FanFic.nl

love can change your life *finished*

hoofdstuk 21

Dit voelt als hoofdpijn. Hele erge hoofdpijn. Met die “hoofdpijn” loop ik verder naar huis. ‘PAP BEN WEER THUIS!’ Roep ik. de pijn neemt steeds erger toe. mijn vader komt aangelopen en ziet dat er iets mis is. ‘Wat is er gebeurt niall?’ vraagt hij bezorgd. ‘Gewoon wat hoofdpijn niks bijzonders’ antwoord ik en haal mijn schouders op. ‘Dat hoop ik tenminste ik was al bang dat je meer aan die klap had opgelopen.’ Zucht hij. daar heeft hij een punt. Laat ik me daar maar geen zorgen over maken. Ik wil niet weer naar het ziekenhuis. ‘Waar is mam eigenlijk?’ vraag ik me af. ‘Die heb ik naar een winkel centrum gestuurd. Liep ze hier niet onder onze voeten.’ Lacht hij. Ik loop de woonkamer in en zie dat mijn schoonzus staat te versieren. Greg mijn broer zit gewoon toe te kijken op de bank. ‘zal je Denise niet eens gaan helpen!’ commandeer ik hem. ‘Maar broertje toch je weet echt niet hoe dat soort dingen werken. De vrouwen doen het werk, jij kijkt voetbal!’ legt hij uit. ‘Daar komt zometeen toch verandering in!’ lacht Denise die van een stoel af stapt. Ze duwt greg een deel ballonen in zijn handen. ‘Opblazen! Ik ben je slaafje niet!’ zegt ze. ‘Kijk zo doet een vrouw dat dan!’ lach ik en geef greg een schouderklopje. ‘AUW!’ kreun ik opeens. ‘Is er iets?’ vraagt greg. ‘Ik denk dat ik morgen toch maar naar de dokter ga.’ Zucht ik.

‘Sorry meneer we kunnen niks bijzonders vinden.’ Verteld de dokter me. ‘Ik knik met nog steeds die vreselijke pijn in mijn hoofd. Volgens de dokter heeft het met de val te maken. Ik haat louis! Wie weet wat ik hier nog aan over houd. Ik zucht diep. ‘Hier uw recept. U kunt bij de apotheek uw antibiotica op gaan halen. Ow en maak je geen zorgen. Ze komt wel terug!’ lacht de dokter. Ik sta op en loop naar de apotheek die op de begaande grond was. Ik besloot met de lift te gaan. Wacht wat zij hij nou!

Romy p.o.v.

‘Stop! Ik meen het hou op! je weet dat ik hier niet tegen kan!’ Lach ik terwijl gilles me half dood kietelt. Mijn vrienden waren echt wel mijn grootste steun deze 2 maanden. Niet dat ik er overheen was. Maar er begon vooruitgang in te komen. Gilles stopt eindelijk. Hij begint me vaag aan te staren. ‘wat is er!?’ vraag ik. voor ik antwoord kan krijgen trekt cas me van mijn stoel. ‘ROMY! DIT IS ECHT GEWELDIG!’ schreeuwt hij. ‘wat!?’ begin ik. ‘Martijn bekende net dat hij homo was!’ lacht cas. Ik barst in lachen uit. dat was het grappigste wat ik ooit in mijn leven hem gehoord. ‘Maar nu blijkt hij ook nog wat met nathan te hebben!’ voegt cas er nog aan toe als hij bijgekomen is van het lachen. En dat maakte mijn hele dag goed. Martijn en nathan waren een stel! Ik heb niks tegen homo’s maar die 2 samen maakte wel het ultieme gay koppel! Nadat we er over uitgelachen waren zie ik nanette wat beteuterd kijken. ‘Hey wat is er?’ vraag ik haar. Ze schud haar hoofd. ‘Jawel er is iets dat zie ik! Wat is er!’ zeur ik verder. ‘Demi praat niet meer tegen me! Ik weet of ze boos is! Maar ze antwoord nergens meer op!’ zucht nanette. ‘En demi is?’ vraag ik. ‘Mijn bff dat moet je zo ondertussen ook wel weten.’ Krijg ik naar mijn hoofd gegooid. ‘Ze antwoord wel maak je toch niet altijd zo druk!’ probeer ik haar gerust te stellen. Over bff gesproken. Ik heb ook al zeker 2 maanden niks meer van pia en maja gehoord. Ze hebben me niet eens geprobeerd te bereiken. Dan zie je wie je echte vrienden zijn! Ik dacht dat ik zoveel voor ze betekende! Maar nee dus. Ik was alleen maar goed toen ze naar one direction konden. Die dankzij mij uit elkaar zijn. ruzie hebben en nooit meer kunnen zingen. En dan ben ik een goed mens volgens mijn oma. Ja dat merk ik. Ik wil niet langer een slecht mens zijn. Ik wil af van de chaos in mijn hoofd. Maar hoe! Hoe ga ik dag doen!

Doe het gewoon. Ik ben toch geen watje. Spring. Niemand zal je missen. Als je springt ben je van alle last af. 3-2-1! Een klap. Die klap maakte het duidelijk. Ik droomde. Ik schrik dan ook wakker. Droom ik serieus over zelfmoord! Dat is niet bepaald gezond! En al zeker niet de beste optie om van mijn problemen af te komen. Ik klim uit bed en kijk in de spiegel. En de holbewoner is terug! ik had 10 minuten nodig om mijn haar in model te krijgen. Ik ren naar beneden waar wonder boven wonder niemand is. Meestal is rond deze tijd iedereen wakker. Op het aanrecht ligt een briefje met daarop: we zijn boodschappen doen. Laat het huis heel. Alleen thuis dus. Lekker! Ik zet de tv aan. Wat zal ik eens kijken. Ik zap meteen naar een muziek zender. Daar is thriller van michael jackson op. ik begin lekker vals mee te zingen. Er volgen nog een heel stuk leuke liedjes. Totdat one direction erop komt. nialls solo. Ik begin te twijfelen aan mijn keuze. Had ik moeten blijven? Tuurlijk! Moet ik terug om mijn excuses aan te bieden? Ja dat moet ik doen. Wilt hij me dan nog terug? daar kom ik maar op 1 manier achter. Met een zucht plof ik op de bank. Ik kan niet zomaar vertrekken. Maar iets zegt me “ga naar niall! nu!”. Diegene moet nu echt zijn mond houden. Even heb ik het gevoel alsof mijn lichaam een eigen leven begint te leiden. Ik sta op. loop naar mijn moeders tas en open die voorzichtig. Yes! D’r beurs. Ik pak al het geld eruit. Wat zo bij elkaar geteld 113,- was. Ook neem ik haar pinpas mee. Ik weet het rekening nummer dus zo kom ik wel verder. Geniepig trek ik mijn jas aan en sprint naar de eerste de beste bushalte. Dit word me nog een hele reis!

Niall p.o.v.

Ik lig nu haast 1 week in bed. Waarom? Vanwege die hoofdpijn. Het klinkt niet ernstig. Dat is hoofdpijn ook niet. Maar toch merk ik dat er iets niet klopt. Ik word steeds vergeetachtiger. Mam denkt dat ik het me allemaal maar inbeeld. Ik weet dat er iets niet klopt en ik wil weten wat. Ook al wil ik niet meer terug naar de dokter. Ik ben nogal een angsthaas als het daarop aankomt. Ik probeer mijn bed uit te komen. Meteen schiet er een pijnscheut door de linkerkant van mijn hoofd. ‘AUW!’ roep ik meteen. Greg die hier de hele week was gebleven kwam mijn slaapkamer ingelopen. ‘hey broertje ik vertrek zo. Kom je me nog even uitzwaaien!’ lacht hij. ik knik en wandel achter hem aan. Beneden staat denise al met hun koffers. ‘schiet eens op!’ commandeert ze greg. Greg kijkt me aan en draait met zijn ogen. Van binnen lach ik hem dubbel en dwars uit. hij loopt haar als een of ander schoothondje achterna. ‘blaf blaf!’ roep ik hem na. ‘niall ik doe je nog wat!’ dreigt greg. ‘hoezo wat deed ik dan?’ vraag ik. ‘je deed een hond na dat weet je goed!’ zegt hij geïrriteerd. Ik kijk verbaasd. Dat kan ik me niet meer herinneren. Mijn moeder knikt en loopt naar greg om hem een knuffel te geven. ‘niall? ben je het serieus vergeten!’ vraagt pap ernstig. Ik knik mijn hoofd angstig. Mijn vaders ogen worden groter. ‘schat ik ga vanmiddag met niall naar de dokter er is echt iets mis met hem’. verteld mijn vader tegen mijn moeder.

Ik stap de ruimte in. Weer terug. er loopt een rilling over mijn rug. Ik haat ziekenhuizen. Ik ga aan de tafel tegenover de dokter zitten. Pap was in de wachtkamer blijven zitten. ‘kun je even uitleggen wat er precies aan de hand is meneer horan?’ vraagt de dokter nadat hij zich had voorgesteld. Ik leg hem het hele verhaal uit. na wat testjes te hebben gedaan en 10 minuten voor me uit te hebben gestaard komt hij terug met de uitslag. Hij kijkt niet vrolijk ‘ik moet u teleurstellen. Je lijd aan geheugen verlies. Het heeft nu nog maar weinig effect. Maar binnenkort zal u merken dat het verleden een grote waas zal worden. maar dan echt een was. In het ergste geval vergeet u wie sommige mensen zijn. we hebben hier ook geen medicijn voor. Dus het enige wat ik kan zeggen is “sterkte”.’ Legt de dokter uit. ik loop helemaal in schok de ruimte weer uit. Nee! Dat kan niet. Dat is onmogelijk. One direction vergeten. Ik ben te erg geschokt om te huilen of ook maar een woord uit te brengen. De dokter was me achterna gekomen en legde het ook nogmaals aan mijn vader uit. die samen met me terug naar de auto loopt. Als we onderweg zijn begint hij; ‘nu kun je romy wel vergeten! Dat is misschien wel een voordeel’. Ja romy. Dat meisje. Dat meisje dat mijn vriendin was en nooit meer terug zou komen. Ja dat meisje. Ondertussen geloofde ik de verhalen van mijn familie wel. Ze had me voor het geld. De roem. En toen ik niks meer waard was. Vertrok ze maar. Tjaah ik ben dan ook niet interessant. Spontaan begin ik te huilen. Waarom kan ik niet precies vertellen. Het voelde alsof mijn verleden gewist werd. Niemand wil dat. Je wilt alles herinneren. Van one direction was nog genoeg te vinden op internet. Maar van romy. Niks. Misschien een foto maar dat was dan ook alles. Pap had voorgesteld mijn herinneren op te schrijven. Maar dat wou ik niet. Hij had gelijk. Nu kon ik d’r eindelijk vergeten. Ze had me toch alleen maar pijn gedaan. Ergens was ik blij dat ik van mijn gepieker en deprimerende humeur af zou zijn. van haar. Ik zou eindelijk weer gelukkig en blije niall zijn.

Romy p.o.v.

‘riemen vast we gaan landen!’ roept de stewardess om. Ik was er maar half met mijn gedachte bij dus herinnerde de man naast me er nog eens aan. Ik doe mijn riem om en staar uit het raampje. London! Wat heb ik het gemist. Ik kan eindelijk weer naar niall. zou hij me nog terug willen? Zou hij me nog ooit willen zien? Natuurlijk niet! Als ik maar sorry kan zeggen. Dat weet ik dat ik het juiste heb gedaan. Kan ik eindelijk tot rust komen. En is die last van mijn schouders. Het vliegtuig maakt een klein sprongentje als het de grond raakt. Ik loop best vrolijk het vliegtuig uit. maar als ik me weer realiseer waarom ik hier ben is het weer de serieuze modes. Ik haal mijn koffers bel een taxi die me naar nialls appartement brengt. Zou hij thuis zijn? misschien zijn de jongens wel bij hem! Die zijn zeker weten ook kwaad. Ik haal diep adem en loop de schuifdeuren door. Ik leg dezelfde weg af ik die ik 4 maanden geleden elke dag aflag. Ik klop op de deur. Eerst word er niet opengedaan maar na nog een keer proberen opent een onbekende vrouw de deur. ‘is niall er?’ Vraag ik nogal bang. ‘ow die woont hier niet meer.’ Verteld ze. ‘oke bedankt’ antwoord ik en loop terug. diezelfde weg. die ik nooit meer zal lopen. Omdat.. niall weg is. Waar? Geen idee. Ik denk ook niet dat ik daar ooit achter zou komen. Teleurgesteld neem ik diezelfde taxi naar het dichtstbijzijnde hotel. Wauw! Nooit gedacht dat het zo zou eindigen. Er loopt een traan over mijn wang. Waarom ging ik. dit was mijn laatste kans en die heb ik verknald. ‘gaat het een beetje?’ vraagt de donkere taxi chauffeur. Ik schud mijn hoofd. ‘meisje! Maak je geen zorgen over die jongen. Als hij je niet kan accepteren. Is hij je niet waard!’ probeert hij me gerust te stellen. Hij heeft gelijk maar het helpt me niet veel vooruit. Hij zet me af bij het hotel en rijdt weer weg. na dat ik een goedkope kamer voor een week heb afgehuurd en ben gaan lunchen loop ik een rondje door het park. Hoe ga ik uitvinden waar niall is! Als hij verhuist is kan ik zo snel niet bedenken waar is. Ik spoor met mijn ogen de buurt af in de hoop iemand te herkennen. Maar niks. Weer zit het me niet mee. Hier kent niemand me dus er is ook niemand die me verder zal helpen.

Niall p.o.v.

De bel gaat. Wie kan dat nou weer zijn! het is donderdag! Ik open de voordeur. Daar staat een jongen met zwart haar, hij heeft een kuif met een blonde pluk in. Eerst blijft hij me verstijft aanstaren. Fijn nog een stalker. Als ik de deur dicht wil doen rent hij op me af. Ik vrees voor mijn leven! Hij… hij knuffelt me. ‘uhm.. wat doe je? En wie ben je?’ vraag ik hem terwijl ik hem van me af duw. ‘niall ik ben het zayn! Herken je me dan niet!´ begint hij overstuur. Ik schud mijn hoofd. Ik zie zijn mond open vallen. Voorzichtig haalt hij een hand door zijn haar. ´wat? Wat? Dit is! WAT!’ gaat hij verder. ‘niall doe niet zo dom! Ik was een van je beste vrienden je weet best wie ik ben! Ik heb hier geen zin in!’ eindigt hij. ‘oke ik herken je echt niet! Ga mijn huis uit! roep ik en duw de jongen die zichzelf zayn noemt de deur uit. ik gooi de deur achter me dicht en ren bang naar boven. Ik kruip op bed. Er spoken allemaal vragen door mijn hoofd. Wie is dit? Waarom is hij hier? Ken ik hem misschien wel? En zo ja waarvan? Oke niall doe normaal je kent hem niet! Toch? Mijn maag draait zich om. Ik voel me ziek. Ziek van de schrik. Die “zayn” kwam me toch wel een beetje bekend voor. Zayn? Zayn? Zayn! Ik herinnerde me het weer. Zayn was en is inderdaad een van mijn beste vriend. Ik sprint naar beneden en gooi de deur open. ‘Zayn!’ schreeuw ik. maar ik ben te laat zayn is al weg. en komt ook niet meer terug. ik kan wel door de grond zakken. Ik wil niet huilen! Ik ga niet huilen! Ik voel mijn ogen nat worden. waarom ben ik dan ook z’n watje. Er lopen dikke tranen over mijn wangen. Ik loop terug naar binnen. ‘MAM! MAM WAAR BEN JE!’ schreeuw ik door het huis. Ik klonk zo bang dat het leek alsof ik iemand had vermoord. Mijn moeder rent naar beneden. ‘nialltje wat is er gebeurt?’ vraagt ze ongerust. Ze veegt de tranen onder mijn ogen weg. ‘mam? Ik ben een sukkel’.

Ik haat mijn leven. Alles! Niks werkt mee! Eerst romy! Toen one direction! En nu! Nu wilt het meewerken verpest ik het! Waarom heb ik dit eigenlijk. Heb ik het verdient? Maar waaraan? Ik heb niemand kwaad gedaan. Toch? Misschien louis… nee! Die verpesten het voor zichzelf! Het is dan ook een gigantische prutser! Ik kon het niet helpen en gooide het kussen dat naast me lag zo hard mogelijk op de grond. ‘Wat heb jij opeens?’ vraagt mijn vader. ‘Dit! Mijn leven! Alles!’ zucht ik. ‘Zet haar gewoon van je af. Ze is het niet waard.’ Zegt hij geïrriteerd. ‘Denk je dat ik dat nog niet geprobeerd heb! ik word helemaal gek! Gek in mijn hoofd van dit alles!’ stres ik. mijn vader staat op en duwt me een kaartje in mijn handen. ‘Denk er maar eens over’ fluistert hij en loopt de kamer uit. ik lees het kaartje. Er staat: problemen met een gebroken hart. Word je gek van verdriet. En kun je het niet langer aan. Kom naar onze speciale praatgroep. Wat willen mijn ouders nu eigenlijk! Ik bekijk het kaartje nog eens goed. Zal ik het doen?

Romy p.o.v.

Mijn telefoon gaat voor de zoveelste keer. Ik verwacht dat het mijn moeder is. Nieuwsgierig kijk ik. sammy jo? Maar die neem ik wel op! ‘samsam?’ vraag ik. ‘ROMY! Waar zit jij man! Ik ben dood ongerust. En ik mis je. Ik heb mijn buddy nodig en je bent er niet kom terug waar je ook bent!’ snikt ze. ‘Sammy jo. 3 woorden: Engeland – niall – zoeken!’ geef ik haar als hint. ‘huh!?’ antwoord ze. ‘snap je het serieus niet! Oke ik ben niall aan het zoeken hier in Engeland!’ leg ik wat duidelijker uit. ‘Ooooooow! Nu begrijp ik het! Succes!’ lacht ze en hangt op. vaag? Soms komt dat blonde haar nog wel eens van pas. Nou ja soms? Meestal! Lachend huppel ik door de hotel kamer. Waar ik vandaag trouwens uit moest vertrekken. Als ik er aan denk ben ik meteen verveeld. Daarom loop ik naar een terrasje. Waar ik rustig plaats neem en een spelletje ga spelen op mijn mobiel. Ik krijg het niet uitgespeeld dus raak nogal geïrriteerd. ‘mevrouw u mag hier niet zitten zonder wat te bestellen!’ moppert een serveerder nadat ik er al haast 10 minuten zat. ‘omg ik kan niet een ergens zitten! Dit is een vrije wereld! Zoek een leven idioot! Je heb geen idee wat..’ als ik me realiseer wie ik zwart sta te maken staat de wereld even stil. Het is. Nee! ‘Jij! Laat me met rust. Je hebt mijn leven en mijn relatie met louis verpest!’ schreeuw ik tegen vince. ‘Ook leuk om jou weer te zien!’ lacht hij vrolijk. Ik staar hem kwaad aan. Zijn lach verdwijnt meteen. Vince kijkt me schuldig aan. ‘Sorry ik wist niet dat ik je zoveel pijn had gedaan!’ verontschuldigt hij zich. ‘Je hebt de beste relatie uit mijn leven verpest hoe kan ik je dat ooit vergeten druiloor!´ zeg ik. ´Misschien wel als ik je niall help vinden!´ grinnikt hij. ik kijk hem verbaast aan. Het eerste wat me te binnen schiet is; Hoe weet hij dat ik niall zoek? Wat! Weet hij waar niall is? Hoe dat? ‘Weer je dat dan?’ vraag ik al een stuk kalmer. Hij knikt. Ik slik. Er loopt een traan over mijn wang ookal had ik hem nog zo geprobeerd te bedwingen. Zou ik niall dan eindelijk vinden? Mijn excuses aan kunnen bieden? En hopen dat hij me vergeeft? Ik geef vince een knuffel en leg mijn hoofd op zijn schouder. ‘Maar ik zeg het alleen als je met louis ga praten.’ Fluistert vince. O nee! Dat wil ik niet eens. Ik hoopte dat achter me te kunnen laten. En hoe kan ik hem ooit nog vertrouwen na alles wat hij me heeft aangedaan! ‘Voor niall! en geen een andere reden!’ stem ik na lang aarzelen toch in.

Als vince dan eindelijk klaar is met werken neemt hij me mee naar zijn huis. Dat wonder boven wonder precies eruit zag zoals ik had verwacht. Een grote rotzooi! Daar liggen vieze sokken van 2 weken geleden en voor mijn neus heeft de pizzabezorger gedacht dat vince de pizza van de vloer at! Echt goor! ‘Uhmm? Vince ik weet niet wat ik hiervan moet denken maar het lijkt hier wel een vuilnisbelt!’ zeg ik terwijl ik een hand door mijn haar haal. ‘Het spijt me! Ik ben nu eenmaal niet het schone type’ verontschuldigd hij zich. Niet dat dat mijn indruk over hem veranderde! Ik vond het nogal een slecht excuus. Ik begon een beetje te twijfelen over of ik hier wel wou slapen. En was bang waar ik moest gaan slapen. Dat kon niet veel goeds zijn. het leek wel of vince mijn gedachte kon lezen want direct daarna liet hij me zien waar ik sliep. Het was eigenlijk zijn slaapkamer. maar hij zou op de bank slapen. Ook hier was ik het liefst weggerend. Het dekbed mocht aardig verschoond worden en aan de muur te zien was geel het nieuwe wit! En de geur was ook niet te harde. Ik moest er maar het beste van nemen. Ookal was dat “beste” ver te zoeken. Vince zetten mijn tas in de kamer en stelde voor louis in te lichten dat we morgen kwamen. Dat was ik haast vergeten. Ik moest met louis gaan praten. Maar waar over. Ik had met hem gepraat. En aangezien dat niet goed afliep, kan dit ook niet veel worden. ‘Hey lou! Hoe is het. Ja goed en met jou. Raad is? Morgen heb ik iemand voor je! Nee geen stripper! Romy! Nee ik maak geen grapje! Ja dan zie ik je morgen! Dag!’ hoor ik vince tegen louis zeggen. ‘Slecht als hij gelijk de indruk heeft dat je een stripper meeneemt’ lach ik. ‘Kan ik het helpen dat ik het meeste geld uitgeef aan strippers en alcohol’ zucht hij. ‘Misschien kun je er verandering in brengen. Je maakt zo niet de beste indruk weet je!’ leg ik uit. vince knikt voorzichtig. ‘Zou je het achterwegen kunne laten?’ vraag ik hem. ‘Kun jij niall dan vergeten!’ roept hij opeens. ‘Nee natuurlijk niet, ik hou van hem!’ antwoord ik kwaad. ‘Dan moet je mij ook niet z’n stomme vragen stellen!’ zegt vince nors. Nou dit word nog gezellig! Ik plof op de stoffige bank en zet mijn mobiel aan. 10 gemiste oproepen van mijn moeder. En een bericht van pia! Nou laten die ook nog wat van zich horen! Ik lees het bericht dat zegt; hey romy. Ontwijk je ons? Ik hoor niks meer van je! Volgens de jongens was je in Nederland! En nu we aan je moeder vragen waar je zit ben je opeens uit het niets verdwenen. Niall hoeft je echt niet meer! Je hebt hem teveel pijn gedaan! hij verdient veel beter dan dit! Gr. Pia en maja. geschokt wis ik het bericht. Dat wil ik nooit meer zien. Dat mijn 2 beste vriendinnen me dit aandoen. Maar waarom? Ik heb ze niks misdaan! Of wel? Was weglopen van mijn problemen dan toch niet het slimste idee? Had ik moeten blijven! Dat weet ik bijna zeker! Maar waarom ging ik? ik voel me echt een watje. Niall verdient me inderdaad niet. Hij verdient beter. Waarom zou ik nog terug gaan. Ik kan beter nu nog vertrekken en alles vergeten. Ik maak toch alleen maar fouten. Ik doe helemaal niks goed. Hoeveel ik ook om hem geef! Niall verdient mij niet. Ik ben het slechtste wat hem ooit is over komen en dat heeft hij gemerkt ook.


Niall p.o.v.

Ik schuifel naar de keuken. Ik moet stil zijn want iedereen slaapt. Ik werp mijn blik op de klok. 3 uur. Ik schenk een kop koffie in en druk de tv aan. Yes voetbal! Vol spanning kijk ik toe. als mijn favoriete team dan eindelijk een goal maakt spring zo enthousiast op dat mijn kop koffie op de vloer valt. Daar gaat mam niet blij mee zijn! gelukkig hebben we geen tapijt en heb ik het snel schoon gemaakt. Ik spoel de doek uit en hang hem buiten op het droogrek. Ik wandel weer naar de woonkamer en kijk de wedstrijd zonder meer koffie te morsen af. Jammer genoeg verloren ze. Maar omdat ik halverwege inslaap viel heb ik het niet meer meegekregen. ‘Nialltje word is wakker!’ fluistert mij moeder ’s morgens als ze het ontbijt klaar heeft. Ik sta nog maar half wakker op en probeer mijn weg naar de eetkamer te begaan. En ja hoor daar struikel ik over de drempel van de deur en beland met mijn achterhoofd op het bijzettafeltje. Ik weet niet wat het was. Maar alles leek ineens vervangen te worden. ik herinnerde me niks meer. Alleen de basis dingen nog. Wie mijn ouders waren, wie ik was, waar ik woonde. Maar ik herinnerde me voor de rest niks meer. Ik kon me niet eens meer herinneren dat ik was gevallen! Helemaal in paniek sta ik op. ‘Mam! Wat is er net gebeurd?’ vraag ik met een trillerige stem. ‘Je viel meer niet?’ stelt ze me gerust en geeft me een kus op mijn achterhoofd. Dat maakte niet veel goed. Voorzichtig ging ik aan tafel zitten. Op de muur hing een foto van greg en een vrouw. ‘Mam? Wie is die vrouw?’ vraag ik terwijl ik naar de foto wijs. ‘Dat is denise! Doe niet zo stom!’ antwoord ze een beetje verward. ‘Ken ik niet’ zeg ik hoofdschuddend en smeer een boterham. Ik heb mijn moeder me nog nooit zo geschokt aan zien kijken. Ze wist dat er iets niet klopte dus haalde ze mijn vader erbij. Als ze hem alles had uitgelegd hoor ik hem zeggen; ‘Niall, blijf rustig! Wie is one direction?’. Ik kijk hem vragend aan. ‘Weet ik veel!’ lach ik. mijn moeder slaat een hand voor haar mond. Moest ik ze dan kennen ofzo? Want ik had serieus geen idee wie one direction was! Ik neem een hap uit mijn boterham en denk nog eens goed na. Maar de naam zegt me echt niks. Mijn moeder fluistert wat in mijn vaders oor. ‘Maar dat wil ik hem helemaal niet vragen!’ hoor ik hem zeggen. Toch loopt hij naar me toe en vraagt; ‘Wie is romy?’. Nog zo iets vaags! Ik ken al die mensen toch niet! Ik haal mijn schouders op en prop de rest van mijn boterham naar binnen. Als die op is gaap ik een keer en loop naar boven om me om te kleden. Ik hoor mijn ouders beneden zachtjes overleggen. Het klinkt zoals: “het is zover en wat nu! We moeten er maar het beste van maken. En wat als hij vragen gaat stellen? Gewoon ontkennen!”. Ik trek me er niks van aan en bekijk mijn telefoon. Waar mijn broer als achtergrond verschijnt. Ik ga door mijn foto’s waar ik allemaal vreemde mensen tussen vind. Vooral foto’s van 4 jongens en een meisje. Ik delete de foto’s waar ik de mensen niet van ken en speel wat muziek. Opeens hoor ik een liedje dat best lekker klinkt. Toch weet ik het niet thuis te brengen. “One direction – last first kiss” staat er. Daar heb je die one direction! Nog steeds kon ik je niet vertellen wie one direction was. Nou ja alleen dat het een boyband was. Ik zet de muziek af en ga op bed liggen. Nog steeds denkend aan die one direction. Wie zijn dat? En waarom zou ik ze moeten kennen? Was ik fan ofzo? Ik begin te lachen. Een jongen die gek is op een boyband! Ja ik denk het ook! met een lach op mijn gezicht trek ik wat anders aan. Best een komisch idee. Ik en een boyband! Ik zie het verband niet. Ik schenk er geen aandacht aan en wis alles wat met one direction te maken had. *gaap*. Ben nog steeds moe. Voorzichtig zak ik achterover op bed en val in slaap.



Romy p.o.v.

Als vince de deur openmaakt is het zover. Ik zal met louis moeten gaan praten. Ik slik. Haal diep adem en wijs vince naar de deur. Hij opent hem. Ik heb geen idee wat ik aan moet gaan treffen. Moedig stap ik naar binnen. Daar zit hij. op de bank. Helemaal verwaarloosd voor zich uit te staren. Hij ziet er vreselijk uit. niet geschoren. Vieze kleding. Zijn haar staat recht op zijn hoofd. wat is er met hem gebeurd. Als ik achter me kijk zie ik vince vertrekken. Shit! ‘L-Lou¬-Louis?’ zeg ik voorzichtig. Hij kijkt op en zwaait naar me. Ik zwaai terug. ‘Kom zitten!’ bied hij aan. Twijfelend ga ik naast hem zitten. ‘Lou? Wat is er gebeurd? Dat je er zo uitziet?’ vraag ik na een hele tijd stilte. ‘Jij ging weg!’ antwoord hij. ik schud mijn hoofd en zeg; ‘Lou je weet heel goed waarom ik ging!’. Hij knikt. Zijn ogen worden nat. ‘Lou niet huilen!’ dring ik aan. Maar ik ben te laat. Dikke tranen rollen over zijn wangen. Heeft hij het er dan zo moeilijk mee? ‘Nee louis! Jij hebt dit ook niet verdient! Stop met huilen! Ik wil je weer blij zien!’ zeg ik terwijl ik de tranen van zijn gezicht af veeg. Louis staat op en loopt naar de keuken tafel. ‘Denk je echt dat je hier zomaar binnen kunt lopen. Me troosten. En dat ik hier dan weer vrolijk ga zijn!’ verzet hij zich. ‘n-n-nee’ stotter ik. ‘Wat ik heb gedaan. Daar ben ik niet trots op. ik heb mijn leven verpest. niemand mag me meer. sinds dat ik liam aan de telefoon had. Heeft geen van de jongens me nog gesproken. Ik voel me vreselijk’. ‘En dat is mijn schuld!’ vul ik louis nog aan. ‘Ja grotendeels wel ja! Maar dat doe je niet expres!’ zucht hij. het is stil. Lang, voor zeker 5 minuten. ‘Hier… ik kan er niet naar kijken! Ik blijf zo alleen nog maar aan jou denken’ zegt louis om de stillte op te vullen en duwt me de oorbellen in mijn handen. Die oorbellen die ik een jaar geleden hem terug had gegeven. ‘ Louis? Voel je nog steeds iets voor me?’ hij knikt maar het gaat zo moeizaam alsof hij het eigenlijk niet toe wil geven.

Reacties: