FanFic.nl

Schrijfwedstrijden

2 - Harry Loui suo salutem

Laat me raden: je werd boos en smeet het kapot tegen de muur. Of tegen de vloer, eventueel, maar ik wed vijf euro op de muur. Niet dat het veel uitmaakt, zolang je ‘m niet uit het raam hebt gekwakt. Dan vindt iemand anders dit misschien. Maar ik ga er niet vanuit dat je je tot dat niveau verlaagd hebt – tien euro! – want hoe boos je ook bent, je kunt geen afscheid van me nemen. Je zult mijn laatste geschenk niet door het raam gooien. Ik ken je langer dan vandaag.
In ieder geval – mocht jij, de lezer, niet weten waar ik het over heb, wil ik je vriendelijk verzoeken om niet verder te lezen en deze brief terug te leggen waar je hem gevonden hebt. Dank je.
Goed, vanaf nu is het dus alleen jij en ik. Voor de laatste keer. Daarom moest ik het zo doen. Anders zouden anderen het lezen en het is natuurlijk nooit de bedoeling geweest dat het uitkwam. Ik wist niet in hoeverre ze de erfenis onder handen zouden nemen alvorens haar uit te keren.
Waarom ik je dan alléén dat stomme beeldje gegeven heb? Als ik je ook andere dingen had geschonken, was je niet boos geworden. Niet boos genoeg. Natuurlijk zou je boos geweest zijn – uit onmacht, maar niet op mij. Je zou het beeldje in een hoekje hebben weggestopt en weken huilend onder mijn dekens gespendeerd hebben. Het beeldje zou je vergeten, je zou het niet kapot gegooid hebben en ik zou je dit nooit hebben kunnen zeggen.
Hoe ik het geflikt heb? Ik zal niet beweren dat het makkelijk was. Het heeft de nodige moeite gekost. En tijd. En geld. Van dat laatste had ik genoeg, meer dan genoeg en eigenlijk zelfs veel te veel. De rest was lastiger, zeker de tijdfactor, maar het is gelukt, zoals je ziet. Ik zou in details kunnen treden, maar dat lijkt me persoonlijk nogal irrelevant.
Er is iets anders wat ik wil vertellen. Iets wat niemand weet. Ik heb het niemand verteld, ook mam niet – en dan heb ik het niet over onze relatie. Ik heb het over iets wat jij ook niet weet, iets wat niemand zou begrijpen. Zelfs mam niet. Ze kent onze situatie niet – mijn situatie niet. De roem, de aandacht, de interesse. Het is onvoorstelbaar hoe snel bepaald nieuws verspreidt, hoe voorzichtig je moet zijn met het prijsgeven van informatie. Jij weet het wel. Jij weet, net als ik, dat iets in principe maar je lippen hoeft te verlaten en dan vindt de wereld een manier om het te achterhalen. Ik wil niet beweren dat ik verwacht dat je meteen begrijpt dat ik het achter heb gehouden, maar uiteindelijk. Hoop ik.
Goed, daar gaat het nu niet om – nu begrijp je het toch nog niet. Wil je het niet begrijpen. Nu ben je boos. En daar heb je alle recht toe, ik zou ook boos zijn. Maar ook dat is irrelevant. Ik praat om de dingen heen, dat was je vast al wel opgevallen. Ooit. Oké, goed, hier gaat ‘ie dan. Het punt is: ik wist het. Al die tijd.
Nou ja, de afgelopen paar maanden. Kwaadaardige hersentumor en ze konden er niets aan veranderen. Ja, er waren wel opties, maar de kansen waren nihil en m’n leven zou er nou niet bepaald mooier op worden. Het was niet eenvoudig om het geheim te houden, om alles zelf te beslissen. Ik heb regelmatig op het punt gestaan het gewoon te vertellen, maar ik kon het niet. Ik wilde dat je zolang mogelijk kon genieten van ons samenzijn. Zonder te weten dat het einde naderde.
Ja, ik weet dat je nu denkt dat we onze tijd beter hadden kunnen besteden, maar ook hier heb ik tegenargumenten. Ten eerste zouden we misschien wel meer tijd samen doorgebracht hebben, maar we zouden er niet gelukkiger op geworden zijn. De momenten die we samen deelden, de momenten die me zo gelukkig maakten – en jou ook, laten we eerlijk wezen – zouden allemaal worden geteisterd door de aura van eindigheid die ik om mezelf heen gedrapeerd zou hebben.
Daarbij weet ik ook dat je niet na zou denken over de consequenties. Je zou hals over kop uit de kast gekomen zijn, samen, puur en alleen om te voorkomen dat er tijd verloren zou gaan aan verstoppertje spelen.
Het punt is dat je het niet terug kunt draaien. Nu – nu ik er niet meer ben, zou je het alleen moeten doorstaan. Dat wil je niet en dat kun je niet. We hebben het er vaak genoeg over gehad.
Dat wilde ik zeggen, dat ik het wist. Daarom schrijf ik dit. Nou ja, onder andere. Er is nog iets. Ik wil je bedanken. Dank je, voor alle tijd die we samen doorgebracht hebben, alle liefde die je me hebt laten voelen. Ik houd van je. Zo, zoveel. Als het je geruststelt, dan mag je weten dat ik op je zal wachten. Ik zal over je waken vanuit het hiernamaals en als de dag komt dat het jouw tijd is, zal ik er voor je zijn.
Als je wilt. Je bent nog jong, en ik hoop dat je de kracht vindt om verder te gaan en met iemand anders oud te worden. Oprecht. Ik overleef het wel. Nou ja – figuurlijk gesproken natuurlijk. Als je maar gelukkig wordt, oké? Zie het als mijn laatste wens. Doe wat je moet doen om gelukkig te worden. Als je me nodig hebt, zal ik aan je zijde staan. Je bent en blijft mijn nummer één, altijd. Maar als je me wilt vergeten en verder wilt gaan met je leven – doe dat, alsjeblieft. Word alsjeblieft, alsjeblieft, alsjeblieft gelukkig.
Oh, en dan nog iets. Mam heeft het overige gedeelte van jouw deel van mijn erfenis. Kleine dingetjes waar je altijd waarde aan hechtte. Ik heb er niet bijgezet dat het voor jou is – want, opnieuw, ik wist niet in hoeverre ze alles door zouden spitten en ik kon geen andere manier vinden om je dit te geven zonder aan iemand te vertellen wat ik wist. Of wat er tussen ons gaande was. Ik wil ook graag vragen of je niet aan mam wilt vertellen dat ik het wist. Als je met haar wilt praten over mij, over ons, als je haar wilt vertellen van onze relatie, ga je gang. Maar ik wil niet dat ze weet dat ik opzettelijk heb achtergehouden dat ik mijn ticket naar het hiernamaals al op zak had.
Als je haar niet over ons wilt vertellen, kun je gewoon naar haar toegaan en zeggen dat ze een aantal dingen heeft die je graag zou hebben. Ze begrijpt het wel, dat weet ik zeker. Ze weet dat we een speciale band hadden, waarschijnlijk zal ze het fijn vinden je te kunnen helpen. Je met koekjes volproppen en je thee voeren tot je er misselijk van wordt, met de intentie je te troosten. En zichzelf.
Goed, ik begin weer af te dwalen. Als ik dit te lang maak, past het niet meer in het beeldje. Er is nog één ding dat ik je moet vertellen: ik houd van je. Met al mijn hart, ook al klopt het niet meer.
Hou vol, je bent een stuk sterker dan je denkt en ik ben er voor je – ook al kun je me niet meer zien. Ik hou van je.

Reacties: