FanFic.nl

I want to be a Hero

Hoofdstuk 2

“Ik beloof helemaal niks.”

Woest keken de blauwe ogen naar buiten. Hij hoorde zachte voet stapjes achter zich. “Cerra, als je hier bent om mij een preek te geven, dan zeg ik nu al dat dat geen zin heeft, en dat daar het gat van de deur is”Zonder om te kijken wees hij naar de deur. “Mithos, Waarom maak je het je ouders zo moeilijk?”
Mithos gromde. “Ik maak het hen moeilijk? Zij maken mijn leven ondragelijk! Zij zijn degenen die zo onredelijk doen!”Schreeuwde hij. “Het is je verjaardag, het behoord feest te zijn. Heb je al bedacht wat je gaat zeggen tegen het volk, nadat je je cadeau van je ouders hebt gekregen?” Vroeg ze om het onderwerp te veranderen. “Nee, Het kan me ook weinig schelen. Het zou vast wel iets stoms zijn, een lokkertje om me hier te houden. Ze hoeven niet met een Lon Lon Ranch paard aan te komen! Ik heb Dante al.” Zei hij chagrijnig. “Geloof me, je zult het geweldig vinden. Het is typisch iets voor mensen met blauw bloed.” Grinnikte ze, maar ook die opmerking schoot bij hem verkeerd. “Wat nou blauw bloed? Waarom voelen mijn ouders zich zo boven anderen?! Ik zal ze eens wat laten zien!” Cerra gaf hem een klap in zijn gezicht. “Beheers je, Mithos. In dit opzicht ben ik het met je moeder eens.” Gaf ze toe.

Pijnlijk wreef Mithos in zijn gezicht.”Eens met wat?” mompelde hij.

“Denk eens na voor een keer! Je bent een Prins en geen Rebel!”

Diep ademde Mithos in en uit. Hij stond voor de brede muren. Zijn ouders aan zijn zijde. Hij voelde de spanning. Zijn vader wist nog net een ‘Gedraag je’ uit te brengen voor ze de kasteeltuinen verlieten. Ze liepen zo sierlijk en kalm als mogelijk, en Cerra liep er als hun schaduw achterna. Je kon het gejuich al horen vanuit het marktplein. Mithos liet een glimlachje zien, iets wat Cerra totaal niet zinde.
‘Dat joch is wat van plan?’

Midden op het plein, spreidde de groep zich. Mithos liep naar rechts, Cerra naar links en zijn ouders deden een paar stappen naar voren. Hier door maakte ze een driehoek, die de Triforce symboliseerde.

“Mensen van Hyrule. Wij danken u voor het komen bij de feestviering van onze zoon. 17 jaren zijn voorbij gegaan en hij zijn nog altijd dankbaar voor de vrede die bewaard is gebleven” Dankbaar lieten ze een glimlach zien aan de mensen. “Mijn lieve mensen.” Begon zijn moeder. “Link en Zelda, mijn voorouders, hebben vrede terug laten keren hier in Hyrule en de tirannie van de gevreesde Ganondorf gestopt. Nu, op de verjaardag van onze zoon, wil ik een traditioneel familie voorwerp doorgeven aan hem. Wij wilden wachten tot hij 18 was, maar we weten dat hij er klaar voor is en dat hij het in eer zou bewaren” Mithos zijn ogen werden groter, en nerveus als een klein kind schuifelde hij heen en weer. Zijn ouders wenkten hem naar voren, en hij verliet zijn plek in de Triforce.

Daar stond hij dan, voor zijn ouders. Zij overhandigden hem een kist, en fluisterden hem gefeliciteerd. Zijn moeder keek zo zacht en lief dat hij bijna spijt had van wat hij zou gaan doen wanneer de tijd het hem bood. Hij opende de kist, en tot zijn verbazing zag hij een ocarina. De wel bekende ocarina of Time. Ook zaten in de kist teksten, met geschreven noten. Hij zag de ondertekening van Link en Zelda, die blijkbaar de bundel samen hadden gesteld. “Maak ons trots”fluisterde zijn vader. “Dank u” Dankbaar boog Mithos zijn hoofd. Opnieuw juichte het publiek. “Deze Ocarina behoord toe aan onze familie en nu behoord hij aan Mithos, Prins van Hyrule. Alleen zij met blauw bloed mogen deze ocarina leren bespelen en hem toe-eigenen. Nu is de beurt aan Mithos!”Opnieuw klonk er gejuich. Cerra keek vanuit haar ooghoek naar Mithos. Zijn blik was van dankbaar naar woede gekeerd. “En zo als de traditie luid, zal hij een lied spelen!”
“Laat ze eens wat zien zoon!” grapte zijn vader.

“Zien? Ja, ze zullen eens wat zien!
Hij stapte naar voren, met de ocarina in zijn hand. “Jullie verwachten dat ik nu wat ga spelen. Maar ik heb wat veel belangrijkers dat ik jullie wil laten zien. “ Zijn ouders stapten naar voren, om hem tot orde te roepen maar Dante stapte voor hen en gromde laag. Cerra wist dat er iets was, en dat Mithos ver door zou gaan om zijn plan te laten slagen. Vliegensvlug pakte hij een dolk uit zijn tas. Cerra’s ogen werden groot en zo snel als zij kon rende ze naar haar beschermkind toe, maar het was te laat. Hij had in zijn hand gesneden, en rode vloeistof liep naar beneden. Het volk keek geschrokken naar de bebloede prins. Plots werd de dolk uit zijn armen geslagen en werd hij vastgepakt door Cerra. “Ben je gek geworden?!”siste ze. “Zie hier , mijn beste mensen van Hyrule. “Mithos sprak terwijl hij in bedwang werd gehouden door Cerra’s greep. “In tegenstelling tot mijn ouders, plaats ik mij niet boven jullie! Mijn bloed kleurt net als die van jullie rood! We met de titel van Blauw bloed! Laten we allemaal gelijk zijn!” Ondanks dat het volk schrok, begonnen ze nu door elkaar heen te praten. De één was het met hem eens, de ander bleef erbij dat Hyrule zal vallen als ze allemaal gelijk stonden. Mithos draaide zijn hoofd om zijn ouders te kunnen zien. Zijn moeder had haar hoofd in haar handen gevouwen, en zijn vader kon niets anders doen dan toekijken. Dante liet elke keer zijn tanden zien als ze ook maar een stap deden. “Dante!”schreeuwde de jonge prins. Hij gooide zijn blonde haren uit zijn gezicht en zijn blauwe ogen keken recht in de gouden ogen van zijn kameraad.

“ Het is tijd”

Uit het niks sprong Dante weg, richting Mithos en Cerra. Zijn grote poot sloeg Cerra van Mithos af, en hij gooide Mithos aan zijn kraag omhoog. Behendig landde de prins op zijn rug. Cerra kroop overeind en griste haar kaarten uit haar heuptas. Ze koos snel een kaart uit en begon met de vage worden te mompelen. “Dante, vlug!” Mithos klopte zijn huisdier op zijn schouder. Dante sprong vooruit, maar in plaats van weg te rennen, draaide hij om en rende op Cerra af.Hij hield zich laag en Mithos wist wat hij moest doen, hij liet zich deels van Dante afglijden en hield met één hand zijn vacht vast. Ze renden langs Cerra, en net op het moment dat ze kruisten, pakte hij haar kaarten inclusief degene in haar hand. Het ging allemaal zo snel, dat niemand echt door had wat er gebeurde. Hij zag Cerra in elkaar zakken. Dit baarde hem zorgen. Cerra was een Summoner. Aan de hand van de kaarten kan ze wezens oproepen. Om dit te doen moet ze eerst een verbond met ze maken. Indien de kaarten van haar afgenomen worden, word ook een deel van haar meegenomen. Of het dodelijk was, dat wist Mithos niet. Daar wilde ze nooit over praten.

“Ga maar jochie!”siste Mithos en Ze renden weg. “Nee!”Gilde zijn moeder. “Sluit de poort, laat mijn kind niet weg gaan!”riep ze wanhopig, Ze wilde alleen maar het beste voor haar zoon.
“We moeten opschieten Dante, je hoorde haar. De poort gaat sluiten!” Hij drukte zich tegen Dante aan. “Ik moet hier weg.”fluisterde hij.

“Laat hem gaan” Zei zijn vader plots. “Hij heeft zijn keuze gemaakt en nu zult hij moeten leven met de consequenties.” Huilend keek zijn vrouw hem aan. “Khili, het is je zoon! We kunnen hem niet laten gaan! Wie weet wat er daarbuiten is!”

Khili sloeg zijn ogen neer.

“Die rebel is niet mijn zoon.”

Reacties: