FanFic.nl

broken mirrors

When you cry i will cry

Een traan rolde over zijn wang, Het deed hém dus ook pijn. En niet alleen mij.
Hij fluisterde het nog een keer, 'What is this?' Nog meer tranen rolden over zijn wangen. Ze belandden op mijn pols, op mijn met sneeën bekleedde pols.
'Ik zei je toch g-gewoon.. gevallen.' Ik bleef in zijn ogen kijken, zijn betraande grijsblauwe ogen.
Een zucht rolde over zijn lippen, hij keek naar beneden, naar mijn pols.
'Dit kan niet komen omdat je gevallen bent, ik probeer je alleen maar te helpen.' Geïrriteerd stond ik op. 'Ik heb mezelf net gesneden, oké?' 'Ik heb mezelf net pijn gedaan omdat ik niet meer weet wat ik moet doen met mijn leven!'
Duizenden tranen die prikten achter mijn ogen. Ik probeerde ze tegen te houden, met weinig succes. Ze stroomden over mijn wangen en ik begon hartverscheurend te huilen. Mijn handen gingen automatisch naar mijn gezicht.
Louis stond op van het bed en kwam naar me toe, hij trok voorzichtig mijn handen voor mijn gezicht weg.
Het leek wel een uur te duren dat we zo stonden. Het leek wel een uur dat ik in zijn veels te mooie ogen moest staren.
Totdat hij de eerste stap maakte, de eerste stap die mij meer hoop gaf.
Hij plantte zijn zijde zachte lippen, op die van mij.
Voor mij, was dit zojuist de eerste keer, en hij voelde niet aan als de laatste.
Hij haalde voorzichtig zijn lippen van die van mij. 'Ik wil je helpen, en ik denk de andere boys ook.'
Ik probeerde een glimlach te laten zien. Het enige wat eruit kwam was een raar scheef trekje. In tegenstelling tot Louis, die wél kon lachen.
'Je bent best schattig als je probeert te lachen, maar het lukt niet.'
Mijn ogen kregen weer contact met de zijne, en een lach versierde mijn gezicht weer.
'En wat gaan we nu doen?' Hij duwde me rustig op zijn bed. 'Die wonden verzorgen.' Hij was half de kamer uit toen hij het zei.
Ik bleef achter op zijn bed, mijn ogen bestudeerden mijn pols weer.
Het bloedde nog steeds een beetje, met mijn vinger ging ik over de schrammetjes. Mijn gedachten gingen terug naar vandaag.
Ze hadden me vandaag goed te pakken gehad, een paar keer flink op de grond gesmeten.
Ik was blij dat ik een t-shirt onder mijn trui had aangetrokken. Ik trok mijn trui uit om in de spiegel, die aan de deur zat, te kijken.
Mijn ogen bekeken mijn lichaam van top tot teen en blijven even hangen bij mijn buik.
Het voelde aan alsof mijn hele lichaam onderhand blauw was.
Een diepe zucht rolde over mijn lippen, en mijn hoofd schudde kort.
Dit was niet goed, maar wat kon ik eraan doen? Ze stoppen toch niet, wat ik ook doe.
Misschien was dat niet eens het ergste, het ergste is misschien wel dat ik véélste dun ben. Dat ik anorexia heb waar ik niet vanaf kan komen. dat ik al kokhals bij de gedachte aan eten.
Misschien is dat wel het ergste.
Voor mijn gevoel had ik dit verdient, voor mijn gevoel had ik het gepest en getreiter verdient, ik had mijn leven verdient.
Mijn ogen bekeken mijn lichaam nog eens goed van top tot teen, toen de deur ineens openschoot.
En Louis met een geschokt gezicht me aan stond te staren..

Reacties:

1 2

candyXbar zei op 9 mei 2013 - 19:25:
Oehw, pretty akward, snel verder.

1Dlover zei op 9 mei 2013 - 19:22:
oh nee he
nou doe je louis nog meer pijn
maar hij moet het wel weten
dan kan hij je helpen
oke
mooi geschreven meid!
snel verder!