FanFic.nl

Friends or more...|| Louis Tomlinson [Afgerond]

Hoofdstuk 31

Silvanita POV
Het is ondertussen al 20 juni. De zon schijnt en het is heerlijk warm buiten, maar toch heb ik het koud. Louis is nog steeds niet bijgekomen en ik kan het niet meer aan. De jongens proberen me echt wel te steunen, maar ik mis hém. Ik mis zijn aanrakingen, zijn zoenen.
Voor de zoveelste keer rijden we naar het ziekenhuis. Niall en Harry zitten naast me en houden ieder een hand vast. Ik zucht diep. ‘Jongens, ik kan dit niet meer.’ Harry en Niall geven me een kneepje in mijn handen. ‘misschien moeten we het maar beëindigen. ‘ Ze kijken me geschokt aan.
‘Je bedoelt..’ begint Harry en ik knik. ‘Hem dood laten gaan.’ Ze houden allemaal hun adem in.
‘Ik meen het jongens. Als hij vandaag niet ontwaakt laten we hem doodgaan.’
Eén moment zitten ze stil, doodstil. Dan knikken ze. ‘Je hebt gelijk.’ Zegt Zayn.
Dankbaar glimlach ik naar hem, dan zijn we bij het ziekenhuis. Helaas hebben de paparazzi een paar weken geleden achterhaald waar hij ligt, nu liggen ze elke dag hier op de stoep.
We hebben gelukkig toestemming gekregen om via een achteringang het ziekenhuis te betreden, dus ze hebben nog geen foto van ons kunnen maken. Louis is verplaatst naar een kamer met uitzicht op de hal van het ziekenhuis, zodat ze niet van buitenaf een foto kunnen maken.
We rijden om het ziekenhuis heen en lopen dan zo snel mogelijk naar binnen.
Met z’n vijven lopen we naar de lift. Nerveus wacht ik op de inmiddels zo bekende pling.
Als hij heeft geklonken stap ik uit, de jongens lopen achter me aan. Ik loop rechtstreeks naar Louis’ kamer en ga naar binnen. ‘Goeiemorgen Lou.’ Zeg ik bedeesd. Zijn vingers bewegen.
Ik ga op de stoel naast zijn bed zitten, de jongens verspreiden zich over de andere stoelen.
Snel schraap ik mijn keel, dan begin ik te praten. ‘Dit wordt een kort bezoek, Lou. Ik ga je verlaten. Als je vandaag niet wakker word, dan laten we je inslapen. Het duurt al te lang en ik mis je. Ik kan het niet aan. Ik kan niet wachten totdat je wakker word. Het is beter om je lot te weten.’ Ik kijk om naar de jongens, ze knikken. Vanmorgen tijdens het ontbijt heb ik ze al verteld dat we deze keer maar kort in het ziekenhuis zouden blijven, nu weten ze waarom.
‘Ik ga met de jongens mee, Lou. Zij zullen me helpen en accepteren. Dit is je laatste kans. Alsjeblieft, Lou. Kom terug.’
Een traan loopt uit mijn ooghoek en ik sta op. ‘Kom jongens, we gaan.’ Geruisloos staan ze op.
Op het moment dat we de deur uit willen lopen krast een stem door de kamer.
‘Niet weggaan, Silvanita.’
Ik knijp mijn ogen dicht. Is dit echt? Laat het echt zijn. Langzaam, met mijn ogen dicht draai ik me om. De stem krast weer door de kamer. Het is de stem van iemand die al heel lang niet meer heeft gesproken. ‘Ik hou van je, Silvanita.’ De tranen beginnen te stromen en ik open mijn ogen.
Als eerste vallen de jongens mij op. Met een grote lach op hun gezicht staan ze om het bed.
Langzaam verplaats ik mijn blik naar de jongen op het bed. Zijn hand is lichtjes opgetild en zijn blauwe ogen staan smekend. ‘Kom terug.’ Ik knik bedeesd, het kwartje valt en ik begin te grijnzen.
‘LOUIS!’ gil ik blij, opgelucht. Met snelle stappen loop ik naar het bed. Blij zak ik op de stoel en grijp zijn hand.
Ik begin zacht te huilen. ‘Louis.’ snik ik. Ik leg mijn hoofd op zijn buik en snik het uit. Alles komt er weer uit. De angst, het verdriet, de onzekerheid. Er komt iemand aangelopen. Waarschijnlijk aangetrokken door het lawaai. ‘Hij is wakker!’ roept ze uit. Ik draai me om en kijk recht in het gezicht van Bettie. ‘Inderdaad.’ Ze lacht. ‘Ik ga een dokter halen.’ Ik knik en draai me weer naar Louis. Een lichte glimlach ligt om zijn lippen. ‘Hey.’ Zegt hij droog. Ik begin te grinniken en al gauw lachen we allemaal. ‘Ik ben zo bij, Louis. Ik heb je gemist.’ Zeg ik met een lach om mijn lippen.
Hij lacht ook, maar dan vertrekt zijn gezicht van de pijn. Ik raak in paniek en mijn handen fladderen onbeholpen boven zijn lichaam. ‘Wat Wat? Heb je pijn? Wat moet ik doen?!’
Als snel lacht hij weer. ‘Maak je geen zorgen, het litteken stak wat.’ Ik stop meteen en laat mijn hoofd hangen. ‘Ja, ik ken dat wel.’ Fluister ik zacht. Langzaam til ik mijn hoofd weer op. Met grote ogen kijkt hij me aan. ‘Wat?’
Snel schud ik mijn hoofd. ‘Niks, niks.’ Iemand tikt ongeduldig op de grond.
Geïrriteerd kijk ik op, het is Zayn. ‘Mogen wij misschien ook even?’ grinnikend knik ik en sta op.De jongens komen wat dichterbij. ‘Ik ben zo blij dat je wakker bent.’ Zegt Niall.
‘Ja, we hebben je gemist bro.’ Zegt Zayn. Harry en Liam knikken en Louis lacht. ‘Ik heb jullie ook gemist guys.’ Voorzichtig geven ze hem een knuffel en ik kijk vertederd toe.
Zo’n band als zij hebben, die vind je bijna nergens.
‘Hmhm.’ Ik kijk om en Bettie staat samen met een dokter in de deuropening. We stappen bij het bed vandaan en laten de dokter erbij. Hij doet wat testjes en kijkt Louis dan verbaasd aan.
‘Je bent kerngezond, jongeman. Zoiets heb ik nog nooit gezien bij iemand die net uit een coma komt.’
We grinniken en de dokter kijkt even op zijn lijstje. ‘Als het aan mij ligt mag je naar huis.’
Louis zet grote ogen op. ‘Echt?!’ de dokter knikt. ‘Je zal het nog wel rustig aan moeten doen in verband met het litteken. Dat zal de eerste weken nog wel wat kunnen steken.’ Louis knikt en ik kijk hem blij aan. ‘Je mag naar huis.’ We beginnen te juichen. ‘Hebben jullie misschien wat kleding? Ik denk namelijk niet dat ik in een ziekenhuis pyjama naar buiten kan.’ Ik grinnik en pak een tas uit de kast. ‘Hier.’ Die tas hadden we in zijn kamer gezet. Er zaten schone kleren en schoenen in. Voor het geval hij ontwaakte.
‘Wij zullen buiten wachten.’ Zegt Zayn. Louis knikt en we lopen naar buiten.

Reacties: