FanFic.nl

Where are the prisoners?

Where are the prisoners? Deel 1 (1-12)

SHERIFF
"Succes met je werk en tot vanavond, Audrey."
Het is 8.00 uur in de morgen. Sheriff Sheldon geeft zijn dochter een kus op haar wang en stapt in zijn auto. Als hij het sheriffkantoor binnenkomt trekt hij de luxaflex omhoog, groet deputy Troy die nu klaar is met zijn nachtdienst en loopt door naar het keukentje. Hij pakt 2 bordjes, legt er een paar boterham-men, plakjes ham en kaas op en zet het koffiezetapparaat aan. Met de ontbijtjes loopt hij de cellen-gang in. Aan de linkerkant van de gang liggen drie cellen op een rij, gescheiden door een muur en met tralies ervoor. In de eerste ligt een man zijn dronkenmanroes uit te slapen. Sheriff Frank steekt zijn hand door de tralies en zet het bordje op een plankje aan de muur. Op weg naar de volgende cel begint hij alvast te praten tegen de dame die daar sinds eergisteren zit.
"Goede morgen, Miss Sheirys, hier is je ontbijt. Het zal wel een beetje te min voor je zijn, maar ik heb hier alleen...."
Terwijl Frank naar het plankje in de tweede cel reikt valt hij stil.
"Hé! Hé! Troy, kom terug! Waar is Sheirys gebleven?"

SHEIRYS
Ik lachte in mijn vuistje. Ik had het bed naar voren geschoven, was er achter gaan liggen en hing de deken over het bed, zodat ik niet te zien was. In mijn rug voelde ik de revolver prikken. Wat een geluk dat die deputy zo goed meewerkt. Toen ik de deur open hoorde gaan, schrok ik op uit mijn gedachten. De sheriff was ook niet dom en keek onder het bed. Ik boog me in een atletische stand en de sheriff keek weer weg. Ik grijnsde onhoorbaar. Ik zag aan de benen dat de sheriff met zijn rug naar me toe stond. Ik liet me langzaam zakken. De sheriff was aan het praten met Troy. Ik rolde snel onder het bed vandaan, sprong op en duwde de revolver in zijn rug. De sheriff verstijfde.
Ik zei: “Ik had die auto niet verkeerd geparkeerd. Omdat je me niet geloofde en omdat dat ontbijt gewoonweg smerig is, zeg ik mijn huur hier op.”
Ik griste een boterham van het bordje en hield het vast.
Sissend zei ik: “Hier ga je meer van horen vriend! Niemand sluit me zomaar op!”
Ik wenkte de deputy en zelf liep ik achteruit, de cel uit. De deur sloot ik en de twee mannen zaten vast. De dronken man was ondertussen ook wakker en grijnsde dom. Hij dacht zeker dat ik hem mee ging nemen, die sukkel! Ik draaide me trots om en rende het gebouw uit, enigszins wankelend op mijn hakken. Mijn helper stond al klaar met een snelle auto en we scheurden weg.

HANNIBAL
,,Stop eens, B.A," zei ik. ,,Kijk eens."
En ik wees naar de office van de sheriff, waar op dat moment iemand naar buiten kwam rennen.
,,Dat kan nooit goed zijn," zei Murdock, terwijl hij Billy aaide.
Ik stemde er mee in, maar besloot voorzichtig te zijn. We stopten een paar huizen voor die van de sheriff. Ik stapte uit een keek eerst eens rond. De office van de sheriff lag tegenover de supermarkt en naast de wapenhandel. Het was verder een redelijk verlaten dorpje, het deed me enigszins denken aan een dorpje waar we eerder waren geweest, Bad Rock. In het midden lag een groot zandpad, niet echt fijn als het hard kan regen, wat het hier kan. De anderen keken me aan, wachtend op iets wat ik ging zeggen, had ik al vlug door. Ik besloot Murdock en B.A. polshoogte te laten nemen in het gebouwtje, terwijl Face en ik ons opstelden naast het gebouw om eventuele indringers tegen te houden.

FACE
"Ach, Hannibal waarom moeten wij nou weer de wacht houden. Ik heb wel wat beters te doen hoor", zei ik nog.
"Niet zo zeuren, Face, wie is het deze keer," zei Hannibal een beetje boos tegen me.
"Chelsea," zei ik wat dromend. "Ze heeft mooi bruin krullend haar en blauwe ogen.”
Ik zuchtte en een paar minuten later kwamen B.A. en Murdock met de sheriff en een deputy het bureau uitlopen. De sheriff begon te vertellen wat er net gebeurd was.

AUDREY
Ik was er weer niet helemaal bij met mijn gedachten en toen pa mij een kus gaf schrok ik ineens wakker uit mijn dagdromen. Ik hoorde hem mij succes wensen en dacht nog: "Dat heeft hij meer nodig als ik." Maar hij was al de deur uit nog voor ik iets terug kon zeggen.
Ik ruimde de tafel af, deed de afwas en ging op weg naar het schoolgebouw waar ik werkte.
"Wat zou de dag nu weer voor ons in petto hebben?"

B.A.
"Oké Hannibal, doen we. Murdock! Geen gebillie daarbinnen! Anders laat ik je achter bij de sheriff."
We pakken allebei een handwapen mee en naderen de office van de zijkant. Ik wijs naar een zijraam en wenk Murdock dat we eerst daar naar binnen kijken. Door dat raam zien we een gang en tralies waar iemand met zijn armen doorheen gestoken staat met een hoed in zijn hand. Het is onmiskenbaar de hoed van een sheriff.
"Murdock, de sheriff zit opgesloten. Dat klopt voor geen meter!"
Ik loop met grote passen de sheriffs office binnen en direct naar de cellengang. Murdock volgt op de voet, maar kijkt onderweg goed om zich heen.
"Wie is daar?!" wordt er geroepen vanuit de tweede cel.
"Bent u de sheriff van dit dorp?" vraag ik een beetje naar de bekende weg.
"Ja. En hij (hij wijst met z'n duim naar achteren) is één van m'n deputies. Horen jullie bij miss Sheirys en kom je ons uitlachen of kun je ons hier uitlaten?"
"Waar zijn de sleutels?" vraag ik.
De sheriff voelt aan zijn broekriem, waarschijnlijk een gebaar uit gewoonte, want nu hangt er niets.
"Die heeft die slinkse dame meegenomen. Zij heeft ons hier opgesloten."
"Heb je reservesleutels? Anders... ga maar opzij."
Murdock rent naar de bureaus en begint als een gek te zoeken. Ik loop enkele passen achteruit, krijg een daadkrachtige trek op m'n gezicht en sta klaar om een flinke trap tegen de tralies te geven als Murdock luid een bos sleutels laat rammelen.
"Geef maar, ik weet welke sleutel je moet hebben."
De sheriff geeft de goede aan en we bevrijden de mannen.

SHERIFF SHELDON
Ik slaak een zucht van opluchting als de vreemdeling ons uit de cel laat.
"Thanks, ik ben sheriff Frank Sheldon en dit is Troy."
"Baracus is de naam. We zagen een vrouw hard weglopen uit uw office. Dat vertrouwden we niet. Daarom zijn we naar hier gekomen."
Ook de andere man stelt zich voor. Ik loop naar de voordeur en kijk op de veranda of ik nog een glimp op kan vangen van de ontsnapte gevangene. Ik weet dat ik daar te laat voor ben, maar je weet nooit.
"De vrouw is in een auto gestapt. Een zwarte. Ze gingen naar het noorden." (met de noorderzon vertrokken, weet je wel...)
Ineens komen er twee mannen om de hoek de veranda oplopen, die me vriendelijk groeten. Blijkbaar horen ze bij onze bevrijders en ze tonen oprechte belangstelling voor wat er vanmorgen gebeurd is.
Ik nodig de vier mannen uit in m'n office en bij een kop koffie doe ik m'n verhaal.
"Had ik een winkeldief ingerekend, dan trok een dag later de winkelchef zijn aanklacht in. Had ik op een drukke dag een paar parkeerbonnen uit moeten schrijven, dan waren de reçuutjes de volgende dag verdwenen, zodat ik niet kon zien van wie ik geld kon verwachten. En vanmorgen had die dame ineens een revolver, terwijl ze gisteren van top tot teen is gefouilleerd! Iemand loopt hier mijn werk te saboteren en ik begin zo langzamerhand een idee te krijgen wie dat zijn.... Maar ik heb nog geen bewijs."
Ik zucht een keer en drink eindelijk m'n eigen koffie op. Die is nu natuurlijk lauw geworden en ik trek spontaan een vies gezicht.

HANNIBAL
Ik hoor het verhaal van de sheriff aan zonder hem te onderbreken en tijdens het verhaal begon een plannetje te broeden. Toen de sheriff uitgepraat was dacht ik er nog even over na. De sheriff schonk onder tussen nieuwe koffie in, want de oude was met geen mogelijkheid je lichaam binnen te krijgen zonder een spier te vertrekken.
,,Look, sheriff," zei ik. ,,Nu ik je verhaal gehoord heb lijk je me oprecht en daarom zal ik je ook vertellen wie we zijn. Links van je zit B.A. Baracus, daar zit Faceman en Murdock is zoals je ziet daar in de hoek Billy's vacht aan het kammen. Ik ben Hannibal Smith, wij zijn..."
,,The A-Team!" onderbrak de sheriff. ,,The A-Team! Ongelofelijk. In mijn stadje!"
,,Jazeker!" zei Murdock. "Souvenirs zijn af te halen bij de fanshop, foto's kosten..."
,,Mmmmmmmm," gromde B.A. en Murdock hield wijselijk zijn mond.
,,Ik heb een plan," zei ik.

SHEIRYS
Ik zat naast Mike in de auto en keek opzij.
'Je stond daar mooi op tijd. Had Troy je gewaarschuwd?'
Mike knikte kortaf.
'Mooi. Dan weten ze nou ten minste dat er iets niet in de haak is.'
Mike keek me aan. 'Mag ik dan misschien weten wat je van plan bent?'
Toen ik antwoordde keek ik hem niet aan. 'Nee.'
Mike haalde zijn schouders op en stopte voor een gietijzeren hek. Dat zwaaide langzaam open en we reden naar binnen. Mike stopte de auto voor de hoge trap die naar de ingang leidde. Ik stapte uit en fatsoeneerde mijn blouse en broek. Ik keek omhoog naar het huis en haalde even diep adem. Over een half uurtje zou de eerste klant komen en ik had nog van alles te doen. Ik rende de trap op naar boven, smeet de deur open en rende door naar boven. Ik nam een snelle douche, föhnde mijn haar en poetste mijn tanden tegelijkertijd. Ik trok een rood mantelpakje aan en fatsoeneerde mijn haar. Terwijl ik mijn schoenen aandeed hoorde ik een beschaafd klopje op de deur.
'Binnen!'
Mike stak zijn hoofd om de hoek. 'Hij belde zojuist af, hij was verhinderd.'
Ik plofte op bed neer en blies een pluk haar uit mijn gezicht. Ik dacht even na.
‘Bel hem terug en zeg dat ik 10% sowieso verwacht en als hij het nog wil kopen, dan wordt het ook nog eens 10% duurder.'
Mike knikte en draaide zich om.
'Stond in het contract!' riep ik hem achterna.
'Komt in orde!' hoorde ik hem terugroepen.
Ik grijnsde en stond op. Eerst even wat drinken.

MURDOCK
Nadat B.A. naar me gromde dook ik ineen en hield gelijk mijn mond dicht. Hannibal meldde dat hij een plan had, maar viel toen stil, het was net alsof hij het toch nog niet zeker wist. Ik begon me te vervelen, sprong op en pakte een zwarte watervaste stift van het bureau. Ik tekende een stip, rechts boven mijn rechter mondhoek, waarna ik mijn haar achterover streek. Ik richtte me op B.A. met een serieus gezicht en nam een Italiaans maffioso accent aan.
“Watté denk jij welle niete? Eine beetje tegen mije gaan grommen, e! Jij niet weette tegen wie jij het hebbe, broeder!”
Net toen B.A. zijn vuist optilde om mij te gaan slaan, begon Hannibal te praten.

SHEIRYS
Ik liep naar de keuken en schonk een glas water in. Ik zuchtte eens diep en ging op de hoek van het aanrecht zitten. Het was een beetje in het honderd gelopen toen ik werd opgepakt. Troy had ik al lang geleden omgekocht en dat kwam handig uit, maar nu dacht de sheriff verdorie dat ik vast een heel erge boef ben. Ik grinnikte kort.
'Daar moet even verandering in komen,' zei ik zachtjes in mezelf.
Soepel sprong ik van het aanrecht af, pakte de autosleutels van mijn Aston Martin en liep door de lange gang naar buiten.
'Mike, ik ga naar het dorp!' riep ik nog.
Hij wist verder wel wát van mijn plannen af, maar niet alles. Ik rende de hoge trap af, richting de garage. De deur ging automatisch open op mijn stemcommando en daar stond mijn zilverkleurige Aston Martin. Ik glimlachte, wat was 'tie toch mooi. Ik stapte in en reed snel weg richting het dorp.
'Eerst even de sheriff vertellen wat er nou 'echt' aan de hand is,' zei ik spottend.
Doordat ik met hoge snelheid reed was ik al snel in het dorp, maar zo gauw ik de zwarte van met rode streep zag, was ik op mijn hoede. Ik wist dat The A-team in zo'n van reed. Ik beet even op mijn lip en stopte de auto. Het was markt vandaag en het was redelijk druk.
'Eerst even dit wagentje ergens dumpen.’
Ik reed vloeiend een parkeerplaats in en pakte mijn handtasje. De autosleutels gooide ik erin, na de auto op slot gedaan te hebben natuurlijk. Ik stak de zandweg over, regelrecht naar de sheriffs office. Waarschijnlijk zou die me meteen oppakken, maar dat was ten minste geloofwaardig!
Ik opende de deur en ging naar binnen. Ik zette een wanhopig gezicht en bedacht dat die drama-opleiding voor ik in het leger ging wel handig was! Ik klopte beschaafd op de deur van zijn office en opende de deur langzaam nadat ik 'binnen!' had gehoord. De sheriff stond gelijk op en wilde me al arresteren, maar ik weerde hem af en zei: 'Ik moet je wat vertellen. Daarna mag je doen wat je wilt, maar mag ik eerst zeggen wat er aan de hand is?'
Terwijl ik dat zei had ik alle mensen in de kamer goed opgenomen. Ik herkende BA en Hannibal onmiddellijk. De herkenning van Face en Murdock kwam wat later. Ik zag aan hun gezichten dat zij me niet herkend hadden, maar dat kon ook amper na al die jaren dat we uit Vietnam weg waren.
Smekend keek ik de sheriff aan en wachtte op zijn reactie.

FACE
Murdock en ik zaten rustig in een hoek op de bank die er stond. Murdock was weer wat met Billy aan het spelen en ook ik aaide Billy even over zijn rug.
"Billy, word bang van je gezicht, Face", zei Murdock opeens tegen me.
"Hahaha, wat zijn we weer grappig," zei ik met een zucht.
Toen klopte er iemand op de deur en nadat de sheriff "binnen" had geroepen kwam er een mooie slanke vrouw binnen die de sheriff op één of andere manier meteen wilde arresteren. Ze hield hem tegen en mocht eerst uitleggen wat er aan de hand was. Ik vond haar eigenlijk best wel leuk.
Toen ze klaar was met haar verhaal wilde de sheriff haar niet meer oppakken en daarna liepen Hannibal, B.A., Murdock, Troy en de sheriff de kamer uit. Ook ik wilde opstaan maar Hannibal zei: "Pas jij even op deze dame, dan gaan wij even na of het wel klopt wat ze allemaal zegt."
Toen ze net weg waren pakte de dame handboeien en boeide toen mijn polsen. Ze wilde me zoenen maar dat ging niet door doordat Troy opeens binnenkwam. De dame wende even haar gezicht af en keek toen weer naar mij.
Daarom vroeg ik haar: "Heb je vanavond al iets te doen?", in de hoop dat ze met me uit wilde gaan.
Waarop ze antwoordde: "Nee. Vanavond bij het Youston hotel om negen uur en vertel alsjeblieft niet waar je heen gaat tegen de anderen en ook niet dat je een date hebt met mij."
Mijn polsen waren nog steeds geboeid, ik vroeg me af of ze me ook nog los zou maken zodat we naar de anderen toe konden gaan.

TROY
Na de hele gebeurtenis met Sheirys was ik een beetje van de kaart want ik wist nu niet wat haar plan was. Voor hetzelfde geld zou ze me vermoorden. Ik liep met Hannibal, B.A., Murdock en de sheriff de kamer uit.
Ik was verliefd op Sheirys en was bang dat ze nu met Face of zoiets zou gaan. Ik rende de kamer weer in en zag dat ze elkaar bijna zoenden, maar doordat ik binnenkwam ging dat volgens mij niet door. Ik pakte mijn pistool en wilde Face doodschieten, maar toen ik de blik op het gezicht van Sheirys zag wist ik dat ze wat gemeens van plan was en liet ik hem in leven. Ze had zo haar eigen gemene plannetjes met Face. Ik dacht nog bij mezelf: Wat zielig dat Face helemaal niets door heeft. Maar dat meende ik dus niet. Daarna liep ik weer naar de anderen toe.

SHEIRYS
Ik ging op een stoel zitten en begon te vertellen.
'Een man was bij me gekomen voor ik werd opgepakt en hij wilde dat ik de sheriff zou bedreigen. Er zou een andere man komen die me zou helpen met vrijlaten.'
De sheriff keek me onderzoekend aan.
Ik zuchtte en voegde toe: 'Ik sta bekend als een persoon die vaak opgepakt kan worden en zodoende wilde hij me gebruiken! Ik weet echt niet waarom. Ik deed het maar, anders zou hij me wat aandoen! Check mijn achtergrond maar!'
Sheldon geloofde me en de rest van het team ook. Ze liepen weg om mijn verhaal te checken. Alleen Face bleef achter. Ik keek hem aan en vond hem nog aantrekkelijker dan vroeger. Als ik niet beter wist, dan wist ik het wel! Ik pakte de handboeien van het bureau en liep langzaam naar hem toe. Ik boeide zijn handen en keek hem aan. We wilden bijna zoenen, toen Troy de deur ineens open knalde. Hij keek ons even aan en ik seinde snel met mijn ogen. Hij keek Face kwaad aan, als blikken konden doden… Face vroeg me toen voor een date en ik stemde toe.
"Perfect, ik heb beet...! Hij is geen spat veranderd," dacht ik bij mezelf.
Ik drukte een zoen op zijn mond, maakte zijn boeien los en greep mijn tasje van tafel.
Ik keek Face lang aan en zei: 'Ik moet gaan, ik zie je vanavond!'
Ik gaf hem een stralende glimlach. Snel liep ik het gebouwtje uit, nadat ik mijn telefoonnummer op een papiertje had geschreven, voor het geval ze me wilden bellen. Ik stak het zandpaadje over, stapte in mijn Aston en reed terug naar huis.

SHERIFF
"Binnen."
Ik was verbaasd toen ik Sheirys zag staan, maar vond snel de tegenwoordigheid van geest om haar terug achter slot en grendel te zetten. Ze vroeg of ze iets uit mocht leggen en ik ben de kwaadste niet, dus gaf ik haar die kans. Het leek mij een goed idee om haar het gevoel te geven dat ik haar verhaal geloofde en toonde me bereidwillig om haar verhaal te checken.
"Wacht hier maar even. We zijn zo terug."
Hannibal, Murdock en B.A. liepen met me mee naar de balie.
"Mannen, die miss Sheirys is zo geslepen als een diamant, ze ziet er bloedmooi uit, maar ze deinst er niet voor uit om je de strot af te snijden, bij wijze van spreken dan. Laat haar maar even denken dat we haar geloven, maar het zou mij niets verbazen als zij met al die sabotage hier te maken heeft."
Hannibal stelde voor om haar te volgen en seinde naar B.A.
"Wat voor auto heeft ze?" vroeg hij tot slot.
"Een zilverkleurige Aston."
B.A. sprintte naar buiten, maar wat ie nou precies ging doen? Ik zou het niet weten.

B.A.
Sheriff Sheldon deed me even verbaasd staan. In zijn kantoor leek hij even te bezwijken voor de charmes en het drama van miss Sheirys, maar hier bleek dat hij haar echter doorzag. Ik gromde een keer van waardering.
Hannibal seinde met zijn hoofd naar de Van en ik begreep de hint. Ik maakte een sprintje naar m'n auto, pakte een zender en ging op zoek naar haar auto. Ik keek eerst eens goed om me heen, door de vele marktbezoekers duurde het even voor ik hem in het oog kreeg. Voor ik onder de auto kroop, keek ik even of miss Sheirys er nog niet aan kwam. Toen de zender goed zat, maakte ik dat ik weg kwam en met een omweg kwam ik bij de office terug.
"Hé, big guy, je lijkt zo wel een woestijnrat!" zei Murdock terwijl hij me op m'n rug klopte, wat een waterval van zand veroorzaakte.
"Hé, fool, kijk nou eens wat je doet!" riep ik opgefokt.
"Schudt je dan ook eerst uit voor je binnenkomt! Een hond schudt zich uit, een vogel schudt zich uit en jij, m'n grote knuffelbeer... moet je vandaag ook uitschudden."
Hij trok een grijns van zelfgenoegzaamheid terwijl hij dat zei, maar zette grote ogen op toen ik hem bij z'n bovenarmen pakte en meenam naar buiten.
"Ik zal jou eens uitschudden, fool!"
Ik schudde hem even kort door elkaar en zette hem toen maar weer op de grond.

HANNIBAL
Ik sloeg het voorval tussen B.A. en de captain zonder commentaar gade, dit was dagelijkse kost. Toch zag ik dat de sheriff enigszins verbaasd was.
"Ik leg het nog wel eens uit," zei ik en klopte hem op zijn schouder. "Ik denk dat we hier wel klaar zijn. Wij gaan die dame volgen en beslissen daarna wel wat we gaan doen. Is dat oke?"
De sheriff knikte en zei dat hij alle vertrouwen in ons had. Ik knikte vriendelijk naar hem en liep naar Face toe.
"Ik zal maar niet vragen waar jij met je poten hebt gezeten," siste ik terwijl we naar buiten liepen.
Face wilde iets zeggen maar slikte zijn woorden toch maar in nadat hij mijn blik zag. We stapten in de met modder besmeurde Van en dat was duidelijk ook B.A. opgevallen, want hij wilde hem eerst eens wassen. Ik zei dat daar geen tijd voor was. Het zendertje piepte en B.A. gaf plankgas. Achterin klonk het geblaf van Billy maar er was niemand die er aandacht aan schonk. Murdock had sinds een paar dagen geleden de tik om Billy's geluiden ten gehore te brengen. Niet dat we daar blij mee waren, maar er iets aan doen konden we niet.

SHEIRYS
Ik scheurde lekker over de weg, tot ik bij de splitsing kwam. Ik stond vol op de rem, er kwam net een herder langs met een hele kudde schaapjes achter hem aan. Ik dacht dat ik wel achteruit kon rijden, omdat er verder naar achteren een anderE weg was. Ik keek naar achteren en zag ineens een zwart, overbekend, busje de struiken induiken. Ik deed net of ik niets doorhad en scheurde die struikjes voorbij. Ik nam de autotelefoon en belde Mike. Er werd vrijwel meteen opgenomen. Ik zei tegen hem dat hij alle bewakingsmensen naar huis moest sturen, alleen de poortwachter moest blijven staan.
Even later kwam ik thuis aan. Of het team me nog steeds volgde wist ik niet, ze schaduwden me goed. Ik wachtte tot het hek open ging en reed de Aston naar de garage. Zelf liep ik rustig de trap op, naar binnen.

HANNIBAL
"G'middag, Lou's Services," zei ik tegen de poortwachter en gaf hem een papier. "We zijn momenteel bezig met het doen van metingen om te bepalen waar de nieuwe telefoonpaal het best kan komen. Helaas moeten wij op uw terrein ook meten, omdat onze gegevens uitwijzen dat dit één van de hooggelegen plaatsen is."
Volgens mij kwam het best geloofwaardig over. We hadden ergens een oud bestelbusje uit een struik getrokken en met wat beschilderingen en pruiken kom je een heel eind. Ik zag dat de poortwachter twijfelde en ik zei quasigeïrriteerd dat we niet de hele dag de tijd hadden. Toen liet hij ons toch maar binnen.

SHERIFF
Ik was weer alleen in het kantoor, op de man in de cel na. Troy was na z'n nachtdienst eindelijk naar huis gegaan. Op het rooster zag ik dat Hank en Peter vanmorgen aan een vroege dienst waren begonnen.
"Sheriff!"
De man in de cel was wakker. Ik liep er naar toe. Hij zag er verfomfaaid uit, maar keek nu tenminste weer normaal uit zijn ogen.
"Mag ik naar huis, sheriff?"
Hij keek me bijna smekend aan. Met de reservesleutels maakte ik de deur open en ging hem voor naar de balie, waar ik zijn persoonlijke spullen bewaarde.
"Ik wil je niet nog een keer van de straat moeten oprapen, mister, want dan blijf je langer in onze logeerkamer. Begrepen?"
De man knikte en maakte dat hij weg kwam. Ik pakte een kop koffie en ging wat papierwerk doen.
Na een kwartiertje ging de mobilofoon over en werd ik opgeroepen door m'n deputies op patrouille.
"Ja, Peter, zeg het maar."
"Sheriff, we hebben je assistentie nodig bij een conflict tussen twee vrachtwagenchauffeurs op de weg naar Chicago."
"Oké, ik kom er aan."
Ik zette m'n hoed op, pakte de autosleutels en sloot het kantoor af. Terwijl ik startte zette ik meteen de sirene en zwaailichten aan.
De weg naar Chicago zit vol bochten. Gelukkig ken ik die weg goed en geef dan ook flink gas. Op een stuk rechte weg roep ik Hank nog even op, om te zeggen dat ik er al bijna ben. In een bocht zie ik de verte inderdaad twee vrachtwagens staan, maar voor ik daar ben zal dat nog een minuut of twee duren. De weg kronkelt hier om wat heuvels heen, zodat je meer kilometers maakt dan er hemelsbreed lucht tussen zit. Na de volgende bocht komt weer een recht stuk en ik geef alvast wat gas bij. Ineens ligt daar een grote boomstam midden op de weg. Ik rem en probeer 'm nog te ontwijken, maar daarvoor was ik al te dichtbij. De auto raakt ter hoogte van het rechter voorwiel de stam, schiet schuin omhoog en vliegt zijwaarts over de kop. Aan de linkerkant van de weg rolt de auto nog een tiental meters naar beneden en komt tot stilstand in een beekje. Hij sist en kraakt aan alle kanten, maar de motorkap loopt vol water en er volgt geen explosie. Wanneer het weer stil is geworden komt er een politieauto zachtjes aangereden en stopt bij de boomstam. Er stappen twee agenten uit die de boom naar de kant van de weg rollen. Dan kijken ze een poosje naar beneden, naar de verongelukte wagen van de sheriff.
"Zo! Daar hebben we geen last meer van!" zegt de één tevreden.
"Het werd eens tijd. Hoe vaak dat die man de dans ontsprong, dat is echt ongelooflijk. Alsof ie er antennes voor had, zeg!" vult de ander aan.
Na een laatste blik draaien ze zich om, stappen in hun auto en rijden weg.

FACE
Ik geloofde er niets van dat die mooie dame de boel gesaboteerd had en besloot haar te bellen en in mijn appartement af te spreken.
“Heb je zin om naar mijn appartement te komen, want Hannibal en de anderen volgen je auto overal,” zei ik.
Ik reed er in een gescamde auto heen en haalde haar op aan de achterkant van het gebouw.
“Ze volgen je al een hele tijd,” zei ik.
Toen kwamen we eindelijk bij mijn appartement aan, terwijl Hannibal en de anderen nog druk aan het zoeken waren naar de dame.
Ik hoorde net het nieuws dat de sheriff verongelukt was en besloot Hannibal te bellen, maar ze hield me tegen. Nu haalde ze een stel handboeien uit haar handtasje en vertrouwde ik haar ook niet meer helemaal. We zaten een tijdje zonder iets te zeggen op de bank. Ik kreeg een telefoontje van Hannibal en nam hem op.
“Face, waar ben je?” vroeg hij boos.
“Ik ben in mijn appartement, ik voel me namelijk niet zo lekker,” zei ik.
Ze wilde me zachtjes een kus geven maar deed dat niet omdat Hannibal er anders achter zou komen dat ze bij mij was.
Hannibal geloofde me en zei: “Blijf vandaag nog maar lekker even thuis, we komen morgen wel even langs, oh ja en weet jij waar die dame is?”
“Nee, dat zou ik niet weten, maar als ik erachter kom dan bel ik je wel,” zei ik.
Hannibal vertrouwde me volkomen en toen hing ik op. Ik wachtte af tot Sheirys iets zou doen.

MURDOCK
Gelukkig liet de poortwachter ons uiteindelijk binnen. We kwamen in een grote tuin terecht en zette de van midden op het gras neer. Ondertussen dat B.A. alles klaar ging zetten om ‘te meten’, gingen Hannibal en ik naar het huis toe om daar een kijkje te nemen.
Gewapend met ‘officiële papieren’ en de vlugge babbel van Hannibal liepen we naar de voordeur van het huis.
“Waar is Face eigenlijk?” vroeg ik aan Hannibal.
“Ik zal hem zo eens bellen,” zei Hannibal.
Ook hem was het opgevallen dat Face heel bewust niet de van was ingestapt toen ze hierheen reden. Ik maakte me oprecht zorgen en bleef stilstaan. Mijn serieuze kant kwam naar boven. Ik keek Hannibal bezorgd aan.
“Hij zal toch niet voor die Sheirys zijn gevallen hè? Dat kan nog gevaarlijk worden. We weten hoe hij is met mooie dames!”
“Kom op captain, we moeten aan het werk,” zei hij terwijl hij een bemoedigende schouderklop gaf “Face is verstandig, hij weet wat hij doet!”
Ik knikte en samen liepen we naar de deur. Ik belde aan en een grote, kale man deed de deur open.

SHEIRYS
Ik zat naast Face op de bank.
"Hoe ironisch eigenlijk," bedacht ik me. "Vroeger zou ik er een moord voor gepleegd hebben hier te zitten, maar nu doet het me niets!"
Face was klaar met het telefoontje en draaide zich om naar mij. Ik had mijn schoenen uitgeschopt en had mijn benen onder me getrokken. Ik glimlachte en boog me een beetje naar hem toe. Toen we net wilden zoenen, trilde mijn mobiel in mijn rokzak. Ik zuchtte, keek Face schuldbewust aan en nam op. Het was Mike. Hij zei dat er twee mannen aan de deur stonden die iets op wilden meten. Ik antwoordde kort, ik wilde niet dat Face iets doorhad. Tot nu toe lukte dat.
Ik zei: 'Ik kom er zo snel mogelijk aan.'
Daarna hing ik op en stond op van de bank. Face keek me vragend aan.
Ik zei: 'Ze hebben me thuis nodig, we moeten zo weg!'
Hij knikte. Ik trok haastig mijn hakschoenen weer aan. Daarna liep ik naar de deur, maar ik zorgde ervoor dat ik alles in mijn tasje stopte onderweg. Bij de deur draaide ik me om. Ik legde mijn handen op zijn wangen en keek omhoog (hij was een kop groter, zelfs als ik mijn hakschoenen aanhad. Ik zoende hem en keek hem even verliefd aan. Daarna liep ik toen naar buiten. Ik nam een taxi. Onderweg stopte ik even bij een supermarkt en kocht van alles in, dat zou minder aandacht trekken. Ik gaf de chauffeur de opdracht snel te rijden. Bij het hek betaalde ik de man en liep toen de binnenplaats op. Toen ik bij mijn grasveld met de fontein aankwam, zag ik dat ze hun busje midden op het gazon hadden geparkeerd. Ik zag nergens mensen. Even later zag ik een zwarte man druk van alles klaarzetten en meten.
'Wat een sukkels…BA kan je toch niet vermommen..! Zeker niet als ik ze ken!'
Ik liep snel via de garage naar de keuken, waar ik de boodschappen dumpte. Daarna zocht ik Mike op. Ik vond hem in de woonkamer.
'Waar zijn ze?' vroeg ik.
Hij antwoordde: 'Ze zijn nu in de kelder. Ik vertrouw het niet helemaal.'
Snel dacht ik na. Zachtjes vroeg ik: 'Heb je alles opgeruimd? Ze mogen niets vinden. Ik denk dat ik wel weet wie het zijn. Face zei dat ze me volgden.'
Mike knikte dat hij alles had opgeruimd.
'Nou, dan is er niets aan de hand. De geheime kelder in de achtertuin vinden ze toch nooit. Of ze moeten de slaapkamer in gaan en de kasten uitpluizen, maar daar zijn ze te beleefd voor. We moeten geen argwaan wekken. Is het trouwens gelukt met de sheriff?'
Mike grijnsde en dat was genoeg voor mij. Ik knikte glimlachend.
'Zet maar koffie en doe er niets in dit keer. Ik wil geen argwaan wekken.'
Ik liep naar de kelderdeur en liep het trappetje af. Daar zag ik twee mannen.
'Lukt het, heren?' vroeg ik vriendelijk.
De oudste van de twee knikte. Ik keek hem onderzoekend aan, zijn felblauwe ogen verraadden hem.
Vriendelijk zei ik: 'Sorry dat jullie een beetje ongastvrij onthaald zijn, ik was even boodschappen doen. Kan ik jullie harde werkers een kopje koffie aanbieden? De koffie staat al te pruttelen.'
Ik keek ze afwachtend aan.

AUDREY
Het was half vijf en ik was op weg naar huis.
"Zal ik nog eens bij pa langsgaan?" vroeg ik me af op het moment dat ik de hoofdstraat passeerde. "Waarom ook niet."
Ik sloeg de straat in en ging op weg naar de office. Ik parkeerde mijn auto een beetje verder en liep naar de deur.
"Hallo pa! " wou ik zeggen maar er was niemand te bespeuren. “Hm, raar. Ik ben hem waarschijnlijk misgelopen.”
Ik ging nog even naar de cellen kijken, maar er was echt niemand in het hele gebouw.
"Dan zie ik hem vanavond wel," zei ik.
Ik haalde mijn schouders op en ging naar huis om aan het avondeten te beginnen.

FACE
Sheirys zei opeens tegen me dat ze weg moest nadat ze me had gebeld. Ze liep naar de deur en trok haar schoenen aan. Toen legde ze haar handen op mijn wangen en zoende me. Daarna liep ze de deur uit en ging ik even rustig op de bank zitten.
‘Vanavond om negen uur zal ik een date met haar hebben,’ dacht ik bij mezelf. ‘Hoe moet ik dat nou weer doen als Hannibal en de anderen denken dat ik ziek thuis ben? Ah… wacht mijn voicemail heb ik ook nog,’ zei ik tegen mezelf.
Ik sprak mijn nieuwe voicemail bericht in: "Sorry, ik lig ziek op bed. Laat alsjeblieft een boodschap achter na de piep. Piep! Zo dan komen ze tenminste niet kijken of ik er straks wel ben.’
Ik miste haar nu al, ze had ook zo'n mooie lach. Ik dacht de hele tijd aan haar en zat wat op de bank. Ik had ook zo'n zin in vanavond, ik kon niet wachten tot ik haar weer zou zien.
Op dat moment klopte er iemand op de deur.
‘Binnen,’ zei ik.
De persoon kwam binnen en sloeg me meteen knock-out. Ik had niet herkent wie het was maar in ieder geval het was niet Sheirys.

TROY
Nadat ik had gehoord dat Sheirys met Face had gezoend, werd ik kwaad. Ik scheurde in mijn auto naar het appartement van Face en toen ik binnen mocht komen, sloeg ik hem meteen knock-out en bond hem goed vast. Ik wilde hem eerst opsluiten in de kast maar bedacht me toen dat hij een prima proefpersoon zou zijn voor de wetenschappers van Sheirys, want die hadden net één of andere chip uitgevonden. Waar die chip voor bedoeld was wist ik niet, maar ze hadden in ieder geval een proef-persoon nodig. Ik sleepte Face mee en legde hem op de achterbank in de auto. Daarna reed ik naar het huis van Sheirys toe.
Na een tijdje rijden kwam ik eindelijk weer bij het huis van Sheirys aan. Ik vertelde haar het goede nieuws en wees naar Face die ondertussen vastgebonden lag in een glazen kist van ongeveer twee meter breed, twee meter lang en twee meter hoog. Maar tot mijn verbazing werd Sheirys kwaad op me omdat ik Face gevangen had genomen!

B.A.
Murdock en Hannibal gingen het huis in, ik bleef in de tuin om zogenaamd meetapparatuur op te stellen. In het kastje op de driepoot zit een heel sterke microfoon, waarmee ik gesprekken in het huis kan volgen. Hannibal heeft een walkie-talkie meegekregen van me, zodat hij af en toe wat tegen me kan zeggen. Ik heb een koptelefoon op, maar ontvang niet alleen hem, maar ook wat er door de bewoners van het huis gezegd wordt.
Al snel hoor ik stemmen: een man en een vrouw. Zo te horen is het miss Sheirys, ik herken haar accent.
"'Heb je alles opgeruimd? Ze mogen niets vinden. Ik denk dat ik wel weet wie het zijn."
Dan komt er een ruis tussendoor en kan ik het gesprek even niet goed volgen.
"...in de achtertuin vinden ze toch nooit... Of ze moeten de slaapkamer..."
Weer die ruis. Ik grom even tegen mezelf, omdat ik merk dat ik niet zorgvuldig genoeg ben geweest met het in elkaar zetten van dit apparaatje.
Hoe kan miss Sheirys weten wie wij zijn? Zou Face in zijn amoureuze babbel ons verraden hebben?
Kent ze ons van wanted-posters?
In ieder geval moeten Hannibal en Murdock dit zo snel mogelijk weten, voor ze in een val lopen. Ik pak m'n eigen walkietalkie en trommel met m'n vingers eerst op de microfoon, zodat Hannibal of Murdock eerst kan doorgeven of ze alleen zijn en kunnen praten. Ik krijg 3 tikken terug, wat wil zeggen: Niet alleen.
"Toe nou, Hannibal, ik moet je wat belangrijks vertellen," mompel ik ongeduldig.
Ik geef nog maar eens een roffeltje weg en dan wordt er geantwoord met één tik.
"B.A., Hannibal hier," komt er dan krakend door.
"Hannibal, ze weet wie we zijn. Pas op. We moeten naar iets zoeken in de achtertuin en in de slaapkamer."
"We gaan koffie drinken. Ik zeg wel dat jij niet bij de wagen weg kan vanwege de metingen. Als ze iets met ons wil ben jij nog altijd buiten."
"Oké Hannibal."

SHEIRYS
Ik schonk de koffie in en hield ze een koektrommel voor.
'Wat zijn jullie nou precies aan het doen?' vroeg ik belangstellend.
Hannibal legde het uit, het was een vlotte babbel.
Na een beetje lekker gekletst te hebben, moesten de twee weer aan het werk. Ik was steeds wat stiller geworden en zei dat ik hoofdpijn had. Ik liep naar de slaapkamer, laadde een revolver en legde dat naast me in het tweepersoonsbed. Ik trok snel mijn pyjama aan en kroop onder de dekens. Ik voelde het koude staal bij mijn bovenbeen. Ik wilde koste wat het kost verkomen dat ze in mijn slaapkamer zouden komen.
Na een uurtje klopte Mike op de deur, ze waren weg. Ik zuchtte van opluchting, friste me op en kleedde me snel aan. Ineens stond Troy voor mijn neus. Hij zei triomfantelijk dat hij Face had. Sprakeloos van woede keek ik hem aan.
IJzig zei ik: 'Je spuit hem een slaapmiddel in, brengt hem METEEN naar huis, haalt zijn hele appartement overhoop en neemt alle waardevolle spullen mee. Laat het op een inbraak lijken. We hebben het er nog wel over.. '
Ik draaide me om en zei tegen Mike: 'Zeg tegen Harold dat ik die verstoorders van geluidsapparatuur vanavond wil hebben.'
Mike knikte en liep weg.

TROY
Met tegenzin liep ik naar de glazen kist toe en Face zag me al aankomen lopen. Face begon heen en weer te spartelen toen ik een spuit pakte. Daarna liep ik de soort van kleine kamer in waar Face gevangen zat en wilde hem de spuit geven maar hij spartelde teveel tegen.
"Doe even rustig joh!" zei ik boos.
"Hank, kunnen jij en Peter ook even komen helpen?" vroeg ik aan ze.
"Natuurlijk kunnen we je helpen, daar zijn we toch collega’s voor," zei Hank.
"Ja," antwoordde Peter.
Peter en Hank hielden Face stevig vast zodat ik het slaapmiddel in kon spuiten. Na een paar tellen zakte Face weg. Ik reed met Hank en Peter naar het appartement van Face en legde hem daar neer op de grond. Maar toen viel er een boekenkast om en die viel bovenop Face.
"Nou ja, ik was toch al boos op hem dus wat kan het me schelen," zei ik tegen Hank.
Daarna gooiden we nog wat spullen om en namen we de waardevolle spullen mee. Ik zag een cadeau waar de naam van Sheirys op stond. Ik opende het cadeautje en er lag een dure mooie zilveren ketting in.
"Vangen!" zei ik tegen Peter.
Peter ving de ketting net niet en toen viel de ketting stuk op de grond. Daar kon ik wel om lachen, hij probeerde zeker Sheirys in te palmen! Maar dat zou hem niet lukken, tenminste zolang Sheirys maar niet verliefd op Face werd, want dan zou ik helemaal geen kans meer hebben.
Ik dacht in mezelf: Of zou ze al verliefd zijn op Face? Want anders zoen je hem toch niet zomaar?!
Daarna reden we weg in mijn auto en reden weer naar het huis van Sheirys toe.

FACE
Ik spartelde erg tegen, maar toen er nog twee mannen aan kwamen kon ik me alleen maar overgeven.
Ik dacht nog bij mezelf: Dus het was Troy die alles saboteerde en niet Sheirys. Na ongeveer tien seconden werd het zwart.
Toen ik later wakker werd had ik pijn op mijn borst. Ik lag onder een boekenkast die omgevallen was en er moest nu snel iemand komen om me te helpen.
Ik dacht de hele tijd maar aan Sheirys en aan de date die we vanavond zouden hebben. Ik hoopte zo dat Troy Sheirys niet ook gevangen had genomen. Daarna begon ik te roepen: "Help, help, help!" maar dat hield ik niet lang vol en er was niemand in de buurt. Hannibal, B.A. en Murdock zouden morgen pas langskomen omdat ik zogenaamd ziek was.
Tot mijn verbazing kwam iemand het appartement binnen. De tranen stromen over mijn wangen omdat ik zo'n pijn heb.
"Sheirys, ben jij dat?", vroeg ik aan de persoon die inmiddels in de kamer stond.
"Sheirys, help me alsjeb...", zei ik want volgens mij was het Sheirys die midden in mijn appartement stond, maar voordat ik mijn zin af kon maken werd het weer zwart.

SHERIFF
In de verte hoor ik water kabbelen. Waar ben ik eigenlijk? Waarom doet m'n lijf overal pijn en heb ik het zo koud? Langzaam open ik m'n ogen. Ik zit in m'n auto, maar die heeft wel een vreemde houding.
Als m'n blik wat helderder wordt zie ik dat de autoruit weg is, dat de auto half in het water staat en het dak ingedeukt is. Ik probeer me te bewegen, maar snak naar adem van de pijn. Toch moet ik hier vandaan zien te komen. Welk portier kan ik nog openen? De rechter achterdeur is uit het slot en staat op een kier. Ik draai de leuning van mijn stoel naar achteren en die van de bijrijderskant naar voren. Zo heb ik ruimte om uit de auto te klimmen.
Halverwege moet ik op adem komen, zoveel pijn heb ik. Als ik rillend van de kou uit de auto kruip, laat ik me eerst op de grond zakken. Wat is er eigenlijk gebeurt? Vaag herinner ik me een oproep om assistentie. Hoe lang is dat geleden? Ik kijk om me heen. Ben ik met de auto helemaal naar beneden gereden? Nee, eerder gerold, gezien de vele deuken en het geplette dak. Ik schraap alle moed bij elkaar om met m'n gekneusde lijf naar boven te komen. Opstaan doe ik maar niet, daar ben ik te duizelig voor, dan maar kruipen. Het lijkt een eeuwigheid te duren voor ik boven ben en ben dan ook helemaal uitgeput. Ik laat me tegen een stuk steen zakken om uit te rusten.
Na een tijdje hoor ik een vrachtwagen aankomen. Ik krabbel op en ga, zo wankel als ik ben, toch aan de kant van de weg staan. Als de vrachtwagen om de bocht komt, met een hoop motorgebrul, omdat hij bergopwaarts gaat, begin ik met m'n armen te zwaaien. Dat brengt me natuurlijk meteen uit even-wicht en ik laat me maar snel op m'n knieën zakken voor ik op de weg neer val. Als zwaaien dan niet lukt, probeer ik het maar met schreeuwen. Als m'n stem hapert ga ik over op fluiten.
De chauffeur lijkt me te zien, hij trekt aan de luchthoorn en rijdt dan toch verder. Verbouwereerd kijk ik hem na.
“Ja, sukkel, die kan op zo'n helling ook beter niet stoppen,” schiet dan door me heen.
Het is weer stil geworden, het gehuil van de vrachtwagenmotor is weggestorven en ik ben weer moederziel alleen. Ik moet en zal thuis komen, Audrey is misschien al ongerust, omdat ze me niet kan bereiken om te vertellen wanneer het eten klaar is. Die gedachte geeft me kracht om weer op te staan.
Zie ik dat nou goed? Komt daar iemand aan? Langs de weg rent iemand deze kant op, het is een vrouw, maar zo te zien niet Audrey.
"Hallo meneer. Ik zag u net wel, hoor, maar kon hier niet stoppen. De wagen staat verderop op een parkeerplek. Hoe is het met u? Wat is er gebeurt?"
Ik wijs naar beneden en ze weet genoeg.
"Ik heb al hulp opgeroepen via m'n bakkie. Als het goed is komt er een ziekenauto," zegt ze geruststellend en bekijkt me eens van top tot teen. "Zie ik dat goed? Bent u een sheriff?"
Ik knik en steek dan voorzichtig m'n hand uit.
"Sheldon, Frank Sheldon is de naam."
"Cheyenne Marks."
Ze heeft haar verbandtrommel meegebracht en begint me te verzorgen. Als ik even later in de ziekenauto word geholpen, vraagt ze aan de broeder waar ik naar toe word gebracht. Ik lig al een poosje verpakt als een mummie in de ziekenhuiskamer, als zachtjes de deur open gaat en
Cheyenne binnenkomt.

AUDREY
Ik loop nerveus heen en weer in de gang. Ik heb al gegeten en alles opgeruimd. Pa is er nog steeds niet en het wordt al laat.
"Zal ik gaan kijken waar hij is?" denk ik. "Maar wat als ik hem dan misloop?"
Ik zucht en neem dan toch een besluit. Ik ga zijn eten inpakken en naar de office brengen. Zo zie ik waar hij zit en heeft hij ineens eten. Ik grijp mijn jas van de kapstok, trek de deur achter me dicht en ga op weg naar de office. Een paar minuten later open ik de deur van de office met het bord in de ene hand en mijn jas in de andere.
"Pa, ik heb je eten gebracht."

TROY
Mijn mobiel gaat af. Het is één van de medewerkers in het ziekenhuis die mijn nummer heeft gekregen van de sheriff.
"Wat?!", zei ik verbaasd. "De sheriff heeft een ongeluk gehad? Ik kom zo snel mogelijk," zei ik.
Daarna hing ik op. Wat kan ik eigenlijk goed acteren, dacht ik in mezelf. En hoe zou het nu met Face gaan? Ach… die leeft waarschijnlijk toch niet lang meer. Eerst nog even bij het bureau langs, want ik heb zo meteen ook nog dienst. Die zal ik even afzeggen. Ik heb namelijk niet zo'n zin om te werken vandaag en daarna zal ik onze sheriff eens opzoeken in het ziekenhuis.
Ik rijd in mijn auto naar het bureau en zie een andere auto staan. Is dat niet de auto van Audrey? En als ik mijn auto er dan naast parkeer zie ik het. "Ja, dat is de auto van Audrey."
Ik liep het bureau binnen en zag dat zij naar haar vader zocht.
"Hé, Audrey wat doe jij hier?" vroeg ik.
"Ik kwam papa's eten brengen, maar er is niemand," zei Audrey.
Ik loop naar haar toe en druk haar dicht tegen me aan. Dan begin ik te vertellen.
"Je vader is verongelukt en ligt nu in het ziekenhuis. Dat weet ik doordat ik gebeld ben door het ziekenhuis. Als je zin hebt kunnen we daar samen heen gaan,", zei ik.
Daarna wachtte ik haar reactie af terwijl ik haar nog steeds vasthield.

SHEIRYS
Nadat Mike was weggegaan, en Troy ook, was ik alleen. Nou ja, alleen? Er waren allerlei bewakers actief. Ik haalde even diep adem. Dat team haalde meer emoties en herinneringen naar boven dan ik had gedacht! Het kon me even niets schelen waar ze waren en ik liep naar mijn studeerkamer en ging op de bureaustoel zitten. Ik haalde een ketting van mijn nek en haalde de sleutel ervan af. Ik stopte hem in de bureaulade en opende die. Er lagen wat dossiers in, vier met ‘confidential’ en één met "Top Secret" er op. Ik liet de vier liggen en pakte de andere. Ik opende het dossier en las het door. Waarom wist ik eigenlijk ook niet, want ik kon de woorden namelijk wel dromen, zo vaak had ik ze gelezen. Had ik dan echt niets over het hoofd gezien? Een diepe zucht. Ik klapte het dossier dicht en pakte de bovenste van de vier andere. Ik sloeg het open en Hannibal staarde me aan. Mijn gezicht verstrakte. Deze foto was gemaakt nadat… Hoe kon hij zo lachen! Woedend smeet ik het dossier dicht en gooide het kwaad in de la. De andere vier dossiers volgen en de la ging op slot, het sleuteltje weer om mijn nek. Ik verdrong de tranen en dwong mezelf naar de foto te kijken die op de hoek van mijn bureau stond. Toen, vijftien jaar geleden, kon ik nog lachen. Toen was alles nog normaal! Een paar meisjesogen keek gelukkig lachend de camera in, terwijl het andere paar ogen verliefd naar het jonge meisje naast hem keek.
Ik keek verder, van de ogen naar beneden. Een legerpak. Een embleem. Ik kon ook deze foto dromen, zo vaak had ik er naar gekeken. Een golf van emoties overspoelde me en ik scheurde mijn ogen van de foto weg. Ik trok mijn kleren uit, hing ze netjes op in de kast en kroop in een overall, met hoge veterlaarzen. Mijn haar ging op een staart. Ik ademde diep, liep de kamer uit, naar de slaapkamer. Ik opende de kast geruisloos. Er was een hele gang achter, in de muren. De hele gang was donker, maar naast de deur hing een zaklamp. Af en toe vielen er kleine straaltjes licht de gang in. Die vielen door kijkgaatjes de gang in, door welke ik alle kamers kon bekijken. Ik had er echter geen aandacht voor, doelgericht liep ik de smalle gang door, een trap af, door een deur en weer een trappetje af. Ik opende een deur en nu stond ik achterin de immense tuin. Ik sloot de deur en keek even rond. Er lag een hele schietbaan en ook een trainingsbaan. Aan het begin stond een klok. Ik drukte eerst twintig keer op, rekte en strekte wat en haalde diep adem. Ik drukte de klok in en schoot weg. Toen ik terug was, waren er negentien minuten en zevenendertig seconden voorbij. Ik grijnsde, weer een nieuw record. ‘Hij kon het in achttien minuten,’ zei een vervelend stemmetje in mijn hoofd. Ik legde het het zwijgen op en liep terug naar de gang. Daar opende ik een kast en koos een geweer. Daarna liep ik terug, ging op de grond liggen, mikte en schoot.
Toen ik klaar was keek ik: achttien van de twintig schoten waren in de roos.
‘Niet verkeerd,’ mompelde ik.
Ik hing alles netjes op en liep door de gang terug naar de slaapkamer. Ik nam een douche en kleedde me netjes aan.
Toen ik weer in de keuken was, zat Mike er koffie te drinken. Hij wilde zich snel verontschuldigen, maar met één handgebaar legde ik hem het zwijgen op. Mike slikte zijn slok door en zei toen: 'Harold heeft de spullen gebracht, Ivo en JR hebben het allemaal geïnstalleerd. Ook vanuit de lucht kan er niemand afluisteren.'
Ik knikte goedkeurend. 'Al wat van Troy gehoord?'
Mike schudde zijn hoofd.
'Oké, dan ga ik even naar Face, kijken of hij mijn hulp kan gebruiken.'
Mike grijnsde en gooide me de autosleutels. 'O ja, de klant ziet er níét vanaf, morgen belt hij voor een nieuwe afspraak.' voegde Mike toe.
Ik knikte en liep toen naar de garage. Ik startte mijn Aston en reed rustig naar Face' appartement. Daar stond de deur open, zoals ik had gezegd. Alles was overhoop, zoals ik had gezegd. Maar op de grond lag een kapotte ketting. Even verder op lag een doosje met papier. Een kaartje met mijn naam lag ernaast. Ik glimlachte onwillekeurig. Toen ik een andere deur opendeed, lag er een boekenkast voor. Ik trok een verbaasd gezicht. Toen ik me langs de deur gewrongen had, schrok ik me een hoedje. Face lag bewusteloos onder de kast en overal lag bloed.
"Die eikel ook!" schold ik Troy onhoorbaar uit.
Ik legde mijn hand op Face' hoofd en besefte dat ik iets moest doen om niet opvallend over te komen. Ik pakte de telefoon en zocht in de adressenlijst naar het nummer van één van de teamleden.

SHERIFF
"Hallo, meneer Sheldon. Blij dat ik u gevonden heb. Kan ik iets voor u doen?"
Ik kijk Cheyenne verbaasd aan.
"Ja, eigenlijk wel. Ik wil m'n dochter bellen, maar dat gaat met al dat verband een beetje moeilijk."
Ze pakt een pen en papier, schrijft het nummer op en belt naar ons huis. Ze krijgt geen gehoor.
"Bel dan m'n office maar, misschien is ze daar naar me aan het zoeken."
Gelukkig wordt daar wel opgenomen en Cheyenne houdt de hoorn tegen m'n oor.
Troy neemt op, maar ik hoor nog een stem. Ik vraag of Audrey bij hem is en ik ben blij dat ik haar stem hoor.
"Meisje niet schrikken. Ik heb een ongeluk gehad, maar ben nu in het ziekenhuis. Zeg tegen Troy dat hij voor mij in moet vallen. Is hij in de buurt?"
Audrey vraagt of ik hem aan de lijn wil hebben.
"Nee. Luister Audrey, vertrouw niemand van de hulpsheriffs. Als iemand van hen je aanbiedt om mee te rijden naar het ziekenhuis: NIET DOEN! Kun je zo snel mogelijk naar hier komen? Dan vertel ik je m'n vermoedens."
Ik geef haar het kamernummer waar ik lig en we zijn al gedag aan het zeggen als me iets te binnen schiet.
"Oh, wacht even met ophangen. Als je een zwart/grijze Van ziet met een rode streep erover, zoek dan de mannen op die daarbij horen en stuur ze hier naar toe. Ik wil ze graag zo snel mogelijk spreken. Tot straks en doe voorzichtig, hè?"

B.A.
"Zeg Hannibal, Face mag dan ziek zijn, maar ik heb hem eigenlijk even nodig. Ik heb wat onderdelen nodig voor het bouwen van zenders en zo en als hij erbij is komen we daar een stuk gemakkelijker aan. Kun je hem niet even bellen of ie toch niet even mee kan gaan?”
Hannibal stopte de telefoon in mijn handen. Ik moest het zelf maar doen. De lijn was in gesprek.
"Volgens mij heeft Face geen griep, maar vrouwelijk bezoek! Hij neemt niet op."
Even later probeerde ik het nog eens, maar hij bleef in gesprek. Toen ik met een chagrijnige blik de telefoon aan Hannibal teruggaf, keek hij me peinzend aan.
"Hij weet dat hij bereikbaar moet zijn onder een missie, dus dit is niet zo slim van 'm."
Van een afstandje kwam Murdock gevat uit de hoek: "Misschien heeft hij eindelijk de ware gevonden en staat zijn wereld op zijn kop?!"
Hannibal keek op zijn horloge. "Als we hem over tien minuten nog niet kunnen bereiken, gaan we met z'n allen op ziekenbezoek," grijnst hij met een sigaar in zijn mond.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.