FanFic.nl

Bite me, Edward.

Chapter 21: Irrevocably Love.

We staan voor een paar enorme bomen. "En nu verwacht jy dat ik erin ga klimmen?" vraag ik aan Edward. Hij knikt. "Let me think. Nee, want met klimmen heb ik slechte ervaringen. Weet je nog, ik aan het klimmen, die spijker in mijn buik en dat mijn huid openreet tot de spijker achter mijn rib bleef haken. Voor geen goud dat je mij laat klimmen." ratel ik. Hij lacht. "Dan draag ik je toch gewoon." fluisterd hij in mijn oor. Ik voel een rilling over mijn rug lopen. Als ik had kunnen blozen had ik nu bloedrode wangen gehad. Ik knik afwezig. Ik merk niet dat ik al op zijn rug zit en we al halverwege de boom zijn. Als we boven zijn zet Edward me op een tak neer. "Zo dan. Je zit." glimlacht hij lief. Ik knik, nog steeds van de wereld. Hij buigt naar me toe en kust me vlak onder mijn oor in mijn nek. Een siddering gaat weer door mijn lichaam. "Mary, kijk met me naar het uitzicht." fluisterd hij op dezelfde toon als daarnet. Ik kom weer bij zodra ik mijn naam hoor. Ik ga op dezelfde tak als Edward staan en klamp me aan hem vast, bang om te vallen. Ik wijs naar de poolster. "Daar lag mijn hart, en het is helemaal terug naar aarde gekomen, speciaal voor jou om het te koesteren." vertel ik. Het licht van de maan valt op zijn perfecte gezicht en de twinkeling in zijn ogen fascineerd me totaal. "En tot in de eeuwigheid zal ik het koesteren." begint hij. "Net zoals mijn liefde voor jou mij altijd zal overheersen." maken we samen de belofte die hij me ooit deed af. Ik voel hoe hij me dichter tegen zich aantrekt en een kus op mijn haar drukt. Ik sluit mijn ogen, genietend van het moment. Dit doet me denken aan een van de vele herinneringen die ik me nog herinner. Een zwarte vlek in mijn verdere kleurrijke leven. Toen ik mezelf in slaap huilde, hopend dat ik rust zal vinden, een oplossing voor alles. Niemand die me hoorde, niemand die het wat kon schelen, ik was alleen. Ik sloot mijn ogen. Alles wat ik wilde was iemand om van te houden, onvoorwaardelijk. En iemand heeft mijn gebeden aangehoord en heeft me terug naar Edward gestuurd. Mijn engel hier op aarde. Ik schud de nare herinneringen van me af en laat het hier en nu op me af komen. Het is best wel moeilijk om als vampier-zijnde jezelf steeds in te moeten houden. Edward neuriet een liedje en wiegt me op het ritme heen en weer, alsof hij aanvoelde waar ik net aan dacht. Ik hijs mezelf op de tak waar ik eerder al zat. Edward kijkt verschrikt op. "Ik had niet in de gaten dat je bij me weg ging." pruilt hij. Ik glimlach. "Ja, ik wou zitten, maar nu is het zo koud naast me." hint ik. Hij hijst zich naast me en nestel me tegen hem aan. "Je bent sowieso ijskoud." merkt hij slim op. Ik kijk hem diep in zijn ogen. "Geniale opmerking, dat wist ik nog niet." zeg ik met een spottende toon. Hij grijnst en knikt. Ik zucht diep. Erg romantisch Mary, als je het niet had verpest had je waarschijnlijk veel intiemer geweest nu. Ik grom. "Wat is er love?" vraagt Edward bezorgd. "Ik praatte weer tegen mezelf, in gedachten." mompel ik. "Wat dacht je dan?" vraagt hij geïnteresseerd. "Dat als ik nu mijn bijdehandte opmerkingen voor me had gehouden we nu waarschijnlijk veel intiemer waren." zucht ik. Ietwat gepikeerd staart hij me aan. "Zit dat je dwars?" vraagt hij. Ik zucht en sluit mijn ogen waarna ik knik. Hij neemt me weer in zijn armen. "Had dat dan gezegd. Gek meisje van me." sust hij me. Weer wiegt hij me heen en weer. Ik voel hoe hij mijn gezicht vastneemt en me probeerd te dwingen hem aan te kijken. Als ik uiteindelijk toegeef voel ik meteen een paar koude lippen op de mijne. Ik verlies mezelf totaal in de kus. Het lijkt eeuwen te duren, de tijd kruipt snel voorbij. Al weet ik dat het een lange kus was. Wel, een kus. Eigenlijk gewoon elkaar op een romantische manier verkennen, ja, perfecte omschrijving. "Het is nu kwart voor zes." fluisterd Edward. "Zo lang?" vraag ik. "We gingen rond één uur thuis weg love. Zo lang was het niet." licht hij me in. Ik knik. "Zullen we gaan?" vraagt hij. Ik knik weer. Dan zet hij me op zijn rug en gaan we de boom uit. Als we weer op het veilige vaste land staan voel ik me een stuk beter. Ik sla mijn armen om zijn nek en kus hem nog eens liefdevol. Als automatisme kust hij terug. We leunen tegen de boom vlak achter ons. Even later moeten we toch echt weg als we op tijd klaar willen zijn voor school. Als we thuis aankomen beginnen we gelijk met de dagelijkse routine. De dag kruipt traag voorbij op school. Ik weet wat me te wachten staat ní¡ school. Bedshopping with Rose. Klinkt als een slechte spelshow, maar helaas is het de realiteit. Uren naar allerlei winkels gesleurd worden, totdat ik uiteindelijk in de laatste - en duurste - winkel het perfectste bed vind. In dit geval bed, in een ander geval jurk of iets dergelijks.

Reacties: