FanFic.nl

Stand alones

♥ || Magic

Haar vingers voelden warm aan. Warmer dan die van hem, maar niet zo dusdanig dat zij het koud kreeg. Integendeel, ze voelde zich er alleen maar beter op. Hij kon het zien aan haar gezicht, aan haar twinkelende ogen en scheve lach. Het was fijn, zo samen.
‘’Weet je zeker dat je het wilt?’’ vroeg hij met een lachje, terwijl ze samen de Grote Zaal uitliepen. Het meisje knikte en streek een krul uit haar gezicht.
‘’Het is wel tegen de regels… Maar het is ook leerzaam.’’ Hij grinnikte, schudde zijn hoofd en trok haar mee door de grote, massieve deuren die toegang gaven tot de kleine Binnenplaats. Het was er rustig, want de meeste leerlingen van Zweinsteins Hogeschool voor Hekserij en Hokus-Pokus zaten te genieten van hun avondmaal. De koele lucht sloeg hen om het gezicht en de laatste zonnestralen priemden tussen de weinige wolken door. Ze streelden hun gezicht en twee glimlachen vormden zich om hun lippen.
‘’En je weet zeker waar het is?’’ vroeg ze, terwijl we de Binnenplaats overstaken richting de grote brug die toegang gaf tot een enorm grasveld, waarachter het verboden bos lag. De blonde jongen knikte naar haar, maar in haar ogen was enige ontevredenheid af te lezen. Hij zweeg, trok haar mee en hoopte stiekem dat ze onderweg niet af zou haken. Het bleef Hermelien, het meisje dat zich altijd aan de regels hield. Tenminste, als ze niet met Harry en Ron optrok, die nogal vaak in de problemen kwamen. Heel erg vaak.
Zodra ze bij de enorme brug waren die wel wat weg had van de London Bridge, hielden ze even stil. Het aanzicht was prachtig, bijna magisch. Zonnestralen wierpen een lichtoranje gloed over de balustrades heen en voor enkele seconden had Niall de neiging erop te gaan staan en naar beneden te springen, de diepte in.
Hij deed het niet.
‘’Wat is er?’’ vroeg Hermelien aan hem, een bezorgde frons sierde haar gezicht. De jongen glimlachte, schudde zijn hoofd en blikte weer op het prachtige aanzicht van de brug.
‘’Het is zo mooi,’’ fluisterde hij, waarop Hermelien hem zachtjes in zijn hand kneep. Hij streek met zijn hand door zijn blonde manen heen, bleef nog even stilstaan en vervolgde toen hun weg naar de plaats van bestemming. Enthousiasme en spanning nam met elke stap toe, het was niet zo heel ver meer. Het grasveld over, het bos in en dan nog zo’n drie minuten lopen.
Mits ze Malik en zijn groep niet tegenkwamen.
Ze waren bijna de brug over, toen Hermelien abrupt stopte en zo ook Niall tegenhield. Met opgetrokken wenkbrauw keek hij haar aan, waarna hij haar blik naar voren volgde.
O shit, speaking of witch.
Ze zaten zo’n tien meter voor de uitgang van de brug, alle drie op een steen. Twijfelend bleven beiden staan, niet in staat zich te bedenken of ze de confrontatie aan wilden gaan of niet. Niall keek opzij, twee diepbruine ogen vonden zijn blik.
‘’Wat kan ons hen eigenlijk verrekken?’’ fluisterde ze naar hem, waarop hij zijn schouders ophaalde. Hij wist het niet, maar echt zin in een duel had de jongen ook niet. Maar om die drie sukkels zijn toverkunstje te laten verpesten – nee.
‘’Eropaf.’’ Hermelien knikte instemmend, waarna hij haar meetrok richting de stenen cirkel waar de jongens zaten. Nonchalant liepen ze hand in hand over het grindpad, dat vlak langs de drie Zwadderaars liep. Toen ze er al bijna voorbij waren, hoorde hij opeens de hatelijke stem van hun leider in zijn rug brandden, waardoor zijn nekharen recht overeind gingen staan. Hij liet Hermelien los en samen draaiden ze zich om, hen venijnig aankijkend.
‘’Zo, zo, zo. Wat moeten de tortelduifjes hier? Moeten jullie niet al naar bedje toe?’’ De andere twee jongens die naast hem stonden begonnen als op commando te lachen en Niall rolde met zijn ogen.
‘’Niks beters te verzinnen Zayn? Valt me van je tegen.’’ Een bespottelijke lach kwam uit de getinte jongen zijn keel zetten en met een hatelijk gebaar streek hij door zijn korte, zwarte haren. Zijn donkerbruine ogen keken Niall en Hermelien hatelijk aan en voor enkele seconden dacht Niall dat hij zijn mond zou houden en ze weer weg konden lopen.
Maar Korzel trok zijn bek open.
‘’Laat dat grut toch, ’t is je niet eens waard Zayn,’’ fluisterde hij zachtjes, waarop Niall een grinnik niet in kon houden.
Had hij beter wel kunnen doen.
Met een vijandige grom greep Zayn zijn toverstaf, gevolgd door zijn twee handlangers. Niall en Hermelien volgden zijn voorbeeld en stokken werden op elkaar gericht.
