Hoofdcategorieën
Home » Overige » Hart van steen » Hoofdstuk 1
Hart van steen
Hoofdstuk 1
Van een koude wind die langs mijn lichaam gleed, werd ik wakker. Moeizaam opende ik mijn ogen, maar sloot ze weer toen ze het licht zagen. Mijn hand maakte schaduw voor mijn ogen, en ik ging recht op zitten. De wereld.. Dat was mijn enige gedachte. Het werd voorspelt dat hij vandaag zou vergaan, maar dat was wel vaker zo. Ik begon nietsvoormoedend aan mijn dag, met een stevig ontbijt. Mijn moeder kwam haastig de keuken binnen, en drukte vlug een kus op mijn wang. "Ik moet gaan." Zei ze. Mijn moeder heeft het altijd druk. Ik knikte en wreef over mijn wang. Ze liep weer weg uit de keuken op weg naar de deur, die ze vervolgens open maakte, en weer met een harde knal dicht gooide. Ik ging zitten op de bank, en begon me te vervelen. De wind klonk izig door de kamer, maar ik negeerde hem. De lucht werd steeds grijzer. Nu begon het me een beetje op te vallen. De bel ging, en ik haaste me er naar toe. Daar stond lucas, mijn vriend, te grinniken. "Zouden ze gelijk hebben?" Bracht hij uit.
Ik wist even niet waar hij het over had, maar realiseerde me het al gauw weer, de wereld. "Wie weet," antwoorde ik. "Kom binnen."
Lucas zette een stap binnen, en ritste zijn jas open. Hij hing hem op, en volgde mij naar de huiskamer. Ik keek nog even naar buiten, en ik zag dat het was begonnen te regenen. "Thee, voor als je het wou vragen." Zei lucas.
Ik knikte als antwoord, en begon thee te zetten.
De buitenlucht, zag er een beetje rood uit. Ik keek wat beter, en riep lucas bij me. "Lucas, is dit normaal?" Vroeg ik. Hij haalde zijn schouders op. "Dat zal toch wel?"
Ik knikte intstemmend, en liep met de kopjes thee naar de huiskamer. Plotseling brgonnen de thee kopjes te rinkelen, en we keken om ons heen. We zaten van onze thee te nippen, toen er harde knal klonk, gevolgd door gillende mensen. Verschrikt keek lucas naar mij, en zijn blik zei genoeg, we moesten naar buiten. "Maddeline! Zou het dan echt waar zijn?" Lucas was bang voor mijn antwoord.
Ik wist het niet, ik wist niet of we dood zouden gaan..
Haastig renden we naar buiten, en baande os een weg door de horde mensen. Wat er te zien was; een groot gat. Niet zo ver weg, kwamen er gillende mensen aan rennen, achter hun was een grote spleet die hun volgde. Stuk voor stuk vielen er mensen in, naar nouja.. Wat zal het zijn? Uit het niets, brak de wereld in tweeën. Lucas aan de ene kant en ik aan de andere. Ik gilde, en het gillen begon te veranderen in huilen. Lucas zijn ogen begonnen ook waterig te worden.
"Lucas! Nee, ik kan niet zonder jou! Ik red het niet alleen." Bracht ik huilend uit.
De wereld zwoof van elkaar weg, wat is lucas nog nrt hoorde zeggen was; "blijf daar maddeline!! Ik vind je wel.." En alles ging vanzelf, ik let me vallen op mijn knieeën. En begon nog harder te huilen met mijn haden voor mijn ogen. Was dit het?
Reacties:
Melding! En gauw verder!