Hoofdcategorieën
Home » Overige » EKV (gestopt, nog niet geëindigd) » Proloog
EKV (gestopt, nog niet geëindigd)
Proloog
Mijn naam is Vivian Yamato. Mijn moeder was Engels en mijn vader is Japans. Vandaar die achternaam. Ik heb groene ogen (geërfd van mijn moeder) en lang zwart haar. Ik woon bij mijn tante in een klein dorpje. Toen ik 4 jaar was, stierf mijn moeder. Mijn vader had heel veel verdriet. Dus liet hij mij en mijn broer Lloyd achter, omdat wij hem te veel deden denken aan onze moeder. Lloyd was toen pas acht, maar hij zorgde heel goed voor mij. Hij leerde mij hoe ik me moest verdedigen, en hij bleef altijd bij me. Als het koud was, gaf hij mij altijd zijn jas, terwijl hij het ook koud had. Hij was heel lief. Als ik niet kon slapen, zong hij een liedje voor mij en speelde wat op zijn oude gitaar die hij had gevonden op straat. Maar toen ik tien werd, veranderde alles. Lloyd en ik werden gescheiden door een heftige sneeuwstorm. Ik raakte hem kwijt. Ik riep de hele tijd zijn naam, maar er kwam geen antwoord. Een paar dagen later werd ik opgenomen in een weeshuis. Ik had het gevoel alsof ik alles kwijt was, maar dat was ik ook, want Lloyd was alles voor mij. Elke dag zat ik stilletjes in mijn bed te huilen. Elke dag zat ik te hopen dat hij op een dag terugkwam.
Toen ik twaalf was, moest ik naar school. Ik wou niet. Ik kon al lezen en schrijven, dat had Lloyd mij geleerd. De eerste dag dat ik op school zat, praatte ik met niemand. Ik was heel stil. Ik zat niet op te letten tijdens de les, en tijdens de pauzes zat ik alleen in een hoekje mijn brood te eten. Op een dag zag ik dat een jongen werd gepest. Ethan heette hij, hij was heel slim en best wel een nerd. Hij leek me wel aardig. Toen die pestkoppen hem in elkaar wilden slaan, kwam ik. Ik gaf ze een koekje van eigen deeg. Sindsdien lieten ze hem met rust, en Ethan en ik werden hele goede vrienden. Ik woon nu bij mijn tante, Mary, die me op een dag had gevonden en me meteen mee nam naar haar huis. Ethan kwam naast mij wonen, ik vertelde hem alles over Lloyd en ik had voor het eerst een gevoel dat iemand me echt begreep. Die jaren daarna was het alsof ik werd herboren. Ik ging als een normaal kind naar school en ik huilde niet meer zo vaak. Maar er zal altijd wel een stukje van mijn hart verloren zijn. En dat stukje, is Lloyd.
Reacties:
Lloyd is echt een prachtige naam!
Geweldig verhaal!