FanFic.nl

Kamer 427

18.

De zaal was helder verlicht door tientallen tl-buizen aan het plafond. Her en der stonden tafeltjes, elk met twee stoeltjes en de bekende uitrusting erop. Harry hoefde niet met zijn ogen te knipperen om te weten hoe laat het was. Om te weten wat voor dag het was. Eén en drie kwart. Nummer zeven. Hij hoorde Zayn naast zich zachtjes grinniken, ondanks zijn pijn. Of was het medicijn al aan het werken?
Langzaam stroomde het hele vertrek vol. De gevangenen bleven in groepjes van hun eigen kleur. Die groepjes op zichzelf stonden allemaal kriskras door elkaar, waardoor er een kleurrijk mozaïek van rood, geel, groen, blauw en wit ontstond. De haar- en huidskleuren maakten het geheel nog bonter en Harry vond het bijna jammer dat hij het niet van bovenaf kon bekijken.
Het mozaïek was mogelijk omdat de gevangenen altijd willekeurig werden opgeroepen, zodat niemand kon vluchten. Er was geen volgorde, geen regelmaat. Er waren geen aparte tafels voor geel of groen of rood of wit of blauw.
‘Zeg maar dag tegen je geliefde krulletjes!’ hoorde Harry een stem roepen, terwijl hij een hand door zijn haar voelde gaan. Nialls gelach klonk in zijn oren en twee tellen later zag hij een hoofd met blond haar naast zich verschijnen. Harry trok een pruillip, maar zijn ogen stonden relatief vrolijk.
‘Jij bent ook opgewekt voor iemand met zoveel pijn,’ vond Niall.
Harry haalde zijn schouders op.
‘Heb je er iets tegen?’ vroeg de blonde jongen onmiddellijk, terwijl hij zich naar Harry toeboog zodat hij kon fluisteren. Opnieuw haalde Harry zijn schouders op. Niall gaf hem een stomp tegen zijn bovenarm. ‘Ik meen het, man. Als jij iets hebt, kan ik ook weer op pad ’s nachts.’
‘Je bent zeker vergeten dat Tonia je gedumpt heeft?’ grinnikte Liam, die plotseling vanuit het niets opdook.
‘Wat?’
‘Nee, ik pikte je laatste paar woorden op. Dus ik dacht: Zayn en Harry hebben je vast geïnspireerd. Je vergat alleen even dat ze je niet meer moet.’
Niall haalde beduusd zijn schouders op. ‘Nou, misschien, maar daar ging het ook niet om. Harry heeft iets tegen de pijn,’ fluisterde hij Liam toe.
‘Anders schreeuw je het even van de daken,’ verweet Zayn hem. Hij had natuurlijk geen zin in nog een behandeling met de zweep.
‘Nee, maar even serieus!’ siste Niall enthousiast. ‘Ik meen het, hoor. Kijk dan,’ en zonder pardon trok hij Harry’s overall aan de achterkant naar achteren. Er was genoeg ruimte vrij tussen diens nek en de stof, om het kledingstuk voorbij de schouderbladen te trekken – Harry hield niet van strakke kleding en de bovenste twee knoopjes van zijn overall stonden altijd open. Meestal liet het personeel hem zijn gang gaan.
‘Jezus,’ hoorde hij Niall ontzet fluisteren. ‘Harry, dit is nog erger dan ik dacht. Ik weet niet wat het is dat je veroverd hebt, maar het is echt wonderspul. Liam, moet je kijken!’ Liam wierp een nieuwsgierige blik op Harry’s rug, zei verder niets.
‘Vijf zweepslagen,’ lichtte Niall toe, toen er geen reactie kwam.
‘Wanneer?’
‘Vannacht.’
‘Wat?’
‘Precies, wondermiddel dus,’ sprak Niall en de grijns op zijn gezicht doorklonk in zijn stem. Hij vond het heerlijk om gelijk te krijgen. Verwonderd liet hij zijn vingers over de plek net onder Harry’s rechterschouderblad glijden, waar de afgelopen nacht nog een snijwond had gezeten. ‘Zeg, Harry, wij mogen toch zeker ook wel een keertje wat lenen?’
‘Denk je niet dat het op zou vallen?’ sputterde Harry voorzichtig tegen.
‘Niet als we het niet te vaak doen. Ah, kom op, alsjeblieft! Ik ben al zolang niet meer van mijn kamer geweest omdat ik waarschijnlijk tussen de tien en de vijftien uitkom en daar heb ik vrij weinig behoefte aan.’ Voor de zoveelste keer vroeg Harry zich af hoe het kon dat alle andere jongens er een heel nachtleven op nahielden, terwijl hij het nooit ook maar vermoed had. Hij was er altijd vanuit gegaan dat iedereen ’s nachts sliep, of er op zijn minst een poging toe deed. Dat het geschreeuw ’s nachts afkomstig was van degenen die mentaal niet stabiel genoeg waren om het donker aan te kunnen. Blijkbaar niet.
‘Kijk, Niall, als puntje bij paaltje komt, weet je heel goed dat ik je niet zou laten stikken. Maar je moet er geen gewoonte van maken. Ik kan er ook voor in de problemen komen, en dan hebben we geen oplossing meer. Ik kan moeilijk nog een flesje tevoorschijn toveren.’
‘Ja, hoe kom je er eigenlijk aan?’
Harry opende zijn mond om iets te zeggen, realiseerde zich dat hij geen idee had wat de meest geloofwaardige leugen was die hij op het moment kon bedenken, sloot zijn mond weer. Opnieuw opende hij hem, nog steeds zonder een antwoord te hebben bedacht.
Tot zijn grote opluchting kwam er precies op dat moment een nieuwe gesprekspartner het gesprek binnen vallen: ‘Zo dan, jij vond de nacht alleen niet genoeg en eigent je ook de dag maar toe?’ Harry kon de stem niet meteen plaatsen. Geërgerd vanwege de beschouwende opmerking trok hij zijn overall terug zoals hij hoorde en om zichzelf een houding te geven, knoopte hij zelfs het één na bovenste knoopje dicht. Zijn ogen spoten vuur toen hij opkeek naar degene die de schertsende opmerking had gemaakt en hij zag recht in de ogen van Dave. Ze lachten.
‘Je hoeft niet te doen alsof je preuts bent, hoor. Ik weet dat je altijd twee knoopjes open hebt staan.’
‘Je – wat?’ vroeg Harry ontdaan. Dave grinnikte. ‘Ja, kijk, ik zit toch al op geel, dus ik verkrachten wie of wat ik wil.’
‘Dat lukt je niet,’ sprak Harry zachtjes.
‘Oh nee?’
‘Dave, we hoeven de hele geschiedenis niet nog een keer te horen,’ kwam Liam tussen beiden. ‘We weten dat je tot van alles en nog wat in staat bent, maar we weten net zo goed dat je Harry niets aan zou doen.’
‘Oh, maar dat joch is zo hormonaal dat ‘ie waarschijnlijk gewoon vrijwillig mee zou gaan.’
‘Helemaal niet!’ protesteerde Harry.
‘Vertel mij dan eens waarom Niall je hier ongegeneerd uit stond te kleden?’
Harry staarde de jongen alleen maar aan. Zijn ogen waren een mengeling tussen groen en bruin: heel licht bruin en een vonkje groen aan de zijkanten. De pupillen waren klein vanwege de grote hoeveelheid licht en ze staarden ongenadeloos in de ogen van de jongen ertegenover.
Harry haalde zijn schouders op.
‘Niets mis mee, hoor,’ glimlachte Dave hem toe. Zijn haar was blond. Geelblond, niet witblond. Zijn wenkbrauwen ook en zijn huid had van zichzelf een lichtbruine tint, maar niet zoals bij mensen die van zichzelf een getinte huid hadden. Waarschijnlijk was hij afkomstig van een rijke familie en was er ergens een genmanipulatie toegepast, waardoor hij permanent zongebruind was. Zulke dingen waren intussen vast mogelijk in de rijkere kringen. Een koude rilling liep over Harry’s rug terwijl hij zich realiseerde dat Dave eigenlijk best wel knap was. En rijk. En gevaarlijk. Een nog koudere rilling volgde toen hij zich realiseerde dat hij geen flauw idee had waarom de jongen in de gevangenis beland was. Wat zag Liam in hemelsnaam in die gozer? ‘Toen ik nog op groen zat, deden ze op rood aan ruilhandel. Tim van 342 was bijzonder goed. Ik zie hem nog wel eens lopen, en ik kan me niet voorstellen dat ‘ie gestopt is. In principe ruilt ‘ie voor bijna alles, tot je bijzondere eisen gaat stellen, maar dat zijn dingen die waarschijnlijk überhaupt nooit opgekomen zijn in jouw onschuldige gedachten. In ieder geval - als je maatjes hier je niet kunnen bevredigen, moet je hem misschien een keer opzoeken.’
Harry voelde zich beledigd.
Hij had het idee dat Dave hem openbaar voor paal zette.
Hij had zelfs het gevoel dat de jongen wist dat hij bij Louis geslapen had. Geslapen. Meer was er niet gebeurd. En ja, hij moest tegenover zichzelf toegeven dat hij het helemaal niet erg gevonden had dat Louis hem gemasseerd had, of Zayn hem omhelsd, of zelfs dat Niall zijn overall naar beneden had getrokken, maar wat Dave deed, ging echt te ver. Harry voelde zich aangevallen, bedreigd, uitgelachen. En voor hij wist wat hij deed, haalde hij uit en plantte zijn vuist zich genadeloos tegen Daves kaak.

Reacties: