FanFic.nl

Friends or more...|| Louis Tomlinson [Afgerond]

Hoofdstuk 27

Silvanita POV
Het is 16 mei en het is precies een maand geleden dat Louis in een coma is geraakt.
Langzaam sta ik op, mijn spiegel zorgvuldig vermijdend. Ik weet dat ik er niet uitzie, mijn krullen zijn waarschijnlijk verschrikkelijk en dan spreek ik nog niet eens over mijn wallen.
Al een maand lag heb ik nachtmerries. Dat Louis dood gaat of dat ik hem kan redden maar dan net te laat kom. Het is verschrikkelijk. Langzaam en alle spiegels en andere gladde oppervlaktes vermijdend loop ik naar de badkamer. Het is stil in huis. De jongens zijn een week na het…ongeluk…vertrokken.
Ze moesten veel regelen en hebben me beloofd om zo snel mogelijk weer terug te komen.
Ik stap onder de douche en laat het warme water over me heen lopen. Mijn gedachtes komen en gaan. Ik ben blij dat ze Thomas hebben opgepakt. Ik heb een anonieme verklaring afgelegd en hij gaat voor vijftien jaar de cel in. Als hij vrijkomt hoop ik dat ik al lang in London woon. Met of zonder Louis. Ik slik en mijn ogen beginnen weer te branden. Huilen kan ik al lang niet meer. Mijn tranen zijn op. Het enige wat gebeurt is dat mijn ogen gaan branden.
Mijn hand gaat naar de kraan en ik draai hem langzaam uit. Ik kijk naar beneden en zie de druppels langs mijn lichaam lopen.
Het lijken net tranen, mijn hele lichaam huilt.
Snel sla ik een handdoek om en loop ik terug naar mijn slaapkamer. Het is mooi weer, maar ik geniet er niet echt van. Ik trek een simpele jurkje aan. ((http://www.dressesonly.nl/jurk-yentle.html ))
Daarover heen doe ik een zwart, kort jackje met korte mouwen. Vervolgens trek ik een paar simpele zwarte ballerina’s aan. Mijn haar doe ik in een snelle staart, zoals altijd.
Ik loop naar de keuken en pak een ontbijtje. Mijn dagen bestaan alleen maar uit ziekenhuizen. De hele dag ben ik bij Louis. Carola komt zo nu en dan ook naar het ziekenhuis, maar ze blijft nooit lang. Ze vindt het raar om bij mijn vriendje te zijn terwijl ik hem nooit heb voorgesteld. Ik slik, mijn vriendje. Zelfs dat is niet zeker, want hij heeft het nooit gevraagd. Ik vertraag en eet één cornflake per keer. Wat als hij dadelijk ontwaakt en zich niets meer herinnert? Mijn ogen beginnen weer te branden. Als ik klaar ben met ontbijten trek ik mijn jas aan en pak ik mijn sleutels en telefoon mee.
Ik pak de fiets en fiets naar het ziekenhuis. ‘Hey marie!’ groet ik de receptioniste. Ze kennen me ondertussen wel. Terwijl ik in de lift sta denk ik nar over de paparazzi. Ze zijn er nog niet achter gekomen waar hij ligt, wat knap is omdat er maar drie ziekenhuizen zijn in Doncaster.
Tenzij ze niet weten waar het ongeluk is gebeurd. Ik glimlach. Als dat zo is dan ben ik echt ongelofelijk blij. De lift stopt en ik stap uit. Mijn voetstappen klinken hol als ik door de gang loop.
Ik loop Louis’ kamer in en werp een blik op zijn gezicht. Het lijkt alsof hij slaapt, nog steeds. Terwijl ik al lang weet dat hij in coma ligt. Zuchtend trek ik een stoel bij. Ik trek mijn jas uit en hang hem over de rugleuning. Dan ga ik zitten en leg ik mijn hand op die van Louis.
Een vinger beweegt en ik hou mijn adem in. Er gebeurt niks. Teleurgesteld laat ik mijn adem weer gaan. Hij heeft wel vaker zo’n reactie maar hij is nog niet bijgekomen. Ik pak zijn vingers beet en begin te praten. ‘Goeiemorgen Lou. Ik weet dat mensen denken dat het niet helpt, maar ik geloof dat je me wel kan horen.’ Ik slik even. ‘Ik mis je Lou, je moet terugkomen.’ Weer beweegt een vinger.
Ik reageer er niet op, maar diep van binnen klinkt een jubelstemmetje. ‘Hij hoort je. Hij hoort je!’
Ik zucht diep. ‘De jongens zijn nog steeds niet terug gekomen. Ik ben eenzaam, Lou.’
Zijn zuster komt binnen. ‘Goeiemorgen, Silvanita.’
‘Goeiemorgen Bettie. Hoe is het met hem?’ Bettie pakt de een andere stoel en komt naast me zitten.
‘Hij reageert steeds vaker op prikkels. Dat is een goed teken want dat betekent dat hij in een minder zware coma ligt dan eerst.’ Ik glimlach. ‘Dat is super nieuws!’ ze knikt.
‘Er is ook een grotere kans dat hij wakker word.’ Mijn glimlach wordt breder. ‘Dankje, Bettie.’
Ze knikt en staat op. Enkele apparaten worden na gekeken, dan loopt ze richting de deur. ‘Ik zal dadelijk wat drinken en zo bij je brengen.’ Ik knik en ze loopt weg. Ik draai me weer richting Louis.
‘Heb je dat gehoord Lou? Dat is echt geweldig nieuws.’ Langzaam laat ik zijn hand los, dan sta ik op.
De zusters zijn zo aardig geweest om wat boeken en zo in de kamer te leggen. Ze weten dat ik niet van zijn zijde wijk en hebben er dus voor gezorgd dat ik me niet kan vervelen. Ik pak het boek waar ik in bezig was op en ga weer naast Louis zitten. Mijn benen trek ik onder me en ik begin weer te lezen.

Niall POV
Ik sta hongerig op. Snel neem ik een douche, dan kleed ik me aan. Ik storm de trap af en schuif aan bij het ontbijt. ‘Goeiemorgen Niall.’ Zeggen de jongens. Ik groet terug en neem een grote hap van een sandwich. ‘Wat is de planning voor vandaag?’ vraagt Harry. ‘Ik ga naar Danielle.’ Zet Liam.
‘En ik ga naar Perrie.’ Zegt Zayn. Harry kijkt mij aan.
‘Wat ga jij doen Niall?’ Ik denk diep na. Het is vandaag woensdag en we zijn een week vrij. ‘Ik ga naar Doncaster denk ik.’ Antwoord ik.
Harry knikt. ‘Ik ga naar Miranda, dus je moet denk ik wel in je eentje.’ Al etend haal ik mijn schouder op. ‘Geeft niet. Als jullie in het weekend of zo ook maar even komen.’ Ze knikken.
‘Tuurlijk komen we.’ Zegt Zayn fel. Ik kijk hem glimlachend aan. Ik weet dat hij gesteld is geraakt op Silvanita en haar niet meer kwijt wil.
Als ik mijn eten op heb loop ik naar boven en pak ik een koffer in. Daarna loop ik naar beneden.
‘Ik zie jullie wel weer jongens!’ roep ik in het voorbijgaan.
Er wordt een vage groet terug geroepen en ik loop naar de garage. Twijfelend kijk ik naar de auto’s. Uiteindelijk loop ik naar de witte BMW en gooi ik de koffer achterin. Dan loop ik om de auto heen en stap ik in. Ik start de motor en de garagedeur gaat open. Snel zet ik mijn zonnebril op en dan trap ik op het gas.
Het is een krappe drie uur rijden. Er staat me dus een flinke rit te wachten.
Ik werp een blik op de auto klok. Het is tien uur, dat betekent dat ik dus rond enen ik Doncaster ben.
Mijn telefoon, die in mijn zak zit, trilt. Het is een sms’je van Silvanita.

Louis gaat vooruit! Ik wil nu zo graag dat jullie hier zijn, zodat ik jullie alles kan vertellen.
Miss you x.

Grijnzend kijk ik naar mijn telefoon. Even speel ik me het idee om haar te antwoorden, maar dan besluit ik dat het leuker is om haar te verrassen.
Ik leg mijn telefoon op de bijrijders stoel en draai de snelweg op.
Doncaster, here I come.

Reacties: