FanFic.nl

broken mirrors

You have the questions, I have the answers

We bleven elkaar aanstaren, minutenlang. Beide geschokt. Hij, vanwege mijn lichaam. Ik, omdat hij mijn lichaam ziet. Hij deed zijn mond open, maar deed hem gelijk weer dicht. Een traan rolde over zijn wang, terwijl hij zijn hoofd langzaam heen en weer schudde. De tranen begonnen ook over mijn wangen te stromen. Ik stond versteend aan de grond, niet wetend wat te doen. Nog nooit had ik mezelf nooit zo geschaamd. Dit hoefde hij niet te weten, dit hoefde niemand te weten. Het zou alleen maar een last voor ze zijn. Ze zouden hun best niet meer kunnen doen, en zouden uiteindelijk hun fans kwijtraken... door mij. Nu is het te laat, nu is er al iemand die het weet. En straks, straks weten ze het alle vijf.. Louis benen begonnen zich langzaam naar me toe te bewegen. Hij kwam dichter bij mij staan, pakte mijn hand vast.. Hij sloeg zijn arm om me heen en trok me in een knuffel, of ik nu wou of niet. Hij begon zachtjes tegen me te fluisteren.
'You need help.' Zijn engelachtige stem klonk gebroken. 'En ik weet wie je kan helpen.' Hij maakte zich los en keek me aan. Een glimlach sierde mijn gezicht. Maakte hem ook aan het glimlachen. Hij boog zich een beetje naar voren, en gaf me een klein kusje op mijn neus. Het zou goed komen, het zou eindelijk goed komen! Hoe lang het nog zou duren, wist ik niet. Maar ik wist wel dat het goed moest komen. Louis liep naar het bed, en liet zich zakken op het bed. Hij klopte op de lege plek naast hem. Ik ging op de aangewezen plek zitten. Nu zou hij mijn pols gaan verbinden, maar in plaats daarvan pakte hij mijn arm boven de wonden vast en keek me ernstig aan.
'Beloof me dat je het nooit meer doet?' Zijn stem klonk serieus. 'I promise.' Ik meende het, ik wou het nooit meer doen. Het zou niet makkelijk zijn, maar ik wou het nooit meer meemaken. 'Pinky-promise?' Hij stak zijn pink naar mij op. 'Pinky-promise.' Ik haakte mijn pink in die van hem.
Zijn vinger gleed voorzichtig over mijn wonden. Ze begonnen te prikken, mijn hele onderarm begon te prikken. Snel verbond hij mijn arm.
Ik zocht mijn trui weer op, en trok hem aan. De andere vier hoefden het niet te weten, misschien dat ze het wel ooit zouden zien of merken. Ik liep achter Louis aan de trap af. Een zee van geuren kwam mijn neusholte binnen, ik wist wat er aan de hand was. Het was etenstijd. Ook heerste er een aangename warmte. Ik stroopte de mouwen van mijn trui op. Gek genoeg schaamde ik me er niet voor, het enige waar ik me nog voor schaamde was mijn Anorexia. En aangezien ik in hetzelfde huis als Niall moest eten, zou dat misschien een uur mijn, en Louis, geheim blijven. Ik liep naar de keuken en trok een stoel, naast Louis, naar achteren. Mijn ogen volgden de hand van Liam, die mijn bord volschepte met spaghetti. Het enige waar ik op leefde waren flesjes water, en misschien één keer in de week een droge boterham. Hulpzoekend keek ik naar Louis. Het enige wat hij deed was zijn wenkbrauwen omhoog trekken. Ik pakte mijn vork en besloot wat doelloos rond te gaan prikken in de spaghetti. Ik voelde me heel erg ongemakkelijk, en schaamde me dood. Niall keek me vragend aan. Snel schepte ik met mijn vork een klein beetje van mijn bord en stopte het in mijn mond. Zoals ik al verwachtte kreeg ik kots neigingen. vijf paar ogen staarde me vragend aan. Ik deed mijn best om mijn ongekauwde spaghetti in mijn mond te houden, met weinig succes. Ik schoof de stoel naar achteren en liep met een vaartje naar het toilet, om het vervolgens uit te spugen. Ik spoelde door en liep weer naar de keuken. Zocht in de kastjes naar een glas en vulde het met water. Ik draaide me om en zag opnieuw vijf paar ogen naar me staren. Na een minutenlange ongemakkelijke stilte, besloot Liam hem te verbreken.
'What's wrong?' Hij bekeek me goed en wees daarna naar het verband. 'En wat is dat?' Een diepe zucht rolde over mijn lippen, terwijl ik Louis aankeek voor hulp. Hij knikte als teken dat ik ze kon vertrouwen. Ik staarde naar de grond, niet goed wetend hoe ik het moest zeggen. Nog een zucht rolde over mijn lippen. Ik staarde weer naar de jongens.
'Ik heb Anorexia.'

Reacties:

1 2

fallinlove zei op 5 sep 2013 - 14:46:
O MY... Snel verder lezen

menepen zei op 26 mei 2013 - 0:49:
Melding

lienke zei op 20 mei 2013 - 13:40:
Omg ze heeft hulp nodig gelukkig kan ze de jongens vertrouwen xxx!!

ZaynLoveMe zei op 19 mei 2013 - 22:45:
Meldingg??

Faylinn zei op 19 mei 2013 - 10:15:
Wooow... dr jongend gaan har vast wel helpen. dat kan niet anders.
als je hulp zoekt dan word je vanzelf geholpen...
loveitttxx
snel verder