Hoofdcategorieën
Home » Overige » EKV (gestopt, nog niet geëindigd) » Hoofdstuk 4
EKV (gestopt, nog niet geëindigd)
Hoofdstuk 4
Het is dinsdagmiddag. Ik zit op mijn bed met een kopje hete thee. Ik blaas de stoom weg en kijk hoe het langzaam verdwijnt. Gisteren was ik blijkbaar flauwgevallen. Mijn mentor had Mary gebeld. Ze was snel gekomen en de rest van de dag had ze bezorgd naast me gezeten, maar ze had niks gevraagd. Vandaag heb ik een dagje vrij om uit te rusten. Dat is best fijn, maar op een gegeven moment begin je het toch zat te worden. Terwijl ik een slokje neem van mijn thee, klopt er iemand op de deur. ‘Kom binnen,’ zeg ik terwijl ik mijn kopje thee op het nachtkastje leg. De deur gaat open en Ethan komt binnen. ‘Moet jij niet naar school?’ vraag ik verbaasd. ‘Ook leuk om jou te zien,’ zegt Ethan grijnzend. ‘Haha, sorry, ga zitten,’ zeg ik en ik klop zachtjes op het bed. ‘Dus…,’ begint Ethan. ‘Ja?’ ‘Sinds wanneer val jíj flauw? Ik bedoel, heb ik iets gemist?’ vraagt hij. Verdacht kijkt hij me aan. ‘Haha, en wie ben jij, de detective?’ vraag ik lachend. ‘Nee, je beste vriend. Daarom moet jij me nu de waarheid vertellen. Of je het nou wilt of niet.’ Verbaasd kijk ik hem aan. ‘Oké, “baas”…’ Ethan pakt een kussen. ‘Nou…? Vertel op!’ zegt Ethan nieuwsgierig. ‘Ik…viel flauw. Punt!’ zeg ik en ik steek me tong uit. ‘Sukkel,’ zegt Ethan en hij gooit een kussen naar mijn hoofd. ‘Ga je het nog vertellen of niet?’ Pff, wat doet hij moeilijk zeg… ‘Oké, oké, de waarheid is…’ Ik zucht en pak de kussen op die op de grond was gevallen. ‘Ik... Ik wil het er nu gewoon niet over hebben, oké?’ vraag ik zacht. Ik laat me achterover vallen op mijn zachte bed. Ethan zucht. ‘Sorry, ik wist niet dat het zo erg was…,’ zegt Ethan. ‘Gaat het over…Lloyd?’ vraagt hij twijfelend. Ik zwijg even. Elke keer bij het horen van zijn naam voel ik een pijnlijke steek in mijn hart. ‘Ik mis hem zo erg,’ fluister ik zacht. ‘Gister…’ Ik stop even en haal diep adem. ‘Gister toen Kyle me riep, dacht ik even dat ik Lloyd hoorde.’ Ethan kijkt me verbaasd aan. ‘Ja raar hè…,’ zeg ik zacht. ‘Nee, helemaal niet,’ zegt Ethan troostend. ‘Maar, waarom riep Kyle je?’ ‘Ik zou het niet weten, hij bedacht zich later weer.’ Voordat Ethan nog iets kan zeggen, gaat de deur open. Mary komt binnen. ‘Hey Ethan, je moeder kwam net langs, je tante is bij je op visite en ze wilt je graag zien.’ Ethan kijkt op. ‘Oh, nou eh, dan ga ik maar weer.’ Ethan staat op en zwaait naar me. ‘Beterschap, ik zie je morgen op school!’ ‘Bedankt, doei!’ Ethan loopt de kamer uit. ‘Ik ga wel even achter hem aan,’ zegt Mary en ze loopt weg. Als de deur dicht is sluit ik mijn ogen. Waarom kan ik nooit een normaal gesprek beginnen over Lloyd? Elke keer als iemand zijn naam zegt, moet ik bijna huilen. Ik ben toch geen watje? Zuchtend sta ik op. Ik kijk in de spiegel boven mijn bed. Er staan tranen in mijn groene ogen. Snel veeg ik ze weg. Ik kijk naar beneden. De thee op het nachtkastje is helemaal koud geworden. Ik wil net het kopje oppakken, maar dan valt mijn aandacht op het steentje die ernaast ligt. Voorzichtig pak ik het op. Het voelt hard en koud aan, maar hij glinstert nog steeds.
‘Lloyd?’ Hij draait zich om en kijkt me aan met zijn prachtige groene ogen. ‘Slaap je nog steeds niet, Vivian?’ Ik voel een briesje langs mijn wang strijken. ‘Ik heb het koud,’ zeg ik bibberend. Hij staat op en loopt naar me toe. Voorzichtig knielt hij naast me neer en aait me over mijn hoofd. ‘Ga maar liggen,’ fluistert hij. Hij doet zijn jas uit en geeft hem aan mij. ‘Heb jij het niet koud?’ vraag ik verbaasd. ‘Nee hoor, doe jij hem maar aan,’ zegt hij. Ik weet dat hij liegt. Hij heeft het wel koud. Dat zie ik. Maar als ik zijn jas terug zou geven, zou hij hem niet aannemen. Dus ik doe wat hij zegt en ga voorzichtig liggen met zijn jas over me heen. Hij lacht naar me, gaat zitten en pakt zijn gitaar.
Sluit je ogen maar
De zon gaat onder
Het komt wel goed met je
Niemand kan je nu pijn doen
Kom ochtendlicht
Jij en ik zullen veilig en wel zijn
Lloyd stopt met spelen. Hij pakt een klein steentje uit zijn zak. ‘Steek je hand eens uit,’ fluistert hij en hij legt het steentje op mijn handpalm. Het steentje glinstert in het maanlicht. Het ziet er magisch uit in het licht van de sterren. ‘Wauw,’ fluister ik. Hij sluit mijn vingers eromheen. ‘Bewaar deze goed, als ik er niet ben en je kan niet slapen, haal je deze tevoorschijn en denk je terug aan dit moment, oké?’ Ik knik en wil net mijn ogen dicht doen als ik iets bedenk. ‘Lloyd?’ ‘Hm?’ ‘Wat bedoel je met “als ik er niet ben”? Ga je weg?’ vraag ik angstig. ‘Nee, tuurlijk niet,’ zegt hij sussend. ‘Ik blijf bij je, ik laat je nooit alleen, begrepen?’ Ik knik en sluit mijn ogen. ‘Slaap lekker,’ fluistert hij en langzaam val ik in slaap met Lloyd naast me. Niet wetend dat ik hem ooit zou kwijtraken.
Reacties:
Celine
Mooi hoofdstuk.