FanFic.nl

Kamer 427

19.

Zodra Harry raakte had hij spijt van wat hij gedaan had en toen hij zijn hand terugtrok stond het schaamrood al op zijn wangen. In gedachten zag hij zichzelf reeds bij de kraag gegrepen worden en hij voelde de zweepslagen alweer op zijn rug. En stiekem, heel stiekem, voelde hij Louis’ vingers zijn rug alweer masseren en hij kleurde nog roder dan hij al was.
Dave keek hem aan. Strak, alsof er niets gebeurd was. Alsof hij hem uitdaagde het nog een keer te doen. Harry moest er niet aan denken, absoluut niet aan denken. Hij had al spijt genoeg van die ene klap die hij uitgedeeld had, laat staan nog één. En intussen wachtte hij op de hand die hem in zijn kraag zou vatten om hem af te voeren naar de kelders en hem twintig minuten lang zou martelen met hamers en spijkers en wat dan ook. Ze zouden het medicijn in zijn borstzakje vinden en dan zou de straf dubbel zo zwaar worden. En dan zou hij zijn vrienden niet meer kunnen helpen. Hij wilde er niet verder over nadenken, zou er vanzelf achterkomen.
Maar hij werd niet in de kraag gevat.
‘Nummer 524 tafel 14,’ werd in plaats daarvan omgeroepen en Dave begaf zich gehoorzaam richting de tafel waar zijn haar kort gewiekt zou worden. Harry keek hem na, trillend op zijn benen. Van schrik. Hij was geschrokken van zichzelf.
‘Harry?’ vroeg Zayn met ietwat onvaste stem. ‘Harry, dat ben ik niet van je gewend.’
‘Ik…’ stamelde Harry.
‘Je moet het je niet aantrekken,’ suste Liam. ‘Dave jaagt graag mensen in het harnas. Het is wel waar wat hij vertelde, trouwens, mocht je het willen weten. Hij is inderdaad regelmatig op rood geweest toen hij nog op groen zat. Vanaf geel is het vrijwel onmogelijk, daar houden ze vreselijk goed toezicht en strooien ze net iets te graag met kelderstraffen. Dus zelfs als ‘ie iets van plan was, zou hij het inderdaad niet tot uitvoering kunnen brengen. Maar hé – Dave is echt niet zo kwaad als ‘ie lijkt.’
Harry reageerde niet, wist nog steeds niet wat hij met zichzelf aanmoest.
‘Rustig maar, man,’ zei Niall, terwijl hij Harry op zijn schouder sloeg. Meer zei hij niet – hij was niet bepaald een ster in het opbeuren van anderen, maar zijn pogingen op zich deden Harry meestal al glimlachen. Zo hulpeloos. Net als hijzelf. ‘Sorry,’ fluisterde hij zachtjes, terwijl hij zijn ogen voorzichtig over Zayns gezicht liet glijden, en over dat van Liam en over dat van Niall.
‘Het geeft niet. Hij jaagt wel vaker mensen op de kast,’ herhaalde Liam wat hij al eerder gezegd had. Harry knikte, scande met zijn ogen de zaal af en ving Daves blik. De jongen stak zijn tong naar hem uit, wendde toen zijn ogen af. Hij leek niet boos, op zich. Maar hij zat niet voor niets op geel en het feit dat hij ooit op groen had gezeten, stelde Harry niet bepaald gerust.
‘Ach, je bent gewoon gestrest omdat je haar er weer af moet,’ constateerde Zayn, en hij gaf Harry een zachte duw tegen zijn bovenarm. Harry knikte. ‘Gaat het alweer een beetje?’ vroeg hij.
Ditmaal snauwde Zayn hem niet af. In plaats daarvan zei hij: ‘Ja, een beetje. Het doet nog steeds pijn, dat wel, maar ik kan er alweer een beetje mee leven.’ Hij glimlachte naar zijn overbuurjongen, een glimlach waaruit bleek dat hij wel degelijk nog steeds heel veel pijn had. Harry wendde zijn blik snel weer af, wilde er niet mee geconfronteerd worden en zijn ogen scanden de zaal opnieuw. Hij zag enkele bekenden, van naam en van gezicht en van beiden. Ze keken hem geen van allen aan, staarden allen naar de haren die op de grond vielen. Symbolisch voor de tijd die ze uitgezeten hadden. Harry wist honderd procent zeker dat iedereen de knipbeurten telde. Aftelde. Nog tien keer voor ik vrij ben. Nog negen keer. Acht. Zeven. Drie. Nul. Daar ging het om, daar keken ze allemaal naar uit.
Want dan waren ze bijna vrij.
Harry’s ogen dwaalden verder en ze kruisten Daves blik, opnieuw. Hij hield Harry’s ogen vast in plaats van naar de haren op de grond te kijken en om Harry de stuipen op het lijf te jagen, stond hij op zodra al het haar van zijn hoofd was en liep hij weer richting het enige gemixte groepje in het vertrek. ‘Zo, dat hebben we ook weer gehad,’ sprak hij luchtig. Zijn hoofdhuid was ook zongebruind, alsof hij nooit haar had gehad. Alsof hij buiten was geweest, een normale jongen was die nooit iemand vermoord had. Alsof.
Zijn ogen hadden die van Harry met rust gelaten en hij leek vergeten te zijn dat de jongen bestond, laat staan dat de jongen hem geslagen had. In plaats daarvan waren zijn ogen gefixeerd op Liam, dwingend, alsof hij iets van hem nodig had. Snel genoeg bleek dat dat inderdaad het geval was: ‘Liam, ik moet even met je praten.’
Liam vroeg er verder niet naar, knikte alleen maar en samen zonderden ze zich af. Een onbehaaglijk gevoel maakte zich meester van Harry en hij vestigde al zijn hoop op het feit dat Liam niet zo moordlustig was, en dus niet de juiste persoon om een wraakactie mee te beramen. Of juist wel, omdat hij de grenzen aan zou geven.
Nee.
‘Nummer 429, tafel 3,’ werd er omgeroepen en Harry stapte dapper weg van zijn maten, doorkruiste het vertrek naar de derde tafel van achteren – want waarom zou je aan de voorkant beginnen met tellen? – en nam plaats op de stoel.
‘Wat een mooie krullen heb jij,’ sprak de blonde vrouw die ze van hem af zou nemen. Harry trok een grimas en vroeg zich af of ze als kleuterjuf werkte en simpelweg gewend was om op zo’n kinderlijke toon te spreken, of dat ze werkelijk dacht dat hij een jaar of vijf oud was.
Wat het antwoord ook was, ze had geen genade voor zijn “mooie krulletjes” en knipte ze er zonder pardon af. Harry zag ze op de grond vallen, probeerde zich er niet melancholiek over te laten worden. Het was maar haar. Het waren maar krulletjes. En het was tenslotte al de zevende keer. Hij moest het nu toch wel gewend zijn?
Of niet. Blijkbaar niet, want hij had nog steeds de neiging om te gaan gillen. Het enige wat hem tegenhield, was het idee dat hij dan niet naar Louis toe zou kunnen gaan. Niet zozeer dat hij dan weer zweepslagen zou kunnen krijgen – voor gillen in het openbaar kregen ze meestal spuitjes, gewoon om ze weer rustig te krijgen. Van pijnigen gingen ze meestal alleen maar harder gillen.
Toen het tondeuse over de overgebleven plukjes was gehaald, werd Harry teruggestuurd naar rij wachtenden. Hij maakte geen haast terwijl hij zich weer bij Niall voegde – Zayn werd intussen ook onder het mes genomen – en zei geen woord.
‘Oh oh, wat ben je toch lelijk zonder haar,’ grapte Niall. Harry keek hem aan met een blik die boekdelen sprak: het was niet grappig.
‘Zeg, Harry, kan ik je even spreken?’ vroeg Liam voorzichtig, terwijl hij terug kwam lopen. Dave kwam niet met hem mee, die was waarschijnlijk terug naar zijn afdelingsgenoten.
‘Hè, Liam,’ zeurde Niall echter, ‘doe toch niet zo serieus. Die jongen is al depressief genoeg omdat zijn hoofd kaalgeschoren is.’


Eigenlijk heb ik het niet zo op reclame en promotie en weet ik veel wat allemaal. Meestal doe ik dit dus ook niet, en ik ben ook niet van plan het ooit opnieuw te doen (dus het heeft geen zin om erom te vragen), maar jullie moeten allemaal dit geweldige verhaal lezen. Maakt niet uit hoe druk jullie 't hebben met alles, ik beloof jullie dat het de moeite waard is. (;
Oké kidding, I'd still love every single one of you if you didn't read it - but for real, I promise it'll be worth it.

Reacties: