FanFic.nl

Fake... [AF!]

06

Harry;
Alles wat net nog zo fel was, is nu hartstikke donker. Ik knipper met mijn ogen om te wennen aan het donker. Langzaam begin ik wat te zien. Een grijzige, kale muur. Mijn handen tasten achter me. Ik voel de muur, ijskoud! Over heel mijn lichaam krijg ik kippenvel en ik ril. Ik maak van mijn hand een vuist en ik klop op de muur. Er klinkt een zachte galm, de muur is niet hol en waarschijnlijk ook heel dik. Schreeuwen heeft dus geen zin… Ik zet een kleine stap naar voren, er rinkelen kettingen, maar ik word niet terug getrokken. Niet bij mijn polsen, niet bij mijn enkels. Ik zet nog een stap, en nog één. Nog steeds word ik niet terug getrokken. Ik ben nu bijna bij de andere muur. Opeens staan de kettingen strak en ik val naar voren. Ik hang aan mijn polsen, het doet vreselijk veel pijn! Mijn polsen hangen gedraaid, en mijn enkels staan gespannen. dan glijden mijn voeten naar achter en ik val met een harde smak op de grond. De grond is hard en koud, net als de muren. Mijn buik doet pijn, mijn armen doen pijn, mijn enkels doen pijn en mijn gezicht doet pijn. Ik raak voorzichtig mijn neus aan, vochtig. Ik voel drupjes op mijn hand, ik heb een bloedneus… Ik vloek in mezelf en ik probeer op te staan. Een pijnscheut gaat door mijn beide enkels. Ik slaak een schreeuw en ik val weer op de grond. Met een van pijn vertrokken gezicht bekijk ik mijn enkels. Mijn ogen zijn onderhand gewend aan donker. Mijn handen gaan naar mijn enkel, maar net voordat ik ze kan aanraken staan de kettingen gespannen. Ik begin met denken, mijn enkel doet ongelooflijk zeer, dus lopen heeft geen zin. Opeens heb ik het, schuiven! Ik zet mijn handen achter me op de grond en ik duw me met al mijn kracht naar achter. Ik kom maar een klein stukje achteruit, maar het ik net genoeg om mijn handen om mijn pijnlijke enkels te sluiten. Ik voel eens goed, mijn beide enkels zijn dik en rood. Opeens hoor ik voetstappen, waarna er een sleutel in het slot wordt gestoken. Dan gaat er een grote deur open en een grote hoeveelheid licht vult de kamer. Ik knijp mijn ogen stijf dicht tegen het licht. Ik doe ze voorzichtig weer open, er staat een man in de kamer die een klaptafel mee heeft. Hij klapt hem uit en gaat weer naar buiten. Ik kijk naar buiten, bomen, alleen maar bomen. Het enige wat er te horen is, zijn vogels, de wind en voetstappen. De man komt weer naar binnen en sluit de deur. Hij zet iets op het tafeltje. Dan hoor ik een korte klik en er knipt een felle bureaulamp aan. Nu kan ik het gezicht van de man zien. Ik schrik me bijna dood, die man lijkt enorm veel op mij!
‘Hi! Ik ben Edward, en wie ben jij?’ Hoor ik een stem zeggen. Het klinkt een beetje sarcastisch.
‘Je weet dat Ik Harry heet!’ Spuug ik hem toe en ik kijk de andere kant op. Ik hoor een grinnik, die gast grinnikt hetzelfde als mij! Ik kijk weer naar de man. Bruine krullen, een scheve lach, leeftijd denk ik 19, of 20…
‘Weet je al hoe ik helemaal heet? Vraagt de man, nou eerder jongen. Ik knik van nee.
‘Ik heet Edward Harold Styles,’ grinnikt hij met zijn scheve glimlach. Mijn mond zakt open.
‘W-w-wat?’ Stotter ik. Al mijn gedachtes slaan op hol. Wat is dit? Hij kan helemaal geen Styles heten! En al helemaal geen Edward Harold! Ik ben Harold Edward Styles, er bestaat geen kopie van mij met toevallig de namen omgekeerd!
‘Ik ben je lang verloren tweelingbroer Harold. Jou moeder heeft mij verstoten! Ze vond één kind genoeg, mij erbij was teveel! Ze heeft me in een weeshuis gestopt en toen jou ouders scheidden, heeft mijn moeder me naar mijn vader gestuurd. Ook hij wilde me niet en heeft me langs de weg gedumpt in een grote kartonnen doos! En nu, nu wil ik ook jou leven ruïneren! Alles wat mij is ontnomen, ontneem ik jou nu ook!’ Zegt Edward. Ik ril. Wat wil hij me ontnemen? Mijn band? Dan mag niet gebeuren! Ik hou van ze!
‘Doe het alsjeblieft niet Edward! Doe het niet!’ Roep ik smekend.
‘Oh ja, ik doe het wel! En dat begint nu!’ Roept hij kwaadaardig en met die woorden staat hij op. Hij knipt de lamp uit en gooit de deur open. Hij sleept het tafeltje en de lamp weer mee naar buiten en hij gooit de deur hard dicht. Een sleutel in het slot geeft aan dat hij weg gaat. Ik blijf hier achter, in het bos, in een bunker, waar niemand me ooit gaat vinden. Ik laat me in een hoopje op de grond zakken, niet denkend aan de pijn in mijn enkels. Mijn verdriet verdooft alle pijn, de enige pijn die ik voel zit in mijn hart. Ik begin hard te huilen, hartverscheurend, maar niemand hoort het. Niemand…

Reacties:

1 2

Malikaa zei op 10 mei 2013 - 22:35:
Die tweeling is puur evil I wanna punch him in the face
Echt heel goed geschreven
xXx

1Dzayn zei op 10 mei 2013 - 22:31:
Oh lianne, me like.
Hier kan ik echt wel wat mee *evil smile*

Xoxo
Jeklopgeestenmisseskipmaatjeenbestevriendinonearth