FanFic.nl

poison

17

Niet veel later stonden ze allemaal in de inkomhal van het St Holisto.
Teddy had geprotesteerd toen de drie Potter kinderen mee wouden gaan maar hij hield er al snel mee op toen hij zich bedacht dat als hij hen niet mee nam ze wel een manier zouden vinden om er toch te komen, en dan waren ze geheel zonder bescherming.
Er stonden al enkele schouwers klaar terwijl eentje een bleke heler bij de schouders vast hield.
‘Wat is hier aan de hand? Ik heb helemaal niets gedaan.’ Riep de vrouw paniekerig.
‘Dat maken wij wel uit. Waar is het lichaam van Harry Potter?’
‘Nou…Gewoon op zijn kamer. Zijn vrouw is bij hem om afscheid te nemen. En een van zijn schoonzussen is er ook bij als ik me niet vergis.’
‘Toon het.’ Siste Teddy met de hand op zijn staf.
De vrouw sprak hem niet tegen en ging de mannen voor.
De kinderen werden naar achteren gedrongen, veilig tussen Rolf en Luna in.
Albus voelde zijn hart in zijn keel bonken en zijn handen trilden vreselijk.
Een stevige hand greep zijn hand troostend beet.
‘Nu komt alles goed, het is gelukt, broertje.’ Lachte James hem troostend toe.
‘En dat hebben we samen weten te volbrengen, wie had dat ooit kunnen denken?’
‘Misschien maakten we vroeger wel erg vaak ruzie, wat denk je er van. Gaan we in de toekomst nog meer samen werken?’
Als antwoord stak Albus zijn hand op en werd de belofte bezegeld met een stevige high five.
‘Nou hier is het. Antwoorde de heler nerveus terwijl ze op de deur klopte.
Er kwam geen antwoord, ook niet na nog twee keer steviger op de deur te hebben gebonkt.
‘Wat is hier aan de hand?’ Mompelde de vrouw duidelijk verbaast maar nog voor ze de deur kon openen hield Teddy haar tegen.
Met een handgebaar maande hij de kinderen en hun begeleiders aan om op een veilige afstand te gaan staan terwijl hij samen met een andere schouwer post vatte aan beide kanten van de deur terwijl een derde schouwer met een zwaai van zijn staf de deur opende en meteen sprongen de twee de kamer in om eventuele aanvallen af te slaan.
Wat Teddy daar zag tartte echt alle verbeelding, zowel Ginny als Hermelien lagen gekneveld op de grond en het bed in het midden van de kamer was leeg.
‘Wat is hier gebeurt?’ Riep hij geschrokken terwijl hij meteen bij Ginny neer knielde om haar los te maken.
‘Ze kwamen zo snel, ik zag het gewoon niet aankomen. Ze hebben Harry zijn lichaam mee genomen!’ Huilde ze terwijl ze over haar hele lichaam rilde.
‘Wie? Wie waren ze?’
‘Die directeur en een van de helers!’ Riep Hermelien in haar plaats. ‘Wat is dit? Waarom stelen ze nu een lichaam?’
‘Er is een grote kans dat Harry misschien nog wel in leven is. Klinkt gek maar de andere moeten jullie meer uitleggen.’
Toen richtte hij zich tot de heler die bijna flauw leek te vallen.
‘Heb je hier ergens een platte grond?’
‘Die kan ik wel bezorgen?’
‘Goed, mannen verspreid jullie over het hele gebouw en vergeet vooral geen versterking op te roepen. We moeten hen vinden, koste wat het kost.’




Ginny en Hermelien luisterden naar het verhaal maar de betekenis leek niet tot hen door te dringen.
‘Waarom? Wat denkt die kerel er nu mee te bereiken? Dit is toch te gek voor woorden?’ Riep Hermelien nog steeds van streek. ‘Je bedoelt…Harry leeft dus nog?’
Ginny ’s gezicht leek een roller Coster van emotie ’s te zijn, hoop, verbazing, angst.
‘En wij stonden gewoon aan zijn zijde. We hadden hem kunnen beschermen.’ Riep ze gefrustreerd terwijl ze recht sprong en nerveus begon te ijsberen.
‘Ik moet iets doen. We moeten de anderen helpen.’
‘Niets van!’ Riep Hermelien voor Ginny naar buiten kon lopen. ‘Teddy heeft alles onder controle, en straks zal ook Ron hier zijn. Samen zullen die twee hen wel kunnen tegen houden.’
Niemand zag Albus voor wie de spanning allemaal even te veel werd en naar buiten liep.
Hoe konden ze het weten? Hoe konden ze weten dat ze er achter gekomen waren? Ze waren meteen met hun informatie naar de mensen geweest die ze volledig konden vertrouwen. Zou…?Nee, het kon niet dat een van hen een verrader was. Dat wou hij niet geloven.
Hij was zo diep in gedachten verzonken dat hij het bijna te laat hoorde.
‘Is de kust veilig?’
‘Ik denk het wel, ze hebben zich over het hospitaal verspreid maar niemand weet dat er ook een geheime gang was.’
De directeur! Albus wist het wel zeker, het was die directeur.
Voorzichtig liep hij op het geluid af en verdoken tussen enkele planten zag hij de mannen met een zwevende brancard tussen hen in.
Pa! Teddy was te ver weg.
Haastig sloop hij terug naar de kamer.
‘Ma, ik weet waar ze zijn!’

Reacties: