FanFic.nl

Where are the prisoners?

Where are the prisoners? Deel 5 (49-60)

TROY
Ik word uit de auto gehaald en meegenomen. Ik hoor de sheriff met Murdock praten.
"Ik had het moeten weten dat Face zo dom is, maar nu kan ik hem eindelijk gebruiken," denk ik. “Het is misschien wel gemeen, maar dat kan me op dit moment niets schelen.”
Dan lopen we naar binnen en word ik meteen door een paar bewakers meegenomen en naar een verhoorkamer gebracht waar mijn blinddoek af gaat. Ik moet mijn verhaal vertellen.
"U moet Templeton Peck hebben, niet mij. Hij zette me onder dwang en als ik niet naar hem zou luisteren zou hij me ombrengen. Hij heeft dat ongeluk van de sheriff veroorzaakt," zeg ik.
Maar dan komt B.A. binnen die het wel heeft gehoord en vertelt wat er echt gebeurd is. Ook Templeton moet tegen me getuigen. Of zal hij het juist doen voor mij?
"U zult vandaag nog voorgeleid worden en u zult van ons een advocaat krijgen toegewezen," zegt de man.
Daarna wordt ik meegenomen door een aantal bewakers en sluiten ze me op in een cel.
"Daar zit ik dan vanwege die stommiteit met Face. Het is allemaal zijn schuld dat ik hier zit," zeg ik.

B.A.
Terwijl Sheriff Sheldon en Murdock, verkleed als zijn deputy, Troy aangeven zitten Hannibal en ik in de Van met nog steeds Dave en Mike op de achterbank. Als Frank en Murdock naar buiten komen start ik de motor en vraag aan Hannibal waar we deze maffialui naar toe brengen.
"Wie zijn er altijd op zoek naar de maffia? geeft hij als wedervraag.
"De FBI?" gok ik.
Hannibal knikt alleen maar en stapt uit om met Sheldon te overleggen. Murdock rijdt weer voorop en niet veel later staan we voor een groot gebouw van de FBI. Het is er druk, allerlei mensen lopen in en uit.

SHERIFF
Tot mijn verbazing heeft het A-team niet alleen Troy bij zich, maar liggen er nog twee andere mannen vastgebonden in de Van.
"Wat wil je met hen doen?" vraag ik aan Hannibal.
"Zorgen dat zij niet meer voor onze voeten lopen, want we hebben nog meer van die slijmballen op te ruimen," antwoordt hij.
"Kom maar mee, daar hebben we hier ook nog wel een plekje voor."
Ik wijs Murdock de weg naar het districtskantoor van de FBI en ga naar binnen. Bij de balie vraag ik of ik de lijst van gezochte maffialieden mag zien. Ik weet alleen de voornamen van de mannen in de Van, maar nu ik hun gezichten heb gezien, kan ik ze wel herkennen op foto's. Ik blader een aantal lijsten door en kom eerst Mike tegen. Zijn bijnaam is The Gentleman, omdat hij heel hulpvaardig is. In het dagelijks leven luistert hij naar de naam Michaël Romano. Enkele bladzijden verder kom ik de kop van Dave tegen, weliswaar met een ander kapsel, maar ik herken hem toch. Dave alias The Nose wordt al langer gezocht, zie ik.
Ik ga terug naar de balie en geef door dat ik enkele maffialui heb ingerekend en ze hier af kom leveren. Een man in pak komt me halen, laat me mijn verhaal doen en laat een paar stevige agenten opdraven. Om Hannibal, Murdock en B.A. niet in gevaar te brengen hebben we afgesproken dat ze Mike en Dave in de sheriffauto zullen zetten. Ik loop met de agenten naar buiten en sta even stil op de stoep, zogenaamd om m'n zonnebril even op te zetten. Dat is het afgesproken teken voor het team, zodat ze weten wanneer ik naar de auto toe kom. De agenten halen Mike en Dave uit de auto en voeren hen af naar een cel in het FBI-gebouw, waar ze later verhoort zullen worden. Ik moet nog een paar formulieren invullen en mag dan terug naar mijn district. Als ik voorzichtig achter het stuur kruip om zelf te gaan rijden, duikt Murdock naast me op en zegt dat de sheriff vandaag een privéchauffeur heeft. Dus stap ik weer uit en neem plaats op de bijrijderstoel.
Ineens komt de Van aangescheurd. Hannibal springt eruit en zegt door het open raam dat we als de gesmeerde bliksem terug naar Maggie en Face moeten, omdat daar een granaat naar binnen is gegooid.

FACE
Als Maggie heeft vertelt wat er gebeurd is, krijgen ze weer een beetje vertrouwen in me. Ik denk terug aan die ene naam. Zachtjes herhaal ik hem.
"Lesley, Lesley, Lesley, Lesley, Lesley, Lesley, Lesley, Lesley, Lesley. Ja ik weet het weer. Ik was vroeger smoorverliefd op haar."
"Is Lesley echt terug uit het klooster? Speciaal voor mij?" vraag ik. "Waar is ze?"
Als ze dan nog niet reageren vraag ik het nog een keer. B.A. komt bij me zitten en zegt dat we haar wel zullen zoeken en dan begint hij me vragen te stellen over vroeger zodat ik me misschien wat kan herinneren. Hij vertelt dat ik als vijfjarig jongetje al mensen voor de gek kon houden en toen ik net tiener was al achter de meisjes aan zat.
"Maar wat deed ik dan bijvoorbeeld?" vraag ik.
Dan wacht ik B.A. zijn reactie af.

B.A.
Met een flinke vaart rijden we het pad op bij Maggie. De granaat heeft een ravage aangericht. We lopen tussen hout en glasscherven door naar binnen. Maggie valt Hannibal om z'n nek. Murdock en ik zoeken Face op. Hij is gewond geraakt, maar maakt het goed. Blijkbaar heeft Murdock heel wat losge-maakt bij Face met zijn opmerking over Lesley, want hij begint erover zodra hij ons ziet.
"Hé, Faceman, wat je nog dat jullie samen op school zaten? En dat ze altijd kwam kijken als jij moest sporten? En jij ging altijd netjes naar de kerk als zij met het koor moest zingen? Weet je dat allemaal nog?"
Face luistert en kijkt me diep gravend in zijn geheugen aan. Dan komt Murdock erbij staan en geef ik m'n stoel aan hem. Wie weet krijgt Murdock met z'n maffe gejibberjabber meer los bij hem dan ik.
Ik loop naar buiten om te zoeken naar sporen. Maggie moet gevolgd zijn door iemand die wij over het hoofd hebben gezien. Of iemand heeft haar auto voorzien van een zender. Wat wij kunnen, doen anderen helaas ook, realiseer ik me met een zucht. Onder de motorkap van Maggie’s auto ziet alles er normaal uit. Dan kruip ik maar eens onder de auto. In eerste instantie zie ik niets bijzonders en besluit om aan de achterkant verder te zoeken. Als ik er bijna onderuit ben zie ik iets knipperen. Hé! Dus toch! Verstopt in de holle bumper zit een zender geplakt. Ik pak hem er meteen af en bekijk hem goed voor ik hem met één kneep van m'n hand wil vermorzelen. Net voor ik m'n hand wil dichtknijpen schiet me te binnen dat we met deze zender ook de eigenaar kunnen lokken waarheen WIJ dat willen.
“Ha, ha!”
Ik zoek Hannibal op en vertel hem wat ik vond. Hij pakt een nieuwe sigaar, neemt de zender van me aan en zoekt een rustig plekje op om een nieuw plan uit te broeden. Ik ga de schade aan het huis eens opnemen, pak een bezem om alvast op te ruimen en als het kan één en ander te repareren. De sheriff heeft na alle inspanningen van vandaag het bed, waar hij de afgelopen dagen heeft geslapen, even opgezocht en knapt een uiltje.

FACE
B.A. begint te vragen: "Hé, Faceman, weet je nog dat jullie samen op school zaten? En dat ze altijd kwam kijken als jij moest sporten? En jij ging altijd netjes naar de kerk als zij met het koor moest zingen? Weet je dat allemaal nog?"
Ik kijk hem diep gravend in mijn geheugen aan. "Dat herinner ik me ergens vaag."
Dan komt Murdock erbij staan. B.A. geeft zijn stoel aan hem en loopt weg naar buiten. Ook Murdock begint verhalen te vertellen over vroeger.
"Ik kende je al als klein jongetje, toen waren we al goede vrienden. En elke keer als jij, tot je tiende jaar, naar buiten mocht dan speelde je met mij. En je zat meestal in de problemen doordat je vaak de beurs pikte van Tim, je weet het misschien nog wel. Dat was die ene jongen die jouw steeds pestte en allemaal dingen met jou uithaalde, zoals je een keer met je hoofd in de afvalbak stoppen en ik heb je daar later uitgehaald en samen hebben we toen Tim een lesje geleerd."
Als B.A. weer binnenkomt zeg ik: "Maar jullie hebben nog niet antwoord gegeven op mijn vraag."
Dan zie ik hun sombere gezichten.
"Ze is niet terug, hè?", vraag ik terwijl de tranen over mijn wangen stromen. "Ik hou heel veel van haar. Waarom hebben jullie gezegd dat ze terug was terwijl ze dat helemaal niet is."
"Ze is echt terug," antwoord B.A. en begint dan uit te leggen.
"Denk je dat ze me nog wil zien en nog van me houdt?" vraag ik aan B.A..

MURDOCK
"Hé Big Guy zullen we anders Lesley ophalen?!" zeg ik terwijl ik hem met een verbaasd gezicht aankijk.
Dat is ook voor het eerst dat hij zich zorgen maakt om Face. Dan loopt hij op me af en wil me een mep verkopen.
"Billy, help me alsjeblieft," roep ik terwijl ik mijn tong uitsteek naar B.A..
"Zet hem neer sergeant," zegt Hannibal.
B.A. zet me met tegenzin neer en dan loop ik weer naar Face toe.
"Hé Face, vroeger konden we al goed met elkaar overweg."
Ik haal een foto uit mijn jaszak waar wij opstaan als acht jarige jongetjes samen met Lesley. Dan geef ik hem aan Faceman. "Herken je deze nog?"
"Dat zijn jij en ik samen met Lesley," zegt Face blij.
"En moet je zien: daar sta je al hand in hand met Lesley," zegt B.A. terwijl hij er ook weer bij is komen staan.

TROY
Na twee uren word ik opgehaald en naar de rechtszaal gebracht. Ook mijn advocaat is er.
"Willen de getuigen opstaan," klinkt het.
Wedden dat Face niet gaat getuigen! Daar is hij gewoon te laf voor. Ha ha ha.”
Maar op dat moment komen Face en de anderen net de rechtszaal binnengelopen en gaan zitten.
Dan klinkt de vraag nog een keer: "Willen de getuigen opstaan?"
Face en de andere getuigen staan op en moeten zweren dat ze niets anders dan de waarheid zullen vertellen.

B.A.
Murdock en ik keken elkaar aan. Tja, hoe leggen we hem dat uit?
"Nou, weet je, het zit namelijk zo..." begon ik. "Lesley is wel terug in Amerika. Maar..."
Ik keek Murdock een beetje hulpeloos aan. We moeten Face eigenlijk blij maken met een dooie mus en dat is niet leuk om te doen. Zeker niet als je weet hoeveel die vrouw voor Face betekent.
"Maar wat!?" vraagt Face dan ongeduldig. "Hou me niet voor de gek, dat kan ik er ook nog eens niet bij hebben."
Murdock neemt het over van mij.
"Lesley is terug in Amerika, maar niet in L.A. Ze is naar het grote klooster in Michigan en werkt daar nu bij een kindercentrum."
Hij zwijgt even om de boodschap bij Face te laten bezinken. Face trekt een gezicht als een boer met kiespijn, want nu zit ze bijna net zo ver weg als toen ze in Zuid-Amerika was.
"Ze heeft ons vorige week gebeld, toen jij in het ziekenhuis lag." Murdock kijkt hem verontschuldigend aan. "We wisten niet wanneer we je het zouden kunnen vertellen. Snap je?"
Ik knik bevestigend en sta er schouderschokkend bij. Face kijkt ons één voor één aan om te peilen of we de waarheid spreken.
"En toen dacht je: Laat ik het hem maar eens vertellen als ik m'n vege lijf moet redden? Hmm?"
Face maakt een beweging met z'n hoofd die zoveel wil zeggen als dat het wel heeft gewerkt en glimlacht bij de herinnering aan de rare situatie die ontstond in de tuin van Troy.

FACE
"Jullie hebben me dus de hele tijd voor de gek gehouden," zeg ik verdrietig en glimlachend tegelijk. "Ik had net de hoop gekregen dat ze me nog zag staan en dat ze was teruggekomen speciaal voor mij. Maar jullie hebben gelogen," zeg ik terwijl de tranen over mijn wangen stromen. "Omdat jullie me vertelden dat ze terug was kreeg ik het gevoel dat ze nog van me hield en was teruggekomen zodat ze verder door het leven kon gaan samen met mij. Maar ik zal wel voor altijd eenzaam blijven. En waarom heeft ze eigenlijk naar jullie gebeld?"
Dan wacht ik op hun antwoord. Ik hoor B.A. fluisteren dat ik het gelukkig nog niet door heb van de verrassing.
"Welke verrassing", zeg ik verbaasd.
Als B.A. daarna op zijn horloge kijkt zegt hij dat we naar de rechtszaal moeten, want Troy wordt voorgeleid en ik moet getuigen. Dus we springen in de Van en scheuren naar de rechtszaal toe.

AUDREY
En nu ben ik na een tijdje WEERAL in de office. Ik loop naar de keuken en begin met koffie zetten. Als ik terug de kamer inkom zie ik Murdock, BA en Hannibal tegen Face praten. Ik loop naar ze toe en geef ze allemaal een beker warme koffie. Ik krijg een paar dankbare blikken en kruip in het verste hoekje van het kantoor, in pa zijn stoel.
Van daaruit sla ik alles gade als er opeens iemand een pistool op ons richt. Hannibal geeft de sleutel van de cellenblok. De sleutels worden meegenomen en we horen dat de gevangenen worden losgemaakt. Als het weer stil is lopen we allemaal naar de deur. Ik zie nog net de Van achter de hoek verdwijnen wanneer ik buiten ben.
Ze lopen met z'n allen naar de Van en ik ben weer degene die wordt hier gelaten. Ze hebben me zelfs niet zien staan. Dan zal ik me maar nuttig maken en thuis warm eten gaan maken voor iedereen. Ik sluit de deur van de office en loop naar mijn auto.
TROY
Die stomme Face ook. Gaat hij ook nog getuigen tegen me. Ze stellen hem allemaal vragen maar op sommige weet hij geen antwoord.
"Als u dat niet meer weet, hoe weten we dan zo zeker dat u de sheriff niet wilde vermoorden in plaats van mijn cliënt," zegt mijn advocaat.
"Protest, de getuige heeft door de verdachte geheugenverlies geleden, daarom weet hij nog niet alle antwoorden op de vragen," zegt de andere advocaat.
Als Face eindelijk klaar is moet de sheriff getuigen.

FACE
Als ik klaar ben met getuigen ga ik weer zitten en kijk één keer naar Troy. Hij kijkt me aan met een blik alsof hij me ieder moment wil ombrengen. Zo kwaad is hij op me. Maar ja, nu ik er achtergekomen ben dat hij misbruik heeft gemaakt van mijn geheugenverlies ga ik hem echt niet meer helpen. Even later volgt de uitspraak.
"Wil de verdachte gaan staan."
Troy staat op.
"De verdachte krijgt 10 jaar gevangenisstraf voor poging tot moord op de sheriff.”
Dan klinkt er een tik met de hamer en is de rechtszaak voorbij.

B.A.
Als de rechtbank de naam Templeton Peck ontdekt, is het niet ondenkbaar dat ze de militaire politie waarschuwt, met het gevolg dat de MP hem op kan staan wachten na de zitting.
Onderweg naar de rechtbank verkleedt Hannibal zich, om niet herkent te worden als John Smith. Hij gaat met Face en de sheriff mee naar binnen, wij wachten buiten. Hannibal kijkt goed rond of er borden hangen met welke zaken er in welke zaal behandeld zullen worden. Als iedereen binnenzit, loopt hij even naar buiten en wisselt op de borden de zaken van twee zalen en zet met een krijtje een kruisje bij de zaal van Troy. Je weet wel, zoals je je vingers kruist als je iets belooft dat je niet van plan bent na te komen. Ondertussen houden Murdock en ik de parkeerplaats en ingang van het gerechtsgebouw in de gaten. Precies waar we al bang voor waren: daar komt een wagen van de MP het terrein op gereden. Met een verrekijker zie ik kolonel Lynch uitstappen.
"Murdock, Lynch heeft de moed blijkbaar ook nog steeds niet opgegeven. Hij stapt net uit."
Murdock wil ook even kijken en ik geef hem de verrekijker. Lynch loopt de trappen op. Murdock stapt uit en volgt hem naar binnen. Bij de balie vraagt de kolonel inderdaad naar Templeton Peck. Met een zelfvoldane grijns pakt hij een stoel bij de deur waar de zaak van Troy wordt behandeld, denkt hij tenminste.
Murdock loopt weer naar buiten en zoekt buiten naar de zaal waar Face en Hannibal WEL zitten en laat een roep van een uil horen. Binnen vangt Hannibal een bekend geluid op en grinnikt stilletjes voor zich uit. Hannibal begint kriebels te krijgen: de Jazz komt opzetten...

SHERIFF
Onderweg naar de rechtbank bel ik in de Van m'n dochter op, om te vragen of ze naar de rechtbank wil komen.
Ik heb medelijden met Face, die onzeker in de getuigenbank zit en vragen moet beantwoorden waar hij wegens zijn geheugenverlies niets op weet te zeggen. Gelukkig komt zijn advocaat hem te hulp en gelooft de rechter hem.
Als ik opgeroepen word om te getuigen vertel ik over de corruptie in mijn corps deputies, over hun samenwerking met een groep maffiosi en natuurlijk over het ongeluk dat Troy en de zijnen veroor-zaakten met de bedoeling mij om het leven te brengen. De rechter merkt met een glimlach op dat dat blijkbaar niet is gelukt en dankt me voor mijn getuigenverklaring. Net voor de rechter uitspraak doet hoor ik achter in de zaal een deur zachtjes open gaan en daar staat Audrey. Ik ben blij om haar te zien. Ze gaat op de achterste bank zitten en als de zitting afgelopen is rent ze naar me toe en vliegt me om m'n nek.
"Gefeliciteerd, pap. Die engerd kan jou niets meer doen."
Ik kijk haar ernstig aan en zeg: "En jou ook niet! Maar we zijn er nog niet, jammer genoeg. Er lopen er nog een paar rond en die miss Sheirys hebben we ook nog niet te pakken."
"Weet je wat, pa? Ik ga jullie helpen. Je hebt me al zoveel verteld over je vak, dat ik best mee kan helpen, al is het maar aan de balie en aan de telefoon, maar eigenlijk het liefst 'in het veld’."

AUDREY
Hannibal en Face komen naar ons toegelopen en we feliciteren elkaar. Hannibal vertelt in enkele woorden dat de MP in het gebouw is gesignaleerd. Hij weet niet precies wie, maar de jongens buiten hebben een waarschuwing laten horen. Hij gaat naar het toilet om op onderzoek uit te gaan. Terug in de zaal kijkt zegt hij alleen:"Lynch!"
Dan bekijkt hij mij van top tot teen, het lijkt of hij iets met me van plan is.
"Audrey, je ziet er met je donkerblauwe broekpak geschikt uit om als gerechtsgebouwmedewerkster door te gaan."
Uit een jaszak haalt hij een bordje waarop ik mijn naam kan schrijven en op mijn kleding kan spelden.
"Op de gang zit een militair met een vierkante. chagrijnige kop, die ons graag achter tralies wil zien. Die ga jij vertellen dat de zitting een uur is uitgesteld. Boven is een restaurant, waar je hem heen begeleid. In die tijd hebben wij mooi de tijd om galant te vertrekken, zie je?"
Ik knik en glimlach naar m'n vader met glimmende ogen.
"Mooi!" zegt Hannibal.
Ik trek m'n broekpak goed, recht m'n rug en zet een gerechtsgebouwgezicht op, waardig en zakelijk, en loop dan naar buiten voor m’n eerste klus.
De militair zit in een gang om de hoek. Ik loop naar hem toe en vraag of hij Kolonel Lunch is.
"Ja, mevrouw, maar het is LYNCH, niet Lunch," zegt hij als een boer met kiespijn.
"Het spijt me, meneer LYNCH. Ik heb een belangrijke mededeling voor u. De rechtszaak waarvoor u komt," wijs ik aan op het bord, "vangt een uur later aan. De rechter heeft mij gevraagd om u naar het restaurant te brengen om samen een kop koffie te drinken."
Die uitnodiging streelt het ego van de kolonel en hij gaat dan ook graag mee. Gelukkig staat het goed aangegeven waar we heen moeten lopen, anders was ik al snel uit m'n rol gevallen. In het restaurant zie ik in een hoek een lege ronde tafel staan met ‘gereserveerd’ erop. Daar breng ik de kolonel naar toe. Ik kijk even op mijn horloge en zeg dat de rechter elk moment kan arriveren. Bij de balie bestel ik koffie voor de kolonel, vraag of ze het bij hem willen brengen en maak dan dat ik weg kom. Met m'n hart in m'n keel daal ik de trap weer af en verbeter het record snellopen op hoge hakken als ik naar buiten ga.

TROY
Als de rechter de uitspraak heeft gedaan, word ik meegenomen naar een cel en opgesloten. Daar zit ik dan. Ik had me ook nooit moeten laten omkopen door Sheirys. Als ik dat niet had gedaan dan had ik hier nooit gezeten, maar ik wist hoe Sheirys dat trucje deed. Nu maar wachten tot het eindelijk etens-tijd was.

FACE
Ik kijk B.A., Hannibal, Murdock, Audrey en de sheriff verbaasd aan.
"Wie is Lynch?" vraag ik aan B.A..
Ik wacht op een antwoord, maar dat krijg ik niet omdat ze een plan aan het bedenken zijn om de man om de tuin te leiden. Audrey loopt naar buiten en zorgt ervoor dat ze Lynch naar het restaurant begeleid.
"Oké, nu gaan we," zegt Hannibal.
Dan lopen we met z'n vijven rustig de rechtszaal uit, want het zou opvallen als we de rechtszaal uit zouden rennen. Als we twee minuten buiten zijn, komt ook Audrey aanlopen. Ik kijk haar een keer verliefd aan. Maar dan heeft Hannibal een nieuw plan bedacht hoe we Sheirys te grazen kunnen nemen.
"Hannibal, straks heeft ze me door!" zeg ik angstig.
Maar B.A. komt naast me staan en legt een arm over mijn schouder.
"Face, rustig maar, ze zal je nooit verdenken omdat je geheugenverlies hebt. Als wij erheen gaan dan ziet ze meteen in dat het een plan van ons is. Je hoeft alleen maar te proberen Sheirys te verleiden en dat lukt je heus wel met dat uiterlijk van je," zegt B.A.

SHEIRYS
Ik zat stil achter mijn bureau, lusteloos hield ik de foto van Mathis en mij in mijn handen. Het ging lekker, maar niet heus. Mike en Dave dood, Kyle weg. Ik weet nog dat ik me een hoedje schrok toen dat busje ineens explodeerde. Hoe kan dat!? Een busje explodeert vast niet zomaar, het team moet er achter zitten. Ik veegde vermoeid langs mijn ogen. Het begon erop te lijken dat het team uiteindelijk toch zou winnen. Hoe goed mijn plan ook was, zij waren beter. Ik schudde verdwaasd mijn hoofd; ik was depressief. Even lekker joggen en trainen zou me wel goed doen. Zo hield ik mezelf voor. Mijn avondjapon had ik nog steeds aan. Ik trok hem uit en gooide het neer in de hoek van de kamer. Ineens een bescheiden klopje op de slaapkamerdeur. Helena.
Ze zei: 'Troy word vandaag berecht...'
Nog een klap. Ik zakte op bed neer en staarde even verdwaasd voor me uit. Helena keek een beetje angstig. Vriendelijk vroeg ik of ze nog meer info had. Ze knikte en zei toen: 'Ze hebben Face gesig-naleerd bij het team. Hij leek weer normaal.'
Ik boog mijn hoofd en dacht na. Ik zei tegen haar: 'Houd alles goed in de gaten en stuur James over anderhalf uurtje even mijn kant op. Ik ga even joggen'.
Helena knikte en liep toen zacht weg. Ik trok mijn joggingtenue aan en liep door de kast richting buiten. Ik opende de deur van de wapenkamer en toen ik ertegenaan duwde, gaf de deur niet mee. Verbaasd keek ik om het hoekje. Daar lag Kyle. Mijn hart maakte een sprongetje: ik was niet meer helemaal alleen. Ik wrong me door de kleine opening en maakte Kyle los. Hij ademde snel en wees met angstige ogen naar de granaat. Ik pakte hem en grijnsde scheef: 'Mijn beste Kyle, deze is nep.'
Kyle sloot zijn ogen en haalde diep adem. Ik haalde de tape van zijn mond en hij begon te vertellen. Ik luisterde aandachtig. Het team was goed te werk gegaan. Ik stuurde hem naar binnen voor wat eten e.d. en begon zelf aan mijn ronde. Van alles spookte door mijn hoofd, maar langzaamaan rees er een idee. Teruggekomen nam ik een douche en kleedde me aan, dit keer geen hakken en mantelpakjes, maar een zwarte broek en zwart shirt, perfect om in te vechten, te sluipen en schieten.
James kwam binnen en ik vertelde hem alles. Hij keek moeilijk. Na een klopje op de deur kwam ook Gio binnen, galant als altijd.
Hij vroeg recht op de man, euh…vrouw, af: ' Ik hoorde dat the Nose en The Gentleman er niet meer zijn? Dat is een slecht verlies, Sheirys!'
Ik knikte. Ik hield mijn gevoelens goed binnen en antwoordde koel: 'Als dat het was wat je wilde vertellen, weet ik het al. Wil je helpen het team uit te schakelen of niet?'
Gio keek veelbetekenend naar James die meteen de kamer uit liep. Gio kwam naar me toe.
'Als ik een kans bij je kan maken, wil ik je helpen. Zullen we uit eten gaan?'
Ik keek hem aan.
'Gio, ik dacht dat we vrienden waren.'
Gio keek alleen maar. Ik keek weg en dacht razendsnel na. Daarna keek ik hem koel aan.
'Als dat alles is, als je alleen dingen voor me wil doen, om... Nee, dan houdt het op. Dag Gio,' besloot ik met zachte stem.
Hij liep de kamer uit en ik zakte op bed in elkaar. De spanning was me teveel. Ik staarde naar het plafond. Mike, mijn maatje, mijn vriend, steun en toeverlaat. Ook weg…
Mijn gedachten gingen terug naar die eerste keer dat ik Mathis ontmoette. Een heerlijke man, stelde je gerust, deed of de oorlog een jongensspelletje was! Zijn blauwe ogen blonken altijd, zijn haar wilde nooit goed zitten. Zijn witte tanden blonken als hij lachte. Ik glimlachte onwillekeurig. Mathis en ik vochten side by side, we lieten elkaar nooit alleen, waren er voor elkaar, door dik en dun. Mike was er ook bij. Met z'n drieën waren we een close groepje. Als we bij elkaar waren, waren we een stil eilandje in de woelige oorlogsoceaan. Mathis, Mike en ik. Mijn koosnaampje was Sheirys, terwijl ik echt Sherri heette. En zoals te verwachten was groeide de vriendschap tussen Mathis en mij uit tot meer, een liefde voor het leven. Tot die ene dag..
Een traan gleed langs mijn wang naar beneden en maakte een natte plek op de sprei. De Viet-namezen vielen aan. Charlie was overal. Overal stonden bomen in de brand door de Napalm, we vochten ons dapper een weg erdoorheen. Om ons heen stierven soldaten. Ons groepje, Mathis, Mike en ik, was uit elkaar gerukt. Op zich niet zo verwonderlijk met al dat gewoel om ons heen. Ineens voelde ik een pijn in mijn schouder. Een kogel. Ik bond er snel een verband omheen. Ineens dook er een man naast me op. Het was een piloot verbazingwekkend genoeg. Ik keek op zijn pak: HM Murdock. Ik keek hem aan terwijl hij snel mijn wond verbond en ontsmette. We wisselden geen woord, we keken elkaar alleen maar aan. De dankbaarheid was in mijn ogen te lezen.
Ineens volgde er in het bos achter me een grote explosie. Napalm. Het hele bos stond in de brand, de grond trilde. Ik draaide me om en gilde: 'MATHIS! Mathis! Waar ben je! Mathis!'
Uit het bos kwamen allemaal soldaten. Strompelend en hinkend. Ik rende als een gek richting het bos. Ineens voelde ik dat iemand mijn arm greep. Ik draaide me om: het was die piloot. Hij schreeuwde boven de paniek uit: 'Kom mee! Kom mee! Het is te gevaarlijk!'
Ik wilde me losrukken en schreeuwde terug: 'Maar Mathis is daar! Mathis!!'
Murdock merkte dat er niets aan hielp, sloeg me bewusteloos en sleepte me naar de helikopter. Daarin kwam ik bij. Tussen allerlei gewonden en half doden. In het noodkamp werd ik verzorgd. Ik klampte iedereen aan en vroeg of ze iets wisten van Mathis of Mike. Iedereen gaf een ontkennend antwoord. De volgende dag stond die piloot aan mijn bed. Met tranen in mijn ogen keek ik hem aan.
Ik zei: 'Waarom? Waarom haalde je me weg? Ik kon Mathis niet eens helpen!'
Hij keek me aan, ook in zijn ogen stonden tranen.
Hij zei schor: 'Sherri, ik moest wel. Je kon hem niet helpen.'
Ik wendde mijn hoofd af en toen ik vijf minuten later keek, was hij weg. Wel kwam de volgende dag een zuster die zei dat ze een man hadden gevonden die naar me vroeg. In een rolstoel werd ik naar de mannenafdeling gebracht. Daar lag Mike. Hij had brandwonden, maar leefde nog. Met tranen in zijn ogen strekte hij zijn hand naar mij uit.
Ik kreunde: 'Mathis...?'
Mike schudde zijn hoofd. Ik begon geluidloos te huilen, mijn schouders schokten. Mike haalde zijn andere hand onder het dekbed uit. In zijn hand hield hij een amulet.
Hij zei moeizaam: 'Ik was erbij Mathis toen hij stierf. Hij wilde je dit geven. Hij wilde je ten huwelijk vragen, maar toen kwam Charlie, Sheirys. Ik kon hem niet helpen, ik was machteloos. Zijn laatste woord was voor jou. Hij hield van je en zal dat altijd blijven doen. Denk aan hem.'
Ik nam de amulet aan en hield hem stijf vast. Verdwaasd keerde ik terug. Ik kwam uit het ziekenhuis, kreeg het zilveren kruis en kreeg veel erkenning, evenals Mike. Maar nooit vergat ik Mathis en Murdock, die zorgde dat ik Mathis niet kon helpen. Ik ging niet naar veteranen-samenkomsten en bezocht geen musea over het onderwerp. Het was iets wat ik wilde vergeten. Ik keek naar het plafond en alles trok als een film aan me voorbij. Ik lachte en huilde tegelijk. Lang-zaam vielen mijn ogen dicht en ik droomde over de gelukkige tijd die ik samen met Mathis had gehad. Mike en Mathis waren allebei weg. Ik kon me maar beter snel bij hen voegen.

SHERIFF
Audrey loopt de zaal uit om de kolonel weg te lokken. Wat een dappere meid.
"Hannibal, ik hoop dat m'n dochter geen gevaar loopt, anders krijg je het met mij aan de stok!"
Hannibal stelt me gerust dat de kolonel niet zo'n erg slimme man is en waarschijnlijk niets in de gaten zal hebben. Dan kijkt hij op zijn horloge en vertrekt met de mannen van zijn team naar buiten. Ik loop op m'n eigen tempo het gebouw uit en ben net buiten als Audrey op haar nette schoentjes naar buiten komt snellen.
"En?" informeer ik kort en krachtig.
"Volgens mij kwam ik overtuigend over en hij liep als een mak lam met me mee. Hij vond het een hele eer om met de rechter koffie te gaan drinken." Ze trekt een quasi medelijdend gezicht. "Arme man, ik denk dat hij over een uur nog alleen aan tafel zit."
Dan pakt ze mij bij m'n arm en samen lopen we naar de Van waar de mannen van het A-team op ons wachten.
"Mag ik nu eindelijk naar huis?" vraag ik hen.
"Troy mag dan vast zitten, Frank, maar de rest loopt nog rond en miss Sheirys en haar mannetjes zijn ook nog niet uitgeschakeld. We weten nog altijd niet precies wat zij nu eigenlijk met jouw deputies wil. Parkeerbonnen verduistermanen is meestal geen topprioriteit van de maffia. We moeten erachter zien te komen wat voor groot project ze voor jullie stadje in gedachten hebben, waarbij ze jou een te lastige sheriff vinden...." zijn de waarschuwende woorden van Hannibal.
"Oké, maar ik wil toch eens even naar huis of naar m'n office."
Ik stap bij m'n dochter in de auto. Wij rijden voorop, de Van volgt ons.

B.A.
Terug in het stadje van sheriff Frank Sheldon doorzoeken we eerst hun huis of alles veilig is. Als dat het geval is rijden wij door naar de office. Audrey heeft beloofd dat ze kookt voor iedereen, dus wij hebben haar beloofd om daar nu eindelijk eens op te wachten. Hannibal ruimt de balie en het kantoor op, Murdock probeert de hersencellen van Face te activeren en ik pak m'n gereedschapskist en ga verder met waar we enkele dagen geleden mee begonnen waren: het versterken van de office tot een onneembare vesting.
Een uurtje later wordt er aan de deur geklopt en komt er een heerlijke geur binnen: daar is Audrey met een grote pan eten. Iedereen valt aan en het is een tijdje stil. Dan herinnert Face zich dat hij Murdock en mij iets over een verrassing heeft horen zeggen en hij wil nu toch wel eens weten wat we voor hem in petto hebben. Murdock kijkt me aan en ik knik.
“Vertel jij het hem maar.”

FACE
We rijden terug naar de office waar Hannibal begint met opruimen en B.A. met het versterken van de office. Murdock praat nog even met me in de hoop dat ik me weer iets zal herinneren. Maar dan komt Audrey ineens binnen met een grote pan eten waarop Murdock roept: "Aanvalluh!"
Iedereen schiet in de lach. Zodra iedereen een bord heeft, zitten we een tijdje zonder ook maar één woord met elkaar uit te wisselen. Dan herinner ik me ineens weer dat Murdock en B.A. het over een verrassing hadden.
"Hé, Murdock en B.A., wat voor verrassing hadden jullie nou eigenlijk voor mij?!" vraag ik terwijl ik net mijn laatste hap naar binnen werk.
"Vertel jij het maar," zegt B.A. tegen Murdock.
Dan begint Murdock te vertellen. "Lesley heeft ons opgebeld of ze ook een keer langs kon komen."
"En?" vraag ik.
"Ze komt vanmiddag en blijft hier slapen. Dan blijft ze tot morgenavond en dan moet ze helaas weer naar Michigan toe," antwoordt Murdock.
"Echt waar?!" zeg ik vol ongeloof. "Speciaal voor mij?"
Dan wacht ik op een antwoord van B.A. of Murdock.

SHEIRYS
Ik werd wakker door het licht dat door het raam naar binnen viel. Ik draaide me behaaglijk op mijn zij en kroop lekker diep tussen de warme dekens. Geen zin om uit bed te komen. Half sluimerend dacht ik na over gisteren. Na de lange nachtrust voelde ik me een stuk beter. Ik schaamde me kapot toen ik terug dacht aan mijn gedachten. Hoewel ik eigenlijk niet wilde, dacht ik toch verder. Murdock wilde wel. Maar ik niet. Ik kon hem niet om me heen verdragen! Het was allemaal zijn schuld. Anders waren we getrouwd. Ik deed een klusje voor Gio en zo kwam ik steeds dieper in dat wereldje. En toen kwam de gedachte aan een soort van wraak in me op. Ik wilde hen niet doden, alleen.. wist ik het?! Via Face zou ik bij Murdock kunnen komen en dan… Vermoeid schoof ik mijn hand onder mijn kussen en ik krulde me op. Ineens schoot ik op. Ik lag hier niets te doen terwijl ik mijn huis eens nodig op moest poetsen en de was lag te wachten en.. en.. en..
Ik schoot uit bed, friste me op en trok een spijkerbroek aan. Gemakkelijk shirt, doekje op mijn lange haar tegen het stof en gympjes aan. Sheirys was klaar voor de grote schoonmaak. Ik begon boven, op zolder. Het stikte er van het stof. Op zolder, achter de luiken, stonden kartonnen dozen. Ik bleef besluiteloos staan.. Ik wist drommels goed wat er in die dozen zat en durfde ze niet open te maken. Met een ruk draaide ik me om, ik begon wel aan de was! Even later liep ik met een volle mand vuil goed naar de wasmachine. Ik duwde alles erin. Hup, sopje erbij en aan dat ding. Mijn gedachten waren boven, op zolder. Open maken of niet? Ik besloot het gewoon te doen en ik liep naar boven. Daar opende ik meteen de eerste de beste doos. Er zat een schoenendoos in, mijn militaire pak en baret. Ook de onderscheidingen zaten ertussen. Ik haalde de schoenendoos eruit en opende hem. Hij was tot de rand toe gevuld met krantenknipsels, foto's en kaarten. Ik vouwde voorzichtig een krantenstukje open en begon te lezen. Het ging over, hoe kon het ook anders, de oorlog in Vietnam. Het ene krantenknipsel na de andere pakte ik, tot ik ze allemaal weer gelezen had. Daarna legde ik ze allemaal voorzichtig terug en begon aan de foto's. Oude zwart-wit foto's waren het. Ik met Mathis en Mike. Alleen Mike, alleen Mathis. Face en Hannibal en BA waren er ook. Na die explosie in het bos had ik ze niet meer gezien., maar.. Mijn gezicht verstrakte.
Helena stak haar hoofd uit het trapgat en zei dat ze de tafel had gedekt. Ik keek op mijn Omega horloge: half één al! Ik kwam overeind en klopte het stof van me af, waarna ik naar beneden liep. Ik begon mijn maag al te voelen.

HANNIBAL
Na het eten pak ik een sigaar en roep m'n mannen bij elkaar.
"Guys, ik heb een plan, maar het vereist enige voorbereiding. Als die allemaal in orde zijn zal ik het hele plan uitleggen. Als er iets onuitvoerbaar blijkt bedenk ik een alternatief, maar dan zal het uitein-delijke plan ook aangepast moeten worden. Vandaar dat ik nog even vaag blijf. Sorry jongens."
Ik kijk even rond, zie een nieuwsgierige, een wantrouwende en onzekere blik op me gericht en deel dan de opdrachten uit.
"Murdock, ik geef jou de opdracht om een feest te bezoeken, liefst een feest met muziek en veel mensen, en daar een minimaal een uur geluid van op te nemen op een goede recorder."
Face, ben jij alweer zo ver opgeknapt dat je een villa kunt ritselen? Graag eentje met een woonkamer zo groot als een balzaal."
B.A. ik heb een flinke klus voor je. Als Face een villa heeft bemachtigd, dan wil ik daar, even tellen, zes geluidsdichte kasten in gebouwd hebben met een slot dat alleen van buiten geopend kan worden."
"En wat ga jij doen?" vraagt Face.
"Ik ga voor de aankleding en uitnodigingen zorgen."
"Voor wie is dat feest dan?" wil Murdock weten.
"Dat vertel ik als alle voorbereidingen gelukt zijn," zeg ik geheimzinnig.
"Ik zie het al, je bent weer on the Jazz, man!" concludeert B.A.
Als de mannen op stap gaan bel ik de sheriff op, die eindelijk weer even thuis is.
"Hallo Frank. Is je dochter bij je? Ik wil haar even wat vragen."
Audrey zet koffie en komt vanuit de keuken naar de telefoon gerend als haar vader roept dat Hannibal aan de lijn is.
"Goede avond, Audrey, ik heb vandaag begrepen dat jij niet bepaald bang bent uitgevallen en ons graag wilt helpen om de rust in jullie stadje te laten terugkeren. Wel, dan heb ik een mooi klusje voor je. Heb jij een chique avondjurk of iets dergelijks?"
"Eh... nee, maar daar kan ik wel aankomen, als dat nodig is. Hoezo?"
"Ik heb een charmante doch dappere en daadkrachtige gastvrouw nodig. Kun je met een pistool omgaan? Kun je een beetje zelfverdediging?"
Ik vertel haar dat ik nog niet precies weet wanneer ik haar gastvrouwelijke kwaliteiten nodig heb, maar waarschijnlijk binnen enkele dagen.

SHERIFF
Wat heerlijk om eindelijk weer thuis te zijn. Niet dat ik het bij Maggie ongezellig vond, ze zorgde goed voor me, maar ja...home sweet home, hè?
Audrey kreeg net een telefoontje van Hannibal en loopt nu in het telefoonboek te zoeken naar een verhuurbedrijf waar ze een avondjurk kan huren. Ze mag gastvrouw zijn, maar wanneer en waar weet ze nog niet. Des ondanks loopt ze zich er al helemaal op te verheugen. “Want…” zei ze net, “dat zal wel iets spannends worden, dat kan niet anders met het A-team erbij.”
Als ze een afspraak met een verhuurbedrijf heeft gemaakt, komt ze bij mij zitten en kijkt me met een serieus gezicht aan.
"Pap, kun jij me leren schieten?"
Ik kijk haar onthutst aan. "Maar meisje! Sinds wanneer wil jij iets met wapens te maken hebben?"
Ze vertelt over de vragen die Hannibal haar stelde. Schieten en zelfverdediging. Wie krijgt haar dat in twee dagen tijd geleerd? Ik vraag of ze het serieus meent. Wanneer ze vol overtuiging knikt, beloof ik haar morgen samen naar een de schietschool te gaan waar wij, sheriffs en deputies, onze herhalings-lessen en bijscholingen krijgen. En ik weet ook nog wel een sportinstructeur die haar in een dag tijd wat zelfverdediging kan bijbrengen. Audrey is tevreden met m'n antwoord en gaat een poosje t.v. kijken. Ik sla haar een poosje stilletjes gade en dan begint zich het vermoeden te vormen dat ze misschien wel eens in m'n voetsporen wil gaan treden. Mijn dochter, mijn vrouwelijke opvolgster in dit stadje, dat zou eigenlijk wel mooi zijn...

B.A.
"Face, ik ga met je mee, man. Als jij een villa gaat bezichtigen kan ik mee als bouwdeskundige, snap je. Dan kan ik meteen kijken of en waar ik Hannibals opdracht kan uitvoeren. Kom mee, man.”

FACE
Als Hannibal de taken heeft verdeeld stappen B.A. en ik in de Van.
"Laat het praten maar aan mij over."
Eenmaal bij een nieuw villapark waar nog villa's te koop staan stappen B.A. en ik uit. Er komt meteen een man naar ons toelopen.
"Goedemorgen", zegt de man.
"Goedemorgen, ik ben Bob Stockwell en dit is Jackson West, hij is bouwdeskundige."
"Mijn naam is Jason Redwood," antwoordt de man vriendelijk.
"Wij hebben een klacht gehad van een aantal kopers en het gerucht ging dat dat over ongedierte gaat, dus we zullen één van uw villa's voor een aantal dagen gesloten moeten houden en u mag vooral niet verder bouwen met de andere villa's, want als het blijkt dat het inderdaad om ongedierte gaat moet eerst de ongediertebestrijding worden gebeld," zeg ik met een serieus gezicht.
De man overhandigt me snel de sleutels van de villa's. Dan roept hij al zijn personeel bij elkaar en geeft ze een aantal vrije weken. Dan geeft B.A. me een high-five.
"Yes!" roepen we allebei als ze allemaal weg zijn.

B.A.
Face loopt op de uitvoerder van de bouw af, maakt een babbeltje en het lijkt erop dat hij al meteen een sleutel overhandigd krijgt. Alle werkers komen naar hun baas toe en lopen dan van de werf af.
Hoe krijgt ie dat toch telkens voor elkaar? Ik zal zo meteen eens vragen wat voor mooie smoes hij nu weer opgedist heeft.
Als iedereen weg is pak ik m'n gereedschapskist uit de Van en loop naar Face toe. Hij vertelt hoe hij het voor elkaar kreeg en we geven elkaar een high five.
"Zullen we meteen maar eens binnen kijken?" stel ik voor. "Dan kan ik maten gaan opnemen voor de kasten die Hannibal nodig heeft. Heb jij enig idee, Face, waar hij die voor nodig heeft?"

HANNIBAL
Vanuit de Van krijg ik een belletje van Face dat we een heel villapark ter beschikking hebben.
"Eén was genoeg geweest, Face."
"Hannibal, als jij een feest met veel muziek wilt organiseren kun je beter geen directe buren hebben, wel?"
"Je hebt gelijk, kid, eigenlijk komt het heel goed van pas. Zijn jullie al binnen geweest? Ja? Kom dan eerst hier naar toe, maak even een plattegrond van het huis, dan kan ik ook aan de slag en nog even met B.A. overleggen waar die kasten moeten komen.”

FACE
“Oké en ik mag zeker weer geluidsdichte kasten regelen?” veronderstel ik met een zucht.
“Ja, maar kid, wij hebben ook geregeld dat Lesley hierheen kan komen speciaal voor jou dus dan kun je ook wel wat voor ons terugdoen.”
“Maar hoe laat zou ze komen dan?” vraag ik nieuwsgierig.
“Ze is hier al,” antwoordt Hannibal; daarna hangt hij op.
“Ik wil nu opschieten en B.A. kun je me helpen om geluidsdichte kasten te regelen?”
B.A. knikt maar vraagt nu waarom ik op wil schieten.
“Lesley is er al,” is het enige wat ik tegen hem zeg en dan snapt B.A. het.

PETER
Hank drukt de tv aan en kijkt naar het nieuws.
"Hè er is toch niets op. Zet dat ding even uit. Waar zou Troy nou uithangen?" vraag ik kwaad.
Opeens horen we op de tv: "Deze morgen is Troy Youth veroordeeld..."
Dan zet ik het toestel wat harder.
"...tot 10 jaar gevangenisstraf vanwege poging tot moord op sheriff Frank Sheldon. Er gaat een gerucht dat er misschien nog meer daders zijn, maar daarover vertelt Troy geen woord tegen de politie. Zodra we verdere informatie hebben zult u het als eerste weten."
Dan druk ik boos de tv uit.
"Nu is die sukkel ook nog gepakt. Hoe kan hij ooit!" roept Hank.
"Nou ja, ik mocht hem toch niet. Hij was de hele tijd al de baas aan het spelen over ons."
"Dat is waar. Nu kunnen we doen wat we willen," antwoordt Hank.
"Eerst Sheirys opbellen. Zullen we eens zien wat we voor haar kunnen doen," zeg ik.
Er staat een glimlach op het gezicht van Hank. Hij heeft duidelijk een plan.

HANK
Ik glimlach een keer en dan vraagt Peter wat er aan de hand is.
"Weet je nog dat telefoongesprek van het A-team naar één of andere Lesley Becktall dat we hebben afgeluisterd?" vraag ik.
Peter knikt.
"Als we haar hebben, dan komt haar vriendje vanzelf naar ons toe. Daarna zal het hele A-team verschijnen en maken we indruk op Sheirys als we ze allemaal opgepakt hebben," zeg ik glimlachend.
"En hoe wil je dat doen?" vroeg Peter die instemde met het plan.
"Dat zal ik je vertellen. Ik weet dat Face…”

SHEIRYS
In kleermakerszit zat ik even later weer op zolder. Uit de doos viste ik mijn overal, baret en schoenen. Ik liet ze door mijn handen glijden. Hoe lang geleden… Ineens hoorde ik dof iets kraken. Verbaasd keek ik wat het was, een klein opgevouwen briefje. Ik vouwde het open en begon te lezen.
Hey Sherri,
Ik weet dat je me niet meer aan wilt kijken en ik begrijp het best. Wat zal het je allemaal een verdriet doen. Ik wil je het verder allemaal niet moeilijker maken dan het al is. Ik dacht dat wat ik deed, goed was voor je. Achteraf zat ik misschien fout, misschien zou je liever bij Mathis willen zijn. Het spijt me zo voor je,
Groeten, H.M.
Ik las het opnieuw en opnieuw. Een traan begon te rollen. Hoe had ik zo stom kunnen zijn? Ik had het gewoon allemaal gemist. Ik boog mijn hoofd, mijn hersens draaiden op volle toeren. Ineens wist ik het. Ik kwam overeind en liep het smalle trappetje af. In mijn kast hing een net, rood mantelpakje. Snel trok ik het aan. Ketting van Mathis, rode hakschoenen aan en klaar is kees. Snel schreef ik een kattebel-letje voor Helena. Daarna rende ik naar de garage en stapte in mijn Aston.
Ik reed de garage uit en ging via het dorp op weg naar de MP-basis. In mijn haast keek ik niet naar eventuele achtervolgers. Ik sjeesde door het dorp, pal langs de office van de sheriff. Er brandde licht, maar ik lette er niet op. Om bij de basis te komen, moest ik langs een steile helling. Zonder vaart te minderen reed ik door, het begon al wat te schemeren.
Ineens hoorde ik een schot. Het sloeg in in de stoel naast me. Geschrokken keek ik achterom. Een motorrijder, pal achter me. Ik trapte het gaspedaal wat dieper in en greep het stuur met mijn gehand-schoende hand wat strakker vast. Weer een kogel, en nog één. Shit, hoe moet ik die ontwijken!?
Ineens kwam er een kogel terecht in het dashboard, akelig dicht in mijn buurt. Ik bukte onwillekeurig. Met een hand aan het stuur bestuurde ik de auto, terwijl ik met de andere in het handschoenenkastje greep, op zoek naar een pistool. Er lag er geen. Nu begon ik het een klein beetje benauwd te krijgen. Ineens voegde zich er een auto bij, een zwarte van. Ook dat nog! Dieper ging het gaspedaal. Maar in de bocht ging het fout en dan ook goed fout.
De motorrijder had gemikt op mijn band en blijkbaar was het nu een zwaarder kaliber. Ik verloor de macht over het stuur en mijn zilverkleurige aston schoot van de weg, tien meter diep. Mijn auto kwam op de kop terecht. Duf wreef ik over mijn gezicht. Kleverig. Ik maakte de gordel los en klauterde moeizaam uit de auto. Ik viel naast de auto neer. Ik rook benzine. Zo snel mogelijk maakte ik me uit de voeten, bij de auto vandaan. Geen seconde te laat, want net toen ik ver genoeg was, ontplofte mijn auto. Ik kreunde van de pijn, maar bedacht me ook cynisch: twee auto's kwijt in een week, daar gaat mijn no-claim. Ik wilde moeizaam overeind krabbelen, toen ik een overbekende, dreigende stem hoorde sissen.
"Blijf liggen!"
Ik keek op. "Timothy!?"
Verbijsterd keek ik hem aan. Hij richte zijn pistool. In de verte hoorde ik piepende remmen van een bestelbusje. Het A-team! schoot door me heen. Timothy merkte het ook. Hij richtte en keek me koel en kil aan. Ik slikte even, maar keek niet weg. Timothy's handen trilden. Hij was erg nerveus en toen het team dichterbij kwam -ik kon hun stemmen duidelijk horen- spande zijn vinger zich om de trekker.
Een knal, een pijnscheut die helemaal door me heen ging, wegrennende voetstappen. Half bewusteloos viel ik terug op de grond. Als door donzige wolken hoorde ik de opgewonden stem van Murdock, die vroeg om verband. Ik glimlachte. Ik drukte zijn briefje in zijn hand en keek hem aan. Ik knikte, alsof ik wilde zeggen: ‘Het is goed.’
Dat ik met gillende sirenes naar het ziekenhuis werd gebracht en dat de artsen vochten om mijn leven kreeg ik helemaal niet mee.

B.A.
Terug in het sheriffkantoor teken ik voor Hannibal een plattegrond van de villa.
"Kijk, Hannibal, zo zit dat huis ongeveer in elkaar: Je komt binnen in een grote hal, waar zowel een gang van links als van rechts op uit komt. Aan de linker gang ligt de keuken, een washok, een badkamer en een halletje met een trap naar boven. Aan de rechtergang liggen een werkruimte en de woonkamer. Daar tussenin zit ook een halletje met een trap naar boven."
"En hoe is de indeling boven?" wil Hannibal weten.
"De kamers van de bovenverdieping liggen aan een overloop in een U-vorm. In de U ligt een grote, luxe badkamer en een aantal grote kasten en een toilet."
"Mooi," zegt Hannibal droog. "Die kasten boven daar moeten goede sloten in, zodat ze als cellen gebruikt kunnen worden. Check even of er geen luiken, dubbele bodems of grote roosters in zitten. We hebben er minimaal zes nodig. Niet kopen, maar gewoon zelf bouwen van steen, dan weten we zeker dat ze goed zijn. Ha-ha, ha-ha, ha-ha!"
"Oké. Dan weet ik nu wat ik nodig heb. Ik zal vragen of de sheriff zin heeft om te helpen. Al is het maar om op het terrein te letten als ik bezig ben. Hoe ver ben jij eigenlijk? Wie ga je eigenlijk uitnodigen?"
Hannibal grinnikt even geheimzinnig en zegt: "Wie denk je? Maffiozi houden toch van champagne en luidruchtige feestjes? Tony nodigt ze allemaal uit..."
"Zou je hier niet beter een andere naam gebruiken, dan Tony?”
"Hmmm, misschien. Ik doe nog wat research naar de connecties van die maffialui hier en dan weet ik waarschijnlijk de beste naam voor op de uitnodigingen," zegt Hannibal bedachtzaam.

FACE
Als we eindelijk bij het kantoor van de sheriff aankomen, vraagt Hannibal meteen aan B.A. om een plattegrond van de villa. B.A. begint meteen te tekenen.
"Waar is Lesley?" vraag ik.
"Die zit buiten even op een bankje. Ze wacht al op je," krijg ik als antwoord.
Snel loop ik naar buiten. Dan zie ik haar op een afstandje op een bankje zitten en loop langzaam naar haar toe. Dan ga ik naast haar zitten en geeft ze me een dikke knuffel.
"Ik was zo ongerust over je. Vooral toen ik hoorde van Hannibal dat je geheugenverlies had opge-lopen," zegt ze.
"Maar je hoeft niet meer bang te zijn. Ik begin me langzamerhand weer dingen te herinneren. Murdock heeft me een foto laten zien van ons drieën, " zeg ik.
"Ja, dat weet ik nog wel. Je was vroeger al verliefd op me," zegt Lesley lachend.
Voorzichtig pak ik haar hand vast. Dan glimlacht ze een keer naar me.
"Is deze opdracht bijna afgelopen?" vraagt Lesley me opeens.
"Dat weet ik niet. Nee, dat denk ik trouwens niet. Sheirys is neergeschoten en heeft het niet overleefd en Troy is voor 10 jaar de gevangenis ingedraaid, maar dan zitten we nog met een aantal andere bad guys zoals Peter, Hank, Timothy en nog een paar andere.”
Ze kijkt me een keer verliefd aan en dan zoent ze me op mijn mond. Dat duurt wel vier minuten of zoiets, want dan staat B.A. opeens achter ons.

AUDREY
Ik was net koffie aan het zetten toen ik de telefoon hoorde.
"Audrey, Hannibal is aan de lijn voor je," roept pa naar me.
Ik zet de koffiekan snel neer en spurt naar de telefoon.
"Hallo Hannibal."
Hij vertelt me dat hij een klusje voor me heeft en mijn hart maakt een klein sprongetje. Ik had ondertussen wel genoeg gekregen van thuis te zitten.
"Heb jij een chique avondjurk of iets dergelijks?" vraagt hij me.
"Eh... nee." Waar zou ik dat voor nodig hebben, denk ik in mezelf. "Maar daar kan ik wel aankomen, als dat nodig is," zeg ik.
"Ik heb een charmante doch dappere en daadkrachtige gastvrouw nodig. Kun je met een pistool omgaan? Kun je een beetje zelfverdediging?" vraagt hij.
We zeggen gedag en ik leg de telefoon neer.
"Volgens mij heb ik een probleem," denk ik in mezelf." Ik kan niet met een pistool omgaan en kan geen zelfverdediging. Ach ja, laten we eerst een jurk zoeken."
Ik verheug me er nu al op. Ik pak een telefoonboek uit de kast en ga op zoek naar een verhuurbedrijf waar ik een avondjurk kan huren. Na een beetje rondbellen heb ik een avondjurk te pakken gekregen.
En nu nog met een pistool leren omgaan. Kan toch niet zo moeilijk zijn. Ik ga bij papa zitten en vraag hem met een heel serieus gezicht: "Pap, kun jij me leren schieten?"
Hij kijkt mij onthutst aan. Ik doe mijn best om niet te grinniken, want hij trok best wel een grappig gezicht.
"Maar meisje! Sinds wanneer wil jij iets met wapens te maken hebben?" vraagt hij een beetje in paniek.
Ik vertel hem over Hannibal zijn verzoek. Hij vraagt of ik het wel serieus meen en wanneer ik overtuigend knik is hij overtuigt. Hij stemt toe om het mij te leren. Ik ben tevreden en ga een poosje tv kijken. Vanuit mijn ooghoeken zie ik papa naar mij kijken en vraag me af wat hij aan het denken is.

B.A.
Na het overleg met Hannibal bel ik de sheriff op om te vragen of hij misschien zin heeft om mee te gaan naar de villa. Dan kan hij er een oogje in het zeil houden of een handje helpen als hij zin heeft. Hij vindt de uitnodiging leuk, maar moet zijn dochter gaan helpen met de voorbereidingen van haar opdracht van Hannibal. Ik schud mijn hoofd en denk: Hannibal is het nog altijd niet verleerd: de aanvoering van een heel leger. Delegeren kan hij als de beste, maar hij weet dan wel precies wie hij wat moet laten doen en zelf neemt hij vaak de gevaarlijkste klussen voor zijn rekening.
Dan stap ik in de Van en ga bij een doe-het-zelf-store de materialen halen die ik nodig heb voor het bouwen van de kasten: stenen, cement, hout, deuren, sloten en nog wat meer.
Terug bij de villa besluit ik om de kasten niet allemaal op de bovenverdieping te maken, maar ook een paar beneden. Je weet maar nooit wanneer je zo'n kast graag dichtbij hebt. Eerst laad ik alle materialen uit. Dan parkeer ik de Van dicht bij de villa, want ik heb er wat apparatuur in zitten waarmee ik de omgeving kan afluisteren. Ik wil niet door onverwacht en ongewenst bezoek worden overvallen, dus ik luister regelmatig naar de microfoontjes in de Van en kijk ook naar buiten om de omgeving in de gaten te houden.
Omdat ik na het bouwen van de gevraagde kasten nog materiaal over heb, maak ik er voor de zekerheid nog één. De deur hiervoor sloop ik uit de garage, die mogen ze later weer terughangen. Tevreden kijk in naar m'n bouwsels en keer dan terug naar de office.

HANNIBAL
Ik duik in de archieven van de sheriff en ga op zoek naar namen die ik ken van de verschillende maffiafamilies. Op een stuk papier schrijf ik namen, plaatsnamen en de criminele activiteiten waarmee die kopstukken zich bezighouden. Gewapend met die lijst bel ik nog maar eens het Pentagon op...
"Goede dag, u spreekt met Kimberley, receptie Pentagon. Wat is uw inscriptienummer?" vraagt de telefoniste.
"23264," zeg ik. Volgens mij weet ik dat nummer beter dan dat van mezelf.
"En het toegangswoord?" vraagt ze.
"MPAmerica," antwoord ik.
De dame verbind me door naar de afdeling waar ik naar vraag.
"Kolonel Decker, waarmee kan ik u van dienst zijn?"
"Ik heb de namen en adressen nodig van de zoons van Antonio Rozario. We verwachten binnenkort een inval te doen en arrestaties te verrichten, maar vermoeden schuiladressen. Ik weet dat er ooit onderzoeken naar staatsgevaarlijke activiteiten van deze familie zijn verricht en de gegevens zitten in jullie archieven."
De man in het pentagon vraagt me even geduld te hebben en vraagt dan een faxnummer waar hij het naar toe kan sturen. Ik zeg dat ik op patrouille ben en in een sheriffkantoor ben. Met m'n hand op de hoorn doe ik net alsof ik aan iemand het faxnummer vraag en geef het dan door. Even later ratelt er een vel of twee papier uit het apparaat en kan ik op pad.
Murdock en B.A. komen tegelijkertijd binnengelopen. De één heeft de kasten gemaakt, de ander heeft een locatie gevonden waar vanavond een feest wordt gehouden. Ineens horen we een auto met enorme vaart de straat doorrijden. Ik kijk door het raam en zie dat het een auto is waarmee we Sheirys al eens hebben zien rijden. Waarom scheurt ze met zo'n snelheid door de straat en nog wel vlak langs het sheriffkantoor? Dat is natuurlijk vragen om een bekeuring! We rennen naar de Van en zetten de achtervolging in. De Aston van Sheirys haalt een grotere snelheid dan de Van, maar we blijven haar volgen. Vanuit een kleine zijweg zit er ineens een motor tussen de Aston en de Van, met een geheel in het zwart geklede berijder. Niet veel later begint deze te schieten op de Aston. Sheirys weet de kogels even te ontwijken, maar als er een band lek geschoten wordt, raakt ze de macht over het stuur kwijt en begint te slingeren. We zien het uit de verte gebeuren: de auto raakt met hoge snelheid de rand langs de weg, kan niet verder schuiven en slaat over de kop. Meters lager komt de auto op z'n kop tot stilstand. De motorrijder rent naar beneden als hij Sheirys uit haar auto ziet kruipen en richt een pistool op haar. Ik kijk B.A. met grote ogen aan.
"Hij zal toch niet... "
Wat ik niet durf uit te spreken zien we even later gebeuren. De in zwart gehulde motorrijder schiet Sheirys neer. Terwijl B.A. uit alle macht remt, pak ik de telefoon om een ambulance te bestellen en springt Murdock al uit de wagen.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.