FanFic.nl

Kamer 427

16.

Het gebonk op de deur verstoorde zijn ruimtereis nogal bruut. ‘429, vijf minuten tot het ontbijt,’ sneerde de stem van de zoveelste bewaakster. Dat betekende in ieder geval dat de man vervangen was. En dat betekende dan weer dat Harry zonder schaamrood naar beneden kon lopen. Hij liet zich over de rand van zijn bed heen zakken en tastte de grond af. Al snel vond hij wat hij zocht: het kleine bruine flesje dat Louis hem geschonken had.
Harry stond op en trok zijn pyjama uit, wisselde die om voor zijn groene overall. De pijn was nog niet geheel weg, maar het was een heel stuk draaglijker geworden en eigenlijk had hij meer last van zijn slaaptekort dan van zijn lichamelijke toetakeling. Het flesje liet hij in zijn borstzakje glijden en daarna stapte hij de gang op. Terwijl hij de deur achter zich in het slot trok, hoorde hij bij kamer 330 hetzelfde gebeuren. Harry keek net op tijd op om zijn overbuurjongen de gang te zien betreden.
‘Morgen,’ kreunde Zayn, terwijl hij in zijn ogen wreef.
‘Gaat het een beetje?’ fluisterde Harry, terwijl hij samen met de jongen de gang uitliep.
‘Wat denk je?’ snauwde Zayn. Harry wist dat hij hem het gesnauw niet kwalijk kon nemen. Het was natuurlijk een beetje een belachelijke vraag; de kans dat Zayn ook een beschermengelbuurjongen had was nog kleiner dan nihil – vrijwel niet bestaand, eigenlijk. Hij zweeg dus maar, hoopte dat de jongen het hem niet al te kwalijk zou nemen. Meestal bleef Zayn niet heel lang boos.
De ontbijtzaal was hetzelfde als altijd, alsof de taferelen van die nacht doodnormaal waren geweest. Het enige wat die constatering tegensprak was het feit dat Zayn vreselijk krom liep van de pijn. Harry imiteerde hem zo goed en zo kwaad als het ging. Hij wilde geen argwaan wekken en zelfs in de vierentwintigste eeuw was het niet mogelijk om op eigen kracht te genezen van zweepslagen – niet in één nacht.
Hoewel de weinige slaap en het doorstaan van de pijn Harry de nodige energie hadden gekost, had hij totaal geen honger. Het ei voelde aan als een lauwwarme kwal en hij voelde kotsnijgingen opkomen zodra hij het eerste stukje in zijn mond stopte.
‘Ruige nacht gehad?’ hoorde hij Nialls stem grappen. Zayn kreunde en Harry keek met een scheve glimlach op. ‘Zo zou je het kunnen noemen,’ antwoordde hij.
‘Wat hebben jullie gedaan?’
‘We wilden een wandeling maken, maar de bewakers waren er niet al te blij mee.’
‘Au, welk nummer hadden jullie?’
‘Wat?’
‘Die mannetjes beneden, die hebben allemaal een nummer.’
‘Oh, zo. Tachtig-nog-iets, volgens mij.’
‘Drieëntachtig,’ gooide Zayn er bitter tussendoor.
‘Ah. Zolang je tweeënnegentig niet tegenover je hebt, overleef je het wel.’
‘Vermoorden ze je?’ Harry keek Niall ongelovig aan.
‘Ik geloof dat het een ongeluk was,’ antwoordde Niall doodserieus, ‘maar het is wel eens voorgevallen. Twee mensen van geel probeerden te ontsnappen, wat uiteraard niet lukte, en ze zijn naar beneden afgevoerd. Er kwam er maar één terug naar boven.’
‘Wie?’
‘George heette-‘ie. Aardige kerel, dat wel, maar hij is nooit meer dezelfde geworden.’
‘Is-‘ie er nog?’
‘Nee, vorig jaar vierentwintig geworden. Ik denk niet dat ‘ie het lang uitgehouden heeft daarbuiten. Waarschijnlijk heeft ‘ie zichzelf een steen omgebonden en ligt ‘ie nu ergens op de bodem van de Noordzee.’
‘Au.’
‘Nou ja, beter voor hem. Ik bedoel – ’t was z’n vriendin die ze die avond omgebracht hebben. Hij heeft dus moeten toekijken en luisteren hoe ze haar vermoordden. Waarschijnlijk heeft ‘ie zelfs haar hand vastgehouden en haar smeekbeden aangehoord. Naderhand weigerde hij erover te praten, maar de kans is groot dat ‘ie zichzelf de schuld gaf. Dat doen mensen meestal in zulk soort situaties. Hij is in ieder geval nooit meer de oude geworden.’
Harry prikte lusteloos in z’n ei.
‘Zeg, als je hem niet hoeft, mag ik ‘m?’ Zonder op antwoord te wachten, stak Niall zijn vork naar Harry’s bord uit en eigende hij zichzelf het ei toe. Harry keek de mislukte kwal met een grimas na. Hij kon nou niet echt zeggen dat hij het jammer vond dat het niet in zijn maag hoefde te eindigen.
In stilte at de jongen vervolgens zijn droge brood op. Het was oud brood, zoals altijd, maar het was een stuk beter dan het glibberige spiegelei of wat het ook was. Hij wist dat hij eigenlijk dankbaar moest zijn dat hij überhaupt ontbijt kreeg – in zijn jeugdjaren had hij vaak genoeg zonder moeten doen – maar hij kon het niet.
Wat maakte het hem nog uit?
Een ei meer of minder. Als ze zwaar werken moesten verrichten zou hij hooguit van zijn stokje gaan, in bed eindigen en de volgende dag twee keer zo hard moeten werken om de achterstand in te halen. Straf kregen ze er voor zover hij wist niet voor, dat gebeurde pas als je op geel zat. En daar zat hij niet. Nog niet. Gelukkig.
‘Hoeveel kreeg je?’ vroeg Niall toen hij zijn ontbijt achter zijn kiezen had.
‘Hoeveel wat?’
‘Zweepslagen.’
‘Hoe weet je dat?’
‘Drieëntachtig, Harry. Al die mannetjes hebben d’r eigen methodes. Hij heeft de koude wand en de zweepslagen. In ieder geval de eerste paar keer. Later gaat ‘ie harder te werk, maar jullie zijn nog niet vaak beneden geweest – zeker jij niet, wat betekent dat het nog wel mee zal vallen. Dus. Hoeveel?’
Harry voelde zich ontiegelijk dom. Waarom wist iedereen allerlei dingen die hij niet wist? Hij zat immers al ruim zes knipbeurten vast en hoewel zowel Niall als Louis waarschijnlijk langer vast hadden gezeten, snapte hij niet dat ze zoveel meer in de gaten hadden dan hij. Hij had altijd gedacht dat hij redelijk begreep hoe alles in zijn werk ging.
‘Harry?’
‘Oh, ja, nee – vijf.’
Niall grinnikte. ‘Dan hebben jullie geluk gehad, man. Zayn is al vaker geweest en meestal gaan ze uit van de zwaarste in plaats van de lichtste straf, maar dit keer dus niet. Zayn zat volgens mij al aan de tien, de laatste keer.’
‘Tien?’ vroeg Harry, zich ongelovig tot Zayn wendend. Hij had überhaupt nooit gemerkt dat de jongen naar beneden was gegaan.
‘Ja, maar dat is al best wel lang geleden. Voordat wij met elkaar optrokken en zo.’
‘Hoezo?’
‘Ach, je zou m’n kamer eens moeten zien. Die hond was niet het eerste.’
‘En daar krijg je zweepslagen voor?’
‘Afhankelijk van het humeur, ja.’
Er liep een rilling over Harry’s rug. Nog nooit was hij zichzelf zo dankbaar voor het feit dat hij al zo’n anderhalf jaar braaf gedaan had wat van hem verlangd werd. Vijf zweepslagen waren wel genoeg geweest – het idee van tien alleen al was vrijwel ondragelijk en dan zouden het er nog meer kunnen worden ook.
Niall stond op. ‘Ik denk dat het zo’n beetje tijd is om richting de werkplek te gaan,’ merkte hij op. Toen Harry om zich heen keek realiseerde hij zich dat de meesten inderdaad al opgestaan waren. Terwijl hij ook overeind kwam, boog hij zich eventjes over Zayn heen. ‘Kom naar het toilet, nu.’ Zijn lippen bewogen nauwelijks terwijl hij sprak.
‘Waarom?’ fluisterde Zayn terug.
Harry reageerde niet, liep terloops met zijn bord richting de keuken. Zodra hij het servies weg had gebracht, begaf hij zich richting het toilet.
En al die tijd voelde hij Zayns ogen op zijn rug branden.
Hij wist zeker dat de jongen zou komen.

Reacties: