FanFic.nl

poison

15

Voor Vilder was het wel duidelijk, de late avond was zonder twijfel het beste moment van de hele dag.
Dat vuile gespuis dat eindelijk naar bed was, eindelijk konden hij en zijn geliefde kat mevrouw Norks in alle rust door de gangen van Zweinstein kuieren zonder dat ze gestoord zouden worden door een van de vele leerlingen en zelf Foppe zou nu wel met wat anders bezig zijn.
‘Is er wat, liefje?’ Vroeg de man verbaast toen de kat in zijn armen plots onrustig werd.
Voor hij haar kon tegen houden sprong ze recht uit zijn armen en liep verder de gang in, met de neus in de lucht alsof ze iets vreemd rook.
Was het weer zo ver? Het gebeurde zo nu en dan dat enkele leerlingen het toch waagden om na de avondklok toch door de gangen te lopen en Vilder genoot er maar al te graag van als hij een van die vrijende koppeltjes te pakken wist te krijgen en hij maakte zich klaar voor alweer een goede vangst.
Met een brede glimlach volgde hij zijn kat en draaide even lenig en stil als het beest aan zijn voeten de hoek om…Om vast te stellen dat er niemand was.
Hoe was dat mogelijk? Hij had echt wel iemand gehoord.
Verbaast keek hij naar zijn kat die even verbaast leek te zijn als hijzelf.
‘Wat nu, liefje? Worden we nu echt te oud?’
De kat gleed vleiend langs zijn benen alsof ze hem probeerde te troosten.
‘Ah ja, iedereen kan zich vergissen. Kom liefje, we hebben nog een hoop te patrouilleren.’


Pas na dat de twee geheel uit het zich verdwenen waren slaagde Albus er weer in om adem te halen.
‘Rustig, broertje. Onder deze mantel kan zelf die irritante kat ons niet zien. Ironisch eigenlijk, Vilder heeft zowel pa als opa James gekend en nog steeds heeft hij het principe van een onzichtbaarheidsmantel nog niet door.’ Lachte James luidop toen ze verder slopen. ‘Kom op, hij blijft niet voor eeuwig weg en ik wil terug zijn voor Vilder door heeft dat we zijn persoonlijke haard gaan gebruiken om naar Luna te reizen.’
‘Wil ik eigenlijk weten hoe je aan al die spullen komt. Brandstof kan ik nu nog wel raden maar hoe ben je bij Merlijn ’s harige billen er achter gekomen waar pa zijn onzichtbaarheidsmantel en de sluipwegwijzer bewaard?’
En weer bekeek hij hem met die ondeugende grijns.
‘Denk eens goed na, broertje. Wil je dat werkelijk weten?’
Hier dacht Albus even over na en kwam tot de conclusie dat hij inderdaad niet alles hoorde te weten.



Albus en James hadden altijd al goede herinneringen gehad aan het huis van hun tante Luna en haar man Rolf.
Zoals altijd stonden de muren vol met opgezette dieren of nog niet volgroeide embryo ’s op sterk water die in de duister een bijna spookachtige glans gaven.
‘Hoe gaan we eigenlijk uitleggen waarom we hier zo in het midden van de nacht binnen stormen? We kunnen toch niet gewoon op hun slaapkamer deur kloppen en doodleuk zeggen dat we even op bezoek komen?’ Mompelde Albus plots onzeker.
‘Daar moeten we ons denk ik geen zorgen over maken.’ Antwoorde James en wees naar de trap waar plot iemand met grote stappen af liep.
‘Wie is daar? Kom tevoorschijn of ik leer jullie wel dat je het verkeerde huis uitgekozen hebt om binnen te dringen!’
Albus kon zijn lach amper bedwingen, dacht Rolf nu werkelijk dat dit dreigend overkwam?
Een man die zelf tegen zijn eigen vrouw continu het onderspit moest delven.
‘Geen paniek, wij zijn het!’ Riep hij dan maar voor Rolf een ernstig ongeluk zou krijgen.
Zowel het gezicht van de man en van Luna kwamen tevoorschijn.
‘James? Albus? Hebben jullie enig idee hoe laat het is?’
‘Erg laat, we weten het maar we hadden geen andere keuze. We hebben jullie hulp nodig, pa zijn leven kan er van af hangen.’
Verbaast keek het echtpaar eerst naar elkaar en toen weer naar de twee jongens.
‘Vertel dan eerst maar eens waar dit allemaal over gaat.’ Zei Rolf uiteindelijk.


Na het zien van het vreemde beest was Rolf meteen naar zijn studeerplek gerend terwijl Luna de twee broers naar de keuken leidde en een ketel thee voor hen maakte.
‘En hoe zijn jullie er eigenlijk in geslaagd om ongezien in Vilder ’s kantoor in te breken? Als mijn geheugen het goed heeft was dit niet al te simpel.’
‘We hebben een soort van enkele spullen van pa gestolen.’ Zei James ligt blozend.
‘We? Bij mijn weten was jij het die zijn onzichtbaarheidsmantel gestolen heeft.’
En plots begon Luna vrolijk te lachen.
‘In het holst van de nacht door de gangen sluipen met een onzichtbaarheidsmantel. Waarom heb ik toch plots een deja vu gevoel? En laat me raden, de sluipwegwijzer hebben jullie hier ook ergens verborgen?’
Er kwam geen antwoord maar de gezichten van de twee zei genoeg.
‘Jullie lijken met de dag steeds meer op jullie vader, en dat bedoel ik op een goede manier. Ook hij wou altijd het goede doen…Al gebruikte hij niet altijd de gepaste manieren er voor.’
Nooit gedacht dat ze er in zou slagen maar tot Luna ’s verbazing begonnen de twee te blozen.
‘Het is bijna ochtend, weet je. Ik denk dat het bijna tijd word om weer naar school te gaan.’
‘En wij gaan mee!’
Rolf was zo plots weer in de keuken verschenen dat de drie zowaar recht sprongen van verbazing.
‘Heb je gevonden wat voor beest het is?’ Riep Albus opgewonden.
‘O zeker, en als alles wat jullie zeggen waar is dan moeten we meteen terug naar Zweinstein, Maan.’ Riep hij naar Luna terwijl hij zijn mantel om zijn schouders sloeg. ‘Want als dit alles waar is dan is Harry in nog veel grotere problemen dan ik eerst dacht.’

Reacties: