FanFic.nl

Stand alones

♥ || Louis' Big News

Het was vroeg en het was koud. Niet gewoon winter kou, nee, echt ijzig koud. Het sneed aan je wangen, liet je ogen tranen en deed pijn aan je keel, zelfs als je een sjaal droeg.
De straten van London waren uitgestorven en dat was zelfs op een dag als deze vreemd, omdat het in London altijd druk is. Waren het geen rennende mensen, dan waren het wel scheurende auto’s. Niet dat Louis het erg vond; zo kon hij misschien ongeschonden van het hotel naar de koffietent komen om de anderen te ontmoeten. Het was inmiddels een week geleden dat hij de jongens had gezien – ja, ze hadden zowaar een vrije week gekregen na de geslaagde tour – en hij wilde ze maar wat graag weer spreken. Want hij had geweldig nieuws.
Zodra hij de receptioniste van zijn hotel een glimlach had toegeworpen, liep hij door de luxe schuifdeuren naar buiten. De kou omvatte zijn lichaam als snijdende touwen en als op de automatische piloot verborg Louis zijn gezicht verder in zijn witte sjaal. Hij keek links en rechts en tot zijn grote verbazing werd hij niet belaagd door fans of paparazzi. Wauw. Hij vervolgde zijn weg naar links en bedankte de scheppers stilletjes dat hij Harry niet was. Want als er iemand veel media aandacht kreeg, zowel negatief als positief, was hij het wel. Casanova.
Glimlachend om dat idee sjokte hij over het trottoir, luisterend naar de geluiden van een wakker wordende stad. Hij kon zichzelf nog behouden van sprinten, maar dat alleen omdat hij ongelooflijk moe was. Slapen deed hij sowieso al slecht, maar vannacht was het toppunt. Niet omdat hij lag te piekeren, integendeel, hij was zo enthousiast dat hij zijn slaap niet kon bevatten, hoe graag hij ook wilde. Daarom was hij in de vensterbank gaan zitten met een schrijfblok, kijkend naar het nachtleven van London dat enorm actief was in dit straatblok. Ondertussen schreef hij. Hij schreef over wat hij zag, neuriënd en zachtjes zingend. En zo had hij een liedje geschreven. Of het goed was wist hij niet, maar dat was zaak voor later. Eerst zijn geweldige nieuws.
Hij was aan het einde van de straat beland, nog altijd ongeschonden en stak de uitgestorven weg over – serieus, waar was iedereen? – waarna hij een nieuwe straat insloeg. Het was ongeveer nog vijf minuten lopen, maar door de wind en de ijzige kou gokte Louis erop dat het wat langer ging duren. Voor hem kwam het wel goed uit, nu kon hij zich gaan bedenken hoe hij het nieuws zou gaan brengen. Hij moest de spanning erin houden, want ook de jongens wisten dat als Louis iets wilde vertellen, het wel even duurde voordat de clue ervan eindelijk aan bod zou komen. En die eer wilde hij graag behouden.
Langzaam dacht hij terug aan het moment dat hij het zelf te horen had gekregen, precies vijf dagen geleden op de maandag. Het was een simpele winterdag en hij zou met zijn moeder en twee zusjes naar het park in zijn voormalige woonplaats gaan om wat met hen te spelen. Hij hield er meer van dan wie dan ook om even lekker het grote kind uit te hangen en zijn zusjes hielpen hem daarbij. En natuurlijk deed hij het ook voor hen, want zij misten hem ongelooflijk erg. Logisch, hij was bijna een jaar lang niet thuis geweest. Hij kon de sneeuwvlokjes van die dag nog op zijn gezicht voelen smelten en in zijn haren voelen plakken, terwijl hij zich voor de geest haalde hoe hij na een sneeuwballengevecht met zijn moeder op één van de houten bankjes was gaan zitten. Ze had de hele ochtend al een beetje stiekem en mysterieus gedaan en wilde Louis niet vertellen wat er was.
‘’Er is niets om je zorgen over te maken. Je hoort het nog wel,’’echode de stem van zijn moeder in zijn hoofd. Een glimlach krulde om zijn lippen bij de gedachte aan haar, de afgelopen week was geweldig geweest. Thuis, zonder zorgen. En natuurlijk het geweldige nieuws.
Louis stak opnieuw de nog altijd stille weg over, toen hij zijn moeders lippen weer zag omkrullen in een stralende glimlach. Haar hand op zijn schouder en haar stem die tot diep in zijn trommelvliezen doordrong terwijl ze vertelde waar hij al zo lang op had gewacht. Direct daarna de enorme, natte kou in zijn gezicht van een geraakte sneeuwbal, gegooid door zijn zusjes.
En opeens wist hij hoe hij het de jongens ging vertellen.
Nog geen twee minuten later kwam hij bij het koffietentje aan waar ze hadden afgesproken. Hij zag de glanzende, zwarte auto van Zayn al staan en glimlachte onbewust. Nog even keek hij om zich heen om er zeker van te zijn dat hij niet gevolgd werd – wonder boven wonder – en stapte toen het gebouwtje binnen.
Een belletje rinkelde zodra hij de deur opende en zich liet begroeten door de enorme warmte die als een bom op hem insloeg. Glimlachend ontdeed hij zich van zijn jas, sjaal en muts en keek hij de kleine, gezellige ruimte door opzoek naar Zayn. Na enkele tafeltjes afgegaan te zijn met zijn blik, vond hij hem dan ook. Louis zwaaide en zodra Zayn hem zag stond deze op en opende zijn armen. Met een gevoel van enthousiasme gemengd met blijdschap liep hij naar Zayn toe, zigzaggend tussen de kleine, op elkaar gepropte tafeltjes door. Er zat nog niemand anders in het café, wat vrij logisch was op dit tijdstip.
‘’Lou! Hoe gaat ‘ie?’’ lachte Zayn, terwijl hij Louis een stevige knuffel gaf. Louis haalde kort zijn neus op voor de rook walm die van Zayn’s leren jack afkwam, maar glimlachte daarna stralend naar hem.
‘’Met mij gaat het super goed! Het was een geweldige week. Hoe gaat het met jou?’’ Louis nam plaats naast Zayn, met zijn rug naar het raam toe. Zayn knikte, wenkte vervolgens het oude vrouwtje achter de bar en wendde zich weer tot Louis.
‘’Hetzelfde. Het was echt heerlijk om mijn familie weer te zien.’’ Louis knikte, keek vervolgens op toen de oude dame hun bestelling kwam opnemen. Hij bestelde net zoals Zayn een zwarte koffie. Simpel en warm.
‘’Zeg…’’ begon Zayn toen hij zag hoe vrolijk Louis was.
‘’Wat heb je uitgespookt?’’ Louis begon te lachen, niet om het feit dat hij geweldig nieuws had, maar om de op en neer dansende wenkbrauw van zijn vriend. Één van zijn beste vrienden.
‘’Komt zo. Eerst wachten tot de anderen hier zijn.’’ Zayn knikte tevreden, waarna ze beiden het oude vrouwtje bedankten voor hun koffie. Niet veel later rinkelde de bel opnieuw, trok hun aandacht en liet beide jongens opstaan om de aanstormende drie op te vangen. Waarom ze alle drie tegelijk binnenkwamen wist Louis niet, maar waarschijnlijk hadden ze hetzelfde hotel genomen of zo. Hij had er expres voor gekozen dit niet te doen, want hij wist dat hij zijn nieuws dan toch niet voor zich kon houden en dat zou alles verpesten.
‘’Hey lads! Wat tof om jullie weer te zien! Geweldige weken gehad zeker?’’ Niall’s stem tetterde boven de rest van de begroetingen uit, wat maakte dat iedereen begon te lachen. Hij was altijd zo heerlijk aanwezig, al irriteerde het Louis soms wel. Maar vandaag niet. Wie zijn humeur wilde verpesten, moest wel met iets heel krachtigs komen. Dat gebeurde dus gewoon niet.
Nadat iedereen zo goed als wel zat en had besteld, schraapte Louis zijn keel en trok zo de aandacht. Vier paar ogen waren nu nieuwsgierig op hem gericht en hij moest moeite doen niet in lachen uit te barsten om het feit dat zowel Zayn als Harry hun wenkbrauwen op en neer lieten dansen. Stelletje seksverslaafden.
‘’Ik heb geweldig nieuws,’’ begon hij, de anderen nog nieuwsgieriger makend. Hij lachte, nam rustig een slok van zijn hete koffie en vervolgde zijn verhaal.
‘’Iedereen weet hoe zo’n hekel we hebben aan hotels. Ze zijn echt..’’
‘’Verschrikkelijk,’’ vulde Niall hem glimlachend aan, waarop de rest instemmend mompelde. Louis knikte, trok er een vies gezicht bij zoals alleen hij dat kon en wachtte tot de nieuwe lading gelach voorbij was.
‘’Ja. Verschrikkelijk. Nou was ik maandag met mijn moeder en zusjes naar ons plaatselijke park om even de Louis uit te hangen. Na veel sneeuw en kou en gelach en weet-ik-het-wat, ging ik even met mijn moeder op een bankje zitten. We praatten wat, lachten wat-‘’
‘’Lou! Vertel nou!’’ drong Liam aan, wat Louis’ grijns nog breder maakte. Zijn plannetje pakte precies uit zoals hij wilde dat het uitpakte. Heerlijk. Hij gebaarde met zijn handen dat ze nog even geduld moesten hebben.
‘’Goed, goed. Ik wilde mijn moeder dus net gaan uitleggen hoe verschrikkelijk hotels waren, met alle paparazzi en dergelijke, toen ze dat moeder-gezicht opzette. Je weet wel, dat gezicht dat zegt ik moet wat vertellen.’’ Hij pauzeerde even, keek de muisstille jongens één voor één aan en betrapte zelfs het vrouwtje achter de bar erop dat ze meeluisterde. Het maakte hem niet uit.
‘’Ze legde haar hand op mijn schouder, kwam wat dichter naar me toe zitten. Ik dacht eerst dat er iemand dood was, of zo,’’ driftig schudde hij zijn hoofd naar Niall die een ‘’o’’ vorm maakte met zijn mond.
‘’Nee, er is niemand dood. Anders was het geen geweldig nieuws,’’ lachte Louis, waarna hij een slok van zijn koffie nam en verderging met zijn verhaal, voordat hij de aandacht verloor.
‘’Wat blijkt nu dus – en dit gaan jullie nooit geloven – mijn moeder heeft, sinds we de live-shows haalden voor X Factor, dus al drie jaar geleden, lopen sparen. Ze zij dat ze het kon ruiken als iemand beroemd zou worden, dat ze daar een neus voor heeft. Nou, ik moet haar nageven, gelijk heeft ze. Want vanaf toen zijn we-‘’ Lachend stak Harry zijn hand op.
‘’Lou. Je punt, alsjeblieft. You’re killing us!’’ Louis’ grijns sprak boekdelen en hij besloot dat het nu tijd was om te vertellen wat hij wilde vertellen. Zijn geweldige nieuws.
‘’Omdat mijn moeder het dus al die tijd wist en omdat ze ook weet hoe paparazzi omgaat met jongens als ons, heeft ze gespaard, een keer stiekem geld gewonnen en weer gespaard. Nu heeft ze dus een bedrag bij elkaar. Waarvoor spaarde ze dan? O, gewoon. Een penthouse in Bel Air, zodat we niet meer gestoord worden als we ‘’vrij’’ zijn.’’ Hij gebaarde nog met zijn vingers bij het woord vrij, maar dat werd al niet meer gezien. De kinnen van de jongens lagen zowat op tafel, waarna er gejoel uitbarstte. Vreugde omvatte de ruimte van het kleine koffietentje en zelfs het vrouwtje achter de bar kon een glimlach niet onderdrukken.

Ze gingen samenwonen. In Bel Air. Ongelooflijk.

Reacties: