FanFic.nl

This ain't lust, I know this is love~Harry E. Styles

01.Waking up

"Emma!" Geschrokken werd ik wakker door drie luide slagen op de deur.
"We’re going to an interview! Get dressed and clean up the living room!" Klonk een bekende stem van op de gang en met een vluchtige blik opzij bevestigde ik m’n vermoeden dat ik alleen in het grote bed lag. Met een zucht sloot ik m’n ogen en ik kneep even zacht in m’n hand om te controleren of ik wel echt wakker was. Louis’ woorden drongen langzaam tot me door en de tranen begonnen geruisloos over m'n wangen te stromen. Ik had me namelijk net nog in een perfecte droom bevonden en om zo abrupt weer in de realiteit getrokken te worden deed pijn.
"Emma?!" Ik schudde m’n hoofd, ik wou niet antwoorden. Louis hoefde niet te weten hoe zwak ik was. M'n verdriet, m’n pijn… Ik had ze al die tijd al goed weten te verstoppen voor de jongens. Ik bewaarde zulke dingen voor op momenten als deze, momenten waarop ik alleen was. Zo stil mogelijk ging ik op m'n rug liggen en ik luisterde aandachtig of er nog iets te horen was. Er leek niemand meer op de gang te zijn, maar pas wanneer ik Louis’ voetstappen op de trap hoorde, durfde ik weer voluit adem te halen.
“Er ist nicht mehr hier…”, probeerde ik mezelf gerust te stellen, maar voor ik er erg in had verlieten de eerste snikken alweer m'n mond. Ik ging huilend rechtop zitten en ik probeerde furieus de tranen uit m’n ogen te wrijven. Het mocht niet baten, ze bleven komen en verslagen ging ik dan maar op zoek naar m’n notitieboekje. Wanneer ik dat eindelijk gevonden had, haalde ik de pen ervan tussen. Met bevende hand zette ik twee kruisjes bij gisteren en verstrooid streek ik met mijn hand over het dekbed. Ik bladerde bedenkelijk een paar pagina's terug en na enige tijd kon ik het eindelijk opbrengen om mezelf wat te kalmeren. Voor nog wat meer afleiding las ik de regels van m'n eigen boekje nog eens door.

x: Geen slagen
xx: Blauwe plekken
xxx: Er kwam bloed bij kijken
o: ik herinner het me niet meer

Opgelucht haalde ik adem. Ik was namelijk reeds drie dagen na elkaar niet hoger gegaan dan twee kruisjes. Fronsend staarde ik naar de bruine deur die nog stevig dicht zat. Misschien word ik het gewoon? Of waren het de jongens die nu voorzichtiger met me om gingen? Het eerste was al zeker niet mogelijk, die pijn was namelijk iets wat nooit zou wennen. Het tweede kon eigenlijk even min. Sinds ik hier was, was namelijk al vaak genoeg gebleken dat mijn welzijn het laatst van hun zorgen leek te zijn. Ik voelde dat ik stilaan genoeg gekalmeerd was om uit bed te komen en ik 'verstopte' m'n boekje weer in het nachtkastje. Ik wreef eens over de blauwe plek op m’n linkerarm en voorzichtig, om m’n net genezen knie niet te forceren, stond ik op. Voor ik de veilige en geborgen muren van m'n kamertje verliet, haalde ik nog eens diep adem zoals ik dat elke ochtend deed. Bij de eerste stap op de gang, voelde ik me meteen onveilig en benauwd, maar ik verdrong dat gevoel. Er was niemand meer in het huis, ik hoorde de auto wegrijden en met die geruststelling ging ik op zoek naar wat kleren om aan te trekken. Zoals gewoonlijk begon ik die procedure bij de badkamer waar ik grondig door de vuile was keek. Al snel vond ik wat ik zocht, namelijk een verfrommeld streepjes T-shirt van Louis. Even later vond ik ook een trainingsbroek van Harry. Ik haalde m’n schouders op, er lichtelijk van overtuigd dat ik toch niks beters zou vinden. Eens ik terug rechtop ging staan, negeerde ik Niall z’n pull waarop zich nog steeds enkele bloedspatten bevonden. Mijn bloedspatten… Ik stond er niet te lang bij stil en behendig smeet ik het shirt en de broek over m’n schouder. Daarna vervolgde ik m’n zoektocht in de slaapkamer van Liam. Eén van z'n boxershorts zou mij wel van dienst zijn vandaag en ook mijn eigen kleren lagen bij de zijne. Niet dat 'mijn kleren' zo veel inhield. Bh's waren eigenlijk het enige wat hier echt van mij was... Ik kleedde me snel om en voor ik naar beneden ging, wierp ik in de badkamer nog een vluchtige blik in de spiegel. Een zucht verliet m'n lippen toen ik zag dat m'n blauwe oog van vorige week nog steeds niet helemaal geheeld was.
"Waarom duurt het zo lang?" mompelde ik tegen me zelf en piekerend smeerde ik er wat zalf aan. Ik kuiste m'n handen af voor ik met twee treden te gelijk de trap af rende.

Reacties:

Malikaa zei op 19 mei 2013 - 20:44:
Wauw, heftig.... Maar wel heel mooi geschreven!!
Melding bij het volgende hoofdstuk??
xXx