FanFic.nl

on tour with thirteen j

nice guy

Dit is zaai. Eerst van alles bespreken, dan een rondleiding door het hotel en nu is het avond, 8 uur om precies te zijn, en ik zit nu op mijn kamer niks te doen, bodo proberen wit te staren, wat niet echt lukt. Wacht! Ik vraag gewoon of bill een spelletje wil doen. Ik heb al begrepen dat die andere 3 een spelletje gingen doen. Mensen denken altijd dat ik gek ben, ik ga met iedereen op, echt iedereen. En misschien zit bill wel gewoon niet lekker in z’n vel op moment, kan toch? ‘zo, ik ga kijken of bill zin heeft mijn mijn gezicht nog langer aan te zien, wat wel niet zal zijn, maar, wie nie waagt wie nie wint hea.’ Jameson pakt zijn hotelsleutel en loopt de deur uit, richting die van bill. Alles zit dicht bij elkaar. Eerst 13j in kamer 300, dan tom in 302, dan gustav in 304 dan rick en lisa (zijn getrouwd) in 306 dan bill in 301 (tegenover jameson) dan brennan in 303, dan david in 305. Jameson klopt op de deur en even later gaat de deur op een kiertje open. Mag ik binnenkomen? Vraagt de altijd vrolijke jameson. Waarom, snauwt de zanger. Gewoon, verveel me. En aangezien die andere je er zo te horen niet bij wouden, dacht ik, ja weet ik eigenlijk niet wat ik dacht. En ik verveel me. Oke, zegt de zanger en opent de deur en draait zich snel om om te verbergen dat hij huilt.
‘bill? Huil je?’ ‘ja, en wat moet jij daarmee!’ ‘nee, niks.’ Even is het stil. ‘maar bill. Is er misschien iets?’ het jonge talent klinkt bezorgd, wat hij ook echt is. ‘misschien, maar dat gaat jou niks aan!’ en daar is het weer, dat hatelijke gedoe. Jameson trekt zich er niks van aan. ‘je kan het mij wel vertellen hoor, en als iemand me ernaar vraagt, heb ik niks gehoort. En wat het is, maakt me niet zoveel uit, het lijkt allee alsof er iets dwars zit. En ik snap wel, dat je het er niet met hun over wilt hebben.’ ‘je zegt echt niks?’ ‘helemaal niks’ een schaars lachje van bill en een big smile van jameson. ‘Nou, vertel, ik ben nieuwsgierig!’ ‘oke oke, eigenlijk is het niet veel bijzonders. Maar, ik durf het er niet met hun over te hebben. Straks raak ik mijn baan kwijt! Of, mijn vrienden ofzo, dat wil ik niet! En daar raak ik gestrest van, en daar word ik zo’n zuurpruim van ’ ‘nou, mij maakt het niet uit. Zeg nou gewoon.’ Blijkbaar heeft de vrolijkheid en enthousiasme van jameson direct werking op bill. ‘oke, nou, ik ben homo, al heel lang. En al die meisjes waren gewoon om het maar te verbergen, snap je?’ ‘ja, aan de ene kant wel, maar aan de andere kant, ik ben zelf ook homo, dus… maar! Weetje?’ ‘nou?’ ‘nou we toch zamen in die bus zitten, en de rest van niks weet, kunnen wij samen jongens kijken, zonder hun mening, toch leuk?’ bill begint te lachen, hij is blij dat hij het aan ten minste iemand heeft kunnen vertellen. Het verbaast bill nogsteeds dat jameson niet al opgegeven had de eerste keer, toen hij zo gemeen was. ‘maar, hoezo geef jij niet op aan mij?’ ‘hoe bedoel je?’ ‘nou, ik was zo gemeen, maar je gaat gewoon door, alsof ik niks raars doe.’ ‘nou, het kon toch zijn dat er iets was, je niet goed in je vel zat of wat anders? Heb ik ook wel eens, en dan vind ik het ook fijn als mensen me een tweede kans geven, jij niet?’

Reacties: