Hoofdcategorieën
Home » One Direction » Stand Alones » 9 The Mirror [Zayn Malik]
Stand Alones
9 The Mirror [Zayn Malik]
Ik ren door de straten van London. Ik ren weg voor de fans. Ze gillen mijn naam en vragen om een handtekening. Ze gillen en rennen harder, ze komen dichterbij en gillen nog steeds om mijn aandacht. Daar heb ik nou niet echt behoefte aan.
Steeg in, steeg uit, gillende fans. Ga weg Ga weg, denk ik. Snel schiet ik een winkeltje in.
De fans rennen voorbij en opgelucht draai ik me om. Met grote ogen kijk ik het winkeltje rond.
Het is een klein winkeltje, volgestopt met snuisterijen. Een kat strijkt langs mijn benen. Ik buk om hem te aaien, maar hij is al verdwenen.
Harry zou het hier geweldig vinden. Voornamelijk vanwege de kat. Langzaam, er voor zorgend dat ik niks omstoot, loop ik het winkeltje door. ‘Hallo?’ roep ik. Geen antwoord. Nerveus strijk ik door mijn zwarte haar.
Dan kijk ik in een spiegeltje om te zien of het nog wel goed zit. De blonde pluk is aan het vervagen.
Ik moet weer eens naar de kapper, denk ik. De kat strijkt weer langs mijn benen, dan trippelt hij voor me uit. Aan het eind van het paadje gaat hij zitten. Met zijn kopje wat schuin kijkt hij me aan.
Zijn groene ogen gloeien. Ik ril, het lijkt net of die kat me de weg wil wijzen.
Met voorzichtige, afgemeten stappen loop ik naar de kat. De kat staat op en loopt een stukje verder. Dan gaat hij weer zitten en boren de groene ogen zich in mijn bruine. Kippenvel verspreid zich over mijn armen, mijn benen, mijn hele lichaam.
Het winkeltje voelt opeens vreemd koud en leeg. Stiekem kijk ik om me heen.
De kat miauwt klagelijk. Voorzichtig loop ik naar hem toe. De kat staat weer op en loopt verder, ik volg hem. Een windvlaag vliegt door de winkel en bezorgt me kippenvel.
Er klinkt weer een miauw en ik focus me op de kat.
Het tilt een pootje op en wijst ergens naar. Weer een windvlaag en de kat is verdwenen.
Ik wil gillen, maar kan geen geluid uit mijn keel krijgen.
Zayn, Zayn. Galmt er door het winkeltje.
Weer een windvlaag en kippenvel verspreid zich opnieuw over mijn lichaam.
Ik ben bang, maar ook nieuwsgierig naar het voorwerp.
Ik kijk naar het voorwerp waar de kat naar wees. Het lijkt op een klein spiegeltje, omgeven door diamantjes. Nieuwsgierig ga ik dichterbij.
Het is een spiegeltje omgeven door diamantjes. Bang, maar betoverd door de schoonheid ervan kijk ik erin. Dan gebeurt er iets raars.
Ik wordt meegesleept, ik zie mijn toekomst. Alles, Perrie, Hatchi.
Ik zie twee kinderen en een break-up. Een huwelijk, ongeluk, de dood. Vaderschap, een reünie.
Opaschap, kleinkinderen, geluk en een doodgeboren kindje. Haar ouders, mijn ouders.
Verdriet, blijdschap, vriendschap, liefde. Zij en ik, wij.
Angstig ruk ik mijn blik los. Snel ren ik door het winkeltje, de deur door, de straat op.
Zonder te stoppen ren ik naar huis. Links, rechts, het kruispunt over, de brug over. Een stoplicht, ik ren door, links, rechts. Daar is mijn huis al. Snel ren ik de oprijlaan op, naar de deur. Ik sluit de deur, doe hem op slot en loop naar de woonkamer. Daar aangekomen laat ik me op de bank zakken. Mijn lichaam trilt, mijn longen zwoegen om lucht naar binnen te krijgen, zweetdruppeltje lopen over mijn gezicht en kippenvel strijkt langs mijn ruggengraat.
What the fack was dat?
Reacties:
W.O.W... Hier moet ik ook iets mee doen...
Ik bewonder dit enorm!!!!!!
XOXO Poltergeist
O.o ik zat dit zo te lezen... komt mam in eens binnen, ik begin te gillen en zij kijkt me aan van 'fack the what, romy?! wat is er mis met jou?' Naja... GO ON! je schrijft gewledige SA's
LOVE IT