FanFic.nl

Fake... [AF!]

04

Mijn benen voeren me richting het park. Mijn adem zie je in wolkjes door de koude lucht zweven. Ik trek mijn jas wat dichter en loop richting een bankje, tegenover de parkvijver. Ik plof neer op het bankje en zucht. Het briefje zit nog in mijn zak. De 3 zinnen spoken nog door mijn hoofd, maar één zin nog het ergste. Één die ik niet begrijp, die ik eng vind.

Let the game begin...

Laat het spel beginnen, welk spel? Ik ben toch geen pion? Ik zucht en vouw het briefje weer dicht. Ik wil hem in mijn broekzak terug stoppen, als ik opeens een ijskoude hand op mijn schouder voel. Ik schrik hevig en sla de hand zo hard en zo snel mogelijk van mijn schouder.
‘Oef, Harry, moest dat nou?’ Hoor ik een bekende stem zeggen.
‘Oh sorry Niall! Ik dacht dat je iets engs was, omdat je hand zo koud was,’ zeg ik verontschuldigend.
‘Kusje erop?’ Niall grinnikt en knikt heel zielig. Ik buig en geef Niall een snel kusje op zijn hand.
‘Zo beter?’ Vraag ik grijnzend. Niall knikt en gaat naast me op het bankje zitten.
‘Wat was er nou net?’ Vraagt hij dan aan mij. Ik kijk naar het gras.
‘Ik weet het niet… Ik zag dat Liam me een beetje argwanend aankeek. Hij weet dat ik loog!’ Fluister ik.
‘Nou, ik zag niks hoor,’ antwoord Niall.
‘Jawel! Ik weet het zeker! Zag je dan niet hoe zijn ogen naar mij keken? Priemend, wenkbrauw licht omhoog, hij trok zelfs met zijn mondhoeken! Ik weet zeker dat hij me door heeft. Hij gaat vast verder vragen als ik straks terug kom…’
‘Nou dan moeten we het toch vertellen? Geef mij dat briefje eens!’ Ik geen Niall zuchtend het briefje. Hij leest hem, leest hem opnieuw, en opnieuw, dan kijkt hij me aan.
‘Harry, dit is een serieus probleem… Als dit echt gemeend is, moet je bij mensen in de buurt blijven, want als je alleen bent, kan er dus iets gebeuren. Denk ik…’ Zegt Niall bezorgd en hij kijkt me aan.
‘Oké dan! Wat gaan we dan nu doen?’ Vraag ik, later pas beseffend dat het een domme vraag is.
‘Harry, Harry…’ Zegt Niall zogenaamd geërgerd. ‘We gaan natuurlijk nu meteen naar huis om het de jongens te vertellen! Hoe eerder ze op de hoogte zijn, hoe beter!’ Ik knik en ik sta op van het bankje. Ik rits mijn jas goed dicht en doe mijn handen in mijn zakken.
‘Oh, hier is het briefje nog,’ zegt Niall en hij steekt het briefje naar mij uit.
‘Nee, houd maar, ik ben niet zo dapper met vertellen aan de jongens,’ antwoord ik en duw Niall’s hand terug. Niall mompelt iets als, ‘Oké, oké,’ waarna hij zich omdraait. Ik volg zijn voorbeeld en samen lopen we het park uit. Het is inmiddels al donker en de straatlantarens knippen aan. Sommige zijn kapot, waardoor steegjes donker worden. Ik mijd de steegjes terwijl ik moeite moet doen om Niall bij te houden. Hij heeft stevig de pas erin! Ik moet bijna rennen. Niall loopt de hoek om.
‘Niall! Wacht nou eens op mij!’ Roep ik en ik stop even met lopen. Ik sta stil en leun tegen een paaltje. Ik tel even tot 10 en ik loop weer verder. Als ik de hoek om ga, zie ik Niall niet meer.
‘Niall? Niall! Je moest op mij wachten!’ Roep ik. Ik wacht op antwoord, maar ik hoor niks. Niet eens een geluidje. Zelfs geen auto’s, alleen mijzelf en de wind. Ik kijk op de kerkklok, 8 uur al… Ik stap nu ook maar stevig door richting huis. Ik begin te joggen. Ik jog een donker steegje voorbij. Plots hoor ik voetstappen. Ik begin te rennen, de voetstappen beginnen ook te rennen. Angstzweet breekt me uit, wie of wat zit er achter mij aan? Is het Niall? Ik blijf rennen, ik durf niet achterom te kijken. Ik kijk zoekend om me heen, ik zoek naar een schuilplek. Ah, een ander donker steegje! Ik ren op mijn hardst en ik duik het steegje in. Ik druk mezelf tegen de muur en houd mijn adem in. De voetstappen naderen, komen dichterbij, en gaan verder. Ik laat mijn adem ontsnappen, dat ging bijna verkeerd, oppassen dus! Ik loop voorzichtig het steegje uit en kijk om mij heen. Is de persoon echt weg? Ik kijk nog eens goed, met de constatering dat de persoon écht weg ik. Ik gaap en loop verder, nog één straat en ik ben thuis! Opeens voel ik een ijskoude hand op mijn schouder.
‘Haha Niall, jij bent het! Ik weet het wel, je had je gewoon verstopt om mij te laten schrikken,’ zeg ik spottend en ik wil de hand van mijn schouder afschuiven. De greep versterkt en ik roep, ‘Auw! Stop Niall, dit is niet grappig…’ Er komt geen antwoord. Er klinkt enkel minachtend gesnuif. Dan klinkt er een stem van een jongen die minstens even oud als ik moet zijn,
‘Harold ‘Harry’ Edward Styles, jij gaat met mij mee!’ Dan sluit een hand zich om mijn mond. Ik begin te bewegen, te slaan, te schoppen, te bijten, maar niks helpt. Ik word meegesleurd, de donkere steeg weer in. Ik word tegen de muur gedrukt en iemand bind een blinddoek voor en stopt een prop in mijn mond. Dan word ik verder gesleurd. Er klinken geluiden van slaande deuren en later het geluid van een vertrekkende auto.

Niall:
Ik loop stevig door, Harry steunt en kreunt dat ik veel te hard loop. Ik rol met mijn ogen en loop gewoon door. Al snel ben ik thuis en ik draai me om. Geen Harry, nou, die loopt vast nog daar in de straat. Ik wacht even, maar Harry komt maar niet. Vreemd… Zo snel liep ik toch ook weer niet? Ik loop naar de hoek van de straat en ik kijk om de hoek, ook geen Harry. Opeens hoor ik schoenen schuiven en even later over de grond slepen. Ik ren verder de straat in en hoor nog een vertrekkende auto.
‘Shit! Fuck!’ schreeuw ik en ren zo hard ik kan naar huis. Ik klop hard op de deur en bel misschien wel 80 keer aan. Als uiteindelijk de deur open gaat, roep ik overstuur,
‘Harry is ontvoerd!’

Reacties: