Hoofdcategorieën
Home » One Direction » Fake... [AF!] » 07
Fake... [AF!]
07
Harry Styles POV
Tranen. Ze zijn overal. Ze lopen langs mijn wang, mijn hals zo mijn shirt in. De pijn, in tegenstelling tot mijn tranen is de pijn maar op één plek. Mijn hart, het is gebroken. De pijn is niet te verdragen, toch doe ik het. Voor mezelf, maar vooral voor mijn vrienden. Ze zullen me nodig hebben. Maar het ergste van alles zijn de gedachtes, mijn gedachtes, ze vliegen door mijn hoofd en steken me, als bijen.
Hoe kan dit? Hoe is dit mogelijk? Waarom heeft mijn moeder hier nooit iets over gezegd? Waarom heeft mijn vader er nooit iets over gezegd? Is hij wel echt? Zijn het geen hallucinaties? Ik kan geen tweelingbroer hebben. Dat kan niet! Het is onmogelijk. Toch weet mijn onderbewustzijn wel beter. Het is wel degelijk mogelijk. Ik heb hem gezien. Bruine krullen, groene ogen. Zelfde lach, kuiltjes in zijn wangen. Zelfde lengte, zelfde kledingstijl. Hij is mij. Ik ben hem. Wij zijn één. Een angstig gelach klinkt uit mijn keel. Hysterisch en hoog. Angst. Het is de angst, het maakt me gek. Hij is mij, maar toch ook weer niet. Hij is slecht, ik ben goed. Hij gaat mijn plek in nemen. Ze zullen niks merken, want wij zijn één. Alleen ik zal het verschil merken, want ik ben hem en hij is mij, maar toch ook weer niet.
Hij geeft geen tattoo's, toch zullen ze erin trappen. Waarom weet ik niet. Voorgevoel?
Zijn kuiltjes zijn net iets dieper, toch zullen ze erin trappen. Zijn haren zijn net iets donkerder, toch zullen ze erin trappen. Hij is mij, maar toch ook weer niet. Hij is gevaarlijk, maar ik kan de anderen niet helpen. Want ik ben hier, alleen en vastgebonden. De tranen beginnen weer te stromen en ik huil weer, hartverscheurend. Niemand zal me horen, maar ik kan het niet tegenhouden. Het is mijn schuld. Ik had Niall bij moeten houden, ik had niet moeten blijven staan. De schuld, hij ligt volledig bij mij en nu word ik gestraft. Edward gaat me kapot maken en er is niks wat ik kan doen.
Langzaam vallen mijn ogen dicht. Ik weet niet hoe laat het is, of het dag of nacht is, maar al gauw val ik in een diepe slaap. De schuld met me meenemend.
Louis Tomlinson POV
Het is de volgende dag. Met zijn zevenen zitten we in de woonkamer. We huilen. Eleanor, Danielle en Perrie zijn er ook. Ook zij huilen. Harry is weg, ontvoerd, en we kunnen niks doen om hem te helpen. We zijn naar de politie geweest, maar zij kunnen niks doen. We hebben geen kenteken, geen auto beschrijving, geen dader beschrijving. We hebben niks. We praten niet, huilen alleen maar.
Dan gaat de bel. Verschrikt kijken we elkaar aan. Onze ogen rood en groot. We zijn bang. Bang dat het de politie is en het slecht nieuws is. De bel gaat nog een keer. Zayn staat langzaam op, gevolgd door Perrie. Samen lopen ze naar de hal. Ik hoor de deur open gaan. Even blijft het stil, dan klinkt er een blije gil. Perrie komt de woonkamer weer in, ze trekt iemand achter zich aan. ‘HARRY!,’ schreeuwt Liam. Hij springt op en knuffelt Harry. Ook Danielle, Eleanor en Niall springen op.
Harry wordt verzwolgen in een grote groepsknuffel. Ik blijf zitten, ik vertrouw het niet.
Dit is Harry niet. Of wel? De groepsknuffel is inmiddels afgelopen en iedereen staart mij aan.
‘Lou, wat is er? Ben je niet blij dat Harry terug is?’ vraagt Eleanor. Ik dwing mijn mond in een glimlach. ‘Natuurlijk wel! Ik moest het alleen even verwerken.’ Langzaam sta ik op en loop ik naar Harry. Hij trekt me blij in een knuffel. ‘Ik ben zo blij dat ik je weer zie, boobear.’
Voorzichtig snuif ik zijn geur op, dan weet ik het zeker. Dit is Harry niet. Harry ruikt anders.
Snel als een slang trek ik me los. ‘Ik….ik moet even iets doen.’ Snel vlieg ik de trap op en ren naar mijn kamer. Ik sluit de deur en ga op bed zitten. Mijn handen sla ik voor mijn gezicht en ik laat me achterover vallen. Dit is Harry niet, maar toch lijkt hij er heel veel op. Ik grinnik.
Hij kan natuurlijk ook gewoon anders ruiken, omdat hij een nacht is vast gehouden. Mijn grinnik gaat over een lach. Natuurlijk! Tomlinson, je moet niet zo wantrouwig zijn. Ik sta weer op en loop naar beneden. De anderen kijken me even raar aan, maar ik trek me er niets van aan. Ik kijk naar Harry.
Hij zit op een van de stoelen en ziet er slecht uit. Zijn krullen zitten door de war, zijn kleren zijn op verschillende plekken gescheurd. Eleanor komt de keuken uit en heeft een glas water in haar handen. ‘Hier.’ Ze geeft het glas aan Harry en hij drinkt het dankbaar op. ‘Waar hielden ze je vast?’ vraag ik aan Harry.
Hij kijkt op. Het lijkt net alsof hij verschrikt is, alsof hij deze vraag niet had verwacht, maar dat is snel weer verdwenen. ‘Laat hem toch.’ Zegt Liam, ‘Hij is net thuis.’ Ik knik en loop langzaam naar de bank. Daar ga ik zitten en Eleanor komt naast me zitten.
Met scherpe ogen kijk ik naar Harry. Observeer hem. Op de een of andere manier vertrouw ik hem toch niet. Ik moet hem in de gaten houden.
Reacties:
... wut wut... naa een tijdje merken ze het vast wel toch? Naja GO ON!
Lou, wees smart!!! You can did it!! <3, maar Zayn is better. (okee, half nederlands en half engelss)