‘’Lekker sneu, drie tegen twee,’’ snauwde Hermelien bij het zien van Zayn’s gemene grijns. Deze stootte een hoog gelach uit en keek het meisje hatelijk aan.
‘’Drie tegen één, zul je bedoelen. Jij bent maar een modderbloedje.’’
‘’Dat neem je terug!’’ brulde Niall. Hij pikte het echt niet als hij haar zo noemde, het betekende niets anders als onrein bloed en als er iemand goor was, was hij het wel. Arrogante kwal. Zayn schudde echter langzaam zijn hoofd, keek opzij naar zijn andere vriend die haastig zijn krullen uit zijn gezicht streek.
‘’We pakken ze.’’ Nog geen seconde later spoot er een knalrode flits door de lucht. Als automatisch doken Niall en Hermelien aan de kant, waardoord de spreuk tegen een steen aanvloog en uitelkaar spatte. Zayn gromde gemeen, hief zijn stok opnieuw maar Niall was sneller.
‘’Expelliarmus!’’ Een witte bol van licht vloog door de rug en raakte Korzel’s stok, zodat deze uit zijn hand vloog. Sierlijk ving Niall hem op, knipoogte naar de dikke jongen, waarna Hermelien een rode flits op hem afstuurde. Ze raakte hem vol in zijn buik, waardoor hij twee meter achteruit vloog en op de grond bleef liggen. Zo snel als hij kon vuurde Niall dezelfde spreuk op de jongen met de krullen af, maar deze verdedigde zichzelf met een blauw, lichtgevend schild. Zachtjes vloekenk dook Niall opzij voor een nieuwe vonkenregen, waarna hij zijn staf hief en een licht bol op Zayn afvuurde. Deze dook opzij, vuurde een groene flits op Niall af.
‘’Paralitis!’’ Hermelien’s spreuk vloog door de lucht en raakte de andere jongen vol in zijn borst, waardoor deze ook naar achteren vloog en naast zijn vriend kwam te liggen.
‘’Stelletje sukkels!’’ schreeuwde Zayn naar zijn aanhang, maar hij maakte geen schijn van kans meer. Vloekend liet hij zijn stok zakken en spuugde hij op de grond.
‘’Ik krijg jullie nog wel,’’ snoof hij, waarna hij naar zijn twee kamerraden liep, tegen ze aantrapte en hen vervolgens mee sleurde, weg bij Niall en Hermelien.
‘’Ben je oké?’’ Niall draaide zich om naar zijn meisje, pakte haar vast en nam haar in zijn armen.
‘’Ja. Het voelde zo goed.’’ Verbaasd duwde Niall zich een stukje van haar af en keek hij haar aan. Ze haalde haar schouders op en glimlachte.
‘’Die Harry verdiende mijn spreuk.’’ Niall begon te lachen en knuffelde haar opnieuw, waarna hij haar hand nam en haar verder meetrok. Ze moest en zal zien wat hij in petto had, al werd het langzaam donker. Hij zette het op een lopen en trok een tegensputterende Hermelien mee.
‘’Waar gaan we – Niall!’’ De jongen lachte naar haar, trok haar mee naar rechts, het bos in. De zonnestralen wurmden zich nog zwakjes door de groene bladeren heen en voor enkele seconden voelde hij zich betoverd door de schoonheid van het bos.
‘’Mooi he?’’ Hij knikte, gaf het meisje een kusje op haar wang en trok haar mee, verder het bos in. Ze zigzagden tussen de bomen door en sprongen over de dikke wortels van de hoge eiken. Bijna waren ze er, bijna. Hij kon niet wachten haar gezicht te zien, ook al waren ze nu wel in overtreding.
Het bos was verboden na het Avondmaal.
‘’Niall, zijn we er bijna? Straks wordt het donker en… ooooooooh.’’ Met open mond staarde ze voor zich uit. Haar vingers omklemden die van Niall steviger en de jongen kon zijn stralende glimlach niet verbergen. Voorzichtig liet hij even haar hand los, liep naar voren en bukte zich. Hij plukte de drie prachtige, bloedrode rozen en draaide zich weer om naar het meisje, die hem met tranen in haar ogen aankeek. Hij rijkte haar de rozen aan en een kleine traan verliet haar ooghoek.
‘’Dit… Dit is… Zo mooi. Oh, Niall!’’ Ze vloog hem om zijn nek, waardoor hij moeite moest doen zijn evenwicht te bewaren. Zodra ze hem losliet, pakte ze de rozen van hem aan en drukte ze zachtjes onder haar neus.
‘’Heerlijk,’’ fluisterde ze, waarna ze de jongen met twinkelende ogen aankeek. Rozen waren enorm bijzonder op Zweinstein – ze groeiden vrijwel nergens. En hij had er drie voor haar gevonden.
Hij had ze mee willen nemen, maar door de magie van de schoonheid van het bos leek dit hem een beter plan. En hij had gelijk.
‘’Ik hou van je,’’ fluisterde hij zachtjes, waarop zij lief naar hem glimlachte.
‘’Je bent zo lief. Ik hou ook van jou.’’ Ze sloeg haar arm om zijn nek heen en drukte haar zachte lippen vederlicht op de zijne, wetend dat hij altijd bij haar zou blijven.
Altijd.

You, you’ve got this spell on me.
I don’t know what to believe.
Kissed me once now I can’t breathe,
‘Cause everything you do is magic.

Reacties: