Hoofdcategorieën
Home » Overige » EKV (gestopt, nog niet geëindigd) » Hoofdstuk 2
EKV (gestopt, nog niet geëindigd)
Hoofdstuk 2
‘Jongens, ik wil jullie graag aan onze nieuwe leerling voorstellen,’ roept de mentor door de klas. Het is vrijdagmiddag en de klas is heel rumoerig. ‘Dit is Kyle,’ hoor ik haar zeggen. Boeiend. Begrijpt ze dan niet dat er al genoeg erge leerlingen zijn? Ik kijk naar hem. Hij heeft blond haar en felblauwe ogen. Alle meiden staren hem bewonderend aan. Hij staat er een beetje verlegen bij. Maar dat gaat vast snel veranderen, denk ik bij mezelf. Hij wordt vast heel populair, hij heeft zelfs nu al bewonderaars. Ik rol met mijn ogen. Hij is vast zo’n jongen die overal omringt is door tutjes. ‘Je mag wel even daar gaan zitten naast Ethan,’ zegt de mentor. Ik zucht. Ethan kan hem vast niet uitstaan. Maar als ik even later zijn kant opkijk, zie ik dat ik het mis heb. Ethan praat vrolijk met hem. Ik voel een steek van jaloezie. Wat denkt die Kyle wel niet. Als de bel gaat loop ik naar Ethan. Hij is nog steeds druk in gesprek met Kyle. Ik snuif. ‘Ethan,’ zeg ik net iets te hard. ‘Oh, hey Vivian! Kyle dit is Vivian,’ zegt Ethan. Kyle steekt zijn hand uit. ‘Hoi, ik ben Kyle.’ Ik negeer zijn hand. ‘Weet ik,’ zeg ik en ik loop weg.
Misschien was dat hard, maar ik heb niks met hem. Ethan misschien wel, maar dat is zijn eigen keus. Ik vertrouw Kyle niet. Ik vertrouw bijna niemand. Niet meer. Behalve Ethan.
‘Vivian!’ roept Ethan hijgend achter me. ‘Vivian wacht even!’ Ik draai me om. ‘Wat is er?’ vraag ik zo normaal mogelijk. ‘Oh, je weet heus wel wat er is! Waarom liep je zomaar weg?’ ‘Ach, ga toch gezellig met Kyle praten,’ zeg ik geïrriteerd. ‘Wat heb jij eigenlijk tegen Kyle, hij heeft toch niks misdaan?’ Ik zwijg even. ‘Nog niet...’ antwoord ik uiteindelijk. Ethan kijkt mij vragend aan. ‘Vertrouw je hem niet?’ Ik kijk hem twijfelend aan. ‘Jij vertrouwd echt niemand!’ ‘Ik vertrouw jou toch?’ snauw ik terug. Ethan zucht. ‘Oké, ik heb geen zin om in discussie te gaan, maar begrijp wel dat je iets vriendelijker tegen Kyle mag zijn. Je kent hem niet eens. Denk daar maar eens over na.’
Als ik op de fiets zit denk ik na over wat Ethan zei. Ethan zet mij altijd aan het denken, met zijn wijze woordjes. De wind snijd langs mijn koude wangen. Heeft Ethan dan toch gelijk? Ja, eigenlijk wel. Ik ken Kyle niet eens. Maar hij lijkt zo onbetrouwbaar. Of denk ik dat alleen maar omdat hij zo -oké, ik geef het toe…- knap is? Ik kan wel wat vriendelijker tegen hem zijn... Ik trap wat sneller. Ik gooi mijn fiets tegen het hek van de tuin en gooi de deur open. Maar iedereen die ik vertrouwde, verloor ik. Behalve Ethan dan. Ik ren naar boven en gooi mijn tas op de grond. ‘Vivian?’ roept Mary vanuit de keuken. ‘Ik kom al,’ roep ik terug. Ik loop de trap af. Als ik de woonkamer binnenkom ruik ik gebakken ei. ‘Ik heb een omeletje voor je gemaakt.’ Ik glimlach. Wat is ze lief. ‘Bedankt Mary,’ zeg ik. Ik ga zitten aan de tafel. ‘En, hoe was het op school vandaag?’ vraagt Mary. ‘Ging wel,’ zeg ik als ik mijn hap heb doorgeslikt. ‘Er zit een nieuwe jongen in mijn klas.’ ‘En? Is hij aardig?’ vraagt ze nieuwsgierig. ‘Nou, vraag dat maar aan Ethan...’ Blijkbaar ziet ze aan mijn gezicht al wat er is. ‘Ach meid, Ethan mag ook nieuwe vrienden maken. Dat moet je respecteren. Jij hoeft hem niet per se aardig te vinden, maar je hoeft ook niet zo bot te doen.’ ‘Dat zei Ethan ook al!’ zeg ik geïrriteerd. ‘Lieverd?’ vraagt Mary bezorgt. ‘Wat?’ snauw ik. ‘Eh, je knijpt je omeletje fijn...’ zegt Mary. Ik kijk omlaag. Het sap van de tomaatjes druipt op mijn bord. Onhandig veeg ik mijn handen schoon aan een servetje. ‘En Ethan heeft weer gelijk,’ zegt Mary. Ik heb geen zin om hier tegenin te gaan. Als ik mijn omeletje op heb, sta ik op. Ik loop naar de keuken. Als ik mijn bord in de vaatwasser heb gelegd, kijk ik door het raam naar buiten. Glazig staar ik voor me uit. Ik kijk recht in het bos waar ik vroeger altijd naartoe ging als ik verdrietig was. Het bos die me opvrolijkt als ik verdrietig ben. Het doet me denken aan Lloyd. Hij nam me altijd mee naar mooie plekken met grote bomen en prachtige bloemen. Vogeltjes die zingen op de achtergrond. Herten die door de struiken naar ons gluren. Konijntjes die om ons heen huppen. En in het midden een slootje, waar je zomers lekker in kan duiken. Het maakt me rustig. Ik adem diep in en uit. Opeens voel ik een hand op mijn schouder. ‘Ik weet dat je moeite hebt om mensen te vertrouwen vanwege Lloyd, maar zo erg is het toch niet?’ vraagt Mary zacht. Ik voel mijn ogen vochtig worden. Ik wou dat hij nu bij me was. ‘Je begrijpt het niet,’ zeg ik. Ik draai me om. ‘Hij heeft zoveel voor me gedaan. Hij hoort hier nu te staan. Niet ik!’ Mijn stem slaat over. Mary kijkt me troostend aan. ‘Dat moet je niet denken. Lloyd had vast gewild dat je doorging met het leven. Nieuwe vrienden maakte. Dat je blij was. Je moet niet te vaak aan hem denken. Daar wordt je niet beter van.’ Er rolt een traan over mijn wang. ‘Weet ik,’ zeg ik zacht. Mijn stem trilt. Ze slaat een arm om mijn schouder. Er valt een lange stilte. Maar het is wel fijn. Het is fijn als iemand me begrijpt.
Als ik in mijn bed lig, denk ik na over wat er vandaag allemaal was gebeurd. Ik zucht. Ethan wint. Morgen zal ik Kyle wat respectvoller behandelen (niet dat ik van plan ben om met hem te praten hoor…). Ik draai me om en doe mijn nachtlampje uit. Ik glimlach. Welterusten, Lloyd.
Reacties:
Ahhh. Dit was echt een mooi stuk
Ik heb wel een vraagje, wat betekent EKV?
Mooi stuk! Snel verder. Xx