FanFic.nl

Kamer 427

12.

Het leek een eeuwigheid te duren. Ze lagen op de grond, in het donker, durfden niet overeind te komen. Heel even dacht Harry aan ontsnappen, toen realiseerde hij zich dat hij zich in een gevangenis bevond en dat het onmogelijk was te ontsnappen. Waarom had hij niet van te voren gedacht aan alle horrorverhalen die hij over de straffen gehoord had? Als hij het zich bedacht had voordat Zayn hem in het idiote plan had meegesleept, in plaats van pas toen hij er al geheel in was ondergedompeld, was hij nooit bij Liam op bezoek gegaan. Dan had hij in bed gelegen, of desnoods was hij bij Louis geweest, maar niet hier, niet op de vloer, niet onder invloed van een angst heviger dan hij ooit eerder gevoeld had.
Maar hij had het wel gedaan en Zayn ook, en er klonken voetstappen op de trap. Zware voetstappen, alsof de voeten in kisten gehuld waren. Zwarte kisten, zware kisten, harde kisten. Schop me niet, bad Harry in zichzelf, en zijn gebed werd gehoord. In plaats van een trap in zijn maag, voelde hij een hand aan de kraag van zijn pyjama. Hij werd omhoog getrokken, met één hand, voelde Zayns elleboog onhandig tegen zijn heup aanstoten terwijl ook hij omhoog getrokken werd.
Vervolgens werden ze de trap afgezeuld. Ze liepen half, struikelden half, werden grotendeels gedragen. Harry had zijn handen om de voorkant van zijn kraag gesloten in de hoop nog wat lucht binnen te kunnen krijgen. Hij had het benauwd. Zijn luchtweg werd afgekneld.
Veel te snel kwamen ze beneden en er brandde licht. Harry probeerde verwoed de tranenstroom te stoppen, maar het lukte niet. Het vocht prikte achter zijn ogen, kwam naar buiten. Glanzende parels blonken voor zijn groene irissen. Het kwam niet eens door de paniek of de angst, maar door het zuurstoftekort dat hij opliep.
Uiteindelijk werden beide jongens op de grond gesmeten, in een kamer, ergens in de kelder. Harry wreef over zijn pijnlijke keel, haalde dankbaar adem. Het klonk een beetje rauw in zijn oren, maar daar ging het niet om. Hij kon weer ademen, dat was het belangrijkste.
‘Pyjama’s uit,’ beval de man bruusk.
‘Wat?’ vroeg Harry ontsteld.
‘Je hoorde me wel.’
Ze zouden hen toch zeker niet verkrachten?
Vanuit zijn ooghoeken zag Harry Zayn aan de knoopjes van zijn bovenstuk frunniken. Langzaam, alsof hij er moeite mee had. Zijn vingers trilden. De zelfverzekerde houding die hij eerder gedragen had, was geheel in het niets opgegaan en dat maakte het voor Harry alleen maar erger. Bijna als gehypnotiseerd volgde hij met zijn ogen Zayns vingers terwijl ze de knoopjes losmaakten. Langzaam, trillend. Bang.
‘Jij ook!’ snauwde de beveiliger tegen Harry, waarop ook hij gehoorzaamde. Zijn vingers trilden ook. Meer nog dan die van Zayn, omdat hij bang was en moe en het ademen deed pijn. Hij wilde gewoon zijn bed in, gewoon slapen, hij zou de volgende ochtend wel aan de verwondingen ondervinden hoe erg het was geweest.
Toen beide jongens zich van hun kleding ontdaan hadden, beval de man hun met hun buik tegen de muur te gaan staan. Niet naar de muur toe, nee, tegen de muur. Er pal tegenaan. Harry gehoorzaamde, zag dat Zayn hetzelfde deed. Naar de muur toe.
Het was koud, ijskoud. Waarschijnlijk was die term niet eens overdreven en was de muur werkelijk tegen het vriespunt. Geen bevriezingswonden, nee, nee, nee, smeekte Harry. Hij had die gezien, thuis, bij zijn zus, ’s winters, en wist dat die minstens net zo erg waren als brandwonden. Pijnlijk.
Hij durfde niet te protesteren en wachtte met ingehouden adem op wat er komen ging. Zayns vingers raakten de zijne aan, heel even, en dat gaf hem een klein beetje hoop. Heel eventjes. Hij was in elk geval niet alleen.
De man gaf hun beiden een ruwe duw in de rug, als om er zeker van te zijn dat ze helemaal tegen de muur gedrukt stonden. Harry klappertandde.
‘Sluit je ogen,’ fluisterde Zayn, alsof hij wist wat er ging komen. Harry gehoorzaamde, luisterde gespannen naar de voetstappen van de man achter hem. Hij rommelde wat, liep vervolgens terug naar de jongens. Harry huiverde, klappertandde, voelde de tranen opnieuw achter zijn ogen prikken. Hij beet zijn kaken hard op elkaar in een poging alles tegen te gaan. Hij moest het doorstaan.
De eerste klap kwam onverwachts.
De zweep striemde langs zijn huid, sneed erdoorheen, deed zijn rug branden van pijn. De brandende pijn stond in vreselijk contrast met de bevriezende kou aan de voorkant. Twee extremen tegenover elkaar, waardoor hij niet eens meer wist wat het ergste was.
Zayns vingers omklemden de zijne.
De tweede klap kwam ook als een verrassing. Niet zozeer dat de klap kwam, maar de timing ervan. Er zat bijna een halve minuut tussen de eerste en de tweede slag.
Hard kneep Harry in Zayns vingers en Zayn kneep terug.
De derde klap.
Harder kneep Harry in Zayns hand.
De vierde klap.
Harder beet Harry zijn kaken opeen.
De vijfde.
Zayn kreunde.
En toen stopte het.
Plotseling, uit het niets, na vijf keer was het stil. Geen voetstappen, geen bevelen. Alleen het hijgen van Harry en van Zayn en de pijn van de kou en de warmte.
Het afwachten was bijna nog erger dan de zweepslagen zelf. De pijn sneed steeds scherper door Harry’s zenuwen heen, de angst werd steeds heftiger en toen stopte het.
‘Jullie hebben vijf minuten,’ sprak de man ijskoud, terwijl hij zijn portofoon weer tevoorschijn haalde. ‘Drieëntachtig?’ brieste hij naar de andere kant.
‘Paraat,’ reageerde de bewaker van de vierde verdieping.
‘Zevenendertig hier. Als ze over vijf minuten niet terug zijn, mag je ze terugsturen voor een dubbele dosis.’ Hij wendde zich tot de jongens, die nog steeds tegen de muur geplakt stonden, en snauwde: ‘Nou, waar wachten jullie nog op? Willen jullie soms nog meer? Ze zijn erbij die erop geilen, weet je. Je hoeft het alleen maar te zeggen, het kan zo geregeld worden. Gratis en voor niets.’
Harry en Zayn verkozen hun eigen kamer boven nog meer zweepslagen en maakten zich uit de voeten. Zo snel ze konden, renden ze de trappen op. Het deed verschrikkelijk veel pijn en ze schaamden zich dood, want ze waren nog steeds ontkleed. Aankleden was een optie, maar met de pijn die ze uitstonden zou dat langer duren dan de vijf minuten die ze hadden. Rennen deden ze dus, zo hard ze konden, de pijn zo goed mogelijk negerend.
Toen ze hun eigen gang binnenrenden hoorden ze het tikken van een stopwatch. ‘Precies op tijd. Sterker nog: tien seconden te vroeg.’ Harry hield halt, hoopte met al zijn kracht dat ze niet voor die tien seconden gestraft zouden worden.
Zijn hoop werd beantwoord: ‘Nou, schiet op, naar bed jullie. En knoop in je oren dat jullie de volgende keer de dubbele straf zullen ondervinden.’
De jongens lieten het zich geen twee keer zeggen en strompelden de laatste paar meters naar hun kamers. Ze zeiden niets, lieten niet merkten dat ze zich van elkaars gezelschap bewust waren. Ze stapten elk hun kamer binnen, gekromd van de pijn, en sloten de deuren achter zich. Harry haalde diep adem, niet wetend of hij opgelucht moest zijn of niet. Hij leefde nog, en hij zat nog op groen. Op zich was vijf zweepslagen niet heel veel – maar de pijn was alsnog vrijwel ondragelijk.
In stilte strompelde hij richting zijn bed. Wat nou opgelucht? Miserabel kwam beter in de buurt.






Guys, FanFic.nl is weer eens heerlijk aan het vechten met de server, en ik ben stiekem best wel bang dat het er vandaag of morgen mee ophoudt. In dat geval heb ik me voorgenomen op Wattpad verder te posten - mocht daar behoefte aan zijn. Mijn account is Bodine483, dan weten jullie me te vinden, mocht het nodig zijn.

Reacties: