FanFic.nl

Stand alones

♡ || Mirror on the Wall

Zuchtend keek ze naar haar evenbeeld in de spiegel, wetend dat hij achter haar stond. Ze zag hem, zijn bruine haren en ontblootte bovenlichaam. Ze zag zijn sierlijke tatoeages, zijn bezorgde uitdrukking. En toch. Het deed haar niets.
Tranen prikten achter haar ogen, haar eigen nagels sneden van frustratie in haar vlees. Ze zag hoe hij dichter naar haar toe kwam, voetje voor voetje. Zelfs hij durfde het al niet meer. Waarom wist ze niet, maar ze had zichzelf niet meer onder controle. Het ene vette ding na het andere, het ging allemaal door haar mond. Kauwen, slikken, haten. Elke keer weer. Soms wenste ze dat ze het tegenovergestelde had. Dat ze te dun was, misschien zelfs haar vinger in haar keel stopte. Natuurlijk, dat was ook erg, maar dit… Ze haatte zichzelf en kneep het liefst haar ogen voor altijd dicht. Dicht tegen de vetrolletjes die haar buik sieren en dicht tegen haar bolle wangen. Dicht tegen haarzelf, haar lijf en alle mooie, slanke meisjes. Dicht tegen de wereld.
‘’Lief…’’ fluisterde hij tegen haar, zijn handen op haar heupen plaatsend. Zijn hoofd nestelde hij op in schouder, een kus bereikte haar nek. Als automatisch deinsde ze opzij, weg van hem. Zij verdiende hem niet, hij was veel te goed voor haar. Te knap. Te getalenteerd.
Bezorgd keek hij haar aan, verdriet was van zijn gezicht af te lezen. Tranen prikten achter zijn ogen, het brak haar hart nog meer. Al die tijd ging het zo, al die tijd zette hij zich voor haar in en elke keer wees ze hem op deze manier af. En hij bleef. Waarom bleef hij?
‘’Doe dat nou niet,’’ fluisterde hij, opnieuw een stap dichter naar haar toe zettend. Ze wilde wegrennen, weg voor hem. Maar het liefst wilde ze weg van alles. Van haar eetgedrag. Want die was ongewoon slecht. Koekjes. Chocola. Vette dingen. Ze was niet voor niets verslaafd geworden aan al dat eten. Waar het was begonnen wist ze niet en hoe het eindigde was waar ze bang voor was. Ze wist dat het moest veranderen, wilde het ook veranderen, maar deed het niet. Kunnen was een ander verhaal en motivatie was er zat. Toch deed ze het niet.
Ze zuchtte, knipperde haar tranen weg en keek hem intens aan. Hij hield van haar, met heel zijn hart en hoewel ze het niet begreep – ze moest hem er niet op afrekenen.
De jongens bracht zijn hand onder haar kin en tilde deze op. Zijn zachte lippen drukte hij op de hare en even stond hun wereld stil. Heel even.
‘’Sorry,’’ fluisterde ze zachtjes, waarop de jongen zijn hoofd schudde.
‘’Nee. Ik weet dat het moeilijk is. Maar als je er niets aan doet-‘’ Ze schudde haar hoofd en liet hem stoppen met praten. Boos stapte ze weer bij hem vandaan, richting haar bult kleren in de hoek van hun slaapkamer.
‘’Wat nou weer? Het is wel zo.’’ De ondertoon in zijn stem deed het meisje pijn van binnen, liet opnieuw tranen achter haar oogleden brandden. Hij had gelijk, dat ontkende ze niet. Alleen snápte hij het niet. Nee. Want hoe stom het ook was, hoe graag ze het ook wilde – het gebeurde gewoon niet. Ze kon niet stoppen met eten. Minderen, dat wel, maar ze kon niet van de lekkere dingen afblijven. Vaak genoeg had ze diëten gevolgd. Vaak genoeg had ze bij diëtisten aangeklopt en ze had zelfs op Pro-Anna websites gekeken. Ze dacht dat als ze hun manier van denken overnam, ze tenminste van het eten af kon blijven.
Niets was minder waar.
‘’El…’’ De gebrokenheid in zijn stem was duidelijk voelbaar, het sneed diep door haar hart. Opnieuw en opnieuw. Haar hele situatie affecteerde hem. Was ze maar verslaafd aan spelletjes of zoiets onbenulligs wat niets met je lichaam deed. Wat je niet dik en bol maakte.
Ze verachtte zichzelf voor haar lijf en gedrag. Louis verdiende dit niet.
Zuchtend draaide ze zich naar hem om, keek ze hoe hij naar de vloer staarde. Hij wist niet meer wat hij moest zeggen. Voorzichtig liep ze naar hem toe en legde ze haar armen om zijn nek. Hij keek op, glimlachte liefjes en drukte een kusje op haar neus.
‘’Ik hou van je, oké?’’ Ze knikte, diep van binnen wist ze dat het waar was, hoe graag ze ook wilde geloven dat het niet zo was. Want als hij van haar hield, moest ze dat zelf op z’n minst ook kunnen. En dat deed ze op dit moment niet. Momenten als deze, waarin ze totaal gebroken was, zichzelf verachtte en opperde alles drastisch te veranderen. Alleen nog fruit eten. Veel thee en water drinken. Maar dan – als ze zich weer beter voelde – verdween dat als sneeuw voor de zon. Soms, heel soms, dacht ze werkelijk dat ze het kon, haar eetgedrag veranderen en de verslaving opzij zetten. Het lukte haar wel eens twee á drie dagen, maar dan viel ze terug. Kocht ze toch weer dingen. Koekjes. Chocolade. Chips. Louis probeerde haar te helpen door te zeggen dat ze dat niet mocht, maar ze verzon smoesjes. ‘’Het is weekend’’ of ‘’Voor deze éne keer’’. Hij had het allang opgegeven, hield toch van haar zoals ze was. Maar ook hij wist dat als Eleanor niet van zichzelf ging houden, het nooit ging werken. Helemaal niet als ze een gezin wilden worden.
Op dit moment bedacht ze zich ook van alles. Fruit. Thee. Maar in haar achterhoofd wist ze dat het haar toch niet ging lukken, hoe graag ze het ook wilde.
Had ze maar een afkeer van eten. Dat is veel minder erg. Nou ja, voor haar dan.
‘’Zullen we anders vanavond een filmpje pakken?’’ Louis glimlachte naar haar, zoekend naar oplossingen om haar gedachten ergens anders op te krijgen. Zijn glimlach werd nog breder toen ze zachtjes knikte, zich nog steeds bewust van het feit dat hij veel te goed voor haar was.
‘’Oké dan! Wat dacht je van. Nee – wacht. Ik ga wel even kijken. Kom je zo?’’ Hij keek haar met een pruillipje aan, waardoor ze een glimlach niet tegen kon houden. Het was zo’n schat.
‘’Vooruit maar weer. Tot zo schatje.’’ Louis knikte tevreden, gaf haar een kusje op haar voorhoofd en liep toen in enkel een trainingsbroek de slaapkamer uit, zijn haren nog alle kanten uitstekend.
Zodra de deur in het slot viel, betrok Eleanor’s glimlach en draaide ze zich weer om. Haar bolle buik, haar dikke wangen, armen, benen. Het enige wat ze mooi vond waren haar ogen.
Maar toch. Ze wilde zo graag afvallen, wilde zo enorm graag van haar eetverslaving af. Misschien dat het haar ging lukken. Ooit. Heel misschien.
Ze kon nu alleen maar hopen.

Reacties: