kan ik toch niet anders dan je te helpen. Werk je hier al lang?” “Nu 3 maanden, dus nog niet zo heel lang. Dit is de 3e keer dat ik backstage werk.” “Heb je al veel bekende mensen ontvangen aan je bar?” “Ja vorige week nog Beyoncé, zij was erg aardig. En die week daarvoor een andere artiest, maar die kende ik verder niet.” We zijn bij de bar aangekomen en pak het dienblad weer van Niall over. Deze gooi ik leeg in de vuilnisbak en pak een schone waar ik opnieuw 18 fles op zet en begin ze open te maken. Niall vind nog een opener en helpt me. “Dat heb je vaker gedaan” grap ik als ik zie hoe hij met de dopjes staat te rommelen. “uhh nee niet echt. Waarschijnlijk kan ik dit beter aan de pro over laten” zegt hij blozend en legt de opener weer neer. Als alle flesjes open zijn lopen Niall en ik beide met een normale dienblad vol met flesjes naar de kleedkamer. “Aaaahh lekker, ons water bedankt…. Hoe heet je beautifull?” vraagt de jongen met bruine krulletjes. “Amy, aangenaam. Vanavond zal ik voor jullie dranken zorgen. Hier bij de deur is een oranje knop. Als je die in drukt, kom ik zo snel mogelijk naar jullie toe om de bestelling op te nemen. Veel succes en plezier bij jullie optreden, ik zal jullie nu alleen laten". Zeg ik neerbuigend. Die stomme zinnen die je standaard moet zeggen als je bij de kleedkamers werkt. Heb niet eens alle jongens goed bekeken. “Bedankt Amy, we zullen je straks nog wel zien” Zegt krullemans, en ik loop weer rustig naar mijn barretje.

Het meisje van het voorprogramma komt trillend en lachend van het podium af. “wauw wat was dat vet! Was het niet vet?!” en ze kijkt naar mij. “ja… super vet?” Geen idee.. heb er niks van mee gekregen. Ze besteld een colaatje en ze loopt terug naar haar kleedkamer, waar ze onderweg de jongens van One Direction tegen komt en hun succes wenst. Als ze achter de doeken staan kijkt Niall nog eens achterom en staart naar me, ik doe alsof ik niks zie. De jongen met kort haar tikt hem aan en lacht.
De muziek begint en de jongens rennen het podium op.
“One way, or another…..”

Reacties: