FanFic.nl

Schrijfwedstrijd.

Het Huis Des Doems. (5/7 omg, can't breathhh)

Laat ik je vertellen over het verleden van Rose-Anne Campbell. Haar dood doet me nog altijd een soort angst geven. Een soort verdriet welt dan bij me op, en tranen van verdriet wilt dan over mijn wangen stromen, maar de tranen willen nooit komen. Ik vraag me nog altijd af waarom zij, een meisje van zo'n jonge leeftijd werd uitgekozen tot bewaker.

Luister, en huiver.

Rose-Anne was altijd al een uniek meisje geweest. Zij was het enige meisje op aarde dat van het Huis Des Doems hield. Het enige wat Rose-Anne toen nog niet wist, was dat het huis vervloekt was. Maar daar kwam ze snel genoeg achter.

Al van kinds af aan kwam ze in dat huis. Het huis was van haar tante. Haar tante was maar een raar vrouwtje. Ze droeg kleren die niemand anders zou dragen. Ze had paarse ogen, en puntige oren. Haar haar verfde ze altijd in de kleur van haat ogen, paars dus. Rose-Anne wist toen der tijd niet precies wat er zo raar aan haar was. Ze vond dat iedereen zijn eigen style mocht hebben, en racisme bestond niet bij haar. Ze was een goed mens vond iedereen.

Toen haar tante een paar jaar later overleed door kanker, erfde zij het vervloekte huis. Rose-Anne was toen dertien. Zoals ik al zei, nog heel erg jong.

In eerste instantie snapte Rose-Anne niet waarom zij dat huis kreeg, maar toen werd haar vertelt dat ik de laatste overgebleven mens op aarde was, die de spoken in het huis kon zien. De enige mens op aarde die hield van het huis. Ze was degene die ze niet uit het huis mocht laten, anders waren we verdoemd. Zij was de bewaker van het huis. Rose-Anne knikte dat het goed was, en verhuisde toen naar het Huis Des Doems.
Ze draaide de slot open met de oude sleutel die ze had gekregen, en opende toen de krakerige deur. Haar ogen gleden over de meubelstukken in het huis, en vond niets raars. Rose-Anne had verwacht dat meteen als ze naar binnen liep, de spoken rond haar heen zouden zweven. De vreemde en enge dingen waren helemaal nog niet begonnen, maar dat wist Rose-Anne niet. Haar angst verdween als sneeuw voor de zon. Ze liep naar de keuken, en trok de oude koelkast open. Natuurlijk zat er helemaal niet in de koelkast. Ze liep de stoffige keuken weer uit, en ze ging zitten op een stoffige bank. Ze pakte haar boek uit haar tas, en begon met lezen.

Toen het bijna middernacht was hoorde ze een gekras. Een trappelend geluid kwam dichterbij. Haar hartslag wilde sneller slaan van angst, maar dat liet ze niet toe. Rose-Anne wilde niet bang zijn van dit huis. Het was gewoon een huis, net als alle andere. Het gekras en het getrappel werd luider, en leek wel nog dichterbij te komen, tot het leek alsof het in haar was. "Bang. Wees niet bang." Werd er gefluisterd. Rose-Anne volgde het advies op, en relaxte een beetje. Voetstappen van een soort groene smurrie waren te zien op de grond. "Wat is dit nou weer?" Mompelde ze en zakte door haar knieën om het te bestuderen. Net toen ze de groende smurrie wilde aanraken, verstijfde haar hele lichaam. Iets kouds drong haar lichaam binnen via haar mond en deed haar binnenste bevriezen. Ze voelde haarzelf niet meer. Toen de klok twaalf sloeg, zag iets waardoor haar hart leek te ontploffen van angst. Voor haar stond zij zelf. Ze was wit. Zo wit dat ze net transparant leek. Haar blonde haar was veranderd in zwart en stond voor haar ogen. Achter haar haar kon je twee rode stippen zien, haar ogen dus. Haar lippen waren grijzig. Maar haar handen, dat was nog wel het ergst. Haar handen waren klauwig en in haar linkerhand had ze een hart. Op het hart was met goude sierlijke letters haar volledige naam geschreven. Rose-Anne wilde gillen, maar er kwam geen geluid uit haar mond. Op de grond werd met vuur geschreven; Je was niet bang voor mij. Kijk je nu dan, het geen wat je geërfd had, heeft je vermoord.

Het was allemaal een leugen. Haar tante was niet dood door kanker, maar door het huis zelf. Het enige is alleen dat haar tante veel later overleed, omdat ze in eerste instantie bang was. Maar toen ze genoeg had van het huis, en alles al zo'n beetje gewend was, verdween ook haar angst.
Dus ook zij had het huis geerfd. Ook zij wilde geen angst tonen. Ook zij is uiteindelijk vermoord.

En nu dwaalt Rose-Anne's geest ook rond ik het huis des doems...

Je erft het huis niet per se van je familie. Je kan het ook van een vreemde erven, als je maar de kracht hebt om moedig te blijven, maar toch angst te tonen.

Misschien ben jij wel de volgende?

Reacties: