FanFic.nl

Teenage Wasteland [TC]

5.

Er is een maand voorbij gegaan sinds die dag in de tourbus, en sindsdien is Georg soort van mijn vriendje. Ik zeg soort van, omdat ik niet verliefd op hem ben, en hij niet op mij. We geven nog steeds om elkaar zoals vroeger, als vrienden, en er is iéts bijgekomen, maar het is geen verliefdheid. We zijn gewoon graag bij elkaar.
Gustav en Tom weten het, natuurlijk. Zoiets kan je niet verborgen houden. Gustav staarde ons allebei heel lang aan toen we hem vertelden over onze ‘arrangement’, schudde zijn hoofd en zei ‘Als jullie er gelukkig mee zijn, ga jullie gang. Ik geef er niet om.’ Maar Tom was er minder mee opgezet. Ik weet nog altijd niet zeker wat ik op zijn gezicht zag toen ik hem vertelde dat ik bi was en een relatie had met Georg, ik denk dat het een mix was van walging, woede en nog iets. Anyway, diezelfde avond heeft hij zijn hotelkamer gesloopt en sindsdien praat hij niet echt meer met me.
Ik lig op mijn rug en staar naar het plafond van de hotelkamer. Het is licht buiten, de zon piept door de slecht gesloten gordijnen. Georg ligt naast me op zijn buik en slaapt zo diep dat ik een hele horde groupies in de kamer zou kunnen loslaten zonder dat hij het merkt.
Het laken is van hem afgegleden en ik kan de spieren van zijn schouders en rug zien. Met mijn ogen volg ik de holle boog van zijn rug naar beneden, tot waar zijn heupen onder de lakens verdwijnen. Ik voel alles weer, alles van de voorbije nacht. Het warme, vloeibare gevoel in mijn buik als we elkaars kleren niet snel genoeg uit kunnen krijgen, zijn ongeduldige lippen op de mijne, zijn stijve die door zijn en mijn jeans heen tegen mijn been drukt.
Het is geen liefde, maar ik heb dit nodig. Ik wil zijn woorden geloven, dat ik op deze manier Tom kan vergeten, en daarbij geniet ik van zijn aanrakingen, zijn aandacht. Ik heb dit te lang moeten missen.
In gedachten voel ik de druk van zijn lijf weer, zijn warme huid, zijn handen en armen om me heen, zijn mond op mijn buik, mijn borst, mijn liezen... Toen ik klaarkwam, had ik mijn gezicht in het kussen gedrukt. Om mijn schreeuw te smoren en om tegelijk onopvallend mijn tranen weg te vegen. Elke keer hetzelfde, de hele maand al. Iedere keer wanneer hij of ik naar ons hoogtepunt komen, schiet Toms gezicht achter mijn ogen voorbij.
Ik kruip een eindje bij de slapende jongen vandaan en sla mijn benen over de rand van het bed. Met mijn hoofd in mijn handen blijf ik zitten. Hoe heb ik mezelf in deze hel gewerkt? Waarom op Tom? Van alle mensen ter wereld, waarom uitgerekend mijn broer?
Ik veeg woest de tranen uit mijn ogen en ga op zoek naar mijn boxershort en mijn jeans. Mijn shirt is onvindbaar. Foert, zonder dan maar. Ik neem mijn schoenen en sokken in mijn hand en sluip naar de deur, werp een laatste blik op Georg. Hij bedoelt het goed, maar ik denk niet dat dit gaat werken. Nu alleen nog bedenken hoe ik het hem ga vertellen.
Ik sluip achterwaarts de kamer uit, trek de deur stilletjes in het slot. Ik draai me om, wil naar mijn eigen kamer lopen, en kijk in het gezicht van mijn broer. Hij staat aan zijn kamerdeur, volledig aangekleed, klaar om te gaan ontbijten. Zijn ogen zijn niet te doorgronden, hij bekijkt me en ik weet hoe ik eruit zie. Haar in de war, half aangekleed, make-up van gisterenavond over mijn hele gezicht gesmeerd door een mengsel van zweet en tranen. Hij schudt ongelovig en minachtend zijn hoofd, loopt dan richting lift. Ik bijt op mijn onderlip, dring de tranen terug.
‘Tom.’ Mijn keel raspt. Hij blijft staan en draait zich om.
‘Wat?’ De snauw is een zweepslag. Ik knijp mijn ogen dicht. Om de liefde Gods, niet huilen!
‘N-niets.’ Met trillende handen vis ik mijn sleutel op en duw hem in het slot. Twee, drie keer. Hij blijft staan, ik voel zijn ogen op mijn naakte rug. Eindelijk zwaait die rotdeur open en ik struikel mijn kamer binnen. Met een klap gooi ik de deur in het slot, laat alles uit mijn armen vallen en gooi me voorover op mijn bed. Ik bijt in het kussen en huil onhoorbaar.

Reacties: