FanFic.nl

Meant To Be - Harry Styles

Chapter One

Dit is de allereerste fanfiction die ik schrijf. Ik weet niet of het goed gelukt is maar ik zal mijn best doen om het steeds beter te kunnen schrijven. Enjoy x

“Hey, kan ik je misschien helpen?” Vroeg de jongen toen hij voor m’n neus stond.
“Uhhm nee bedankt, ik red me wel.’’ Antwoordde ik.
Wie zou dat zijn… Misschien was hij wel de verkrachter die me wilde vermoorden?
“Weet je het zeker?” Vroeg hij terwijl hij me vragend aankeek.
Ik twijfelde… Ik had geen ander keus. Of ik moest met hem mee of ik werd hier opgegeten door één of ander wolf.
“Het zou eigenlijk wel fijn zijn als je me naar mijn huis kon brengen…” zei ik twijfelend.
“Tuurlijk, stap maar in.” Zei de jongen vriendelijk.
Ik haalde de sleutel uit het contact van de auto, pakte snel mijn tas en stapte de auto in van de jongen. Het was een tijdje stil in de auto.
“Waar moet ik je afzetten?” Vroeg de jongen terwijl hij me aankeek.
“Bij Primrose Park graag.” Antwoordde ik terwijl ik uit het raam naar de donkere lucht keek.
Hij keek me verbaasd aan. “Woon je daar dichtbij?” Vroeg hij.
“Jaa, ik woon daar meteen om de hoek.” Antwoordde ik met een glimlach terwijl ik de jongen observeerde. Hij zag er vriendelijk uit.
De rest van de tijd waren we stil en zeiden niks tegen elkaar.
“We zijn er.” Zei de jongen glimlachend. Ik bedankte hem en stapte snel de auto uit.
Voordat ik de sleutel in het slot draaide keek ik even om en zag de jongen net wegrijden.
Toen ik naar binnen stapte waren de lichten uit, waarschijnlijk sliep Alisa al. Ik plofte neer op mijn bed. Ik moest me nog omkleden en mijn make-up afdoen maar ik had daar totaal geen zin in. Na een tijdje besloot ik om toch nog op te staan en me snel om te kleden en mijn make-up af te doen. Toen ik voor de spiegel stond om mijn make-up eraf te halen zag ik dat de ketting die mijn oma mij had gegeven niet meer om had. Ik wist nog zeker dat ik hem om had toen ik uit huis ging… Waarschijnlijk heb ik het laten vallen toen ik buiten stond toen mijn auto stuk was. Shit… ik mocht die ketting niet kwijt raken. Het betekende zoveel voor me… Ik besloot om morgen vroeg weer naar de plek te gaan waar mijn auto stond en te kijken of mijn ketting daar lag. Ik moest er toch heen aangezien mijn auto daar nog stond. Ik besloot meteen te gaan slapen.
Ik werd wakker door Max die op me lag en mijn gezicht likte.
Ik aaide hem over zijn kop. Hij stond op en liep kwispelend weg. Wat hou ik toch veel van hem.
Ik keek op mijn telefoon en zag dat het al 10 uur was. Ik ging eerst snel een douche nemen om even helemaal wakker te worden. Ik stapte onder de douche en liet het warme water over mijn lichaam stromen. Even later stapte ik de douche uit. Ik droogde mijn haren en ging me klaarmaken.
Een half uur later zat ik in de taxi op weg naar de plek waar ik gister mijn auto had gelaten. Ik had gisteren al de autoreparatie gebeld of ze konden kijken wat er aan de hand was met mijn auto. Ze zouden het weer terug brengen naar de plaats waar ik hem achter had gelaten. Toen we er eindelijk aankwamen ging ik meteen kijken of ik ergens mijn ketting kon vinden. Ik zag hem nergens op de grond liggen… Ik zocht nog even goed in de auto maar daar lag het ook niet.
“Shit…” Vloekte ik zachtjes. Hoe kon ik zo dom zijn om er niet goed op te letten. Die ketting was zo belangrijk voor me…
Verdrietig reed ik terug naar huis. Ik draaide de sleutel in het slot en Max rende meteen naar me toe toen hij me binnen zag komen.
Toen ik even naar mijn kamer ging om mijn tas daar neer te leggen hoorde ik mijn maag knorren. Ik had niet eens iets gegeten voordat ik uit huis ging.
Ik liep naar de koelkast en pakte er melk uit. Ik schoot het in een schaaltje en deed er nog wat cornflakes in. Ik pakte het schaaltje, ging op de bank zitten en zette de TV aan.
Na een tijdje zag ik dat Alisa met dikke rode ogen de kamer in kwam lopen.
“Wow wat heb jij gister gedaan?” Vroeg ik aan haar toen ze naast me op de bank plofte.
“Niks… Weer eens ruzie met Tom.” Zei ze met een droevig gezicht.
“Pff, alweer… Alisa wanneer ga je hem nou dumpen, hij is niet goed voor je zie je dat nou niet?” Zei ik terwijl ik mijn schaaltje met cornflakes op het salontafeltje neerlegde.
“Amelie… Ik kan hem niet dumpen, dat weet jij ook. Ik heb gewoon een zwak voor die jongen…” Zei ze.
Ze staarde maar wat voor zich uit en pulkte aan haar blauwe pyjama broek.
Ik besloot om er niet verder op in te gaan, het zou toch niet werken.
Toen ik klaar was met het eten van mijn cornflakes deed ik het schaaltje in de afwasmachine.
Ik was het helemaal vergeten om Max uit te laten, arme hond. Ik deed Max aan de lijn en pakte mijn jas van de kapstok.
“Ik ga Max even uitlaten in het park.” Riep ik nog even voordat ik het huis verliet. Het was een beetje frisjes buiten maar op zich viel het mee. Ik liep rustig met Max aan de lijn naar het parkje bij ons om de hoek.
Toen we bij het parkje aankwamen deed ik de riem van Max los en hij rende vrij rond in het park. Ik ging op een bankje zitten terwijl ik lachend naar Max keek. Wat is het toch een lief hond.
Ik had Max gekregen voor mijn 17e verjaardag van mijn ouders. Toen ik naar Londen kwam wilden ze eerst niet dat ik hem mee nam, omdat ik het druk zou hebben met school en geen tijd aan hem kon besteden. Maar uiteindelijk mocht hij toch nog mee.
Ik keek vragend naar de jongen op die opeens voor me was komen staan.
De jongen had zwarte jeans aan met een bruine jas daarboven. Je kon nog zien dat hij onder zijn jas een wit T-shirt droeg.
“Herken je me niet meer?” Vroeg de jongen met de bruine krullen.
“Uhm sorry… Ken ik jou?” Vroeg ik aan hem terwijl ik hem observeerde.
“Ik had je gisteravond naar je huis gebracht omdat je auto stuk was.” Antwoordde de jongen met een glimlach.
Ik zag zijn kuiltjes in zijn wangen, hij zag er schattig uit.
“Sorry, het was pikdonker gisteren dus ik herkende je niet.” Antwoordde ik.
“No problem.” Antwoordde hij met een scheve lach.
“Wil je zitten?” Vroeg ik aan hem terwijl ik een stukje opschoof om een plekje voor hem vrij te maken.
Hij beantwoordde mijn vraag met een glimlach en kwam naast me zitten.
Net op dat moment kwam Max aangerend.
“Is dat jouw hond?” vroeg de jongen met de bruine krullen.
Ik knikte en begon Max te aaien.
“Hoe heet je eigenlijk?” Vroeg de jongen met de bruine krullen.
“Amelie, jij?” Zei ik terwijl ik de jongen aankeek in zijn mooie groene ogen.
Hij keek me vragend aan.
“Wat is er?” vroeg ik.
Waarom keek hij me vragend aan? Was dat zo een rare vraag?
“Ken jij mij niet?” vroeg hij.
“Ik heb je gisteren voor het eerst gezien toen je me naar mijn huis bracht… Het lijkt me dan logisch dat ik je nog niet ken toch.” Antwoordde ik terwijl ik hem raar aankeek. Wat bedoelde hij nou?
“Dus je kent One Direction ook niet?” Vroeg hij met dezelfde rare blik als ik hem aankeek.
“Nooit van gehoord…” Zei ik.
“Oh.” Antwoordde hij kort.
“Maar hoe heet je nou?” Vroeg ik hem ongeduldig.
“Ik ben Harry Styles.” Zei hij met een glimlach.

Reacties:

1 2

AnneMariex zei op 9 mei 2013 - 15:29:
Oh je hebt het nieuwe hoofdstuk gepost! . Wauw ik ben nu al verslaafd aan je verhaal! Ik kan niet wachten tot je het 2e hoofdstuk post. Ga zo door meisje!

Groetjes, AnneMarie