FanFic.nl

One day at a time [end]

What to do

Yasmine’s POV

Ik leun tegen Max aan. Hortend en stotend had ik mijn verhaal verteld, en nu zit ik op de bank tegen zijn schouder aan te huilen. ‘Het komt wel goed Yasmine.’ Ik kijk hem aan.
‘Het komt niet goed Max. Ze geloofden niet eens dat je mijn neef bent. Zelfs niet dat mam en pap zijn overleden.’ Ik barst weer in snikken uit. Hij wrijft over mijn schouder. Dan gaat de bel. Wie belt er nou weer aan om half twaalf s’ avonds?!?! Ik sta op van de bank, en loop richting de deur. Als ik de deur open doe, zie ik Zayn staan. Ondertussen komt Max aangelopen. Zayn kijkt van mij, naar Max, en weer terug. ‘Zayn….’ Meer kan ik niet uitbrengen. Hij is wel de laatste persoon die ik voor mijn deur verwacht. Vooral als je bedenkt dat hij mij zijn huis uit heeft gezet. ‘Ik heb nagedacht en ik wou jouw kant van het verhaal horen. Maar nu ik hem hierzo zie, hoef ik die uitleg niet meer.’ Hij draait zich om en wilt weglopen, maar ik pak met mijn hand zijn schouder vast waardoor hij zich omdraait.
‘Hij is mijn nééf Zayn! Hij is hierheen gekomen om me te troosten.’ Hij duwt ruw mijn arm weg. ‘Denk je nou echt dat ik die onzin geloof?!’ een mengeling van woede, verdriet en onzekerheid is in zijn ogen te lezen. Max zet een stap naar voren, waardoor hij naast me staat.
‘Luister mate, je hoeft niet zo ruw te doen tegen mijn nichtje.’ Oh nee, dit is niet goed. Die toon alleen al in zijn stem. Zayn zet nog een stap naar voren. Hij heft zijn arm op, klaar om een vuist te geven aan Max. Hij haalt uit naar Max, maar die duikt net op tijd weg.
Een harde klap tegen mijn wang. Ik knal tegen de muur en verward kijk ik omhoog. Zayn kijkt verward naar zijn vuist, Max naar mij. Dan wordt alles langzaam zwart.

Zayn’s POV

Verblind door woede haal ik uit. Maar ik raak de verkeerde persoon. Yasmine valt tegen de muur. Verward kijkt ze me aan, en dan valt ze neer, haar ogen gesloten. Shit, wat heb ik gedaan?!?! Ik wil naar haar toe bukken, maar die jongen duwt me naar achter.
‘Heb je nog niet genoeg gedaan? Eerst breek je haar hart, en nu ligt ze hier knock out. Laat mijn nichtje met rust.’ Ik wil niet, maar ik loop toch het huis uit. In de auto barst ik in tranen uit. Wat heb ik gedaan…..

Verdoofd staar ik voor me uit. Het was nu precies een maand geleden. Ik heb elke dag gebeld, gesmst, gewhatsappd. Maar ze reageert nergens op. Het enige wat ik van haar heb ontvangen, is een foto. Van haar en Max toen ze klein waren. Samen een ijsje etend. Met daaronder de tekst ‘ik en mijn neefje toen we klein waren’. Direct had ik de gelijkenis gezien. Sinds die dag gaat het nog slechter met me. De rest voelt zich ook zwaar klote. Vooral om het feit dat ze haar zo hebben behandeld toen ze bij haar thuis waren. Niall is de enige die de moed heeft gehad naar haar toe te gaan. En het pakte nog best wel goed uit. Want ze praten bijna elke dag. Niet dat ze samen zijn, maar ze zijn gewoon weer net zulke goede vrienden als eerst.
We hadden allemaal al vanaf het begin naar Niall moeten luisteren, maar we waren allemaal nogal koppig. En aangezien Yasmine onze relatie mijdt in gesprekken met Niall, weet ik niet of het ooit nog goed gaat komen.

Yasmine’s POV

Ik sta voor de spiegel. De blauwe plek is eindelijk weggetrokken. Mijn hand gaat bijna automatisch naar mijn wang. Max was nog een weekje gebleven, maar daarna moest hij echt weer terug. Mij alleen latend. Een groot gat in mijn hart. Niet omdat mijn neef weg is, maar omdat Zayn weg is. Weg uit mijn leven. Hij probeert me wel de hele tijd te bereiken, maar ik durf niet te reageren. Ik wil mijn hart niet weer laten breken. Mijn telefoon gaat over.
Zou het Zayn weer zijn?? Ik kijk op mijn scherm. Niall . Owhh, hij is het maar.
‘Heey Nialler.’ ‘Heeeeeyyy Yasminetje!’ ik grinnik. Niall kan me altijd opvrolijken. Zijn enthousiasme is gewoon aanstekelijk. ‘What’s up??’ ‘Ik vroeg me af of je misschien zin hebt om uit eten te gaan.’ ‘Ja, lijkt me gezellig.’ Wacht is even. Niall vraagt me nooit zomaar mee, althans, niet meer sinds dat gedoe met Zayn. ‘Niall, wat ben je van plan?’ vraag ik achterdochtig. ‘Niks, zorg dat je vanavond om 7 uur bij mijn huis bent.’ ‘Niall, ik weet niet of ik dat kan….’ ik kan de andere jongens niet onder ogen komen. ‘Oke dat is dan afgesproken! Ik zie je om 7 uur!!’ Wacht wat..?!?! ‘Niall, je hebt me wel gehoord!!’ en dan wordt de verbinding verbroken. Echt weer iets voor hem. Nou, dan ga ik me maar aankleden.
Met tegenzin loop ik de douche in. Normaal gesproken helpen de warme stralen om te relaxen, maar nu raak ik er alleen maar meer gestrest van. Snel doe ik de kraan uit en loop naar mijn kast. Wat zal ik eens aantrekken? Het is niet meer zo warm buiten, aangezien het begin herfst is. Een donkere skinny, wit T-shirt en een ruim vallend roze vest. Ja dat is wel leuk. Ik doe wat mascara op, eyeliner en een subtiel roze lippenstift. Een beetje blush en I’m done. In mijn schoenenstash zoek ik mijn witte vans. Mijn haren hebben van zichzelf een lichte krul, dus daar ga ik niks mee doen. Ik doe mijn gouden horloge om en het kettinkje dat ik van Zayn had gekregen toen we nog samen waren. Hij was goud met een hartje eraan. Op de achterkant staan onze namen gegrafeerd. Ik raak het aan met mijn hand. Ik hou nog steeds van hem. Alleen ben ik bang. Like echt heel bang. Diep uitademend loop ik de trap af, de deur uit. Gelukkig is het niet zo ver naar hun huis. Maar hoe dichter ik bij het huis kom, hoe banger ik word. Doe ik hier wel goed aan? Tegen beter weten in, bel ik aan. Er klinkt fluister uit het huis. Een soort van discussie. Dan voetstappen. De deur gaat langzaam open, en daar staat de jongen waar ik twee maanden geleden verliefd op was geworden.

Reacties: