FanFic.nl

Until Death Do Us Apart

34: I Can't

Zachtjes schudde Louis zijn hoofd, tranen rolden over zijn wangen. Bevend stond hij op, stak zijn hand naar mij en Zayn uit en zweeg. Hij zweeg, ondanks dat hij wist wat ik hem had gevraagd. Hij wist het en hij wist het antwoord. Koppig bleef ik in het koude gras zitten, Zayn’s hand vasthoudend en starend naar Louis.
‘’Louis. Waar. Zijn. Ze.’’ Louis ogen verlieten de mijne, zochten heil bij Zayn maar deze zei niets, kon niets zeggen. Hij trilde, ademde zwaar. Ik verloor hem.
‘’Louis! Schiet op! Zie je niet dat Zayn-‘’ Ik beet op mijn lip om mijn eigen tranen tegen te houden, wat voor Louis de doorslag gaf. Hij haalde diep adem, keek me recht aan en vertelde wat hij had gezien en waarom hij zo overstuur was.
‘’Ze zijn weg. Overal l-ligt troep en ze zijn…’’ Ik schudde mijn hoofd. Dat kon niet. Waar moesten ze naar toe dan? Ze zouden op ons wachten, ze zouden ons verdom- tenzij…
Ik liet me door Louis omhoog trekken waarna we samen Zayn ondersteunden. Zwijgend strompelden we naar het huisje, tilden Zayn de veranda op en gingen de deur door.
‘’Ik ontferm me wel over hem. Ga jij maar even k-kijken,’’ fluisterde Louis met een trillende stem, waarop ik met tegenzin knikte. Ik kon moeilijk zeggen dat hij maar moest gaan kijken en dat ik Zayn onder handen zou nemen omdat hij van mij was. Daarbij wist Louis hoogstwaarschijnlijk meer over ziektes en gezondheid dan ik. Verdomme.
Met tegenzin liet ik Zayn los, keek ik hoe Louis hem op de bank legde en glimlachte ik zwakjes naar hem. Het leek alsof hij wat wilde zeggen, maar hij kwam niet verder dan zijn lippen te bewegen. Ik moest snel zijn.
Met een ruk draaide ik me om, liep ik naar de deur die toegang gaf tot de hal en nam ik niet de moeite deze te openen. Met een schop vol frustratie liet ik hem openvliegen en deed ik het eerste dat in mij opkwam.
‘’Liam! Niall! Sarah! Iemand! Help!’’ Mijn stem galmde door de ruimte, maar als voorspelbaar kreeg ik geen enkel gehoor.
‘’Grote god – Zeg iets!’’ Mijn ogen flitsten de hal door, langs alle deuren en weer de hal door waar ze bleven steken op de muur. De muur waar mijn vader bezig was geweest. Nog net niet grommend van groeiende frustratie en angst stampte ik naar voren, me compleet bewust van de enorme druk die op mijn schouders rustte. Ik moest iemand vinden, moest iets vinden. Anders was het te laat. Dan was ik Zayn kwijt. Voor eeuwig.
‘’Pap! Mark!’’ Mijn stem trilde hevig, sloeg in alle tonen over en zodra ik bij de muur was bonkte ik met mijn beide vuisten ertegenaan. De pijn die door mijn vingers schoot kon me niet schelen, het bloed dat langzaam uit mijn knokkels kwam zetten kon me niet schelen. Ik moest weten wat er was gebeurde, nu en meteen. Maar hoe werkte dit in godsnaam?
Met een kreun van frustratie liet ik me op mijn knieën vallen, angst groeide meer en meer in mijn binnenste. Een pijnscheut schoot door mijn hele lichaam bij het horen van een schreeuw, een schreeuw van pijn. Zayn.
Mijn vingers zochten de hele vloer af, langs de onderkant van de muur. Ik schaafde ze meer en meer aan de ruwe tegels, maar het boeide me niet. Ik moest hetgeen vinden waar mijn vader naar opzoek was toen de stroom uitviel. En net op het moment dat ik het uit wilde schreeuwen, stootte ik op iets ongewoons. Een uitstekend stuk steen, helemaal rechts onderaan de muur. Ik boog me voorover om het beter te bekijken, leunde daarbij met mijn hand op het stuk steen, waardoor er een vreemd soort schrapend geluid klonk. Alsof iemand met een mes over grindtegels schraapte.
En toen vond ik het.
Met een luid kabaal duwde ik harder met mijn hand, waardoor de steen verder naar binnen schoof en zo een gat onthulde. Een gat, groot genoeg voor een volwassen man om doorheen te kruipen. Even bleef ik naar zitten, op mijn knieën, te verbijsterd om te bewegen.

Wat was dit is jezusnaam?

Ik wilde Louis roepen, maar er was niet genoeg tijd. Zayn was in levensgevaar en ik moest hem nu helpen. Meteen. Kostte wat het kost.
Ik ademde diep in, liet me op mijn buik zakken en kroop met mijn ogen gesloten door het gat, ze beschermend tegen de lading stof die eruit kwam zetten. Zodra ik voelde dat ik erdoorheen was, opende ik ze en voelde ik hoe mijn hart in mijn keel stokte en mijn maag zich omdraaide.
Papa.
Compleet gehuld in tape, alles behalve zijn gezicht, was hij vastgebonden aan een houten stoel. Zijn hoofd hing slap naar links, bloed sijpelde uit zijn slaap. Een enorme, donkerblauwe plek sierde zijn gezicht. Hij zat daar, bewoog niet, leek niet eens te ademen. Ik wist niet wat ik moest doen, wilde huilend wegrennen om Louis en Zayn te halen maar dat kon niet. Compleet verblind door angst, druk en paniek krabbelde ik overeind, knipperde ik een paar keer met mijn ogen om het toch nog doorgedrongen stof eruit te verwijderen en rende ik naar de hoek van de kamer toe, naar mijn vader. Mijn handen pakten zijn hoofd vast, klapten zachtjes op zijn wangen. Het bloed bleek opgedroogd te zijn, maar die blauwe plek loog niet. Hij was flink toegetakeld.
Ze waren hier geweest en hadden de rest meegenomen.
‘’Papa! Pa! Des! Zeg iets, alsjeblieft! Verdom-‘’
Een schreeuw van geluk kwam onbeholpen uit mijn keel zetten zodra mijn vader zijn ogen moeizaam opende en me met enorme pupillen aankeek. Zo snel als ik kon ropte ik het tape van zijn mond, wat hem voor zover mogelijk in elkaar deed krimpen.
‘’Harry! Jezus wat-‘’
‘’Weet ik niet! Je moet helpen! Ze hebben iedereen meegenomen, of ze.. Ik weet het niet maar Zayn is ernstig gewond en hij… je moet-‘’ Des schudde zijn hoofd, keek me aan met een blik die alleen een vader kon geven en deed de rust in me terugkeren. Voor zover je angst gemengd met frustratie rust kon noemen.
‘’Rustig, het komt goed. Help me even.’’ Ik knikte, begon met trillende handen aan de tape te frunniken. Het zat compleet vastgelijmd aan mijn vaders lichaam, maar na enkele seconden kreeg ik het los. Ik zag hem vergaan van de pijn, maar ik moest door. Kostte was het kost moest ik Zayn’s leven redden en waarschijnlijk ook dat van de anderen. Liam. Niall. Sarah. Jessica. Mark. Iedereen’s leven lag in deze paar, cruciale minuten in mijn handen. Mijn trillende, met bloed doordrenkte handen.
De rest van de tape kwam los zodra mijn vader meer kracht zette op zijn lichaamsdelen en na enkele minuten kon hij los komen van de stoel. Hij sprong met zo’n kracht op, dat hij moeite moest doen overeind te blijven. Met knikkende knieën stond ik tegenover hem, even niet wetend wat te doen. Hij wreef even over zijn slaap, bekeek het bloed op zijn handen en keek toen terug naar mij, met dezelfde, groene ogen vol strijdlust die ik ook droeg. Nu of nooit.
‘’Breng me naar Zayn. Er is geen tijd – nu, Harry!’’ Ik knikte verwoed, draaide me om en kroop zo snel mogelijk door het gat. Mijn ogen brandden door de hoeveelheid stof die neerdaalde, maar het kon me niet schelen. Half struikelend over mijn eigen voeten sprintte ik door de gang, door de deur, naar de bank. Zayn zag er nog slechter uit als voorheen en mijn hart sloeg sneller dan ooit tevoren.
‘’Harry hij – ik kan niet... Des?’’ Compleet uit het veld geslagen stapte Louis opzij, liet hij mijn vader erbij. Hij deed van alles met Zayn, zei dingen tegen hem maar alles leek zich langs me heen af te spelen. Alle stemmen vervaagden naar de achtergrond, Louis’ hand die mijn schouder vastgreep was het enige dat me ervan weerhield door mijn benen te zakken. De enige woorden die tot me door waren gedrongen waren die van Zayn.

Ik kan niet meer.

Reacties: