FanFic.nl

Help me out || Liam J Payne

H1

Ruby en ik kennen elkaar al sinds de eerste groep. Onze moeders waren bevriend al voor inze geboorte, en daarom is onze band zo sterk. Ik laat haar nooit zakken, en zij mij ook niet. Zelfs niet toen ze werd gepest in de eerste klas. Er was eigenlijk niets om haar te pesten. Het enige wat Jane heeft zijn sproetjes rond haar neus en een paar op haar wangen. Maar die sproetjes zijn juist haar schoonheid. Sommige mensen kunnen die schoonheid gewoon niet zien.

Maar zij is er ook voor mij. Al kan ze bijna nooit wat doen door haar onhandigheid, ze is er wel. Ik werd vroeger ook gepest. Ruby deed niet echt iets, maart ze gaf me wel advies. Ze zei dat ik op boksen moest gaan, en dat deed ik ook. Sindsdien pest niemand me.
Ik weet dat ik niet veel kon doen tegen het gepest van Ruby. Ik gaf haar advies, ik kwam op voor haar, ik ging een gevecht aan voor haar, maar niets hielp. Ruby zegt altijd dat het niets uitmaakt, maar voor mij maakt het wel wat uit. Altijd als ze zich achter me verstopt om zich te beschermen tegen de pesters, breekt mijn hart. Het brand, het doet me pijn om haar te zien lijden. Maar uiteindelijk heb ik geleerd er gewoon me te leven. Al is het wel zo dat het me nog altijd pijn doet.

Ruby en ik verschillen heel erg van elkaar. Maar misschien is het juist die verschillen van ons, die ons zo aanelkaar trekt.

Grinnikend komt ze op mijn schoot zitten. Haar gezicht is naar mij toe gedraait. "Hou je stevig vast." Zeg ik. "Ik weet ook wel dat ik de schommel stevig vast moet houden!" Lacht ze. Ik grinnik. Dan laat ik haar los, en pak de schommel stevig vast, waarna ik begin te schommelen. Haar lach vult het speelpark. "Sneller Liam!" gilt ze. "Of course my lady." Grinnik ik en maak vaart. Als ze bijna van mijn schoot valt van het lachen stop ik. "Waarom stop je nou?" Vraagt ze verbaasd. "Omdat je bijna viel jij kneus." Grinnik ik. Quasi-boos staat ze op. "Wie noem jij een kneus?" Vraagt ze terwijl ze me een stomp geeft. "Jou." Zeg ik terwijl ik mijn tong uitsteek. Grinnikend staat ze op van het gras. Ze steekt me haar hand toe in de varwachting dat ik hem aan neem. Natuurlijk neem ik hem aan, en sta op.
Het gras is duidelijk pasgemaaid. De geur hangt namelijk nog in de lucht. "Pak me dan als je kan!" Roept ze kinderlijk en rent dan weg. Meteen ga ik achter haar aan.
Ze rent het parkje uit, en rent naar haar huis dat tegenover haar huis staat. Ze rent naar de boom met het oude boomhuis. Dan klautert ze de ladder op. Als ik naar boven kijk stopt ze eventjes met klimmen en kijk naar beneden. "Kom dan." Zegt ze met een sexystem. Grinnikend klim ik de ladder op. "Oh maar wat wil je daar boven met mij doen dan?" Vraag ik met een serieuze blik. Ze zit in de boomhuis. "Daar kom je zo wel achter hoor." Zegt ze terwijl ze naar voren buigt. Dan klauwt ze als een kat in de lucht terwijl ze knipoogt.

Soms lijkt het net alsof we een stelletje zijn. Dat denken mensen die ons niet zo goed kennen dan ook. Ik klauter de boomhuis in. Ik maak me groter, en laat haar achterover leunen. "Liam wat doe je!" Gilt ze terwijl ze me op mijn borstkast slaat. Grinnikend laat ik haar vrij. "Can you not?!" Vraagt ze terwijl ze naast me komt zitten. Ik steek mijn tong uit en geef haar een tik op haar neus.

"Ik heb honger." Zeg ik nadat we zo'n twee uur lang gepraat hebben. Haar handen grijpen naar de plank naast haar. Ze trekt de plank eraf, en haalt de geheime snoepjes voorraad eruit. "Hier." Zegt ze terwijl ze me de doos geeft. Meteen haal ik de koekjes eruit, en begin eraan te knabbelen. Ik neem altijd als eerste de koekjes. Dat is ook waarom Jane me altijd CookieMonster noemt. "Ben je nou weer de koekjes aan het aanvallen CookieMonster?" Vraagt Ruby grinnikend. "Jep." Antwoord ik terwijl ik nog een koekje neem. Met mijn andere hand neem ik haar gezicht in mijn hand. Dan breng ik mijn gezicht dicht naar de hare. "Doe je mond eens open." Zeg ik zwoel. Verward doet ze dat. Dan prop ik het hele koekje in haar mond. "Zo. Da's dan dat." Lach ik. "Waar was dat nou voor nodig Li?" Vraagt ze terwijl haar tanden op de koekje maalt. Ik haal mijn schouders op. Op een gegeven moment hoor ik een hoge fluittoon. "Ik moet gaan." Zeg ik en klauter de boomhut uit. "Waar ga je nou heen?" Vraagt ze me. Ook zij klimt nu de boomhut uit. "Naar huis." Antwoord ik. Al sinds we klein waren was dat het teken dat we naar huis moesten voor het avond eten. Heel slim bedacht eigenlijk. Want het is na al die jaren nog steeds nodig.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.