Hoofdcategorieën
Home » One Direction » Fake... [AF!] » 11
Fake... [AF!]
11
May POV:
Edward komt de keuken binnen. ‘Bedankt May, dat ruikt heerlijk!’ Hij geeft me een zacht, teder kusje op mijn wang. Ik moet me inhouden om niet te gaan rillen. Hij mag niks merken. Hij knuffelt me.
‘Ik hou van je.’ Gadver, gadver, gadver! Hij is zo’n kwal. Boos ruk ik me los. ‘Je hebt me laten zitten met het eten.’ Verbaasd kijkt hij me aan, dan word hij boos. ‘Dus?! Boeit mij dat!’ Mijn mond valt open van woede. ‘Pardon?!’ gil ik. Hij kijkt me aan, zijn ogen flikkeren. Met een stap staat hij voor me en hij zoent me. Alle weerstand vloeit uit mijn lichaam. Ik ben vergeten wat ik wilde zeggen. Mijn woede is verdwenen. Ik weet wat hij allemaal doet, ik weet dat hij ene Perrie lekker vind, maar het maakt me niks meer uit, niet nu. De zoen is overweldigend. Ik sla mijn armen om hem heen. Hij grinnikt en trekt zich los. ‘Wat wilde je ook alweer zeggen?’ ik schud mijn hoofd. ‘Ik weet het niet meer.’ Met de rug van zijn hand strijkt hij langs mijn wang. ‘Braaf zo.’ Hij draait zich om en loopt weg. ‘Ik zal vanavond niet thuis zijn!’ roept hij nog, dan is hij verdwenen. Langzaam ga ik op een stoel zitten. What the hell did just happened? Ik schud mijn hoofd, zodra ik weer helder ben sta ik op.
Harry, ik moet Harry wat eten brengen. Snel pak ik een zakje en stop er wat boterhammen en koekjes in. Zodra ik klaar ben sta ik op en loop ik naar buiten. Het is koud en ik ril.
Na een tijdje kom ik bij de bunker aan. Voorzichtig open ik de deur en gluur naar binnen, het is leeg.
Met een zwaai gooi ik de deur open, geen Harry. Mijn adem gaat van regelmatig naar onregelmatig.
Mijn benen worden slap en ik zak in elkaar. Oh nee, oh nee, oh nee. Dadelijk is het te laat, dadelijk heeft hij Harry al vermoord of zo!
Zo snel als ik kan spring ik op en loop ik naar buiten. ‘Harry? HARRY!’ roep ik zo hard als ik kan.
Even blijf ik stil, geen antwoord. ‘HARRY!’ probeer ik nog eens. Weer blijf ik even stil, maar weer komt er geen antwoord. Waar is hij? Dan klinkt er een ijselijke gil door het bos.
Edward POV:
Ik loop de keuken uit, het huis door en stap uiteindelijk weer in m’n auto. Harry moet maar even een nacht doorbrengen in het bos. Ik moet terug, voordat de Louis de jongens weet over te halen dat ik niet de echt Harry ben. Snel trap ik het gaspedaal in en de auto schiet vooruit. Mijn gedachtes schieten naar Louis. Hij is te slim, hij heeft me door. Pech gehad, mijn plan moet doorgaan.
Harry’s leven moet worden verwoest. Alles waar hij van houd, moet worden verwoest, vernietigd tot kleine stukjes. Grimmig rijd ik door de straten van London. Waar is die domme club?
Als de lichten van de club opdoemen zucht ik opgelucht. Ik parkeer de auto op dezelfde plek en loop naar de club. Ik stap naar binnen en meng me meteen onder de mensen. Het is druk, iets waar ik totaal niet van hou. Zweterige lijven duwen tegen me aan, een dronk meisje dringt zich aan me op.
Resoluut schuif ik haar van me af. Ik kijk op en kijk recht in de blauwe ogen van Louis. Hij kijkt me vreemd aan en ik vloek inwendig. Dat is dus niet wat Harry normaal doet. Shit.
Louis loopt op me af en trekt me mee naar een rustiger plekje.
‘Wij moeten praten.’ Zegt hij fel.
Harry Styles POV:
De geur van chloroform dringt mijn neus binnen. Het stinkt en ik wil me verzetten, maar mijn spieren worden slap. Wanhopig probeer ik mijn ogen open te houden, maar het lukt niet. Ze vallen langzaam dicht en ik zak weg naar andere werelden…
Hamers beuken in mijn hoofd, tenminste, zo voelt het. Voorzichtig open ik mijn ogen. Het is donker en sterren glinsteren in de lucht…wacht wat? Ik zat toch in een bunker? Verschrikt ga ik rechtop zitten. Langzaam wennen mijn ogen aan het donker en kan ik vormen onderscheiden. Ik zie bomen, struiken, maar geen bunker. Heeft die *piep* me nu gewoon in het bos achtergelaten?! Wat een klootzak! Woest wil ik opstaan, dan pas voel ik de touwen die in mijn vlees snijden. Auw.
Ik wiebel mijn tenen, gelukkig lukt dat wel. Dan beweeg ik mijn vingers, ook dat lukt. Een tijdje blijf ik stil zitten, niet wetend wat te doen. Langzaam beweeg ik weer wat, mijn kont slaapt. En dat is geen pretje, dat kan ik je vertellen. Plots dringt een geluidje tot me door. Volledig verstijft luister ik.
Het klinkt als iets dat door het bos sluipt. Mijn adem wordt gejaagder en het geluid komt dichterbij.
Takjes kraken en gesnuffel weerklinkt. Mijn ademhaling gaat nog gejaagder en met grote, gierende halen adem ik in en uit. Ik scan de struiken, dan stopt mijn adem van schrik. Vanonder de struiken staren twee glinsterende kraalogen me aan. Ik open mijn mond en stoot een ijselijke gil uit.
Reacties:
Nee, nee, nee geen wolf
wolven zijn mijn favo dieren (ik ben een beetje raar i know) dus doe me dit NIET aan
xXxXxXx wolflover
numnum. een hond?? een verdwaalde hond?? en verwilderde hond?? idk. zie het vanzelf. haha.
snel verder
Ik ben erg melig, ik kan dus slecht inleven bij serieuze verhalen, maar dit is pakkend!!!! <33