FanFic.nl

Lotsbestemming

1. Mother and a Memorie

Ik keek op mijn digitale wekker. Het groene licht scheen fel in mijn ogen. ‘3:58’ mompelde ik zacht. Het was nog lang geen tijd om op te staan.

Ik wilde me weer omdraaien in mijn bed toen ik het geluid weer hoorde, het geluid waar ik toe net ook wakker van werd.

Het was een soort van gebonk, erg hard. Het kon niet iemand zijn die de trap op liep, want het gebonk hield een erg snel ritme aan.

Ik besloot naar beneden te gaan, ik stapte snel uit mijn bed, dat door mijn actie erg ging piepen, schoot in mijn konijnensloffen en in mijn ‘modieuze’ outfit snelde ik naar beneden.

Beneden was het pikkedonker, het enige wat licht bood was een lantaarnpaal die ongeveer 50 meter van mijn huis afstond.

Ik drukte op het lichtknopje, en wat ik toen aantrof was een ravage.

Overal lagen glasscherven op de grond, de stoelen waren omgeschopt en het lag onder het bloed.

Snel ging ik kijken in de keuken. Waar ik mijn moeder aantrof. Ze lag levenloos op de grond met bloed over haar besmeerd. Ik kon het niet aanzien.

Ik voelde aan haar pols. Geen hartslag.
Ik hield mijn hand voor haar mond. Geen ademhaling.
Dat kon maar één ding betekenen. Mijn moeder was dood.

Nooit meer samen lachen. Nooit meer samen praten. Nooit meer samen winkelen. Neen, we konden niks meer doen. Want nu, was ze gewoon dood.

Ik barste in tranen uit en rende naar buiten, naar de enige plek waar er nooit ongeluk was, waar ik me altijd veilig voelde. Bij de zee.

Daar aangekomen kreeg ik meteen een herinnering, aan mij en mijn moeder.

Ik was aan het wandelen in de avond, op het strand. Ik wist dat dit een flashback was, want mijn vader was bij me. We liepen, zoals we vroeger altijd deden.

‘Avalon, kijk hier eens naar.’ Ik rende naar mijn vader die een zandkrab vasthield.

‘Pap, die heb ik al honderden gezien. Ze zijn niet speciaal.’

‘Nu heb je het verkeerd schat. Alles is speciaal. Dit zand is speciaal, de golven zijn speciaal, alles aan de zee is speciaal.’

‘Dat weet ik pap.’ Hij had me dit al vaker vertelt. Mijn vader dacht dat alles een doel had, en dat dingen gebeurden om redenen. Mijn moeder liep ook op het strand en lachte. Ze wist dat ik me ergerde aan zijn mening.

Ik wilde dat dingen waren als het vroeger was.

-

Opeens was ik terug uit mijn flashback en had ik een erg sterke drang om in het water te springen. Het water trok me aan. De golven riepen me, en de schelpen sleurden me mee.

Maar voordat ik probeerde de drang tegen te werken werd ik het water in geduwd.

‘Voor je eigen bestwil meisje, je mammie is toch dood. Je hebt niet veel te vrezen in de oceaan.’

Ik kon me niet verzetten. De hand duwde me verder het water in. Ik voelde het koraal langs mijn benen kietelen. Het werd steeds donkerder. Het duistere sloot me in.

In de verte zag ik opeens een lichtgevend puntje. Het leek wel of er iets op me afzwom.

Opeens voelde ik die hand weer, en viel ik in een diepe, diepe slaap.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.