FanFic.nl

poison

18

Zowel Ginny, Hermelien en Luna liepen meteen naar de door Albus aangewezen plek toen hij hen verwittigd had.
De jongens hadden ook willen mee gaan maar hun moeder had hen tegen gehouden.
‘Rolf, neem hen mee en zoek Teddy. Wij proberen hen zo lang mogelijk tegen te houden.’
‘Dit kunnen jullie toch niet alleen.’
‘Geen denken aan, jullie zijn nog minderjarig en magie buiten school is ten strengste verboden. En bovendien, wij hebben alle drie de slag om Zweinstein overleeft. We kunnen wel tegen een stootje.’ Had ze hen gerust gesteld en ook al waren de jongens er niet zeker van geweest hadden ze Rolf toch gevolgd.
‘Daar zijn ze!’ Riep Hermelien en nog voor de mannen besefte wat hen overkwam had ze al een van hen weten te verlammen.
Ze bleven nu nog met hun zessen over, zes tegen drie.
Dit moest gewoon kunnen, ze moesten hen gewoon kunnen tegen houden. Uitgeput keek Ginny naar de brancard tussen de mannen, er lag een wit deken over maar ze voelde de aanwezigheid van haar echtgenoot er gewoon onder, haar echtgenoot die ze gewoon moest verdedigen.
‘Kijk eens aan, als dat weduwe Potter niet is.’ Lachte de directeur uitdagend.
‘Zeg maar gewoon mevrouw Potter. En als je hem nu terug wilt geven.’
De man begon gemeen te lachen, een lach die de drie vrouwen de koude rillingen gaven.
‘Ik vrees dat ik dat niet kan doen. Weet u, uw man hier is de sleutel tot een macht die je jezelf niet kunt voorstellen en die gaan we niet zomaar opgeven.’
‘Machten? Wat voor machten?’ Vroeg Hermelien dit maal, niet dat ze er erg in geïnteresseerd was maar als die man er over zou beginnen vertellen zou dit veel tijd trekken voor de jongens die nog steeds naar Teddy aan het zoeken waren.
Jammer voor haar was de man niet zo achterlijk als ze eerst dacht want hij werd meteen argwanend.
‘Als je denkt dat ik dat aan je neus gang, dan ben je er aan voor de moeite. Vuile modderbloed. En als je ons wilt excuseren, we gaan er nu vandoor.’
Modderbloed? Hoe lang was het nu al niet geleden dat ze dit woord gehoord hadden?
Tijd om er over na te denken hadden ze niet want ze konden maar net verhinderen dat de mannen de brancard zouden doen verdwijnen.
‘Dus jullie willen vechten?’ Lachte de directeur duidelijk geamuseerd. ‘Nou, dan kunnen jullie dat krijgen.’
Ginny reageerde voor de directeur iets kon ondernemen.
Met een verlamspreuk wist ze een van de mannen meteen uit te schakelen en ook de andere twee wisten er een uit te schakelen maar toen Ginny een tweede aanval wou in zetten moest ze die staken toen de brancard tussen haar en een van de mannen vloog;
‘Wat nu, mevrouw Potter, U gaat uw eigen man toch niet aanvallen?’
Gefrustreerd probeerde Hermelien een nieuwe aanval in te zetten maar ook zei werd tegen gehouden door de brancard.
Het drong tot hen door dat zolang die kerels Harry in hun macht hadden ze de bovenhand hadden in dit gevecht.
Ginny kon alleen maar hopen dat de jongens Teddy op tijd zouden vinden, want anders zou Harry wel eens voor goed kunnen verdwijnen.




De broers waren compleet buiten adem geweest toen ze Teddy eindelijk gevonden hadden.
Nog nooit eerder hadden ze zo snel gelopen.
‘Wat doen jullie hier? Weten jullie wel niet hoe gevaarlijk het hier is?’
‘Ze zijn beneden, ze proberen pa weg te smokkelen via een geheime gang of zoiets.’ Wist Albus met moeite uit te brengen.
‘Hoeveel?’
‘Een stuk of zes, ma en tante Hermelien en Luna proberen hen tegen te houden.’
Teddy ’s haar gleed van bruin naar paars, iets wat wel vaker gebeurde als hij erg schrok.
‘Zijn ze nu helemaal gek geworden? Kom mee!’
Hij greep de broers bij de hand en voor ze beseften wat er gebeurde verschijnselde hij hen terug .
Van tussen de zelfde planten waar albus zich eerder verstopt had konden ze zien dat de vrouwen het gevecht gestaakt hadden.
‘Ze gebruiken hem als levend schild. We moeten hen in de rug kunnen aanvallen.’ Fluisterde Teddy.
‘We ?’ Fluisterde James.
‘Zeg alsjeblieft dat jullie de paralitisbezwering kennen?’

Reacties: