FanFic.nl

Kamer 427

15.

‘Harry.’
Hij droomde van de maan en van de sterren. Hij was een astronaut, maar dan zonder ruimtepak. Hij kon ademen in de ruimte, dat had Louis hem geleerd. Omdat Louis een engel was. Samen dreven ze tussen de sterren door, van de ene zon naar de andere. Ze bezochten alle planeten in de melkweg. Eerst Jupiter – Mars sloegen ze over, daar was de mensheid toch allang geweest – vervolgens Saturnus, Uranus en Neptunus. Onderweg rustten ze even uit op Io, keken betoverd naar enkele vulkaanuitbarstingen en vervolgden hun weg. Ze bezochten werelden die door de mensheid slechts met onbegrijpelijke codes werden aangeduid en gingen nog verder door, naar planeten waarvan het bestaan onbekend was. Ze lachten om de grootte van de aarde. Wat een miezerig klein planeetje was het eigenlijk, en lelijk, volgebouwd. De andere planeten waren veel mooier. Puurder. En zij zweefden ertussendoor. Als enigen, omdat Louis en engel was en Harry mee mocht.
‘Harry.’
De jongen mompelde iets, kneep zijn ogen dicht en probeerde verder te zweven door de interplanetaire ruimte. Hij werd zachtjes door elkaar geschud. Waren ze geraakt door een meteoroïde?
‘Kom op, als je nu niet opstaat, word je gesnapt.’
Beurse pijn verspreidde zich door Harry’s lichaam, over zijn buik en zijn bovenbenen en vooral zijn rug en zijn schouders. Was het een inslag, of verbeeldde hij het zich?
‘Harry, verdomme!’ siste de engel.
Was de inslag zijn schuld? ‘Sorry,’ mompelde hij.
En hij opende zijn ogen.
Ze waren niet in de ruimte, niet eens in de buurt. Ze hadden geen raam en geen maan, geen sterren en geen planeet. Louis was geen engel, alleen maar een jongen die niet meer kon lopen en opgesloten zat in de kamer naast die van Harry.
En de bewakers lagen op de loer om hen opnieuw toe te takelen zodra ze er reden toe zagen. Dat Harry de nacht bij Louis had doorgebracht leek reden genoeg te zijn, en wederom was het geen optie om te beweren dat hij naar het toilet ging. Hij mocht dan fysiek toegetakeld zijn, maar dat was geen excuus voor het verwarren van het toilet met het bed van zijn buurman. Het angstzweet brak hem uit. ‘Hoe laat is het?’
‘Je hebt nog een uurtje, rustig maar. Maar je moet wel zo’n beetje nu terug.’
Harry knikte, kwam op zijn ellebogen overeind. De pijn in zijn rug was nog steeds verdoofd. ‘Hoe heb je dat in hemelsnaam voor elkaar gekregen?’ vroeg hij nieuwsgierig.
‘Mijn geheimpje,’ glimlachte Louis.
‘Kun je Zayn ook helpen?’
‘Niet zoals jou. Ik bedoel – je hebt zelf intussen ook wel ondervonden dat hier geldt “hoe meer zielen, hoe meer straf”, nee?’
Harry knikte. De jongen had gelijk, maar dat hield niet weg dat Zayn ook genezing verdiende – of minstens verzachting van de pijn.
‘Goed, maar ik heb wel dit.’ Louis rommelde wat onder zijn bed en stak Harry een klein flesje toe. Het glas was bruin en het etiket vergeeld, alsof het flesje rechtstreeks afkomstig was uit een twintigste-eeuwse ziekenhuisserie. ‘Twee druppels onder z’n tong en dan een uur niet eten, dat moet genoeg zijn.’
‘Zo weinig? Je realiseert je toch zeker dat ‘ie er minstens net zo erg aan toe is als ik?’
‘Twee druppels.’
‘Dan moet het een wondermiddel zijn.’
‘Je hebt wel een grote fantasie, hè?’ grinnikte Louis. ‘Ik ben een engel, dit is een wondermiddel… Wat had je nog meer in gedachten?’ Harry’s wangen kleurden lichtelijk rood, en hij gooide snel de volgende vraag voor Louis’ voeten, hopend dat de jongen de blos niet op zou merken: ‘Wat gebeurt er bij overdosis?’
‘Geen idee, nooit geprobeerd.’
‘Wat als ik uitschiet?’
‘Dan komen we er vanzelf achter.’
Harry knikte en nam het flesje van Louis aan. Vervolgens raapte hij zijn bovenstukje van de grond en trok het weer aan. ‘Bedankt,’ zei hij, niet wetende of hij dat al gezegd had of niet.
‘Graag gedaan.’
Harry knikte en liep richting de deur. Hij legde zijn hand net op de klink toen Louis hem terugriep: ‘Hé Harry!’ Zachtjes, maar wel dwingend. Alsof de jongen er een hobby van maakte zijn buurjongen te domineren en alsof Harry het geen probleem vond, want hij gaf elke keer toe.
‘Hmm?’ vroeg hij.
‘Kom morgenavond gewoon uit jezelf langs, zodat ik niet eerst mijn stembanden hoef te pijnigen.’
‘Ik was moe!’ protesteerde Harry.
‘Je mag best hier slapen.’
‘Wat heeft het nou voor nut om hier te zijn, als ik toch alleen maar slaap?’
Louis haalde zijn schouders op, sloeg zijn ogen neer. ‘Je hebt geen idee hoe eenzaam het is om de hele dag alleen in je kamer te zitten. Een beetje gezelschap op zich stel ik al op prijs. Gewoon de wetenschap dat er iemand bij me is, en het is warmer met zijn tweeën, en je ademhaling is rustgevend en -’ Louis viel halverwege zijn geratel stil, een frons trok in zijn voorhoofd. Harry knikte, dacht dat hij het wel begreep en maakte opnieuw aanstalten de kamer te verlaten.
‘Oh en Harry…’
Wat? wilde Harry snauwen, omdat hij zich net een marionettenpop voelde. Louis had de touwtjes in handen – zijn stem was de touwtjes. Als hij maar hard genoeg trok, zou hij Harry overal toe in staat vinden.
Nee, dat was niet waar, vertelde Harry zichzelf, maar het was weinig overtuigend.
‘Wat?’ vroeg hij uiteindelijk zuchtend. Hij stopte het medicijnflesje in zijn borstzakje.
‘Om in de toekomst zulk soort onaangenaamheden te vermijden… neem dit mee.’ Harry draaide zich om en kon net op tijd zijn handen uitsteken om het doorzichtige flesje op te vangen. Hij herkende het, wist dat hij het zelf bij Louis gebracht had en was blij dat hij het opgevangen had. Als het gevallen was, zouden ze een probleem hebben gehad. Bij de gedachte alleen al rook Harry de scherpe lucht van het narcotiserende middel en hij wist dat hij Louis niet in zijn eentje naar buiten zou kunnen tillen.
Gelukkig hoefde hij daar niet verder over na te denken, want hij had het flesje gevangen en de inhoud was er netjes in blijven zitten. Gerustgesteld duwde hij de deurklink omlaag.
‘Harry.’
De jongen bleef staan, bewoog niet, maar draaide zich dus ook niet om. Louis deed het erom. ‘Tot morgen,’ grinnikte hij, toen hij merkte dat Harry geen zin had in zijn spelletjes.
Harry reageerde niet.
In plaats daarvan liep hij de kamer uit, sloot Louis erin op. Tot zijn grote opluchting reageerde de bewaker niet. Waarschijnlijk sliep hij nog, of had hij geen zin in een tweede confrontatie, of wist Harry veel wat. Het interesseerde hem ook weinig. De man liet hem gratis en voor niets naar zijn kamer lopen en daar ging het om.
Uitgeput kroop Harry onder zijn eigen deken. De flesjes mikte hij onder zijn bed. Als ze zijn kamer hadden willen onderzoeken, hadden ze dat die nacht al wel gedaan, dus tot hij een betere plek had gevonden was het wel in orde.
Tevreden sloot hij uiteindelijk zijn ogen en al snel zweefde hij weer tussen de sterren en de planeten en de manen. Er waren geen meteoroïden om hem uit zijn baan te stoten. Hij was gewichtloos, de zwaartekracht had geen grip meer op hem. Alleen de touwtjes die aan zijn armen en benen en hoofd en gedachten zaten vastgeknoopt, de touwtjes die Louis in handen had. Maar Louis zorgde goed voor hem en samen zweefden ze verder. Steeds verder en verder. En verder.
Tot de morgen kwam.

Reacties: