FanFic.nl

Until Death Do Us Apart

35: Harry, look

Met tranen in mijn ogen keek ik van Zayn naar mijn vader en weer terug. Louis hield me stevig vast, maar het deed me allemaal niets. Die koude blik in Zayn’s ogen, op de plek van de normaal altijd fonkelende blik, versteende me van binnen. De hoop die in me zat, verdween als sneeuw voor de zon en ik voelde Louis zachtjes trillen terwijl hij me nog dichter tegen zich aantrok.
Hij dacht hetzelfde als ik.
Mijn vader draaide zich naar ons om, keek on recht in onze angstige ogen aan en zuchtte.
‘’Er is voor hem maar één kans. Het ziekenhuis.’’ Hij wierp een blik op Zayn, die een pijnlijke kreun uitstootte. Louis en ik konden enkel naar mijn vader kijken, niet in staat iets op dit nieuws te antwoordden. We hadden ook geen idee of dat überhaupt mogelijk was. Waarom zouden we anders de hele tijd in dit hutje zitten, als we ook gewoon over straat konden.
Nee. Ik was degene die niet over straat kon. Dat was ook zo.
‘’Jullie blijven hier. Wat er ook-‘’
‘’Nee!’’ Mijn stem plotseling feller dan gepland, overdonderde Louis die me van schrik losliet en een stap opzij deed. Mijn vader keek me verbaasd aan, maar het kon me niet meer schelen.
‘’Ik laat jullie niet alleen gaan! Als Zayn-‘’ Ik schudde mijn hoofd, beet paniekerig op mijn lip. Zayn ging niet dood. Ze konden hem redden. Hij ging niét dood. Des kwam naar me toe gelopen, legde zijn hand op mijn schouder en gaf er een zacht kneepje in.
‘’Harry, je moet wel. Louis en jij kunnen echt niet beiden mee. Wat wil je dan? Louis achterlaten, alleen, hier? Met alle gevaren van dien? De rest is al weggenomen, wil je op je geweten hebben dat Louis ook mee wordt genomen?’’ Hij keek me doordringend aan.
‘’Ik… Nee, maar Zayn-‘’
‘’Ik let op Zayn. Vertrouw me nou.’’ Ik zuchtte, die vraag had ik al verwacht en ik wist nog steeds niet of ik dat wel kon. Hij had ons immers verlaten, Geheime Dienst of niet. Ik keek opzij naar Louis, wiens ogen enkel op de grond gericht waren. Tranen rolden langzaam over zijn wangen en ik wist precies hoe hij zich nu voelde. Een nutteloos aanhangsel. Dat kon ik hem niet aandoen.
‘’Goed. Wij blijven hier,’’ sprak ik met vaste stem, waarna ik Zayn opgelucht hoorde zuchtten. Een raar gevoel knaagde van binnen aan me, het gevoel dat me zei dat Zayn niet wilde dat ik erbij was als hij misschien… Nee. Niks daarvan.
‘’Oké. Dan vertrekken we. Zwaai ons niet uit, je mag absoluut niet weten hoe je hier wegkomt.’’ Ik knikte, liep vervolgens naar Zayn toe en knielde naast de bank neer.
‘’Ik hou van je,’’ fluisterde ik zachtjes in zijn oor, waarop hij zwakjes glimlachte. Een traan verliet zijn ooghoek en ik zuchtte. Het was nu of nooit.
‘’Voordat ik ga…’’ Ik zag mijn vader in Sarah’s tas met de dossiers tastten, die nog steeds op de grond naast de tv stond. Wat hij er vervolgens uithaalde nam mijn angst niet echt weg, maar gaf ons tenminste iets meer zekerheid. Geconcentreerd liep hij naar Louis toe, overhandigde hem een 9mm handpistool en knikte. Louis kon er alleen maar naar staren, helaas voor hem was er te weinig tijd voor uitleg en dat soort gedoe. Zwijgend nam ik het tweede pistool aan, staarde er niet eens naar, stak het gewoon in mijn broekzak. Ik kon alleen maar hopen dat ik hem niet hoefde te gebruiken.
‘’Zayn. Kun je lopen?’’ Zayn brabbelde wat, gevolgd door gekreun. Mijn vader schudde zijn hoofd.
‘’Dat dacht ik al. Oké, het is niet anders. Ik ga je tillen.’’ Sterk als hij was, schoof hij beide armen onder Zayn’s lichaam en tilde hij hem zonder enige moeite op als een baby. Zayn’s gezicht vertrok, maar ik zag dat hij zich voor ons groot probeerde te houden. Ik kon hem enkel aanstaren, in zijn bruine, doffe ogen en het feit dat zijn gezicht steeds minder kleur kreeg negerend.
‘’Hou jullie eigen taai,’’ sprak mijn vader, waarna hij Zayn het huisje uit tilde. Wegging.
Ons verliet. Met Zayn.
Ik liep naar de bank toe en liet me daarop vallen, mijn gezicht verborg ik in mijn handen. De tranen gingen hun vrije loop en ik verbaasde me er enigszins over dat die nog niet op waren. Dat het vocht niet allang uit mijn lichaam was verdwenen. Ik huilde daar, in stilte en niemand die er iets aan kon doen.
Ik hoorde Louis bewegen, maar het boeide me niet wat’ie ging doen. Niets boeide me, de wereld niet, mijzelf niet. Helemaal niets, behalve Zayn. Zayn, Zayn, Zayn. Het was niet eerlijk.
‘’Harry,’’ fluisterde Louis met een ondertoon in zijn stem die ik niet kon plaatsen. Hij zag ofwel iets heel erg engs ofwel iets heel erg vreemds. Of beide.
‘’Harry.’’ Iets meer volume.
‘’Wat?’’ snauwde ik terug, nog steeds mijn gezicht in mijn handen verborgen.
‘’Kijk.’’ De krak in Louis’ stem die ik hoorde, deed mijn binnenste steken. Zuchtend keek ik op, volgde ik zijn uitgestoken vinger en kruiste mijn blik hetgeen dat hij bedoelde.
‘’I-is dat…’’
‘’Ja.’’
Ik snoof, stond langzaam op en liep naar Louis toe, die enkel naar het beestje kon staren. Ze lag daar, helemaal in de hoek van de kamer, tegen de houten muur aan. Het berge gordijn liet het lijken alsof ze onder een dekentje sliep, was het niet een gapend, bloedend gat in haar koppie die wat anders vertelde.
Ze was doodgeschoten.

Reacties: