FanFic.nl

Zelloween [3-Shot]

One

Hier stond ik dan. Alleen. En ik wist, uit verhalen, uit ervaring, dat deze tijd van de maand voor veel mensen werd gezien als de tijd van de dood. De tijd van angst, monsters, demonen en weet-ik-het-wat voor dingen. Voor mij was het heel simpel; voor mij was het voedertijd.
De schaduwen die de stinkende steeg over mijn lichaam heenwierpen, waren perfect. Het maakte het voor mij mogelijk om van A naar B te komen, zonder opgemerkt te worden. Niet dat er dan heel veel zou gebeuren, mensen zouden hooguit flauwvallen. Niet omdat ze nog nooit iemand zoals ik hadden gezien, want technisch gezien leek ik gewoon op een mens. Alleen dan oogverblindend knap.
En ja. Dat liet mensen wel eens flauwvallen. Letterlijk.
Ik haalde diep adem, gewoon voor het principe, en stak mijn hoofd om de hoek. Het licht van de volle maan scheen op mijn glinsterende huid wat het zelfs een beetje deed tintelen. Mijn ogen scanden de straat en enkele kinderen belden aan bij de deuren in lieve kostuums, verkleed als pompoenen, spoken of mummies. Of Dracula. Of Frankenstein. Elk jaar verbaasde ik me weer over de verscheidenheid die kinderen op zich nog hadden en elk jaar weer verbaasde ik me over de heerlijke smaak van hun vloeibare ik. Meestal had ik het niet zo op vers, niet zo op mensenlevens nemen en al helemaal niet zo op de woedende preken die ik dan kreeg van mijn Schepper. Maar vandaag was het anders, vandaag was het Halloween, beter bekend bij onze soort als het Offerfeest.
Net op het moment dat de deur open werd gedaan en de kinderen zoiets schreeuwden als
‘’Snoep of je leven!’’ verplaatste ik me naar de overkant. Mijn lichaam drukte ik tegen de muur aan, in de schaduwen. Ik spitste mijn ultrasonische oren – ik hoorde zoveel meer dan de gemiddelde mens- maar niemand had iets gezien. Ze graaiden snoep uit de bakken, gromden wat en belden bij de volgende deur aan.
Mooi.
Zonder nog enige aandacht te schenken aan de schooiende kinderen sloop ik verder de steeg in. Ik wist precies waar ik heen moest, want ik ging elk jaar naar dezelfde plek. Rustgevend, mooi en vol met heerlijke geuren. Ja, precies. Het lokale park.
Alsof het niets was schoot ik de steeg uit, een nieuwe steeg in en klom ik via een verdwaalde vuilnisbak op het dak van een gebouw waarin een koffietent huisde. Vroeger kwam ik daar regelmatig, bij dit tentje, met mijn vrienden. Vroeger. Niet dat ik veel meer wist van mijn vorige leven, slechts enkele elementen, maar het was in ieder geval een hel geweest. Niet dat gedoemd zijn tot mensenbloed drinken veel beter was, maar hé. Ik werd niet meer uitgescholden.
De dakpannen maakten nauwelijks geluid onder mijn zwarte gympen en in de glinstering van de volle maan verplaatste ik me over de daken, tot dat ik aankwam waar ik wilde zijn. Op mijn hurken zat ik op een huis – of kroeg, ik wist het niet – en staarde ik naar het fonkelende gras. De houten picknickbankjes waren zo ver ik kon zien leeg en over de schelpenpaadjes liep niemand. Dat was goed, want het was ook nog geen twaalf uur. Om twaalf uur kwamen er altijd groepen jongeren langs, jongeren die uit gingen of gewoon even lekker wat gingen drinken. Het was Halloween, wat moesten ze ook anders doen? Helaas voor hen was er altijd één de lul en als ik op dreef was twee. Of drie.
Ik keek nog even om me heen, de straten door, maar zoals altijd was dit deel van de woonwijk aardig rustig en leeg. Ik grijnsde tevreden, liet me van het gebouw zakken en rende de straat over. De eerste de beste boom die ik tegen het lijf liep klom ik omhoog, waar ik tussen zijn takken en bladeren schuilhield. En nu was het enkel afwachten.
Mijn gedachten dwaalden langzaam af naar de rest van onze Clan. Iedereen was vanavond op pad, behalve onze Schepper. Zij hield de wacht. Hielden, eigenlijk, wat ze was nooit alleen. Ik kan me niet meer herinneren dat ik haar tegen het lijf liep, in mijn mensenjaren, maar ik kan me nog wel herinneren wat haar stem in mijn oor fluisterde voordat ze me Veranderde.
‘’Je zult nooit meer dezelfde mislukkeling zijn.’’ Haar fluistering galmde door mijn hoofd, liet mijn binnenste kriebelen. Ik had me niet verzet, totaal niet. Ik had er geen reden toe, denk ik. En als ik dat wel had gehad, had ik haar toch nooit aangekund. Vrouw of niet, ze was minstens tien keer zo sterk als dat ik toen was. Dat kan ik nu niet meer zeggen, want ik ben een stuk jonger dan zij, hoewel je het niet kunt zien aan onze gezichten. Ze zag er nog steeds uit als 28, al was ze waarschijnlijk al in de driehonderdjaar. Niet dat het uitmaakte, ik mocht haar en daar ging het om.
Mijn gedachtenbubbel werd verbroken door een sterke, zoete geur dat wel iets weghad van bloemen. Het was de Rode Geur die mijn neus binnendrong en me deed watertanden. Bijna letterlijk. Ik spitste mijn oren en luisterde naar wat ze zei, ondertussen het park af scannend met mijn zicht om haar te vinden.
‘’…Nee. Dat kun je niet maken! Niet vanavond.’’ Haar stem was als die van een engel en ik kroop iets verder de tak op om te kijken of ze wel echt was. Haar geur was in ieder geval zo echt dat ik me moest inhouden niet direct op haar af te rennen.
Nee. Dat zou alles verpesten.
Ze begon te lopen. Langzaam, dat wel, maar ze kwam mijn kant op. Als ik een hart had gehad, bonkte die op dit moment in mijn keel zodat ik hem uit kon spugen. Haar geur werd sterker, maakte me gek en ik moest moeite doen niet uit de boom te donderen.
Maar zodra ze dichterbij was knapte er iets in me.
‘’Oké. Dan niet! Doei.’’ Met een hatelijk gebaar hing ze haar telefoon op en stopte deze in haar heuptasje, waarna ze haar lichtblonde haren over haar schouder gooide en met haar felblauwe ogen naar het vijvertje in het midden van het park staarde. Ik keek hoe ze ernaartoe liep, plaats nam op het nabije bankje en daar stilletjes bleef zitten. Had ze ruzie? Mijn instinct schreeuwde naar me, schreeuwde naar haar geur en verlangde naar haar Rode smaak.
Alleen. Ik kon het niet.
Langzaam en geruisloos liet ik me uit te boom zakken en liep ik naar haar toe. Ik durfde niet te ademen, omdat haar geur me gek zou maken. Gestoord, krankzinnig. Er was iets met dit meisje en ik zou er hoe dan ook achter komen wat.

Reacties: