FanFic.nl

Kamer 427

14.

Louis tilde zijn handen een klein stukje op, zodat ze enkele millimeters boven Harry’s huid zweefden. Waarschijnlijk kwam het omdat Harry ineen was gekrompen bij de aanraking en Louis hem geen pijn wilde doen. Iets in die richting. Harry wist het niet, zijn gedachten waren niet meer helder vanwege de pijn. Al snel kwam echter uitleg: ‘Harry, luister, ik probeer je te helpen. Ik kan je helpen.’
‘Hoe?’ snikte Harry wanhopig.
‘Laten we zeggen dat ik helende krachten heb.’
‘Ben je een engel?’
Louis grinnikte. ‘Als je dat wil, kan ik dat voor je zijn.’
Harry knikte. Ja, dat wilde hij wel geloven. Toen, daar, op dat moment. Als het zou helpen. ‘Mijn beschermengel.’
‘Precies.’
De jongen haalde zijn neus op, voelde zich al een heel klein stukje beter zonder te weten waarom. Omdat hij een medestander had, misschien. Omdat het praten hem afleidde, ook al was het maar een klein beetje. Omdat – hij wist niet waarom, en het maakte hem ook vrij weinig uit.
‘Goed, vertel me dan eens waar je geweest bent.’ Louis’ stem dijde zachtjes door de kamer heen. Het verstoorde de stilte niet, versterkte haar alleen maar en het stelde Harry gerust. Zachtjes. De stem zou er altijd zijn, liefkozend zoals daar op het bed, niet schel en veeleisend door de muur. Oprecht geïnteresseerd, nog meer dan Zayn en Liam soms waren en Harry wilde de stem alles vertellen. Heel even, daar en op dat moment maakte het hem niet uit dat hij in de gevangenis zat, dat hij snijdende wonden op zijn rug had en dat hij Louis nauwelijks kende.
‘Bij Liam.’ Hij dacht er niet bij na. Hij wist ergens ook wel dat Liam dezelfde straf als hij en Zayn zou krijgen, als het ooit uit zou komen. En voor hem hing er meer vanaf. Hij kon makkelijker naar een hogere verdieping afgevoerd worden. ‘Hij woont op de eerste verdieping,’ vertelde Harry verder, terwijl hij het schuldgevoel weg probeerde te duwen. Dat hoefde er niet ook nog eens bij.
De twee handen overbrugden de paar millimeters weer en begonnen druk uit te oefenen op Harry’s schouderbladen, als een massage. De vingers waren koud, ijskoud, maar niet onaangenaam. Niet zoals de muur. Het doofde de brandende pijn zelfs een beetje, hoewel Harry vreesde voor het moment waarop de vingers dichter richting de open wonden zouden bewegen. ‘Liam is ouder dan ik, volgens mij, maar niet ouder dan Zayn. Als ik ’t goed heb. Hij is de enige van wit, of misschien zelfs van het hele gebouw, die geen angst koestert voor de verdiepingen boven hem. Hij gaat met iedereen om, van wit tot groen en zelfs geel.’
De vingers werkten langzaam richting de wonden toe, een koelende verdoving achterlatend op de brandende huid. Harry’s tranen waren gestopt. ‘Zayn was erachter gekomen dat ik weg was geweest gisteren nacht, dus hij wilde ook weg. We besloten naar Liam te gaan. Hij heeft een raam, Louis, een raam nota bene! Ik heb de buitenwereld al zolang niet meer gezien, zo ontiegelijk lang. En daar was het. Omringd door een torenhoge muur weliswaar, en er stonden overal beveiligers en bewakers en weet ik veel wat allemaal, maar ik zag de lucht en de sterren en de maan. Ik was bijna vergeten dat die bestonden.’ De vingers bereikten de eerste wond, net onder zijn schouderblad. Het deed pijn en Harry kromp heel even ineen.
‘Sorry,’ fluisterde Louis zachtjes, maar terwijl hij het zei voelde Harry de pijn al minder worden. Alsof de wond heelde. Smeerde Louis er iets op? Hij had hem geen potje zien pakken, geen tube open horen maken, maar hij was zo overstuur geweest dat hij dat best gemist zou kunnen hebben.
Wat maakte het hem nog uit?
‘Ga verder,’ beval Louis fluisterend.
‘Ze waren zo mooi, zo fel,’ herpakte Harry zijn verhaal ietwat hakkelend. ‘Liam zei dat het wel meeviel en dat ze meestal mooier en feller waren, maar ik vond ze perfect. Adembenemend. Vroeger, toen ik jong was, heeft Gemma me ooit meegenomen naar een heuvel ergens in de buurt. ’s Nachts. We hadden zicht op zoveel mensen, dorpen, en we konden de maan en de sterren zien. Vredig, weet je wel, in stilte. Zonder al die mensen om je heen. Thuis was het altijd hectisch, eeuwig en altijd. Mensen waren altijd bezig met overleven, weigerden dood te gaan, zetten alles op alles om hun miserabele leventjes te behouden. Op die heuvel niet, daar waren we alleen met zijn tweeën en de maan en de sterren. Het maakte niet uit of we leefden of dood waren.’ Hij merkte niet dat hij Gemma’s naam had laten vallen en daarmee het bestaan van zijn zus erkend had. Zelfs Zayn had hij niet over haar verteld, en hier zat hij, half uitgekleed op het bed van een jongen die hij nauwelijks vierentwintig uur kende en hij had het verteld – zonder er erg in te hebben. Het ergste was nog wel dat hij er niet mee kon zitten. In plaats daarvan concentreerde hij zich op het gevoel van Louis’ vingers op zijn huid. Ze hadden al bijna zijn onderrug bereikt en de rest van zijn rug was inmiddels aangenaam verdoofd.
‘En nu?’ vroeg Louis.
‘Wat?’
‘Maakt het nu uit?’
Harry dacht even na. Niet dat hij het antwoord niet wist, hij wist het dondersgoed. Het was meer dat hij zich afvroeg of hij de waarheid moest vertellen of niet. Hij wachtte af, alsof de tijd het antwoord zou bieden. Het kwam niet, en Harry hakte de knoop uiteindelijk gewoon door, zonder bewuste reden.
‘Ja,’ zei hij dus, zich plotseling pijnlijk bewust van Louis’ koude vingers op zijn brandende rug. Ze bereikten zijn heupen, waar de laatste schram zich bevond. Harry voelde zich plotseling vreselijk loom worden. Uitgeput, zijn ogen zakten dicht en hij wilde slapen. Zijn spieren ontspanden zich en tot zijn grote opluchting merkte hij dat de pijn er nauwelijks door verergerde.
‘Zo,’ fluisterde Louis, terwijl hij zijn handen van Harry’s heupen terug naar zijn schouders liet glijden. ‘Beter?’
Harry knikte, wist niet hoe hij de jongen moest bedanken. De pijn was zo goed als verdoofd.
‘De pijn van de kou trekt vanzelf weg, daar kan ik je niet bij helpen.’
De jongen knikte opnieuw. ‘Ik ben moe.’
‘Ga slapen dan.’
‘Hier?’
Louis masseerde zijn schouders opnieuw, zachter dit keer, rustgevend. ‘Tenzij je liever teruggaat.’
Harry schudde zijn hoofd, liet zich onderuit zakken. Naast hem deed Louis hetzelfde en hij gooide de deken over hen beide heen. Het was een eenpersoonsdeken en ze hadden allebei nauwelijks genoeg. Daarbij had Harry zijn bovenstukje niet terug aangetrokken, maar Louis’ arm om zijn middel hield hem warm genoeg. Hij voelde de jongen tegen zich aankruipen, heel dicht. Hun lichaamswarmten vermengden zich onbeschaamd. ‘Welterusten,’ fluisterde Louis, waarop Harry zijn hand met zijn nog enigszins koortsige vingers omklemde. De huid was verkoelend, aangenaam tegen de zijne en de jongens sloten beide hun ogen.
‘Slaap lekker,’ fluisterde Harry nog. Hij voelde Louis’ gezicht zich in zijn nek nestelen en wist niet hoe hij moest reageren, dus reageerde hij niet. In plaats daarvan bleef hij liggen, gesloten ogen, tegen Louis aan en hij voelde hoe de slaap hem langzaamaan begon te overmeesteren.

Reacties: