FanFic.nl

I want to be a Hero

Hoofdstuk 1

De zon scheen fel, Het veld rondom het kasteel was prachtig. De bloemen waren in bloei en geen monster te zien. Jaren lang stond het Hyrule veld er zo bij, na de dag dat de held Link de wereld had bevrijd van het kwaad en zo vrede terug bracht. Met eer had hij de Triforce van Moed gedragen.

Nu jaren later was dezelfde vrede bewaard gebleven. Geen monster, geen vijand, geen verandering. Niet veel veranderingen tenminste.

"Mithos!"galmde door de gangen van het kasteel. "Mithos, kom hier,en wel meteen!"
Mithos lachtte terwijl zich achter een muur verborg. Hij beet op zijn lip.

"Probeer me maar eens te pakken!" dacht hij en grinnikte.

"Ik tel tot 3, jongeman!" galmde de strenge vrouwenstem.
"1"
Geen gehoor.
"2"
Opnieuw liet de jongen zich niet zien.
"2 en een half."

Op een grote wolfachtig beest sjeesde de jongen plots om de hoek. "Niet weer!"schreeuwde de vrouw. "Later, Cerra!" Riep Mithos. De vrouw, Cerra, rolde met haar ogen en rende vol snelheid achter de jongen aan. Ze haalde een kaart tevoorschijn en mompelde wat woorden. De kaart lichtte op en een een straal licht kwam eruit. Vanuit dat licht verscheen een wezen, en zich naar voren haastte om Mithos te stoppen. De wolf schrok en remde. "Dante, wat doe je nou! Die truc kennen we toch wel? Ze roept weer een wezen op! zo typisch!"balend stapte hij af, en hoorde de voetstappen van Cerra achter hem.

"Ahum, wat heb je voor jezelf te zeggen, jongeman?" vroeg ze eentonig. "Ik ben geen kind meer Cerra, behandel me ook niet zo!" Riep hij geïrriteerd. "Gedraag je dan ook niet als een kind, dan behandel ik je niet als een kind. Daarnaast ben je een prins, Mithos. Dit gedrag behoord een prins niet te tonen." Cerra zuchtte. "Alsof iemand er ook maar iets van merkt! Ze zien me toch niet! Ik zit hier alleen maar opgesloten!" Hij zuchtte. "Mithos, Je weet hoe je ouders zijn. Ze willen je alleen maar beschermen."legde de vrouw uit, en klonk een stuk aardiger. "Daarvoor ben ik er ook. Ik ben hier om je te beschermen." Ook zij zuchtte. "Ik heb geen bescherming nodig! Ik word 17!”Mithos draaide zich om. “Ik kan prima voor mezelf zorgen” Cerra lachte. “Ach als je mij zo vreselijk vind kan ik ook wel weer zeggen tegen je ouders dat we je verjaardag dit jaar maar weer vieren in het kasteel, in plaats van binnen de stadsmuren, op het plein. Het werd groots maar ja, als je me niet meer wilt, dan zeg ik het wel af.”Zei Cerra simpel en haalde speels haar schouders op. “Ik zal het je ouders zeggen.”Ze draaide zich om maar voor ze een stap kon verzetten versperde Mithos haar de weg. “Wacht Cerra! Laten we niet te snel van stapel lopen hé? Op het marktplein, tjonge!” Hij leek wel een klein kind in een snoepwinkel. Cerra lachte. “Goed dan” ze gaf hem een schouderklop en stopte haar kaarten terug. “Dat jouw wolfje nog steeds schrikt van mijn vrienden”grapte ze. Mithos rolde zijn ogen. “Dante is nou eenmaal wat schrikkerig.” Zei Mithos en hoorde Dante piepen. “Het is al goed jochie, het gaat steeds beter!” Hij liet zijn handen door de ruwe vacht gaan van het grote beest.

“Hebben mijn ouders het feest goed gekeurd?”vroeg hij toen verbaast terwijl ze door de kasteel hallen heel liepen. Cerra knikte. “Eigenlijk wilde ze pas wachten tot je 18 was, maar dit was één van de weinige gunsten die ik hun ooit gevraagd heb. Dus gunde ze me die gunst” Cerra glimlachtte en gaf hem een aai over zijn bol. “Ik ga de kasteel tuin in. Heb ik je toestemming? Voor ze denken dat ik opnieuw uit ga breken?” Cerra grinnikte. “Je weet dat ik je weet te vinden en de aan de haren weer terug naar het kasteel sleep zolang mijn naam Cerra is” Cerra gaf hem een strenge maar speelse blik voor ze zich omdraaide en wegliep.

Mithos keek haar na, draaide zich toen om en rende richting de tuinen van het kasteel, gevolgd door Dante. “Niet te geloven! Het marktplein!”Hij kon wel een gat in de lucht springen. Samen met Dante maakte hij vrolijke sprongen door de tuinen. Hij was niet vrolijk om zijn verjaardag of de cadeau’s , maar om de kans die dit hem bied. “Dante, beloof dat je met me mee gaat!”riep Mithos en klom ,met de hulp van de vaardigheden van Dante,op de hoge muren van het kasteel en ging op de rand zitten. Hij keek uit over Hyrule. Hij leunde op één knie die hij op getrokken had. “Kijk dat uitzicht Dante. Ooit, ooit zal ik Hyrule intrekken. Ik wil het Zora domijn bestuderen en de mensen uit Kokiri ontmoeten. Ik wil naar de Goron’s en alles van ze leren. Ik wil zijn wat mijn voorouders waren.” Verontrustend keek hij naar beneden. “Link.. Ik wil moedig zijn zoals hij. En Zo wijs als Zelda was.” Even dacht hij aan Ganondorf, die de Triforce van Kracht bezat, of opgeeist had meer. Kracht, ja ook dat had Mithos nodig. Een zucht verliet zijn mond terwijl hij van het uitzicht probeerde te genieten.

Dagen gingen snel en zijn 17de verjaardag naderde. Mithos werd elke dag vrolijker en opgewekter.

De dag brak aan. Mithos was formeel aangekleed door zijn ouders. “Je bent een prins, geen rebel!”hadden ze geroepen.
“Moeder?” In de opening van de troonzaal stond Mithos. Hij zag hoe zijn moeder haar juwelen om liet doen door wat bedienden. “Wat is er Mithos?” Hij haatte hoe formeel en netjes ze sprak. Zo zou Zelda nooit gesproken hebben. Ze sprak zo monotoon en gevoelloos. “Ik heb niks gevraagd voor mijn verjaardag. Ik vraag enkel en alleen een tripje door Hyrule.”Hoe zelfverzekerd hij zijn zin begon, hoe zacht en onzeker hij eindigde. Hij zag hoe zijn moeders ogen wijder werden. “Onder leiding van Cerra uiteraard, en Dante gaat mee. En het hoeft echt niet lang te duren maar-“ Hij kon zijn zin niet afmaken.

“Niets daarvan! Nog niet over mijn lijk! Hoor je me?” galmde het door de zaal. Ze stuurde haar bedienden weg en keek Mithos kwaad aan. “Dit gesprek hebben we eerder gehad en mijn antwoord blijft hetzelfde. Wees blij dat je het marktplein op mag!” Mithos boog zwijgzaam zijn hoofd. “Dat ben ik moeder, Ik ben alleen geen kind meer en ik verdien meer te zien dan deze kasteel muren. Link is mijn grootvader en hij was nog maar een kind toen hij de wijde wereld introk. Wanneer is het mijn beurt?” Walgend keek zijn moeder naar hem. “Hij had geen keus. Hij moest het doen om Hyrule te redden.” Zei ze, en probeerde kalm te blijven in tegenstelling tot Mithos. “En hij heeft Hyrule gered! Wat is er nog om te vrezen hier buiten? Het kwaad is weg, moeder! Accepteer dat nou eens!” Riep Mithos. “Zwijg!” gilde ze en voor even keken ze elkaar zwijgzaam aan.

“Je bent een prins, Mithos. Je mensen hebben je nodig later. Beloof me dat je geen verkeerde dingen doet tijdens je feest. Doe ons eer aan. Woede en verraad hebben dit land al eerder in duisternis gewikkeld. Ik wil niet dat jij zo word als hij en-”
Mithos beet op zijn lip. “Hoe durf je me met Ganondorf te vergelijken. Ik zal nooit worden zoals hij!”spuugde hij.
“Beloof het me, Mithos.”

Hij zuchtte en liep de zaal uit.

“Ik beloof helemaal niks.” siste hij toen.

Reacties: