FanFic.nl

Schrijfwedstrijd

Love Dite

Lust is a sin, love isn’t.
-Aphrodite, Goddess of Love




~Griekenland, 1503


De zon wierp een prachtige weerspiegeling over het enorme kasteel, dat verscholen stond tussen de vele bomen. Lichtroze bloesems schitterden aan hun takken, lieten de rijkdom van dat tijdperk zien. De revolutie, ook wel Renaissance genoemd, was volop bezig in zowel Rome als Athene.
Verscholen achter de reusachtige, tweedelige deur met een wolvenkop als klopper, bevond zich het leven van twee bijzonder mooie vrouwen. De oudste van de twee, een lange, slanke vrouw met lange blonde haren en volle lippen zat in haar prachtige, lange, witte jurk op één van de witte sofa’s. De kamer straalde rijkdom uit met zijn vele, gouden beelden en portretten. Wie een portret had, was rijk. Zij hadden er tien. De vrouw, wiens lange, slanke vingers een prachtige beker omhulden, droeg de naam Aphrodite. Het stond voor schoonheid, seksualiteit en liefde. Zij droeg deze naam met eer, net zoals ze alle mannen aan haar voeten droeg. Niets kon haar nog in de weg staan, zelfs niet haar leeftijd. Want hoewel ze honderden jaren oud was, dood ging zij niet. Zij bleef voortleven in de geschiedenis en geest van Athene en het kasteel waar zij in woonde. De ouderdom was haar niet aan te zien, desondanks moest ze haar dierbaarste goed overdragen aan haar dochter genaamd Enehta.
Het meisje kwam zwijgend de kamer binnen lopen, gehuld in dezelfde jurk als haar overgrootmoeder. Zij was de enige van alle generaties na Aphrodite die de druk van haar schoonheid kon handelen. Ze droeg het met respect en alle plezier van dien. Zodra Aphrodite haar opmerkte, krulden haar perfect gevormde lippen in een prachtige glimlach terwijl ze Enehta wenkte. Voorzichtig schuifelde zij richting haar overgrootmoeder en nam zij gracieus plaats naast de prachtige verschijning op de sofa.
‘’Lieve dochter,’’ sprak zij, terwijl ze zich tot haar kleindochter wendde. Haar blauwe ogen staarden intens naar Enehta, waardoor ze het gevoel kreeg in de spiegel van de jeugd te staren. Zo prachtig was zij.
‘’De tijd is rijp. Ik voel dat je er klaar voor bent dochter. Je bent klaar om mij op te volgen en om het allerbelangrijkste in handen te nemen.’’ Aphrodite zweeg, liet de informatie tot haar kleindochter doordringen, die haar triomfantelijk aankeek. Eindelijk was haar moment daar, naar al die decennia van onderdrukking door de schaduw van haar overgrootmoeder.
‘’Ik verzoek je mij te volgen kind.’’ Enehta knikte, stond samen met Aphrodite op en volgde haar de kamer uit. Ze liepen richting de reusachtige, in goud gehulde wenteltrap, die leidde naar de eerste verdieping van het enorme kasteel. Enehta wist waar ze naar toe gingen en kon haar enthousiasme nauwelijks onderdrukken.
Ze gingen naar de slaapkamer van Aphrodite.
Gracieus liep Enehta achter haar overgrootmoeder aan, de lange overloop over. Ze moest moeite doen niet te bezwijken onder haar eigen verlangen naar datgeen dat ze eindelijk ging krijgen. Erven, beter gezegd. Het was al eeuwen lang hun wapen geweest, hun familie erfstuk en eindelijk was het moment daar dat zij dit in handen mocht nemen.
Voordat Aphrodite de stralend witte deur opende waarachter haar slaapkamer zich bevond, draaide ze zich om naar haar kleindochter en legde haar perfect gevormde hand op diens schouder. Doordringend keek ze haar aan, een glimlach krulde om haar lippen.
‘’Het moment is daar. Ben je er klaar voor, dochter van de schoonheid?’’ Haar stem was als die van een engel, net zoals Enehta. Prachtig, melodieus en onverstoord.
Het meisje knikte. Ze was er absoluut klaar voor naar al die lange jaren van verscholenheid. Aphrodite knikte tevreden, draaide zich naar de deur en opende deze via de gouden deurknop.

Zwijgend volgde Enehta haar overgrootmoeder de enorme slaapkamer in. Het was zo prachtig, dat ze even moeite moest doen adem te blijven halen. Nog nooit was zij hier geweest, nog nooit mocht zij hier komen en nu was eindelijk het moment daar. Het was nog mooier dan ze ooit had durven dromen, met de prachtige, witte gordijnen die de ramen omlijstten, de prachtige schilderijen aan de muur en de vele, gouden beelden.
En het bed, natuurlijk. Want daar draaide alles om. Haar hele leven.
Sierlijk liep Aphrodite naar het bed toe en ging erop zitten. Het lichtroze laken zakte een klein beetje in onder de lichte druk van haar perfecte lichaam, precies zoals het hoorde te zijn.
‘’Je weet wat het doet, Enehta, dochter van de schoonheid. Elk geslacht, elke leeftijd en elk individu wie je hierin mee neemt zal jou beminnen als zijn eigen. Hier, in dit bed. Altijd.’’ Een ondeugende glimlach krulde om het meisje haar lippen bij de gedachte aan al die knappe jongens waarmee zij wel eens het bed wilde delen. Ze was niet het type om op jongens af te stappen, maar nu was dat nooit meer nodig. Zij zouden op haar afstappen, zouden achter haar aan lopen en zodra ze hen in haar bed had gekregen, zouden ze haar beminnen. Of ze zou wilden of niet, het was de kracht van de magie die erover uit was gesproken eeuwen geleden door haar voorouders. Door Aphrodite.
Enehta liep naar het bed toe met sierlijke passen die alleen zij bezat en pakte de uitgestoken hand van haar overgrootmoeder vast. Hoewel dit alles een geweldige wending was voor haar leven, ze moest haar overgrootmoeder gedag zeggen. Als persoon.
Langzaam boog het meisje naar voren, drukte ze haar perfecte lippen op die van haar overgrootmoeder en gaf haar een afscheidskus. Flitsen spoten alle kanten uit, het was de magie. De magie van de schoonheid, van de liefde en van de seksualiteit liet zich zien, spatte de hele kamer rond.
Het was zover. Ze had het bed der liefde geërfd.
Voorzichtig deed Enehta een stap naar achteren en keek ze toe hoe Aphrodite langzaam opging in de rondspattende, gekleurde fonken. Een traan rolde over het meisje haar engelengezichtje, de gekleurde fonken namen Aphrodite’s lichaam over, lieten haar geest en ziel achter. Die zouden voor altijd gekoesterd blijven in Enehta’s hart.
Voor altijd.

Reacties: