FanFic.nl

Fake... [AF!]

03

Zodra ik de duif in Louis’ handen had gedrukt begon hij te springen als een kind dat net te horen heeft gekregen dat hij een ijsje krijgt. ‘Kevin! Kevin, je bent het echt!’ schreeuwde hij, daarna plaatste hij een zoen op de kop van de duif. Ik rolde even met m’n ogen. ‘Lou, het is maar een opzetduif.’ Louis’ ogen werden groot en hij sloeg zijn handen om het hoofd van Kevin. ‘Sssttt. Hij kan je horen.’ Ik rolde weer met mijn ogen en liep naar binnen. De anderen stonden voor het raam en keken naar Louis. Hij danste nu over het veld met Kevin in zijn armen. Het zag er zo grappig uit dat ik in de lach schoot. Zayn draaide zich om en keek me raar aan. Ik schudde mijn hoofd en liep al lachend naar boven. Nog steeds lachend loop ik m’n kamer in. Zodra ik op mijn bed ga zitten ritselt er iets in mijn zak. Nieuwsgierig pak ik het eruit, dan zie ik dat het het briefje is. Slikkend vouw ik het open. De rode letters staren me aan.
Ik lees het, en nog een keer, en nog een keer. De letters dansen voor mijn ogen en de angst groeit.

Everywere is danger.
Watch out, Harold ‘Harry’ Edward Styles!
Let the game begin…

Een waas vormt zich voor mijn ogen, het irriteert me. De waas wordt dikker en natter, dan besef ik dat ik huil. De tranen rollen uit mijn ogen, over mijn wangen. Ik veeg ze niet eens weg. De angst om het briefje groeit terwijl ik het nog eens lees. Mijn hele naam. Ze hebben mijn hele naam gebruikt.
Hoe weten ze dat? Hoe weten ze waar ik woon? Wat gaat er gebeuren? Wat bedoelen ze met ‘Everyware is danger’? Wat bedoelen ze met ‘Let the game begin…’? De vragen schieten door mijn hoofd. Het worden er meer en meer en ze komen sneller en sneller. Ik ontwikkel een hoofdpijn en laat me achterover vallen. Het kan niet, het is teveel in één keer. Langzaam sluiten mijn ogen.
Voordat ik goed en wel ben weggedoezeld, word ik er alweer ruw uit gehaald. Niall komt enthousiast binnen rennen. ‘Harry! Harry! Eten!’ schreeuwt hij. Langzaam open ik één oog en kijk hem aan. Niall staat naast mijn bed op en neer te springen. Hij kijkt vrolijk terug. ‘Harry, kom op. Anders eet ik jouw deel op hoor.’
Ik zucht diep en sluit mijn oog weer. Niall trekt aan mijn hand, maar trekt hem dan razendsnel weer terug. Snel open ik mijn ogen, hij staat naast mijn bed en staart naar een briefje in zijn handen.
Ik schrik, het is het briefje. Zo snel al ik kan spring ik overeind, maar het is al te laat.
Met grote ogen kijkt Niall me aan. ‘Harry? Wat is dit?’ vraagt hij angstig. Somber schud ik mijn hoofd.
‘Ik weet het niet Niall, maar het maakt me bang.’ Hij knikt langzaam. ‘We moeten de anderen erover vertellen.’ Resoluut schud ik mijn hoofd. ‘Nee, nee! Ze mogen het niet weten. Beloof het me, Nialler.’
Twijfel en angst strijden om voorrang op zijn gezicht. Uiteindelijk knikt hij en ik zucht opgelucht.
‘Dank je.’ Zeg ik uit de grond van mijn hart. Hij knikt afwezig. ‘Ik ben het hier niet mee eens, Harry.’
Een antwoord geef ik niet, in plaats daarvan loop ik naar beneden. De jongens kijken me aan, maar zeggen niets. Langzaam schuif ik aan tafel, Niall komt al snel achter me aan. Als we allemaal zitten vallen we aan. Het is een simpele pizza, maar ik geniet ervan. Door het briefje ben ik bang geworden.
Ik weet niet wat het betekent en dat maakt me bang. Misschien word ik over een dag vermoord.
Misschien word ik vanavond al vermoord. Ik weet het niet en dat maakt me bang. Ze zeggen dat het spel moet beginnen, maar ik weet niet wat voor spel ze bedoelen. Zijn Zayn, Louis, Niall en Liam ook in gevaar? Of draait dit alleen om mij? Ben ik de enige die in gevaar is? Ben ik eigenlijk wel in gevaar?
Dit gebeurt allemaal in stilte, zonder dat ik stop met eten. Het valt de anderen dus niet op en dat is precies mijn bedoeling. Alleen Niall weet ervan, en dat vind ik al teveel.
Mijn vrienden zijn nu misschien wel in gevaar, en dat is nooit mijn bedoeling geweest. Het was ook niet mijn bedoeling om ooit dit soort briefjes te ontvangen. Wat heb ik gedaan om dit te verdienen?
Langzaam eet ik verder. Als de pizza op is staar ik voor me uit, ik raak in een soort van trance.
Liam haalt me eruit. ‘Harry? Harry!’ Hij schud me door elkaar en ik schrik op. ‘Liam, what the…?’
Hij grinnikt. ‘Waar zat jij met je gedachten?’ Verdwaasd staar ik hem aan. ‘Niks, nergens bedoel ik.’
Ruw schuif ik mijn stoel naar achteren en spring op. ‘Ik…Ik… ik moet even naar buiten.’
Hij knikt. ‘Tuurlijk, ga je gang.’ Zo snel als ik kan been ik weg. Ik pak mijn jas en trek hem aan, dan stap ik naar buiten. De deur slaat in het slot en met mijn handen in mijn zakken loop ik naar het park.

Reacties: