FanFic.nl

Lou & Hazz: Tongues and Lips

05 Tongues and Lips

Een schel geluid maakte Louis ruw wakker. Het galmde door de hele kamer heen en zachtjes vloekend draaide hij zich op zijn zij, om zo de wekker uit te kunnen drukken. Maar op het moment dat hij zijn arm moeizaam ophief, realiseerde hij zich dat hij helemaal geen wekker op zijn nachtkastje had staan.
Zijn telefoon ging.
Diep zuchtend en zichzelf afvragend wie er in godsnaam op dit tijdstip naar hem belde, pakte hij zijn telefoon en drukte het groene hoorntje in zonder op de display naar een naam te kijken. Zodra hij de stem aan de andere kant hoorde, vergaf hij haar echter dat ze hem wakker belde.
‘’Hey Lou-Lou.’’ Een glimlach.
‘’El! Hoe is het met je?’’ Half leunend op zijn rechterelleboog wierp Louis een blik opzij. Tot zijn geluk en opluchting waren Niall en Liam niet wakker geworden van het geluid noch van zijn stem. Wauw. Die twee sliepen zo vast als een steen.
‘’Het gaat super! Ik belde je eigenlijk om je te vragen of je vanmiddag tijd hebt. Ik ben in de stad voor een klus en-‘’ Dat hoefde ze geen twee keer te zeggen na alles wat er was gebeurd.
‘’Ja! Graag! Ik bedoel… ja. Hoe laat en waar?’’ Hij hoorde Eleanor grinniken en tot zijn grote verbazing, maar vooral angst, deed dat op de één of andere manier niet zo veel met hem.
‘’Zullen we zeggen één uur in de Starbucks?’’ Louis knikte tevreden, bedacht zich toen met zijn slaapdronken hoofd dat Eleanor dat niet kon zien en antwoordde dat hij het daar mee eens was. Ze namen afscheid en hingen op, waarna hij zich zuchtend weer in zijn kussen liet zakken. Hij kon nog steeds niet geloven wat er gisteravond was gebeurd, maar besloot het zo te laten. Harry zou hem wel met rust laten als ze bij de anderen waren en daarbuiten… Tja. Hij had geen zin om daar nu over na te denken, zich bewust van het feit dat hij dat wel binnen nu en de volgende situatie moest gaan doen. Daarvoor al, eigenlijk.
Een blik werd opzij geworpen, maar zowel de bruine als blonde jongen lagen in een soort coma. Louis grinnikte onbewust bij het zien van Niall’s hoofd, waarbij zijn uitgestoken tong net niet de dekens raakte. Liam daarentegen sliep alsof hij precies zo was neergelegd en niet anders.
Louis zuchtte, ging rechtop zitten en sloeg zijn benen over de rand van het bed. Eigenlijk had hij zin om weer een douche te nemen, gewoon om lekker op te frissen, maar aan de andere kant durfde hij niet. Wat nou als Harry daar ook ineens kwam?
Opeens schoot hem iets te binnen.
Het was nog vroeg, zes uur in de ochtend. Hij had verder kunnen slapen, maar El belde hem toch al wakker en nu kon hij wel mooi gebruik maken van het feit dat op dit tijdstip iedereen nog sliep – en dus ook Harry.
Tevreden pakte Louis schone kleding uit zijn weekendtas, sloop de slaapkamer uit en schoot de badkamer in. De deur sloot hij zo zacht mogelijk, op de één of andere manier toch nog een klein beetje angstig. Hij liet zijn schone kleren op de grond vallen, tastte met zijn vingers naar de lichtknop en drukte deze in.
Half om half had hij dit verwacht.
De badkamer was – tot zijn grote opluchting – leeg. Geen Harry. Gewoon vijf wasbakken, vijf spiegels en vijf douchecabines. Grinnikend schudde hij zijn hoofd en vergaf zichzelf voor zijn neurotische gedrag. Zijn schone ondergoed nam hij, samen met twee witte handdoeken, mee naar de achterste douchecabine, hetgeen hij altijd gebruikte. Hij wist niet waarom, maar gaf altijd de voorkeur aan openbaar sanitair dat het verste weg was van de deur, want… Nee. Dat wist hij niet.
Tevreden stapte hij het kleine hokje naar binnen, hing de handdoeken en zijn boxershort over de rand en draaide de kraan aan. Het water dat eruit kwam was ijskoud en brandde op zijn huid. Louis sloot zijn ogen, draaide aan de warme kraan en genoot van het langzaam warm wordende water. De douche was lang zo fijn niet als die van gister, maar het kwam aardig in de buurt. Hij waste netjes zijn haren, zijn hele lichaam en bleef nog even relaxed staan, terwijl hij zich bewust werd van het feit dat hij El echt gemist had. Niet dat hij haar erg lang niet had gezien, misschien twee weken, maar toch. Hij was gewend om haar minstens om de dag één tot twee keer te zien. Zij had het nu uitermate druk, werd vaker geboekt omdat ze beter werd én omdat ze natuurlijk de vriendin was van een beroemde popster. Louis was nog steeds niet gewend aan het feit dat hij zichzelf zo zou mogen noemen en wilde dat eigenlijk ook niet. Hij wist wat beroemdheid en rijkdom met mensen kon doen, hij had mensen eraan ten onder zien gaan en dat wilde hij absoluut niet. Dus genoot hij gewoon van het feit dat hij dadelijk met zijn vriendin wat ging drinken en – wacht eens even. Hij hield zijn adem in, spitste zijn oren en negeerde het geluid van kletterend water.
Hij hoorde gelach. Jongensgelach.
Met een ruk draaide hij zich om, keek hij met een bonzend hart naar de rand van de cabine.
Shit. Iemand had zijn boxershort gestolen.
Drie keer raden.
Geërgerd zuchtte hij, nam een teug lucht en begon op hoog volume boven de nog altijd warme straal uit te roepen.
‘’Harry Styles! Geef terug!’’ De ergernis was aanwezig op zijn stem, maar een antwoord bleef achterwege. Nog een zucht. Louis draaide zich om, draaide de kraan uit en schudde even met zijn haren om het overtollige water eruit te laten lopen.
‘’Harry! Verdom- Toe even!’’ Zijn hart begon steeds sneller te kloppen, van frustratie en lichtelijke angst. Als hij hem niet terug zou krijgen moest hij het met een handdoek doen en…
Dan had Harry alle ruimte.
Driftig schudde Louis zijn hoofd, dat wilde hij écht niet. Nee. Geen sprake van.
‘’Harry!’’
‘’Come and get me!’’ werd er terug geroepen, wat maakte dat Louis geïrriteerd beide handdoeken van de rand graaide, één om zijn middel bond en met de andere op topsnelheid zijn lichaam begon af te drogen. Vervolgens opende hij de cabine, stapte samen met alle stoom de koude badkamer in en keek chagrijnig de ruimte rond.
Geen Harry.
Shit.

Reacties: